donderdag, november 25, 2010

Voorportaal

Je moet t m maar flikken. Je eerste CD uit, een overdosis aan media-aandacht en een goedbezochte toer langs de vaderlandse podia. En ondertussen gewoon nog maar 21 wezen.

Bovenstaande zin verraadt al het profiel van Tim Knol, Swaf's succesvolle zoon en lieveling van de vaderlandse poppers. Tim deed gisteren een geste naar de kopers van de itunes-versie van zijn single "Sam". Die werden getracteerd op een akoestische set in de fabuleuze ambiance van de historische Amstelkerk.

Hier kom ik bij de pointe van het verhaal: je kunt een goed imago hebben, je kunt je wel s achter je band verschuilen op een groot podium, je kunt nog zo vaak met je snufferd op tv verschijnen, maar een akoestisch concert in een klankrijke kerkzaal is een proeve van bekwaamheid.
Dan moet je zang puur zijn, dan moeten je liedjes emotioneren, dan moet je performance geloofwaardig overkomen. Alleen dan, dan sta je in het voorportaal van de galerij der groten.

Tim en Duijf slaagden met verve voor dit examen: kippenvel en zelfs betraande ogen waren mijn deel in "Music in my room", "Sounds familiar" werd gespeeld alsof het voor dit soort locaties is geschreven en het nieuwe werk werd naadloos ingepast.

dit is pas het begin, realiseerde ik me. Indonesië wacht, SXSW staat geboekt. Blij dat wij in ons landje een tijd van hem/hen hebben kunnen genieten, ze zullen er straks weinig tijd meer voor hebben.

woensdag, november 24, 2010

Van alle markten thuis

Goedkoop scoren, wat de VVD nu doet.
Jarenlang de duimen stevig op de knop van de privatisering gedrukt, jarenlang de ene na de andere bezuinigingsronde op openbaar vervoer ondersteund. Ondertussen flink tamboererend op het steeds gepakt worden van de kleine autorijder door de overheid.

Nee, we doen geen rekeningrijden. JAAA, we moeten meer asfalt. Nee, dat gedoe met roetfilters, ophouden. Weet je wat: dan gooien we toch gewoon de treinprijzen omhoog?

en als het dan s mis gaat, zoals afgelopen week de brand bij prorail, dan is t huis te klein en deugt de organisatie daar van geen kanten.
Levert vast weer stemmen op, en zo wordt je vast volgende keer weer de grootste partij.
Ondertussen waan ik me in italië...

maandag, november 22, 2010

Cosa voglio di piu- Silvio Soldini


Wat wil ik nog meer?
Dat bleek voor mevrouw de hoofdrolspeelster dus nog best veel te zijn. Oké, haar man was wel iets te veel een goeiige papzak, maar het was wel een lieve begrijpende vent die haar ook nog s veel ruimte liet. en precies die ruimte pakte ze dan ook.
Op het moment dat de zwoele cateraar het feestje op haar kantoor verzorgde, begon t te broeien, te kriebelen. een jeuk die niet meer ophield.

Heerlijk broeierige film, met uitermate gepassioneerde liefdesscenes en met opnieuw ijzersterk spel van de als een komeet opkomende Italiaanse actrice Alba Rohrwacher.

Overspel hoort alleen verliezers te kennen, en als je de korte periode van geluk van hem en haar langzaam weggumt was dat ook zo. Uiteindelijk gaan de vrienden, de familie en het gedupeerde gezin toch opspelen en wordt keuzes maken heel moeilijk.
Gelukkig maar, denk je dan als kijker, want t leek allemaal zo makkelijk.

Prima film opnieuw van Soldini wiens "Giorno e nuvole" en "Pane e Tulipani" ook al uitstekende relatiefilms waren. Gemist op de filmdagen, maar blij dat foutje te hebben goedgemaakt.

woensdag, november 17, 2010

The informant- Steven Soderbergh

Ja, u ziet het goed. Begt's beschrijvingen van zijn filmervaringen zijn verhuisd. In het palliatieve sedatieproces dat ik (en velen met mij) op Hyves aan t toepassen ben, past ook de verhuizing van mn eigen recensies. Voortaan dus hier te lezen wat ik van de door mij aanschouwde films vind.
(voor de oplettende lezer: als ik mn eigen eerste alinea teruglees, lijkt t wel of ik door de schrijver Quartje ben beïnvloed ;-]]] )

Gisteravond met mijn lief "The informant" gekeken. Vooral omdat ik met Soderbergh goede ervaringen heb, en verder omdat de thematiek van t verhaal me mooi leek.
Dus NIET vanwege Matt Damon , die in deze rol een hinderlijke gelijkenis met Mark Rutte vertoont.

Deur in huis: aanvankelijk had ik moeite met het tempo van de film. Er werd wel erg veel aan elkaar gelogen en gebluft. Gaandeweg blijkt echter dat zulks juist de kracht van de film. De pathologische leugenaar die Damon speelt, verstrikt ook zichzelf in zn pogingen om alle bordjes in de lucht te houden.
Hij overtuigt, Damon, in deze rol. En da's bij mij nog niet veel vaker voorgekomen. Zijn continue heen-en-weer-geschutter tussen oprecht misstanden willen aanpakken en het zelfverrijkende frauduleuze, dat maakt hem tot een interessante, maar tragische filmfiguur.

in de loop van de film liep mijn waarderingscijfer op, u mag het best weten.

maandag, november 15, 2010

t kan, nee t MOET altijd nog erger..

Het is heel gek, ik weet niet wat me overkomt.
Allerlei dingen gaan zwaar kut, maar ik word er alleen maar vrolijker onder.

Het gaat belabberd met Ajax, nog steeds de enige nederlandse profvoetbalploeg die mijn goedkeuring kan wegdragen. De sportieve teloorgang , daarvan geloof ik wel dat die weer goed komt, want zodra de spreekwoordelijke O uit de maand is (een profetische Menno Pot die dat opmerkte) gaat Ajax weer zijn wedstrijden winnen en worden ze gewoon weer 2e aan t eind van het seizoen. Nee, erger is de imago-technische teloorgang: de club weigert toe te geven dat de beursgang een slechte zet is geweest die ze voor veel meer problemen stelt dan ze willen toegeven. En daardoor moet de megafoon van de Telegraaf om de zoveel tijd een beetje luider opgeschroefd worden.
ik zeg dan: ga dan maar s failliet of lever dermate veel geld in dat je ziet dat die beurs niet bij je hoort en die manipulatie-hufters van de Telegraaf al helemaal niet.
ofte wel: van mij mag t nog ff erger worden de komende maanden..

Dan de stand van het land: diep triest waren al de verkiezingsuitslagen die een ruk naar het onhebbelijke rechts vergemakkelijkten. Nog diep triester was de constructie waarop labbekakkenbal Rutte zijn clubje jaknikkers samenstelde. In een wurrgreep zit ons land, gevangen in de egoistische zelfverheerlijking van een verongelijkte blonde schreeuwer. Echter: door die constructie is de ontmaskering van de nieuwe politiek een stuk makkelijker geworden. Men moet zich in allerlei bochten wringen om toch een beetje in de buurt van een meerderheid te komen.
En juist die schandalige bochten, die maken het zo fijn als je zelf niet van het rechtse kamp bent. Schaterlachend pook ik het vuurtje nog even op en hoop ik dat de hele rechtse politiek echt als keizers zonder kleren in vak K te kijk komt te zitten.
Hoe meer er fout gaat, hoe mooier het wordt. Stiekem is t genieten deze dagen..

donderdag, november 11, 2010

Een sprankje licht

- Maar het is toch al licht?
- Nee, officieel pas als de straatverlichting uit gaat. Je moet je lampjes aandoen.

Snel klipte ik mijn, overigens duidelijk aanwezige, stuurlampje aan.
Aldus ontkwam ik vanmorgen aan 30 euro boete wegens het niet voeren van fietsverlichting.

(en omdat ik de dienstdoende agente in kwestie kende, natuurlijk)

maandag, november 01, 2010

Beschränkung

In die Beschränkung kennt sich der Meister.

die meister ben ik dus duidelijk niet. Onmatigheid was mijn aandeel dit weekend en daarvoor kreeg ik het lid op de neus.
Een dag rust in acht genomen, dat was het begin van het fysieke herstel, nu nog werken aan het eerherstel.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...