For all mankind - Al Reinert

For all mankind op IMDb (8,1)
 For all mankind op Moviemeter (3,80)

Door de heerlijke film "Fly me to the moon" weer even hernieuwd geïnteresseerd geraakt in de successen van de ruimtevaart. Gelukkig had ik deze oude docu (1989!) op de schijf staan, dus ik diepte de verhalen hiermee verder op.

De docu is samengesteld uit door de astronauten van de respectievelijke Apollo-missies zelf geschoten beeld. Dit wordt aangevuld met de al wat bekendere beelden van het NASA- zenuwcentrum in Houston. Veel commentaar wordt geleverd door oud-astronauten, waarbij overduidelijk het plezier van hun ervaringen afspat. Ze beseften in een unieke positie te zitten: ze hoorden bij de eersten die de aarde bewust verlieten, ze hoorden bij de erg kleine club die op een andere planeet hebben rondgelopen en/of -gereden , daarbij steeds met een schuin oog de aarde in de gaten te houden ("The blue marble" , zoals ze hem steeds noemden. 

Als kijker wordt je vooral meegenomen in de culminatie van een zeer gedegen voorbereiding door de wetenschap, die op heel veel momenten goed bleek te hebben ingeschat welke verrassingen de ruimtevaarders zouden kunnen tegenkomen. Het was me het kunststukje wel, daar mag de mensheid best heel trots op zijn. 

Legacy of Lies - Adrian Bol

Legacy of Lies op IMDb (5,1)
 Legacy of Lies op Moviemeter (2,45)

Het is niet altijd een onverkort voordeel om film-veelvraat te zijn. Je schiet immers niet altijd raak, soms pak je er eentje waar je geen touw aan vast kunt knopen. Bij deze bijvoorbeeld, waar ik de complete speelduur heb lopen verzuchten dat men het maar nodeloos moeilijk deed omdat we toch allemaal weten waar het op uit draait. Ik was getriggerd (pun intended) doordat de film deels in Oekraïne speelt en daar vanuit ook voor een deel geproduceerd is. Louter vakmatige interesse, maar ik zag er weinig van terug in de film.

Een poging: na een teleurstellend verlopen operatie keert MI6 - agent Martin Baxter terug in zijn oude leventje: beveiligen en een beetje prijsvechten. Zijn dochter vindt het allemaal maar niks, maar verdient ondertussen wel geld door op het verlies van haar vader in te zetten. 

Baxter is bij de mislukte operatie zijn partner kwijtgeraakt en dat niet alleen: ook een koffer met belangrijke bestanden die hij veilig moest stellen, raakte in het bezit van zijn opponenten. Waarschijnlijk Russen, maar Baxter verdenkt ook zijn oud-collega's bij MI6 en CIA. Hoe dan ook: alle partijen zitten achter elkaar aan, de Russen kidnappen Baxter's dochter om druk te zetten terwijl Baxter zelf met een Russische journaliste probeert de klus te klaren. Pief. En Paf. En ook heel veel Poef.

Met: Scott Adkins, Julia Bol, Honor Kneafsey, Martin McDougall

FIN - song :  Fernando Olaya- Stereophonik

The New Boy - Warwick Thornton

The New Boy op IMDb (5,7)
 The New Boy op Moviemeter (2,38)

Geen beste start voor deze film, zo kort na verschijning al op een 6min als waarderingscijfer te staan. Ik snap het wel: Cate Blanchett is altijd plus 1, de beelden zijn prachtig maar het verhaal is warrig en de boodschap uiteindelijk te mager. Vol goede bedoelingen, ongetwijfeld, maar het beklijft niet. En dat is jammer, want zoals gezegd is de cameravoering prachtig: weidse vergezichten van Australische woestijnen tegenover golvende korenvelden met in het midden een klein kloostertje. Geniet dáár dan maar van. 

Het lukt ze uiteindelijk toch om hem te pakken te krijgen. Twee rangers hebben in de woestijn een zware kluif aan het tengere Aboriginal-jongetje die zich maar lastig laat overmeesteren. Uiteindelijk winnen de mannen met de wapens het van het jongetje met de blote handen. Ze pakken hem in en leveren hem af bij een geïsoleerd klooster op het platteland. 

Daar bestuurt Sister Eileen een gemeenschap van een stuk of 10 weesjongetjes, ondersteund door een medezuster en een goedwillende klusjesman. Eerder overleed de abt, maar dat heeft Eileen stil gehouden voor haar kerkelijke bestuurders omdat het risico bestond dat zij het klooster wilden opdoeken. Ze leven van de landbouw, mondjesmaat komen er leveranciers langs en in de tussentijd worden de weesjongetjes klaargestoomd tot godvrezende dienstbare jongelui die op elke ranch en bij elk bedrijf inzetbaar zijn. En daar is dan plots de New Boy.

Hij praat niet, eet met zijn handen en slaapt ónder zijn bed. Dat hij anders is dan hen, zien alle bewoners van het klooster direct, maar ze zien ook dat er wel iets bijzonders in hem zit. Een door een slang gebeten jongen wordt door New Boy van het gif ontdaan, waarmee zijn leven wordt gered. Sowieso hangt er een vleugje magie rondom de jongen heen. Dat komt pas goed tot uiting als de langverwachte bestelling van zuster Eileen wordt geleverd: een manshoog Jezusbeeld dat in de kapel wordt geplaatst. New Boy treedt in contact met het beeld.

Met: Aswan Reid, Cate Blanchett, Deborah Mailman, Wayne Blair

FIN - song :  Outfluence- Amor Vivir Volar

Four Good Days- Rodrigo Garcia

Four Good Days op IMDb (6,6)
 Four Good Days op Moviemeter (3,29)

Deze film wordt u aanbevolen door de Jellinek Kliniek. Nee, maar echt. Aangezien mijn vrouw voor haar werk nogal frequent met (cliënten van) deze organisatie te maken heeft, zag ze op hun socialmedia-account dat mensen die werkzaam waren in het vakgebied werden getipt deze film te kijken. Ik keek mee.

Keihard bonkt Molly op de deur van haar ouders' huis. Achter de deur staat moeder Deb met een verwrongen gezicht te wachten tot ze ophoudt, haar partner Chris op een meter of drie achter haar. Ze hadden nog wel een afspraak: Molly zou pas weer bij ze langskomen als ze clean was, als ze middelenvrij de dag kon door komen. Er was teveel gebeurd om nog vertrouwen in elkaar te hebben, om elkaar op het woord te geloven. Deb doet de deur dan ook niet open, Molly blijft de hele nacht in de tuin hangen. 

De volgende ochtend komt het toch tot een gesprek, een wasbeurt en een koffie. Deb weigert handreikingen te doen aan haar heroïneverslaafde dochter zolang ze niet toezegt mee te gaan naar de verslavingskliniek. Dat gebeurt uiteindelijk en na enige opwinding wordt ze dan toch geconsulteerd. Na enige bevragingen (hoeveelste keer is het dat jij je bij de kliniek meldt?) wordt er toch een behandeling afgesproken. Maarrrr; niet direct. Die behandeling kan pas plaatsvinden over vier dagen, eerst moet elk spoor van drugs uit haar lijf verdwenen zijn. Pas dan kan ze een (maandelijkse) injectie krijgen die haar lichaam zo ziek maakt bij gebruik, dat de drager van dat lichaam er vanzelf van afziet en het gebruik afwijst. 

Moeder en dochter, hard en wijs geworden door eerdere afkickpogingen, zullen eraan moeten geloven: dochterlief moet vier dagen onder toezicht én regime van moeder blijven, pas maandag mag ze terugkomen voor die bewuste medicatie. Dat het zwaar gaat worden voor dochter, voor moeder, voor iedereen: dat beseffen ze allemaal.

Met: Glenn Close, Mila Kunis, Stephen Root

FIN - song :  Reba McIntyre- Somehow you do

Les Intranquilles (aka The Restless) - Joachim Lafosse

Les Intranquilles op IMDb (6,6)
 Les Intranquilles op Moviemeter (3,64)

Dat had ik eigenlijk moeten doorzien. De titel "De onrustigen" verklapt eigenlijk al dat het er wel eens hevig aan toe kan gaan in deze film. Dat klopte. Niet de makkelijkste film derhalve, maar wel een met een bloedserieus onderwerp en vooral uitstekend acteerwerk. Het maakt dat je veel van de onrust voor lief neemt omdat dit nu eenmaal noodzakelijk is om weer te geven welke spanning er staat op de relaties van de hoofdpersonen. 

Wij zouden er niet over peinzen, maar vader Damien laat zijn 8-jarige zoontje Amine rustig het motorbootje besturen waarmee ze het water op zijn gegaan. Damien zegt: "Doe het nou maar, je weet hoe het moet" en duikt zelf het water in om terug te zwemmen naar de kust. Het zou een heel korte film zijn geweest als het hier al mis was gegaan, maar nee: Amine brengt het bootje veilig naar het strandje waar zijn moeder in de zon ligt te wachten op de terugkeer van haar mannen. Wel is ze danig ongerust als blijkt dat de terugkeer van Damien langer op zich laat wachten dan gezond is. Maar ook dit komt goed.

Gaandeweg de film begrijpen we hoezeer dit een sleutelscene is geweest, een bewuste keuze om de film te openen: Het toont de zelfredzaamheid van het jongetje, het toont de nerveuze ongerustheid van de bezorgde moeder en het toont de onbezorgde impulsen en driften van de vader. Vader lijdt onder een bipolaire stoornis, blijkt al eerder enige tijd opgenomen te zijn maar is daar kennelijk weer goed uit gekomen. Des te zorgwekkender zijn dus de signalen die hij in toenemende mate afgeeft: manisch is hij bezig met de productie van schilderijen voor een aanstaande expositie, onverantwoord springt hij om met de veiligheid van Amine en diens leeftijdsgenootjes, fel zijn de discussies met zijn vrouw Leila, die hem tot rust probeert te manen maar hem niet in toom weet te houden. "Accident waiting to happen", de kijker weet dan al dat dit alleen maar zal toenemen, dat een volgende climax zich aankondigt.

Met: Leïla Bekhti, Damien Bonnard, Gabriel Merz Chammah, Patrick Descamps

FIN - song :  Lia Maria Johnson - Sin

Au revoir les enfants (aka Goodbye Children ) - Louis Malle

Au revoir les enfants op IMDb (8,0)
 Au revoir les enfants op Moviemeter (3,71)

1987, dat was toch echt al in mijn volop actieve filmkijk-leven, maar toch kwam deze film op mij over als veel ouder. Dat kan te maken hebben met de onderwerpkeuze en de stijl van de filmmaker, maar objectief gezien kwam de film gedateerder over dan het releasejaar vertegenwoordigt. Doet overigens niets af aan de kwaliteit van de film, integendeel zelfs: als een film uit 1987 nu nog met een waarderingscijfer van 8,0 op IMDb staat, dan is ie uitzonderlijk van kwaliteit. Dat klopt: hoe verder de film vordert, hoe meer je erin gezogen wordt, hoe meer je ook invoelt met de geheimen die de jongens met zich mee dragen. Sterk, het woord "klassieker" steekt de kop op.

1944, Parijs. De jonge Julien wordt door zijn moeder naar het Franse platteland gestuurd. Ze kan zijn veiligheid (en die van Julien's broer) niet meer garanderen en stuurt ze naar een strenge paterskostschool beneden de vuurlinie van de dan al 4 jaar durende oorlog. 

Julien is kwetsbaar, kwetsbaarder dan zijn al wat grotere broer in ieder geval. Waar die zich goed weet te handhaven tussen de pesterige leeftijdsgenootjes, dreigt Julien onder te gaan: Julien is wat stiller, klein, bedplasser en bovendien wat gevoeliger dan goed voor hem is in deze omgeving. Broerlief neemt het af en toe wel voor hem op, maar hij moet toch veel zelf oplossen. Gelukkig heeft hij van zijn moeder een voorraadje jampotten meegekregen, waardoor hij mee kan draaien in een clubje dat zich middels ruilhandel van wat verlichting (sigaretten!) voorziet in deze strenge leefomgeving. 

Alles verandert voor Julien als de bescheiden Jean Bonnet als nieuwe leerling de klas wordt binnengebracht. Julien voelt meteen een verbondenheid met de kwetsbare jongen en doorziet al snel dat Jean grote geheimen met zich mee draagt. Julien achterhaalt de ware (Joodse) identiteit van Jean en besluit de gevluchte jongeman enige bescherming te bieden tegen de dreigingen die voor Bonnet van binnen en van buiten de kostschool lijken te komen. De twee krijgen een sterke band maar zijn waakzaam, het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht.

Met : Gaspard Manesse, Raphael Fejtö, Francine Racette, Stanislas Carré de Malberg

Svaniti nella notte (aka Vanished in the night) - Renato de Maria

Svaniti nella notte op IMDb (5,2)
 Svaniti nella notte op Moviemeter (2,58)

Half gelukte thriller, die we vooral bekeken vanwege de goede ervaringen met hoofdrolspeler Riccardo Scamarcio (oioioi, mensen, La Meglio Gioventu is echt 6 uur filmpracht). Zijn mooie markante kop waarbij hij beurtelings met vochtige ogen dan wel een staalharde blik van het scherm afkijkt, het maakt een film al snel het genieten waard. 

We krijgen in de eerste minuten van de film al een voorproefje van wat we verderop krijgen: het geluk van het pico bello gezinnetje van Pietro en Elena lijkt een beetje op te raken. Bij een boottochtje lijken hun kinderen plots te verdwijnen. Gelukkig blijkt het een onderdeel van het spel van hun zoontje en dochtertje te zijn maar niet lang daarna gaat het echt mis.

Het stel zit met hun respectievelijke advocaten aan tafel: er moet een scheiding worden geregeld, Elena wil terug naar haar geboorteland (de VS) om daar haar vak van psychotherapeute weer op te pakken maar er wordt wel aan de kinderen getrokken: zwartmaken, slecht afschilderen, u snapt het wel. 
Pietro blijkt diep in de schulden te zitten omdat hij een buitenhuis gekocht heeft en dat wil verbouwen. Als de kinderen daar bij hem overnachten, verdwijnen ze plotseling. Uiteraard verdenkt Pietro zijn geldschieters en krijgt inderdaad al snel een telefoontje. Er rest hem maar een manier om snel aan geld te komen om zijn kinderen vrij te kopen, maar daarvoor moet hij zich wel in gevaarlijk vaarwater begeven.

Met: Riccardo Scamarcio, Annabelle Wallis, Massimiliano Gallo

FIN - song :  Jeff Russo - End Crawl