zondag, februari 20, 2011

Letters to Juliet - Gary Winick

Win-win situatie, deze film van Gary Winick. Een loze zaterdagavond met de meiden op de bank, dus kozen we voor een film die de jeugd wel kan waarderen.
Romantisch verhaal, de hoofdrolspeelster uit de mammamia-film, dat werk. Voor de ouders gold dat de film speelt in de streek van de huwelijksreis, wat wil je nou nog meer?

Sophie is een would-be journalist die met haar vriendje een pre-huwelijksreis maakt. omdat manlief dra een restaurant opent, zal ie lang geen tijd meer hebben dus moet t nu.
Verona wordt het, de stad der liefde. Manlief blijkt zich al gauw louter bezig te houden met de ene culinaire schouwing of veiling na de andere, zij trekt de oude stad in en belandt op de plek waar ook ik de de bronzen borst van Juliet Capulet heb omvat: het huis met het fraaie balkon waar Romeo zo om zijn geliefde zou hebben gekweeld.
Door toeval vindt ze een 50 jaar oude brief van een verliefde vrouw, die ze vervolgens beantwoordt vanuit haar journalistieke wensdroom. en u snapt: ze krijgt contact, samen met de thans oude vrouw gaat ze op zoek naar de geliefde van toen, heeeeel romantisch allemaal.

Schitterende beelden van Verona, van Toscane en (oh man, wat heerlijk) Siena larderen de rolprent, waardoor vrouwlief en ik geregeld brulden: ja , op datzelfde trappetje hebben we gezeten of "kijk, dames, die foto daar is gemaakt waar de acteurs nu zitten". Hadden wij ook wat.

ik verklap slechts één ding van de film: het komt allemaal goed!!

dinsdag, februari 15, 2011

De gelukkige huisvrouw- Antoinette Beumer

Elk jaar zijn er wel een paar: van die films die je vanwege de "sociale druk' toch echt gezien moet hebben. hetzij vanwege een goed thema, hetzij vanwege Nederlands, hetzij vanwege iets anders spraakmakends.
Sommigen daarvan zie ik dan achteraf ook, op een loos dvd-avondje.

In beginsel had deze film een interessant uitgangspunt (postnatale depressie, die uitmondt in psychose), maar ik moet zeggen dat het stempel van van Royen te groot is geweest.
Zeker t eerste half uur geneerde ik me dood: wat een platheid, wat een cliché's!
Tegen het eind werd het een klein beetje rechtgetrokken toen de personages iets meer tekening kregen, maar t was al te laat: een JAMMER!!-film.

Miller's Crossing - Joel Coen

jazeker, deze was van slechts één broertje. maar oke, de andere deed productie , daarom mocht ie toch in de ongeëvenaard goede "Coen Brothers"-dvd box.

dit was een van de twee films die ik nog niet had gezien (van de 14). Achteraf snap ik wel waarom: ik moet t m toentertijd geschaard hebben onder een grote reeks maffiose, Caponese, droogleggingse films. En heb toen dus te weinig gelet op:
- een keur aan bekende acteurs, velen bij de Coen-bros in de draaideur
- een toen al spitsvondige vorm van dialogen bouwen, waarbij de teksten te snel gaan
om ze te onthouden, terwijl je wel beseft dat je ze erg goed vindt.
- een niet geheel onvoorspelbaar én toch ingenieus scenario.
- een keur aan filmische vondsten en beeldwisselingen.

achteraf is het makkelijk praten: dat zijn allemaal typische Coen-ingrediënten. Dat doe ik dan ook maar: een echte Coen, altijd doen!

zondag, februari 13, 2011

Eat Pray Love- Ryan Murphy

Na thuiskomst uit de filmzaal was de filmhonger nog niet gestild en pakten we dus een dvd van de stapel "nog zien". Over het boek waarnaar deze film gemaakt is , was veel rumoer dus begonnen we zonder vooroordeel aan het bekijken van de verfilming.

Dat viel dus tegen: vrouwlief kenschetste het als "mooie plaatjes, maar verder blijft er niet veel hangen". Voor mijzelf geldt hetzelfde, de film is eigenlijk een vehikel voor het charmante talent van Julia Roberts (al hoor ik niet bij de believers die haar in het rijtje "mooiste vrouwen ter wereld" scharen).

Vrouw raakt in identiteitscrisis en besluit het allemaal anders te gaan doen: ze zet een scheiding door, verlaat huis en haard en plant een jaarlange "leven-opfriscursus". In Italie gaat ze een paar maanden lekker eten en genieten, in India schoolt ze zich in een ashram in meditatie en zelfontspanning om tenslotte op Bali uit te komen om de liefde na te jagen.
En dat is het gelukkigste moment van de film ja. Want daar komt de immense acteur Javier Bardem op de proppen, die tussen neus en lippen door even losjes laat zien hoe je dat nou moet doen: een aparteling met filosofische levensinslag , onze Javier doet bijna niet anders. Dat is voor mij dan ook het mooiste deel van de film .
Verder gauw weer vergeten.

The kids are all right- Lisa Cholodenko

Veelgeroemde film, gisteravond in ons eigen theater.
Zo u wilt val ik met de deur in huia: Prachtfilm! Deze film heeft veel van wat een lekkere film moet hebben: humor, tragiek, romantiek, béétje muziek, veel eten en als vlag in top een stevige dosis prima acteerwerk.

Een lesbisch stel ervaart dat de via zaaddonatie geschapen kinderen op een leeftijd komen dat ze benieuwd raken naar de bron van hun bestaan: wie is dan eigenlijk die donerende vader?
De beide moeders worden verrast door de mededeling dat de kinderen zelf het eerste contact al gelegd hebben met deze Paul, een prettig los gespeelde rol van Mark Ruffalo.
Mam & Mam merken dat ze er wel in mee moeten en treden dus ook in gesprek met de man: in den beginne wordt hij als wijsneuzerig afgedaan, maar gaandeweg blijken beiden toch ook wel positieve kantjes aan hem te ontdekken. De tragiek ligt vanaf dan op de loer.

Een uitermate lekker voortrollende film, waarbij vooral het uitermate sterke spel van Annette Bening een genot is. De film kreeg dan ook niet voor niets enkele oscarnominaties. Topper!!

zaterdag, februari 12, 2011

Flags of Our Fathers- Clint Eastwood

Veel geroemd, altijd gemist dus nu maar s de duobox meegenomen uit de bibliotheek.
Aangezien Clint erom bekend staat nog geen slechte film (als regisseur) op zn naam te hebben staan wilde ik deze graag zien.
En dat was een jammertje. Twee uur is teveel voor het Iwo Jima-epos, het verhaal van de helden en vermeende helden van een van de beroemdste momenten uit het VS-deel van de tweede wereldoorlog had bondiger kunnen worden verteld (precies, ongeveer zoals ik deze zin gebouwd heb).

Drie overlevenden van het planten van de vlag op het veroverde eiland reizen de States door om geld in te zamelen voor het vervolg van de oorlog. De een laat zich feteren, de andere raakt aan de drank als PTSS-vorm en de derde hoort in zijn hoofd steeds maar zijn maten roepen.
Dát deel is goed, maar het wordt mij iets te vaak gelardeerd met de gevechtshandelingen in kwestie. Dat geschiet en geboem maakt het voor mij onoverzichtelijk. ik snap dat het voor een oorlogsfilm nodig is om een aantal battles te tonen, maar dit was mij ff te gortig.

Deze week nog deel 2 ook: dezelfde strijd, maar dan vanuit Japans oogpunt.

Wall Street (Money Never Sleeps) - Oliver Stone

Heb toentertijd het eerste deel nooit helemaal afgekeken, zal wel een bijzondere vorm van desinteressezijn geweeest. Daarom begon ik met enige vooringenomenheid aan deel 2.

En die viel dus 100 procent mee. Een lang niet onverdienstelijke Michael Douglas dient als archetype voor Stone's ellenlange aanklacht tegen het huidig financieel systeem.
feilloos laat ie zien dat de oude monetaire denkwijze van "eerst geld verdienen voor je t kunt uitgeven" door de haaien van de beurs genadeloos is gekild.
Als je slim durft te liegen en geld durft te verliezen, win je weer meer.
zo ongeveer werkt het, ik zal nooit iets van aandelen en leningen snapppen.

Gekko komt eenzaam uit de gevangenis en lijkt berooid zn nieuwe leven op te moeten starten. via een toevallige ontmoeting met zijn aanstaande schoonzoon komt hij weer op het pad van zn dochter, die weigerachtig blijft haar criminele vader onder ogen te komen.
Het gedraai van Gekko hierin in het sterkste deel van de film, de "love interest" is wat minder geloofwaardig.

al met al geen onverdienstelijk avondje dvd-kijken

maandag, februari 07, 2011

True Grit- Joel & Ethan Coen

In de begunstigde positie dat ik deze mocht bekijken voor t uitkomen in Nederland. Dit is dus de Coen-film die niet in de overpopulaire box zit, het moet dus film nummer 15 van de gebroeders zijn.
True Grit is eerder verfilmd, als een heroisch vehikel voor de stoere oercowboy John Wayne. Boek als basis is nog t zelfde, de rest is totaal verCoeniseerd.
Dat wil zeggen dat de held tegelijkertijd een enorme anti-held is, dat de meest verantwoordelijke persoon van de film ook meteen hyperirritant betweterig is en dat er een leuke "jij begon"-ruzie speelt tussen twee als stoer bedoelde types.
Dat is het fraaie aan de film, archetypes worden als vanouds door de regisseurs ontkracht en de dialogen zijn bij vlagen onnavolgbaar. Maar dat is het dan ook.

Jeff Bridges speelde mijns inziens een karikatuur op de karikaturale rollen die hij normaal al speelt en dat werkt niet altijd positief. het 14-jarige meisje dat het hele plot opzet is af en toe een hyperverwend nest en wel erg wijs voor dr leeftijd, zoveel dochters van katoenhandelaren die gaandeweg even de latijnse uitleg van rechtstermen wegzetten zijn er niet echt. Dat is de mindere kant van de film.

Bij elkaar levert het desondanks wel een voldoende op, de film biedt vermaak maar is geen beklijver zoals No Country For Old Men dat wel was.
overtuig mij van mijn ongelijk als u dat anders ziet

donderdag, februari 03, 2011

Hans van Baalen

Jezus , wat heb ik me zitten ergeren aan die Hans van Baalen gisteren bij Pauw en Witteman. Sinds het verhaal over zijn extreem-rechtse jeugdzonde had ik al ernstige twijfels bij de man, maar gisteren ontpopte hij zich als de ware eenzijdige fouterik.

Na eerst dapper mee zitten te knikken over het "enorme probleem" van onze export naar Egypte die door de opstand in gevaar komt, sloeg hij vervolgens toe in de discussie over de moslim-broederschap. Nog maar net had de egyptologe en deskundige dame tegenover hem gezegd dat het zo prettig was dat dit geen "Allah Akbar" opstand was, dat islamkretologie volledig achterwege bleef op de grote pleinen, of van Baalen ging daar met zn interessante niksigheid s op in.
"ik heb ooit mensen van de moslimbroederschap gesproken en gevraagd wat ze zouden doen als ze echt aan de macht kwamen. Nou, dan zouden ze niet zo vrijdenkend zijn hoor, dan zou de ware aard bovenkomen".
Ja, dat haalt je de koekoek, van Baalen. Jouw eigen VVD zit op dit moment met precies zo'n partij in de regering. Een partij die tot doel heeft gesteld om bepaalde vrijheden en verworvenheden in dit land allemaal terug te dringen. een partij die nog gisteren in de 2e kamer een drietal hen niet welgezinde partijen (toevallig links ja) wegzette als bevorderaars van het anti-semitisme.
Een partij die onverholen brult dat ze de grachtengordel, Vrij Nederland, linkse partijen en of PvdA als entartet beschouwen en absoluut zullen proberen te verbieden als ze het zelf voor t zeggen hebben.

Hou dus s op te praten over het "islam-gevaar", meneer van Baalen en kijk s even naar de bedreiging door je eigen vrienden.

dinsdag, februari 01, 2011

The way back- Peter Weir

Er zijn bosjesmensen die vallen voor dit soort films: een heroïsch verhaal van ontbering, ontsnapping en van overleven.
Dit verhaal combineert dat ook nog s met een keur aan mooie beelden van prachtige bergen, forse sneeuw en zinderend zand.
Ik weet dan ook zeker dat er een hele trits mensen is die dit een sterke, misschien zelfs prachtige film vinden.
Ikzelf heb dat niet helemaal: wel mooi hoor, en uiteraard is het een pré dat er een waargebeurd tintje aan zit. Documentarisch zou de film dan ook een andere impact hebben, maar van de maker van "Witness" en "The Year of Living Dangerously" verwacht ik ook een tegenstelling in de film, een conflict dat culmineert. Helaas.

Synopsis: begin van de tweede wereldoorlog, Polen wordt van twee kanten binnengevallen en veel mannen belanden in de uitzichtloze kampen van siberie. Een kleine groep ziet dat er maar een manier is om te overleven en dat is ontsnappen. Dat lukt en er begint een immens lange tocht, via baikalmeer naar mongolie naar tibet naar india. Is dus echt een paar mensen gelukt, door sneeuw, vocht, door kou en hitte.

Oordeel zelf, aan bovenstaande kunt u zelf aflezen of t wat voor u is.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...