zaterdag, december 31, 2011

Top 10 filmlijst 2011

Al die onderstaande blogjes leiden uiteindelijk tot onderstaande top 10:

1) We need to talk about talk
2) Melancholia
3) The fighter
4) Small town murder songs
5) Biutiful
6) The whistleblower
7) Les petits mouchoirs
8) A separation
9) Rabat
10) The tree of life

Gewoon doorscrollen hieronder, voor verdere informatie!

woensdag, december 28, 2011

De eenzaamheid van de priemgetallen- Saverio Costanzo


Met veel plezier dit boek gelezen een aantal jaren geleden: intrigerend gegeven dat eenzame zielen op afstanden verbonden kunnen zijn, of in ieder geval die verbondenheid voelen.

D.e.v.d.p.-film is een lekker donkere, langzame vertelling geworden waarbij twee beschadigde jongemensen door het noodlot aan elkaar verbonden zijn. De ene gehandicapt en mank door een ski-ongeluk, de ander briljant in geest maar eenzaam en zelfverminkend in zijn onvermogen tot communiceren.

Alba Rohrwacher bouwt m.i. een indrukwekkend oeuvre op, ze straalde dit jaar ook al in Cosa Voglia Di Piu , die vond ik ook al zo fijn te ondergaan.

Nogmaals: donkere, trage film, dus echt alleen voor de fijnproever. Geen toplijstjes-titel, maar zeker de moeite om te kijken.

My Queen Karo - Dorothée van den Berghe


Prettige, licht ontspoorde film over de vrijheid-blijheidgeneratie van de jaren 70- kraakscene in Amsterdam.
Belgisch stel vlucht met dochter naar Amsterdam, op dat moment zo ongeveer de vrijstaat van hippiedom, bevlogen idealen, vrije seks en krakenkrakenkraken.

Dochterlief ziet met lede ogen aan dat pappa een relatie met een andere dame in de commune, terwijl haar moeder duidelijk nog niet zo ver is.
Vader leeft van de wind en eist van eenieder om zich heen dat ze dat ook doen.
Dat moet wel fout lopen.

Fraai spel vanb de jonge Anna Fransziska Jaeger, verder veel bekende gezichten en een prettige inzage in het Amsterdam van toen.

maandag, december 26, 2011

Liberté - Tony Gatlif


Ook wel bekend onder de naam "Korkoro", in de heuse Roma-taal.

Tony Gatlif! Hoe lekker is dat? De man , professor aan de Franse filmacademie, maakt de ene na de andere prachtigte film met ALTIJD dezelfde insteek: het droeve lot van de Europese zigeunerbevolking onder de aandacht brengen. Gadjo Dilo, Exils en Vengo: ik vind het een verzameling prachttitels waarmee hij gelijk op stevent met Emir Kusturica: kleurrijke, wervelende en muzikale films die bol staan van het racisme, van armoede en van zwerftochten. Maar ook van immense zorg voor elkaar, van levenslust, van aandacht voor de elementaire zaken van het leven.

Deze film is een bloedserieuze: hij speelt in 1943 in Frankrijk. De Roma zwerven altijd al, maar zijn nu ook echt op de vlucht. Zowel de moordlust van de Nazi's als de volkse haat van de lokale Franse bevolking drijft hen steeds verder weg van een rustig bestaan. Hoewel... in dit op waarheid gebaseerde verhaal treffen ze in een klein dorpje zowaar twee medestanders, die hen een plek, een baan en een behuizing willen bieden, omdat ze weten dat 80 km verderop de concentratiekampen op de zigeuners wachten.
Een mooi spel van opofferingsgezindheid, volkse gekte, boerenangst en jagende violen begint. Ik vond het de perfecte kerstfilm: wat nou "vrede op aarde"????

Reykjavik- Rotterdam - Oskar Jonasson

Werd getriggerd door de naam van Baltasar Kormakur , van wie ik in de hoedanigheid als regisseur andere, behoorlijk prettige films had gezien. In deze film is hij acteur, en dat doet ie verdomd knap.

R-R is een naargeestige film over het sappelend bestaand van kruimelende drugskoeriertjes. Kristofer is net op proef vrij maar ziet dat ie zn gezin niet de luxe kan bieden die het denkt nodig te hebben.
U voelt hem al: nog één keer dan en dan meteen de grote klapper maken. Terwijl hij aanmonstert voor een vice-versa vaartocht naar Rotterdam papt zijn opdrachtgever aan met zijn vrouw, terwijl die er eigenlijk niet van gediend is. Een bende aggressieve drugskoeriertjes zitten bovendien ook nog eens op de huid van vrouw en kindertjes, tis niet leuk allemaal.
Toch af en toe wel prettig droogkomische (typisch ijslandse?) humor, als geheel niet een verkeerde film voor een eerste kerstdag.

zaterdag, december 17, 2011

Haar naam was Sarah- Gilles Paquet-Brenner

Veel geroemde film, massa's betraande gezichten na afloop van ons vorige filmfestival. Ik had m nog steeds tegoed, nu maar s gekeken.
Wellicht doet t feit dat ik m in twee delen keek ertoe, maar de film kwam bij mij niet dusdanig binnen dat ik me zwaar ontroerd voelde.

Verhaal is goed, boek was succesvol, Kirstin Scott Thomas kan n aardig robbertje spelen, maar toch kwam het geheel niet los.
KST speelt een moeder en journaliste, die via een stom toeval erachter komt dat haar werk in vermenging komt met de boze realiteit. Het artikel dat ze maakt over razzia's in het Parijs van 1942 leiden rechtstreeks naar het appartement dat haar man geërfd heeft. Diens (groot)ouders moeten er dus ingetrokken zijn nadat de oorspronkelijke bewoners richting concentratiekampen werden gestuurd.
Ze duikt erin, een spel van verwijdering en aantrekking begint als ze achter het levensverhaal van het jonge joodse meisje probeert te komen , dat eerst in "haar" appartement woonde.

U heeft hem al gezien, dus ik vraag u niet te oordelen. Bij mij een te mager zesje...

woensdag, december 07, 2011

The Guard- John Michael McDonagh


Na de twee zware titels hieronder was t raadzaam om luchtiger mn filmdriedaagse af te sluiten. Dat lukte prima met deze film, waarvan mijn aandacht getrokken werd door de hoofdrolspeler.
Brendan Gleeson was briljant in "In Bruges" en is reden volop om naar de filmzaal te komen. Ook hier is hij weer zijn heerlijke zelf: een onaangepaste knorrepot die het principe "ruwe bolster, blanke pit" ver ontstijgt.

Hij is Gerry Boyle , een lastige politieagent in de kalme doch prachtige Ierse Connemara-streek. nooit gebeurt er iets en dat komt mooi uit, want dat geeft Gerry de kans zich te bekwamen in t doen van schietspelletjes en in drinken tijdens het werk.

Plots treft men in de slaapverwekkende buurt een lijk aan, komen er drugsdealers op de proppen, wil de FBI toezien op een juiste bestrijding hiervan én krijgt Boyle een maatje vanuit Dublin aangewezen.

Op fenomenale wijze plaatst Boyle zich buiten het politiekorps en probeert hij op zijn eigen wijze de misdaad ehm.., tja, ... te bestrijden.

Ijzersterk in het gebruik van understatements, scherpe beeldspraak. Lachwekkend goed!

dinsdag, december 06, 2011

La Piel Que Habito - Pedro Almodóvar


Heerlijk, altijd heerlijk. Van deze regisseur nog geen slechte film gezien, al komt de ene beter binnen dan de ander.Deze is geen "habla con ella" en zeker geen "La Mala Educacion" , maar het is opnieuw een fraai beeldende film.
Ik denk dat het een beetje over de maakbare samenleving gaat, maar dat is dan ook maar mijn invulling. Het is verder een bizar semi-horror verhaaltje met werkelijk schitterend minutieuze fotografie.

Roberto is huidarts en presenteert op een congres zijn succesvolle verhaal van het scheppen van menselijke huid, dit terwijl hij weet dat transgene mutatie bij wet verboden is.
Gaandeweg de film komt het menselijk drama uit het privéleven van Roberto (geen slechte rol van Antonio "Puss" Banderas) naar voren als de grote drijfveer voor zijn medische ambities. Dat ie daarbij en passant de aanrander van zn dochter het vel over de oren trekt, is dan mooi meegenomen. en meer van dat..

Moeizame vrouwen, randcriminelen en transgenders zaten altijd in Almodóvar's film, maar zelden waren ze zo het verháál ipv bijrollen.

Weirde film waar de arthouser zich geen buil aan valt.

We need to talk about Kevin - Lynne Ramsay


Het is inmiddels december, dus ik kan t nu wel redelijk ongestraft zeggen: ik heb de film van het jaar gezien.
Heel veel roem was deze film al vooruitgesneld, voeg daarbij de elementen dat ik van de vorige film van de regisseuse (Morvern Callar) al aardig onder de indruk was én dat ik van Tilda Swinton nog nooit een verzakende rol heb gezien en je snapt dat ik mogelijk bevooroordeeld aan deze film begon.

Deur in huis: verontrustend en bevreemdend. Als je denkt dat film "prettig" moet zijn, dan moet je deze niet gaan zien. Zowel de lethargische houding van Swinton als de onnavolgbaar irritante gedragingen van de Kevin in kwestie maken dat je regelmatig de hele acteurszwik een trap onder de hol wilt geven. Op John C. Reilly na dan, die speelt als altijd een beminnelijke kerel.

Scherp kleurgebruik, dito lichtval en een continu ontregeld camerawerk: naast het nare script maakt de regisseur het ook als kijkspel niet gemakkelijk. En daar houd ik van!

Verslagen moeder slijt dagen op de bank, zoekt nieuwe baan in nieuwe woonplaats en is duidelijk ergens voor op de loop gegaan. Gaandeweg de film wordt duidelijk dat een tragische actie van haar misselijkmakende zoon dat heeft veroorzaakt. Het sterke van de film is dat Swinton t van alle kanten te verduren krijgt, dusdanig dat je zelfs moeite hebt om sympathie voor haar te krijgen. En dan zijn anderen in het gezin nog erger. Moederliefde, het mocht wat..

vrijdag, december 02, 2011

Chloe - Atom Egoyan


Mijn lief had me al gewaarschuwd: dat ga jij geen leuke film vinden. Toch doen he..
Ondank een redelijke sterrencast (Liam Neeson en Julianne Moore, aangevuld met de redelijk geboetseerde Amanda Seyfried), ondanks een regisseur waarvan ik in vorige decennia echt fraaie filmhuizers zag, ondanks dat werd t m dus niet.

Vrouw verdenkt man van vreemdgaan, huurt een meisje in om uit te lokken of ie inderdaad zo happig is, so far so good. Het gaat echter mis als het meisje verslag gaat uitdoen: waar of niet, vrouwlief vindt t zowel schokkend als opwindend.

Het web sluit zich, zeker als zoonlief ook nog eens in het spelletje betrokken wordt. Door dat ingehuurde meisje uiteraard.

Zal t als tv-thriller wellicht redelijk doen, maar ik schrijf m nu meteen maar op omdat ik m morgen waarschijnlijk vergeten ben

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...