Titane - Julia Ducournau

 Titane op IMDb (6,6)

Titane op Moviemeter (3,55)

De brille spat ervan af: de films van de Franse regisseuse Julia Ducournau kennen hun gelijke niet. Geen enkele andere filmmaker komt op dit moment maar een beetje in de buurt van de originaliteit en de spetterende energie van haar films. Vanuit die invalshoek snap ik de keuze van de Cannes-jury wel, om deze "Titane' de Gouden Palm toe te kennen. Kan. Maar nergens is dit een plezierige film, nergens wordt de kijker behaagd. De beelden en het verhaal worden over ons uitgestrooid met een heftigheid die niet iedereen kan hebben. Binnen 10 minuten verlieten dan ook al enkele mensen de zaal gisteravond, ze waren hier niet op voorbereid. U bent dus gewaarschuwd, wellicht bent u zelfs al enigszins getraind als u Ducournau's doorbraakfilm "Raw" bekeek. 

Alexia zit als 7 jarig meisje bij haar vader op de achterbank van de auto. Dat treft, ze is gek op auto's: hoe sneller hoe beter, tot gekmakens toe sart ze haar vader met het imiteren van het geluid van de automotor. Het gaat mis als vader haar probeert te corrigeren en daardoor even niet op de weg let: crash. Met een zware operatie wordt het leven van Alexia gered, ze zal echter door haar verdere leven moeten met een plaat titanium in haar hoofd die haar hersenen nog enigszins rangschikt. 
Alexia is een jongvolwassen vrouw als we haar weerzien: ze is een gogo-danseres op autoshows. Met wulpse dansjes verleidt ze de bezoekers, ze kronkelt en krioelt over de motorkap. Het kost haar geen enkele moeite, want die liefde voor auto's , die is er door de operatie niet uit gegaan. Sterker nog, in de nachtelijke uren kruipt ze zelfs in auto's om daar seks te hebben. Niet met andere mensen overigens, nee, met de auto's zelf. 


Ze houdt meer van auto's dan van mensen, sterker nog: ze haat mensen, op een psychopatische manier zelfs. Stuk voor stuk worden fans, collega's en onschuldigen in de val gelokt , ze vermoordt hen met de houten pen die eigenlijk bedoeld is om haar kapsel bijeen te houden. Als ze zelfs zover gaat dat ze haar eigen huis in brand steekt - nadat ze eerst haar ouders erin heeft opgesloten - , moet ze op de vlucht.

Ze komt terecht bij de oude brandweercommandant Vincent, die in dit schepsel zijn lang verloren zoon terug meent te zien. Alexia heeft haar best gedaan om haar oude identiteit weg te poetsen en kan met enige aanpassing inderdaad voor een jongetje doorgaan. Alexia wordt Adrian. 
Ondanks scepsis van anderen weigert Vincent toe te geven dat dit zijn prodigal son helemaal niet kan zijn. Hij stort zich met liefde op de zorg van dit getroebleerde schepsel. Er sluipt zowaar enige genegenheid in de film. En een bijzondere zwangerschap. 

Zoals gezegd: ongekend heftig, dit ongemakkelijke verhaal. Zien is geloven, meer kan ik er niet aan toe voegen. 

Met : Agathe Rousselle , Vincent Lindon 

 FIN - song : Bobby Vinton - Mr. Lonely

Kajillionaire - Miranda July

Kajillionaire op IMDb (6,5) 

Kajillionaire op Moviemeter (3,05)

Miranda July is niet alleen regisseuse, ze is ook conceptueel kunstenares. Je weet dus dat het bij haar films voor een belangrijk deel om visualiteit en originele ideeën gaat, het verhaal doet er - gek genoeg- minder toe. Ooit zag ik haar "Me and you and everyone we know" , ik kan niet meer navertellen wat het verhaal was maar ik herinner me nog wel scenes met scherp visuele vondsten. Ik ging dus goed voorbereid deze film in. 

Een "Kajillionaire" is iemand met een vermenigvuldiging van miljoenen en zelfs biljoenen in de knip. Het gezinnetje waar wij in deze film mee te maken krijgen, is daarvan ver verwijderd. Maar dromen mag, ja toch? 
Hun bestaan hangt aan elkaar van frauduleuze handelingen: van het verzilveren van cheques die helemaal niet van hen zijn tot het op handige wijze leeghalen van postbussen om de inhoud daarvan vervolgens naar de lommerd te brengen. Het levert iets op , maar lang niet voldoende: elke dag een strijd om de huur bijeen te sprokkelen, laat staan zich andere luxe te veroorloven. 


Dochter Old Dolio (ja , zo heet ze hier echt) doet volop mee met haar ouders, elke dag gaat ze mee op pad en wordt ze ingezet om op acrobatische en ingenieuze wijze brood op de plank te brengen. De ouders zijn hard voor haar geweest: aanhankelijkheid bestaat niet, overleven is key. Genegenheid en liefde geven, dat is voor burgers. Het is hard, maar het werkt. 
Pas als het gezin opeens op een vliegtrip belandt omdat ze ergens een reisje gewonnen hebben, slaat het om. Door de ontmoeting met medereiziger Melanie slaan de gezinsverhoudingen op tilt: deze clevere dame speelt de vermoorde onschuld maar blijkt een net zo gewiekste kruimelcrimineel te zijn. Old Dolio bekijkt haar met argwaan, maar naast enkele trucjes leert ze nog iets heel anders: dat je iemand "schat" kan noemen, dat je iets uit naastenliefde kunt doen in plaats van alleen maar voor geld. Vanaf dat moment bekijkt Old Dolio haar ouders op een andere manier en komt er zand in de geoliede fraudemachine. It's payback time. 

Met: Evan Rachel Wood, Richard Jenkins, Debra Winger, Gina Rodriguez

Running with scissors - Ryan Murphy

Running with scissors op IMDb (6,1)
 Running with scissors op Moviemeter (2,88)

Filmdagje gisteren, even weg van de werkelijkheid. Waar te beginnen? Ik begon met de oudste film op de harde schijf: vorig jaar september opgenomen, reden dat deze over twee weken van de schijf zou verdwijnen. Nee echt, mensen, het leven van een filmveelvraat is heus niet makkelijk. Waar te beginnen? 

Hoewel op deze film uit 2006 een filmkeuring van 6 jaar staat, vond ik hem gericht op een veel oudere doelgroep. Een en ander is bedoeld als komedie, maar door de personages en de behandelde onderwerpen valt ie voor mij in een heel andere categorie. Weet alleen niet precies welke. 

Augusten is een teruggetrokken jongen die met zijn moeder Deirdre samenleeft. Vader is nog wel in beeld, maar vertrekt al vroeg uit het gezin omdat zijn alcoholverslaving bedreigend is , zowel voor moeder als kind. Niet dat de jongen veel veiligheid krijgt van de moeder , overigens. Moeder is psychotisch, heeft in ieder geval last van waanbeelden dat ze een grote en succesvolle dichteres gaat worden. Ze is bereid daarvoor alles opzij te zetten, ook de opvoeding van haar zoon. 
Als de psychose te veel de overhand neemt, komt ze onder behandeling bij de ietwat vreemde psychiater Dr Finch. Deze heer weet met tamelijk manipulatieve therapieën zijn cliënten zover te krijgen dat ze hun zelfstandigheid volledig in handen leggen van de shrink, die ze vervolgens papieren laat ondertekenen waardoor hij financiële macht krijgt over het reilen en zeilen van de gezinnen van zijn cliënten. 

Omdat moeder opgenomen moet worden, wordt Augusten in het gezin van de malle dokter opgevangen. Dat gezin blijkt echter van net zoveel malligheid aan elkaar te hangen als de klantgroep van meneer Finch. Moeder opereert in een lethargische depressie, geadopteerde dochter 1 is  een wrede pestkop, geadopteerde dochter 2heeft suïcidale neigingen en de geadopteerde zoon is wegens agressieproblemen al langer het huis uit.. Augusten bouwt een band op met dochter Nathalie, maar begint een relatie met Neil, de heftige adoptiezoon van Finch. Nergens in het gezin is geluk, iedereen twijfelt en zoekt, terwijl de psychiater ondertussen iedereen onderwerpt aan zijn denkbeelden. Een ongelukkige cocktail. Augusten zoekt de nooduitgang.

Met : Joseph Cross, Annette Bening, Brian Cox, Evan Rachel Wood, Joseph Fiennes, Gwyneth Paltrow, Jill Clayburgh  , Alec Baldwin

 FIN - song : Crosby, Stills, Nash & Young- Teach your children

Druk (aka Another Round) - Thomas Vinterberg

 Druk op IMDb (7,8)

Druk op Moviemeter (3,66)

Er zullen mensen zijn die in deze film een aanmoediging zullen zien voor alcoholmisbruik, maar ik denk niet dat dit de bedoeling van de makers is geweest. Veel eerder denk ik dat ze bedoeld hebben om aan te tonen dat mensen met (psychische) problemen een uitweg zoeken. Of beter nog: een uitlaatklep. Niets doen verergert de problemen , ze graven zich in. Dan maar beter een zoektocht naar lichtpuntjes, al blijft het te allen tijde zaak om het woordje "te" te vermijden. 

Martin is een uitgebluste geschiedenisleraar op de middelbare school. Eerder depressief dan uitgeblust, eigenlijk. Zijn huwelijk glipt hem door de vingers, het ontbreekt hem aan aandacht voor zijn vrouw en kinderen. Net zo min kan hij de aandacht voor zijn vak en zijn leerlingen opbrengen, zozeer zelfs dat die een motie van wantrouwen tegen hem indienen omdat hun examens de mist in dreigen te gaan door de inspiratieloze lessen van een timide schoolmeester. 

Voor Martin komt de oplossing tijdens een etentje met enkele collega's: vier middelbare mannen, vier leraren aan tafel. Elk met hun eigen problemen, een - de filosofieleraar- van hen doet een voorstel er iets aan te doen: volgens een theorie van een Noorse wetenschapper wordt de mens geboren met een natuurlijk tekort aan alcoholpromillage. Als de mens zijn spiegel op een constant promillage van 0,5 zou weten te houden, zou hij beter functioneren, aldus de theorie. 

De vier besluiten dit in praktijk te gaan brengen: ze drinken stiekem in de vroege ochtend of onder werktijd en verdomd, hun prestaties verbeteren aanmerkelijk. Tommy, de gymnastiekleraar behaalt sportieve successen, Peter, de muziekleraar, krijgt opeens een eenvormigheid in zijn koor die hij niet eerder bereikte. En Martin, ja Martin krijgt het ook voor elkaar om de klas geboeid te krijgen door zijn verhalen in onconventionele vormen aan de man te brengen. Het werkt, de leraren voelen zich beter, ze presteren beter,

Maar overmoed dreigt. De betere resultaten maken dat de mannen al snel een stapje verder willen: wat als ze dat dagelijks promillage verhogen? Wordt het dan allemaal nog mooier en vrolijker? U snapt: het levert problemen op. De mannen gaan een pad op waarvan het maar moeilijk terugkeren is, er ontstaan ongemakkelijke situaties , zowel op het werk als thuis. Waar zit de handrem? 

Mikkelsen (een van de allerbeste hedendaagse acteurs) is fenomenaal. Een terechte Oscar voor deze film. 

Met : Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Magnus Millang, Lars Ranthe, Maria Bonnevie

 FIN - song : Scarlet Pleasure- What a life

Colette- Wash Westmoreland

 Colette op IMDb (6,7)

Colette op Moviemeter (3,29)

Het ligt aan mij, ik weet het , maar ik moet me altijd even door de aanwezigheid van actrice Keira Knightley heen bijten om een beetje in het verhaal te komen. Ik moet er altijd voor zorgen dat mijn aandacht niet wordt afgeleid door haar maniertjes en haar mimiek. Dat lukte bij deze film wel redelijk (ik werd nu meer afgeleid door de potsierlijke uitdossing van Dominic West, maar dat terzijde). Maar goed, u wilt een beschrijving. 

Laat 19e eeuw, Frankrijk. Gabrielle Colette is een plattelandsmeisje dat ingepalmd wordt door de Parijse praatjesmaker Willy, een bon vivant die met veel opscheppen en wat schimmige praktijken erin slaagt om toegang te krijgen (en te houden) tot de betere klasse. Willy schnabbelt zijn kostje bij elkaar als schrijver/uitgever maar bezit zelf nul literaire vermogens. Hij leeft dan ook ver boven zijn stand. 

Daar komt verandering als hij Gabrielle zover krijgt dat zij zijn ghostwriter wordt: ze begint aan de Claudine-reeks, verhalen die gebaseerd zijn op haar jeugdherinneringen en op haar eigen wensen en meningen. De boeken worden onder Willy's naam gebaseerd, die er wonderwel in slaagt om te pretenderen dat hij een kundig en ook productief schrijver is. De boeken zijn immens succesvol en Willy dwingt zijn vrouw tot productie: ze moet leveren, anders is het onmogelijk om hun hoge levensstandaard op peil te houden. Heel langzaam groeit de weerstand bij Gabrielle, ze begint in te zien welke macht ze heeft over haar man. Die macht gebruikt ze om haar eigen liefdesleven een wending te geven: ze valt voor interessante vrouwen in haar omgeving. Deze voor die tijd ongebruikelijke interesse moet door Willy worden gedoogd, op straffe van ontmaskering. Het stel leeft ongelukkig langs elkaar heen, maar is tot elkaar veroordeeld. 

Met : Keira Knightley, Dominic West, Arabella Weir, Fiona Shaw   

Emperor - Mark Amin

Emperor op IMDb (5,6)
 Emperor op Moviemeter (2,89)

Te matig gebracht om de kijker in te pakken, maar interessant is dit op waarheid gebaseerde verhaal wel. 

Een smet op de recente geschiedenis van de mensheid: slavernij. Het basale principe dat alle mensen gelijkwaardig zijn, werd er met voeten door getreden. Precies daarom worden verhalen over opstand en ontsnapping aan dit onmenselijke juk altijd al snel heroïsch en komen ze altijd goed binnen. 

Zo ook het verhaal van Shields Green, een afstammeling van Afrikaanse prinsen wiens familie echter ook op de Amerikaanse plantages belandden. Shields is een slimme man die onder het voor slavernij-begrippen milde bewind van zijn baas verantwoordelijkheden draagt voor het reilen en zeilen van de oogst. Als de baas echter door gokschulden zijn plantage kwijt raakt, wordt Shields al snel geconfronteerd met de nieuwe eigenaar en vooral met diens rechtlijnige bedrijfsleider GRady. De weinige privileges worden Shields afgepakt, hij krijgt opeens de ruwe en onmenselijke behandeling die zovelen al eerder ten deel viel. 

Als diezelfde onderknuppel op een dag Shield's zoon betrapt op het lezen van een boek en hem daarvoor met zweepslagen straft, is voor vader Shields de maat vol. Hij komt verhaal halen, maar dat loopt al snel uit de hand en in de schermutselingen brengt hij Grady en diens collega's om het leven. Vluchten! 

Een lange tocht begint , een tocht die ook niet zonder gevechten kan , waardoor steeds meer plantage-eigenaren belang hebben bij het oppakken van de opstandige Green. Men huurt premiejager Luke McCabe in, die de achtervolging inzet. Wanneer Green aansluiting vindt bij de abolitionisten, de groep die zich inzet voor het opheffen van de slavernij, lijkt hij nog maar net uit handen van McCabe te blijven maar beseft hij te laat dat hij zich nu in een groep bevindt die nog veel meer de toorn oproept van de machthebbers. Een confrontatie kan niet uitblijven. 

Met : Dayo Okeniyi , Ben Robson, James Cromwell , Bruce Dern

Jojo Rabbit - Taika Waititi

 

Herzien , mijn vrouw had m nog niet gezien en gisteren was dé avond om ons aan deze sarcastisch-humoristische film over te geven. Vond m zelfs nog beter dan de eerste keer, vooral de eindscene kwam dit keer hard binnen. 
Jojo Rabbit op Moviemeter (3,45)

Mijn recensie van destijds vind je hier : Jojo Rabbit recensie

Omdat ik toen nog niet met mijn "FIN SONG" projectje bezig was, kon ik nu pas deze prachtige aanvulling noteren: 

 FIN - song : David Bowie - Helden (German Version)

La Pazza Gioia (aka Like Crazy) - Paolo Virzi

 La Pazza Gioia op IMDb (7,2)

La Pazza Gioia op Moviemeter (3,16)

Thelma & Louise meest One flew over the cuckoo's nest. Maar dan minder goed. "La Pazza Gioia" is een licht-hysterische film, een archetypische Italiaan eigenlijk, wel echter een met een vriendelijke en zachte ondertoon. 

Twee totaal verschillende vrouwen besluiten de kans te grijpen die ze geboden wordt. Ze zijn van hun psychiatrische instelling naar een werklocatie gebracht, maar de bus om ze weer op te halen is te laat. Plompverloren nemen de twee de lijndienst die langskomt, hun medebewoners in verbijstering en paniek achterlatend. En iets later de verzorgers en instellingsmedewerkers ook. 

De vrouwen hebben een totaal verschillende achtergrond: de ene is bipolair en verkeert in een constante manie, de ander is depressief en vooral levensmoe. Ook hun achtergronden zijn zeer verschillend: Beatrice komt uit een zeer welgesteld milieu, Donatella heeft een drugsachtergrond en is meer lowlife. Ze vinden elkaar echter in hun gezamenlijke zucht naar vrijheid en het ontsnappen aan controle. 

Het lukt de dames langdurig om uit handen te blijven van de verzorgers, hun tocht brengt ze langs een aantal van voor hen belangrijke plekken en gebeurtenissen. Steeds meer blijken de dames elkaar steun te verlenen om hun respectievelijke persoonlijke problemen een plekje te kunnen geven. En steeds meer gaan ze de zorg van de instelling missen. 

Met : Valeria Bruni Tedeschi, Micaela Ramazotti, Valentina Carnelutti  

 FIN - song : Gino Paoli - Senza fine

The Farewell- Lulu Wang

 The Farewell op IMDb (7,6)

The Farewell op Moviemeter (3,37)

Bitterzoete familiefilm over de Chinese Billi die zich als een vis in het water voelt in het drukke westerse leven in New York. Ze is tweede-generatie-immigrante , haar ouders hangen nog veel meer aan de oude Chinese tradities dan zij doet. 

Alles verandert als de familie te horen krijgt dat Billi's oma, de überschattige Nai Nai, ernstig ziek blijkt te zijn en nog maar kort te leven heeft. Er is daarbij een groot probleem: oma zelf verkeert in onwetendheid, zij krijgt de diagnose die haar familie wél wordt verteld zelf niet te horen. Oma moet worden beschermd, het zou beter zijn als zij zich geen zorgen maakt. 

De Amerikaanse familie wil eigenlijk zo snel mogelijk naar haar toe, maar dat zou al teveel van het familiegeheim verraden. Er wordt dus een andere reden bedacht voor de terugreis naar China: er wordt een huwelijk opgezet voor Billi's broer, die dan maar met zijn sullige vriendinnetje moet gaan trouwen. 

Terwijl de gehele familie in ieder geval weer even herenigd is,  probeert Billi in innige omgang met haar oma te ontdekken of er een moment komt dat het geheim dan toch echt onthuld moet worden. Oma merkt daar niets van, die heeft het veel te druk met de huwelijksvoorbereidingen. 

Met : Awkwafina, Shuzhen Zhao, Tzi Ma

 FIN - song : Elayna Boynton- Come Healing

 FIN - song : Freda Viola - Senza di te

The Mauritanian - Kevin MacDonald

The Mauritanian op IMDb (7,5)

The Mauritanian op Moviemeter (3,55)

Barbertje moest hangen, zoveel was duidelijk. In de periode na 9/11 waren de VS naarstig op zoek naar de organisatoren , de bedenkers, van deze gruwelijke aanslag. Hoe begrijpelijk die queeste ook was, helaas moeten we ook inzien dat destijds niet altijd de juiste wegen zijn bewandeld. Op basis van aannames en vooroordelen zijn de levens van mensen vernietigd door ze jarenlang zonder enige vorm van proces op te sluiten, ze te martelen en ze proberen te breken. Dit alles om maar verklaringen af te dwingen, of ze nu op waarheid berustten of niet. Het ging er om schuldigen aan te wijzigen , niet dé schuldigen. (In een van de sleutelscenes van de film verwoordt luitenant Stuart Couch dat ook naar zijn meerderen: ze moeten zoeken naar "someone, not just anyone". 

Mohamedou Ould Slahi wordt bij een bruiloft van zijn Mauretaanse familie opgepakt. Men is hem op het spoor gekomen door het afluisteren van telefoons uit de groep rond Osama Bin Laden. Slahi's verweer dat dit een telefoontje van een neef betrof die hem verzocht de ziekenhuiskosten voor diens moeder te betalen, wordt in de wind geslagen. Slahi wordt vastgezet en al gauw op slinkse wijze ontvoerd naar Cuba, naar de Amerikaanse gevangenenbasis Guantanamo Bay. Daar heerst een streng regime, lekker buiten het zicht van nieuwsgierige Amerikaanse pers en juristen. 

Juist één van die juristen krijgt lucht van het gebeurde en pakt de verdediging van Slahi op. Deze dame, Nancy Hollander, is een gelauwerde advocate die zich al snel volledig vastbijt in de zaak. Niet omdat ze gelooft dat Slahi onschuldig is (er pleit veel tegen hem) maar omdat ze vindt dat eenieder recht heeft op goede rechtshulp. Samen met assistente Teri pakt ze de handschoen op. Ze bezoeken Guantanamo Bay meermaals, in de VS gaan ze de strijd aan met het hof om openheid van zaken te geven aangezien zeer veel dossiers als "classified" te boek staan. 

Van overheidszijde wordt de gedegen Stuart Couch op de zaak gezet, voor hem zit er een persoonlijk tintje aan vanwege het verlies van zijn beste vriend tijdens 9/11. Couch graaft dieper en dieper en komt tot schokkende ontdekkingen. Een confrontatie tussen Hollander en Couch kan niet uitblijven, beiden zullen uit de loopgraven moeten komen. 

"The Mauritanian" is een meer dan degelijke thriller, die helaas op waargebeurde feiten berust. Een boeiend drama dat woede opwekt, dat de kijker meesleurt. Dat de kijker doet beseffen dat zaken als deze, waarin fake bewijs wordt verzameld , nog steeds gebeuren (denk aan Alexej Navalny) . Om die reden is deze film een absolute aanrader. Al was het maar om de meesterlijke vertolking van Slahi door steracteur Tahar Rahim. Wát een rol! 

Met : Tahar Rahim , Jodie Foster, Benedict Cumberbatch, Shailene Woodley 

 FIN - song : Malouma - Yarab

 FIN - song : Bob Dylan - The Man in Me
 

Minari - Lee Isaac Chung

 Minari op IMDb (7,5)

Minari op Moviemeter (3,42)

Eerder die dag zat ik fijn in de filmzaal, die door de zaalmedewerker werd aangekondigd als "corona-technisch uitverkocht". Anders gezegd: alle stoelen die verkocht móchten worden in de huidige regelgeving, wáren dan ook verkocht. En dat op de zondagmiddag, 16 u. Niet echt een gangbaar filmtijdstip, het wijst op het voorzien in een behoefte. Dat deed mijn filmhart goed. Leve het grote doek. 

Hoewel het leeuwendeel van de film een wrang karakter heeft, blijft er bij deze film toch een goed gevoel over. De grotendeels dramatische lotgevallen van de Koreaanse familie worden frequent genoeg onderbroken door komische opmerkingen en gedragingen van zowel de zoon des huizes als diens oma. Hierdoor blijft de film ademen, is hij luchtig genoeg om het zware onderwerp over te brengen. 

Wat er dan zo zwaar aan is? Een Koreaanse familie heeft het Aziatische bestaan achter zich gelaten om een beter leven na te jagen. Aanvankelijk komen ze zeer bedrogen uit, want de eerste jaren belanden ze in Californië waar ze niets anders doen dan aan de lopende band kuikentjes op hun geslacht onderscheiden: vrouwtjes goed voor de eitjes, mannetjes goed voor de oven. Wanneer de vader dan ook de kans krijgt om naar het Amerikaanse platteland te vertrekken waar hij een stukje land kan gaan bewerken, pakt hij meteen zijn kans.
Hij wil Koreaanse groenten gaan verbouwen en daarmee een leverancier worden voor de restaurants in de regio. Maar voor het zover is, moet hij werkelijk van scratch af aan beginnen: er moet water zijn voor de beregening, er moet landbouwmateriaal komen en er moeten plantjes en zaadjes worden aangekocht. Het geld glipt hen tussen de vingers door, ze ontkomen er niet aan voorlopig nog te blijven werken (en inderdaad: opnieuw op een kuikenfabriek), zeker niet als er ook nog geld achter de hand moet blijven voor de mogelijke hartoperatie voor hun jonge zoontje. Het zit aan alle kanten tegen. En dan komt oma ook nog eens bij hen inwonen, zeer tegen de wil van vooral de jonge David. Die vindt haar maar een raar mens, helemaal geen echte oma. Noodgedwongen brengen de twee veel tijd met elkaar door omdat de ouders proberen de touwtjes aan elkaar te knopen. 

Met : Steven Yeun, Yeri Han, Alan S. Kim, Noel Cho , Will Patton, Juh-Yung Youn

 FIN - song : Emilia Mosseri/Han Ye-ri - Rain Song

Profession: Reporter (aka The Passenger) - Michelangelo Antonioni

 Profession: reporter op IMDb (7,6)

Profession:Reporter op Moviemeter (3,46)

Later gisteravond maakte ik een sprong van bijna 15 jaar voor deze. Net als de priesterfilm hiervoor was deze geproduceerd door Carlo Ponti, destijds de man van Sophia Loren. Nutteloos stukje trivia, maar het viel me op bij de aftitelingen. Al veel duidelijker een seventies-film , tamelijk eigenwijs gefilmd door de Italiaanse meester Antonioni. En vooral: met een hoofdrol voor Jack Nicholson, die hier al laat zien een goede hand te hebben van eigenwijze filmscripts. 

Nicholson speelt David Locke , een succesvolle tv-reporter die naam maakt met interviews met foute machthebbers , vooral in Afrika. Hij is het werk eigenlijk al een tijdje zat, mede omdat zijn bezieling en zijn frequente afwezigheid leiden tot onmin en onbegrip in zijn relatie. 

Wanneer er tijdens een van die reizen iets vreemds gebeurt, pakt hij zijn kans: midden in de Afrikaanse woestijn strandt hij met zijn auto en belandt in een aggenebbisj hotel. Hij treft daar in de kamer naast hem een dode man aan op bed. Ook een westerling, ongeveer even oud: Locke pakt zijn kans. Hij raust het paspoort en enkele andere benodigdheden van de man, switcht de foto's in de paspoorten en verdwijnt met een andere identiteit. David Locke is dood, er is alleen nog meneer Robertson.

Natuurlijk is hij daarmee nog niet van zijn problemen af, want Robertson blijkt een louche wapenhandelaar te zijn geweest, juist met veel van die machthebbers die hij als David Locke nog had ondervraagd. Hij moet op de vlucht, hij moet uit handen blijven van degenen die zaken af te handelen hebben met hem. Hij ontmoet een jonge toeriste, die het spannende vluchtavontuur met hem aangaat, terwijl ondertussen ook zijn vrouw doorheeft dat de overleden man onmogelijk haar echtgenoot kan zijn geweest. 

Met : Jack Nicholson, Maria Schneider, Jenny Runacre, Ian Hendry

 FIN - song : Mario Jalenti - Melodia popolare Catalana 2

Léon Morin, prêtre (aka Léon Morin, priest) - Jean Pierre Melville

 Leon Morin Pretre op IMDb (7,6)

Leon Morin Pretre op Moviemeter (3,26)

Een film kijken uit mijn geboortejaar, dat deed ik nog niet vaak. Deze zat in de reeks aanbevelingen van de VPRO-cinema nieuwsbrief, een mens probeert eens wat. Heel fraai acteerwerk , mooi zwart-wit camerawerk en een - zeker voor die tijd- spannend verhaal. Ruime voldoende alzo. 

Jonge moeder zoekt in de begintijd van de nazi-bezetting heil bij een jonge lokale priester. Ze is haar man - en daardoor ook haar geloof in God- verloren en is vast van plan het de priester lastig te maken tijdens de biecht. Het pakt anders uit: de priester is begripvol en er ontstaan een goed contact tussen de geestelijke en de twijfelende kantoormedewerkster. 

Ze vertelt de priester onomwonden over haar gevoelens voor de bedrijfsleidster op kantoor, ze vertelt over de problemen die ze heeft in de omgang met een collaborerende vriendin, ze legt alles op tafel. Door de begripvolle houding van de priester verzwakt haar opstandigheid, het buigt langzaam om in het ontwikkelen van religieus bewustzijn. Al kan ze dat weer niet rijmen met haar groeiende verliefdheid op...de priester zelf, die immers buiten zijn vak om gewoon ook een knappe jongeman is. Het gaat wringen. 

Een piepjonge Jean Paul Belmondo staat sterk tegenover een net zo piepjonge Emmanuelle Riva. Toen was al te zien dat die twee vaker zouden schitteren op het doek. 

Met : Emmanuelle Riva, Jean-Paul Belmondo

Les Crevettes Pailletées (aka The Shiny Shrimps) - Maxime Govare/ Cedric le Gallo

 Les Crevettes Pailletées op IMDb (6,5)

Les Crevettes Paillettées op Moviemeter (3,67)

Het is Pride Week deze week. En de Olympische Spelen lopen nu. Alle reden om deze film te gaan zien deze week. Een vederlicht verhaaltje, maar met veel elan en vreugde gebracht, dus de film (een variant op The Full Monty en vooral op Le Grand Bain) is onderhoudend genoeg om vermakelijk te worden geacht. Niet hoogstaand, maar dat hoeft ook niet altijd. Goed voor af en toe een schaterlach, dat telt vooral. 

Topzwemmer Matthias le Goff raakt in opspraak wanneer hij een homoseksuele interviewer beledigt. Hij wordt door de bond hard gestraft: zijn kandidatuur voor Olympische Spelen en wereldkampioenschappen komt in gevaar als hij niet een taakstraf gaat uitvoeren bij De Glimmende Garnalen, een waterpoloteam dat zich opmaakt (pun intended) voor de Gay Games die later dat jaar in Kroatië plaatsvinden. Matthias peinst er aanvankelijk niet over maar als zowel de bond als zijn eigen dochter kenbaar maken dat ze hem een slappeling zouden vinden als hij er de brui aan geeft, gaat hij de uitdaging toch aan. 

Want een uitdaging is het : het team is een bonte mengeling van karikaturale gay mannen én een enkele transgender. De typecasting in het team is duidelijk: de grote (knuffel)beer, de militante activist, de bescheiden sociale gast, de Grindr- Casanova en de schoorvoetende ontdekker. Ze zitten er allemaal in, elk heeft zijn eigen rugzakje met verhalen en elk vindt in het zwemteam een uitlaatklep. Echter: prestatief is het nog allemaal helemaal niets dus Matthias moet echt aan de bak om dit team gekwalificeerd te krijgen. Dát en de persoonlijke besognes van de teamleden maken dat het team een wervelende aanloop naar de uiteindelijke Vrolijke Spelen neemt. Vele hindernissen worden genomen voordat er daadwerkelijk gescoord wordt. 

Met : Nicolas Gob, Alban Lenoir , 

 FIN - song : Eddy de Pretto- Kid