maandag, december 31, 2018

Stan & Ollie - Jon S. Baird

Stan & Ollie op IMDb (7,3)
Dat de lach en de traan dicht bij elkaar staan, bewijst deze film maar weer eens. Hij vertelt het verhaal van het beroemdste komisch duo aller tijden, maar richt zich daarbij specifiek op het dramatischer deel van hun carrière.
De film begint in 1937, de bolhoed-broeders staan dan op de toppen van hun roem. Zo goed als ze zijn in hun werk, zo slecht blijken ze te zijn in hun zakelijke afspraken. Studiobaas Hal Roach knijpt ze af , zet ze op een afgemeten contract waardoor de meeste revenuen bij hem terecht komen en niet bij het tweetal dat al die acts en films uitvoert. Toegegeven, een fors deel van het inkomen van de heren gaat naar diverse alimentatie-regelingen met exen, maar er zou toch iets meer voor ze over moeten blijven. Wanneer Stanley dan ook een verbetering van het contract eist, knalt de boel. Roach ontslaat hem, maar houdt Oliver onder contract. Die wordt daarmee gedwongen een film te maken met een nieuwe partner, iets wat hij eigenlijk niet wil en om die reden ook niet met hetzelfde vuur doet.
We springen naar 1953. De roem van de Dikke en de Dunne is tanende, het lukt ze desondanks om een theatertour te regelen in Engeland. Die toer moet de opmaat zijn voor een laatste grote film: het fameuze verhaal van Robin Hood moet nodig door de heren worden aangepakt. Het pakt dramatisch uit: halfvolle zalen en de afspraak met de filmproducer wordt steeds maar uitgesteld. Het oude zeer tussen de beide mannen blijkt nog niet geheel opgelost, daarnaast blijken hun beider echtgenotes te poken in de onderlinge verstandhoudingen: "laat je niet zo op je kop zitten, zeg hem eens de waarheid". Het decennialange artiestenbestaan eist zijn tol, de gezondheid van Ollie dwingt hem eigenlijk om het rustiger aan te doen. Maar wat nu als je niet zonder die grappige wederhelft kan, wat nu als je snapt dat je een twee-eenheid bent? The show must go on.

Los van de verrassende inkijk in het bestaan van mensen die leven van de lach is deze film vooral een acteursfilm. John C. Reilly krijgt de ene nominatie na de andere voor zijn weergave van Oliver Hardy, maar wat mij betreft wordt hij platgewalst door de overrompelende prestatie van Steve Coogan. Weer-ga-loos acteerwerk zet hij neer, wat het aangrijpende drama tot een fenomenaal kijkgenot maakt. Komende maand pas in première, ik adviseer u van harte te gaan kijken.

Met : Steve Coogan, John C. Reilly, Shirley Henderson, Nina Arianda

zaterdag, december 29, 2018

Girls Trip - Malcolm D. Lee

Girls Trip op IMDb (6,2)
Manmoedig doe ik mijn best om genre-overschrijdend te denken bij het bekijken van films. Ik bezoek wel eens zalen die ik hoofdschuddend verlaat, maar nog makkelijker gaat het bij het opnemen van film van een van mijn abonnement-filmzenders. Daar komt echt van alles voorbij en dan maak je wel eens gekke klikjes.
Deze film ligt zo ver van mijn normale viewingslijst af dat ik hem in delen heb afgekeken. Ja, wel afgekeken, want het is heus niet naar of vervelend allemaal. Het is gewoon niet boeiend, niet grappig. Voor mij dan, ik vermoed dat er best een markt is voor dit genre.

Vier all Afro-American girls, die van jongs af aan een vriendinnengroep vormen maar nu merken dat ze langzaam uit elkaar groeien. De ene fladdert van relatie naar relatie, binden lukt niet. De ander is alleenstaande moeder en heeft last van haar controlfreak-neuroses, de andere is roddeljournaliste maar niet al te succesvol. Alleen de laatste , Ryan, is heel succesvol geworden. Ze is een beroemde media-persoonlijkheid en heeft een mooie en succesvolle man aan de haak geslagen.
Wanneer dit stel op het punt staat om een lucratief reclamecontract te tekenen, zijn er signalen van amoureuze misstappen van de man. En wie ontdekt dat? Juist , de roddeljournaliste-vriendin.
De oude vriendinnengroep, de Flossy Posse, wordt weer bijeengeroepen: alles moet in het werk gesteld worden om hun vriendin Ryan te redden, al was het maar haar reputatie. U snapt dat hiermee de vriendschapsbanden getest gaan worden, helemaal als ik u vertel dat zulks tijdens een feestweekend in New Orleans moet gebeuren.

Met : Regina Hall, Queen Latifah, Jada Pinckett Smith , Tiffany Hadish

donderdag, december 27, 2018

Jungle - Greg McLean

Jungle op IMDb (6,7)
Ondanks een niet al te verrassend verloop toch een aardige poging tot serieuze film. Het is duidelijk dat Daniel Radcliffe van zijn imago af wil, er moesten wat stoere en serieuze rollen komen. Eerder zag ik hem als homoseksuele schrijver in "Kill your darlings" , nu speelt hij een serieuze ontdekkingsreiziger in het Zuid-Amerika van begin 80'er jaren.
Er viel nog wat te ontdekken die dagen : na zijn studie gaat Yossi Ghinsberg eerst een jaar de Boliviaanse jungle in om zichzelf en een stukkie wereld te ontdekken. Hij komt in contact met een avonturier die hem overtuigt van de kansen om nooit eerder geziene stammen te vinden in de wouden van Bolivia. Met zijn vieren gaan ze op pad, maar al snel ontstaat er onenigheid in de groep. Dat gevoegd bij fysieke ongemakken en we kunnen al raden dat het viertal elk een overwinning op zichzelf zal moeten maken om te overleven. Yossi gaat met zijn maat Kevin per vlot de rivier af maar strandt. De twee worden - letterlijk - uit elkaar gedreven en Yossi moet alleen verder. Waar zijn maatje al na enkele dagen gevonden wordt, duurt het voor Ghinsberg bijna drie weken voordat aan zijn ontberingen een eind komt. (Nee, da's geen spoiler alert want u weet zelf dat de film gebaseerd is op het boek van deze Ghinsberg). Het zijn zware tijden voor de reiziger.

Met : Daniel Radcliffe, Thomas Kretschmann, Alex Russell, Joel Jackson

dinsdag, december 25, 2018

The Ballad of Buster Scruggs - Joel & Ethan Coen

The Ballad of Buster Scruggs op IMDb (7,4)
Urgentie nul. Maar wat maakt dat uit als je als kijker verwend wordt met een zestal prachtige verhalen? Mini's zijn het, feitelijk zit je naar zes filmpjes van elk ongeveer 20 minuten te kijken. Maar bij elkaar geveegd zie je de kunde , het meesterschap van de Coen Brothers. Verhalen vertellen is een kunst, verhalen in beeld brengen net zo. Schrijver dezes is niet de grootste western-fan, maar daar heb ik de afgelopen twee uur in het geheel geen last van gehad: goed vermaakt werd ik. Visueel is het opnieuw ongekend, rustgevend zelfs bij vlagen. Dialogen zijn meeslepend en hartverwarmend is de muzikale vondst om Liam Neeson, Tom Waits en Brendan Gleeson een oude Ierse traditional te laten zingen. Bij elkaar is het voornamelijk sfeer wat deze film brengt. En dat kan ik alleen maar toejuichen.

Over de verhaaltjes zelf kan ik kort zijn: een "wanted man" die het ene na het andere duel moet afwerken, een bankovervaller die lelijk op zijn neus kijkt van het verzet daartegen, een rondreizende theaterman die zijn ene wonderlijke act wil inruilen voor de andere , een goudzoeker die belaagd wordt na een spectaculaire vondst, een jonge maagd die de grote trek naar het Westen moet overleven om aldaar te huwen en een vijftal bijzondere types die elkaar (on)aangenaam verrassen tijdens een rit met de koets.
Zelf was ik erg weg van het goudzoeker-verhaaltje, maar ook de andere vijf hebben hun charme. Ga kijken, je zult je er geen buil aan vallen.

Met: Tim Blake Nelson, Liam Neeson, James Franco, Tom Waits, Zoe Kazan,
Tyne Daly , Brendan Gleeson

The Shape of Water- Guillermo del Toro

The Shape of Water op IMDb (7,4)
Daar bent u natuurlijk reuze benieuwd naar, wat ik hiervan vind. Mensen die mij kennen, weten dat ik dit soort films normaliter oversla omdat ik moeite heb fantasy-films boeiend te vinden. Ik blijf het echter toch zo af en toe proberen, soms zit er eentje tussen die ik wel kan velen. En aangezien ik over deze enorm veel wervelende (en soms ook voor mij geruststellende) verhalen had gehoord, pakte ik de kans om hem van Film1 op te nemen (want echt, naar de bioscoopzaal ga ik hier voor heen).

Over de brug dan maar: ik kon hem wel hebben. Dat komt vooral door het omringende acteerwerk: Sally Hawkins is vele malen minder irritant dan ze vaak kan zijn , het is een goede zet van de regisseur om haar een zwijgende rol te geven. Michael Shannon vind ik altijd geweldig, Richard Jenkins kan bij mij ook niet veel kwaad en Octavia "Hidden Figure" Spencer doet me glimlachen. Waar Shannon in deze film als de botte onderzoeker Strickland de film wat spanning en diepte geeft, zorgen Jenkins en Spencer juist voor een droogkomische noot. Dat maakt de film voor mij draaglijk, met wezens en monsters heb ik nog steeds niets..

Het verhaal zult u vast wel kennen: Elisa is een stomme (in de zin van spraak) schoonmaakster in een onderzoeksinstituut, we spreken hoogtepuntje Koude Oorlog. De Amerikanen hebben in de wateren van de Amazone een waterwezen opgedoken dat half mens, half vis is en dat door lokalo's goddelijke kwaliteiten wordt toegedicht. Elisa komt tijdens haar werkzaamheden vaak tot rust bij het bassin waar het wezen doelloos in rondzwemt, wachtend op de finale onderzoeken.
Er ontstaat een band tussen wezen en Elisa , het stille popje bloeit helemaal op. Zo merken ook haar hospita en haar collega. Wanneer ze horen dat de Amerikanen van plan zijn het beest te offeren en aldus onderzoek op de lichamelijke specs van het waterwezen te kunnen doen, smeedt Elisa een plan. Het beest moet worden ontvoerd , het beest moet gered. Steeds verder groeit te band tussen haar en de grote vis, steeds intiemer wordt het ook. En steeds dichter sluit zich het net van zowel de Amerikaanse als de Russische jagers die het wezen terug willen. Niet eens uit oogpunt van de wetenschap, maar vooral omdat de vijand het wezen nooit in handen mag krijgen. Het is een sprong in het diepe..

Met : Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jenkins, Octavia Spencer , Michael Stuhlbarg

Dorst - Saskia Diesing


Dorst op IMDb 6,4)

Nog niet eens zo slecht ontvangen film, die eerder dit jaar uit kwam. Geen kassucces, maar de film onderging ook weer niet het lot dat veel Nederlandse boekverfilmingen krijgen: neergesabeld door de critici, grotendeels genegeerd door het publiek. In dit geval zou ik het begrepen hebben, want het is niet helemaal mijn ding. Daarvoor wekken de hoofdrolspelers mij iets te veel irritatie op.

Deel 1 van die irritatie is het tamelijk armoedige spel. Simone Kleinsma is vast een kundig zangeres, groot musicaltalent wellicht, maar acteren is niet haar hoofdkwaliteit. De manier waarop ze hier de stuurse moeder neerzet, is te rechtlijnig en eenvormig. Maar ook de debutante Elise van 't Laar, die een rol mag neerzetten die alles in zich heeft om flamboyant te worden, ook zij weet het niet waar te maken. U mag het zelf proberen, maar ik kwam er niet heel goed in.

Coco is een wat wereldvreemd meisje dat tamelijk abrupt in een relatie met een veel oudere man stapt. Het gaat niet makkelijk, maar het lijkt wel wat te kunnen worden. Ze is zoekende, weet niet goed of ze er nu vol voor moet gaan of dat ze hem (en daarmee zichzelf) een beetje ruimte moet geven.
Haar plannen worden bruut doorkruist door het bericht dat haar moeder haar brengt: moeder is terminaal ziek. BAM, zo uit het niets. Coco schrikt maar beseft dat ze eigenlijk totaal niet weet wat ze voor haar moeder voelt. En eigenlijk is dat wederzijds. Ze besluit bij haar moeder in te trekken om de laatste periode van diens leven ten eerste wat te vergemakkelijken en ten tweede de kans te grijpen alsnog nader tot elkaar te komen. Want dat is duidelijk wat er aan schort: er is geen warmte tussen de beide vrouwen. We krijgen inzicht in de onwenselijkheid van hun relatie: moeder had liever geen dochter gehad, dochter komt langzaam tot inzichten dat haar moeder haar toch wel heel apart heeft opgevoed. Langzaam komt de reden van de scheiding van haar ouders aan het licht, langzaam komt ook tot uiting hoe dat in de huidige verhoudingen doorwerkt.
Coco geeft niet op: ze zet door , zelfs al kost het haar de broze relatie met haar vriend. Dit gaat voor: ze moet weten wie ze zelf eigenlijk is.


Met : Elisa van 't Laar, Simone Kleinsma, Leopold Witte, Stefan de Walle, Margot Ros

zaterdag, december 22, 2018

The Rider - Chloë Zhao

The Rider op IMDb (7,4)
Ongemakkelijke film. Maar wel een heel boeiende. De minder geoefende kijker zal wellicht afhaken omdat het tempo of de kleinheid van het verhaal hem/haar niet aanspreekt. An sich jammer, want het is een heel persoonlijke film die de mensen te denken geeft over de zinvolle invulling van het bestaan.
Want het zal maar je leven zijn: rodeo-rijden. En eigenlijk verder niks. Brady is zo'n jongen: opgegroeid met, tussen en op de paarden. De dieren zijn hem alles, hij weet zich in de "persoonlijkheid" van de dieren te verplaatsen.
Een gruwelijk ongeluk tijdens een wedstrijd loopt bijna verkeerd af: Brady moet met spoed geopereerd en krijgt een ijzeren plaat in zijn schedel geplaatst. Een lang proces van herstel moet volgen, maar hij heeft moeite met de tijd die gemoeid gaat met zijn herstel. Maandenlang niet rijden, dat is voor hem als langzaam sterven. Als het dan ook nog eens niet goed gaat met de paardenranch van zijn vader, belandt Brady zelfs achter de kassa van een supermarkt: er moet geld op de plank.

Een vriend schiet te hulp en doet Brady een aanbod: als hij zijn lastige paard weet te temmen, mag ie hem voor een zacht prijsje overnemen en langzaam weer beginnen zijn gevoel terug te krijgen. Dat gaat goed zolang het goed gaat.

Met : Brady Jandreau , Tim Jandreau

vrijdag, december 21, 2018

Roman J. Israel, esq - Dan Gilroy

Roman J. Israel, esq op IMDb (6,4)
Niet eens zo slechte film over een jurist die - na het overlijden van zijn baas- plotseling in het diepe gegooid wordt. Hij moet de zaken, die hij voorheen alleen maar zo tot in de puntjes voorbereidde, nu ook in de rechtszaal verdedigen. En dat is een heel ander verhaal. Zelden zijn er namelijk rechtgeaarder en oprechter mensen opgestaan als Roman. Zijn oorsprong lag in de zwarte vrijheidsstrijd en nog steeds voelt hij het vuur als hij merkt dat jonge Afro-Amerikanen juridisch anders behandeld worden dan de wat gelukkiger blanke in het zelfde schuitje.
Zijn overleden baas bleek een deal te hebben met een groot commercieel advocatenkantoor, waarvan de baas direct op de stoep staat. In eerste instantie om Roman te ontslaan, die weigert natuurlijk , omdat er niets echts aan deze George Pierce is. Roman maakt onderscheid tussen zakenmannen en strijders voor rechtvaardigheid. Echter: het lukt hem nergens om betaald aan de bak te komen en met hangende pootjes meldt hij zich bij Pierce, die overtuigd is van de minutieuze voorbereidingen en de fenomenale dossierkennis van Roman.
Het wordt een worsteling voor hem. Eerlijkheid, gelijkheid en rechtvaardigheid: het komt allemaal op de tocht te staan in de strijd om de pegels. En in diezelfde strijd moet Roman concessies doen om niet vermorzeld te worden. Zelfs hij blijkt te moeten schipperen met zijn gevoel, uiteindelijk maakt hij een joekel van een fout. Een fout waarmee hij zelf maar moeilijk kan leven: 40 jaar oprechte strijd gaan down the drain, wie denkt hij eigenlijk zelf dat hij is. Hij wankelt.

Met : Denzel Washington, Colin Farrell, Carmen Ejogo

donderdag, december 20, 2018

Roma - Alfonso Cuarón

Roma op IMDb (8,4)
Er was mij niets minder beloofd dan een meesterwerk van deze gelauwerde regisseur (Y tu mama tambien, Gravity) . Aan alles is te zien dat Cuarón inderdaad uitblinkt in beeldregie, stilistisch is er niets mis met de film. En als ik u erbij vertel dat ik heel goed tegen filmische traagheid kan, maar dat deze film zelfs voor mij teveel richting aftiteling kabbelde, dan bent u gewaarschuwd. Zelf zie ik de 8,4 er niet aan af, maar het moet betekenen dat vele andere kijkers het wel als een spektakel hebben ervaren.

Cleo is een bescheiden dienstmaagd, ze is in dienst van een rijke doktersfamilie. Ze is gek op de kinderen die ze verzorgt, ze heeft fijn contact met haar collega maar haar werkgevers staan op iets andere voet met haar, zo lijkt het. Regelmatig wordt ze door de snauwende doktersvrouw op nalatigheden gewezen, terwijl ze van het vroege daglicht tot de late uurtjes in touw is. Als eerste op, als laatste in bed. Ze moet hard werken voor een beetje waardering, die pas mondjesmaat op  gang komt.
Dat gebeurt vooral wanneer de dokter te veel en te lang van huis is. De vrouw des huizes wordt kribbig, maar merkt al snel dat ze de steun van Cleo nodig heeft bij de opvoeding van de kinderen en bij het runnen van het gezinsleven. Dat wordt alleen maar erger wanneer blijkt dat manlief er vandoor gaat met een ander en het gezin wil verlaten.
Cleo heeft ondertussen op een van haar schaarse vrije avonden een man ontmoet, een blaaskaak van jewelste. Deze maakt haar zwanger maar weigert verantwoordelijkheid te dragen. Steeds meer trekt Cleo zich terug, terwijl ze plotseling de doktersvrouw van opstelling ziet veranderen: deze neemt opeens de zorg voor Cleo op zich, ze herkent veel in de gekwelde vrouw die haar kinderen mede opvoedt. Er komt een moment dat de zwangerschap van Cleo haar dagelijkse werkzaamheden in de weg zit. Hoe nu verder?

Met ; Yalitzo Aparicio, Marina de Tavira

maandag, december 17, 2018

Bohemian Rhapsody - Bryan Singer/Dexter Fletcher

Bohemian Rhapsody op IMDb (8,3)
Mij maakt het allemaal niet uit, die onvolkomenheden in het verhaal. Bewust wijkt de regie af en toe af van de waarheid, en dat werkt. Het houdt de vaart in de film, het zorgt voor een dynamische kijkbeleving. En, dat kreeg ie natuurlijk cadeau, natuurlijk spelen de ijzersterke songs van Queen hier een grote rol. Zelf was ik eigenlijk meer van de rock-kant van de band, ik had al twee lp's van ze voordat "A night at the opera" verscheen. Maar gisteravond vroeg ik me  bij het zien van de Live Aid-beelden toch af waarom ik destijds eigenlijk niet achter kaartjes ben aangegaan. (Ik heb daar mijn redenen voor gehad, maar hé , dit is een filmrecensie).

Het duurde bij mij even voordat ik voorbij de maniertjes van Rami Malek kon kijken en luisteren, het lijkt me schier onmogelijk dat Freddy Mercury een zodanig spraakgebrek had als in de film naar voren komt. Goed, filter dat weg en je kijkt naar de wording van een superster. Vanaf heel vroeg in zijn leven staan alle seinen al op groen voor het ultieme sterrendom dat Farrokh Bulsara later zal bereiken.
Luchtvrachtarbeider, zo begint hij. Maar met de nodige overmoed meldt hij zich aan bij een hobbyrockbandje: ik kan jullie groot maken, ik zing met een enorm bereik en ik schrijf mijn eigen teksten. De rest is geschiedenis.
Gelukkig komen ook de keerzijden van dat sterrendom aan bod: niet alleen de clash of the titans binnen de band zelf, maar vooral ook de persoonlijke demonen van de zangert: onzekerheid, seksverslaving, drugsgebruik. Uiteindelijk leidt een combinatie van dit alles tot de dodelijke diagnose: Freddy heeft aids , Freddy heeft nog maar beperkte tijd.

Ondanks dit kan er gelachen worden tijdens de film, ondanks dit blijft er een enorme power uitgaan van de diverse songs. En aan het einde van de film zat ik zelfs bijna swingend in mijn stoel . Never mind the critics, dit is gewoon een goede onderhoudende film.

Met : Rami Malek, Lucy Boynton , Gwilym Lee, Ben Hardy, Joseph Mazzello, Tom Hollander

The Book of Henry- Colin Trevorrow

The Book of Henry op IMDb (6,6)
Zoete film met een licht serieuze ondertoon, ergens tussen jeugd- en familiefilm in.

Henry is een hoogbegaafde jongen die zijn ietwat slordige moeder tot veel meer dan steun is. Ondanks zijn jeugdige leeftijd runt hij min of meer het gezin: hij doet de boekhouding voor zijn moeder , ondertussen allerlei slimme manieren uitvindend om het gezin, moeder's baan en meer van die dagelijkse beslommeringen draaiende te houden.
Tussen al zijn leeswerk door werpt Henry zich op als beschermeling voor zijn buurmeisje/klasgenootje Christina. Aan alles is te zien dat het meisje door haar stiefvader mishandeld of wellicht zelfs misbruikt wordt. Henry speelt detective, maar wordt als jong knulletje niet geloofd wanneer hij aangiftes doet.
Henry wordt ziek, plotsklaps. Een tumor verhindert hem zijn denkwerk te blijven toepassen, maar hij zal zorgen dat hij de boel goed achterlaat. Radeloos is zijn moeder wanneer hij overlijdt, maar ze vindt troost in het dagboek dat ze van hem vindt. Daarin heeft Henry niet alleen tekeningen en ontwerpen opgenomen, maar ook een heel plan van aanpak om het kleine buurmeisje te redden.
Moeder aarzelt, twijfelt of het hier niet om de fantasieën van een kind gaat , maar uiteindelijk slaat ze om: de buurman kan zijn borst natmaken.

Met : Naomi Watts, Jaeden Lieberher, Dean Norris. Jacob Tremblay

zondag, december 16, 2018

Jusqu'á la garde - Xavier Legrand

Jusqu'á la garde op IMDb (7,6)
Sodeju, die was heftig. Dat zag ik even niet aankomen. De Engelse titel van de film is "Custody" en dat zegt al iets meer. Het betekent zowel "voogdij" als "bewaring" , waarbij je daar moet denken aan "huis van.." en "in...".
We zijn getuige van een totaal uit de hand gelopen scheiding. Twee incompetente ouders die allebei vasthouden aan hun rechten op de kinderen. En die daarmee de kinderen ongelooflijk duperen.
Moeder is een onmachtige vrouw, weigerachtig om ook maar een centimeter toe te geven als het gaat om de omgangsregeling. Vader is een explosieve botterik, die probeert over te komen als lieve knuffelbeer en zorgzame papa, maar die alle kenmerken in zich heeft van stalker en mishandelaar.
De oudste dochter is 18 en weet aardig aan de spanningen te ontsnappen, maar zoontje Julien zit er middenin. Hij kan er niet onderuit, hij moet af en toe tegen zijn wil een weekend doorbrengen met zijn vader. Obstructie heeft geen zin, want hij weet dat vader dat vervolgens weer tegen moeder zal gebruiken.
Alle bekende pesterijen komen voorbij, er wordt door beide partijen vol op het sentiment gespeeld terwijl het jongetje steeds meer beschadigd raakt. Als moeder stiekem een verhuizing rond krijgt, zonder dat ze vader op de hoogte brengt van verblijfplaats van en communicatiemogelijkheden met zijn kinderen , dan weten wij allang wat iedereen allang vreest: een escalatie is onvermijdelijk.

Pijnlijk onderwerp, maar het fraaie acteerwerk maakt het wel een boeiende film.

Met : Lea Drucker, Denis Ménochet, Thomas Gioria

12 strong - Nicolai Fuglsig

12 strong op IMDb (6,6)
Noem me dapper, noem me eigenwijs, maar noem me vooral goedgelovig. Elke keer als er een film van dit genre uitkomt, weet ik vooraf wat ik kan verwachten. Weet ik eigenlijk ook dat ik het over moet slaan omdat ik er als filmkijker niets uit haal. Toch ga ik kijken, omdat ik het als veelvraat als een "verplichting" voel, er kan er immers zomaar een tussen zitten die de boel anders benadert.

Welnu, dat is bij "12 strong" niet het geval. Een van-dik-hout-zaagt-men-planken-film over een legereenheid die natuurlijk onverschrokken op weg gaat naar militair succes. In dit geval is het een speciale gevechtseenheid die direct na de aanslagen op het WTC richting Afghanistan wordt gestuurd om Al Qaeda, de plegers van die aanslag, aan te vallen en van slagkracht te ontdoen.
Uiteraard hebben we te maken met een twijfelende kapitein, die eigenlijk weg wilde bij zijn eenheid en juist niet weg bij zijn gezin. Deze Mitch Nelson heeft geen gevechtservaring, waardoor hij door legerleiding en enkele teamleden aanvankelijk sceptisch bekeken wordt.

Ze worden, 12 man sterk, gedropt in Oezbekistan en moeten vanuit het noorden een doorgang zien te bevechten naar de strategische plaats Mazar-I-Sharif. Als die stad zou kunnen worden ingenomen, neemt de sterkte van Al Qaeda direct met forse percentages af.  Om zover te kunnen komen moet ze dwars door het barre Afghaanse land heen gebieden en valleien veroveren. Dat lukt alleen met behulp van generaal Dostum, een oude stamleider die van oudsher een enorme hekel heeft aan Taliban en Al Qaeda.

We kijken zo'n twee uur lang naar knokkende mannen in fraaie landschappen en aan het eind - spoiler alert- bereiken de mannen de gewenste stad. Tussendoor is er veel onderlinge strijd, valt de hulp van de Afghaanse ruiter-generaal weg, vechten ze op paarden tegen tanks en raketwerpers en wordt er danig aan de moraal gemorreld. U kent het wel.


Met : Chris Hemsworth, Michael Shannon, Navid NeghabanMichael Pena

maandag, december 10, 2018

Rams (Hrútar) - Grimur Hàkonarson

Rams op IMDb (7,3)
Soms lijkt het leven bedrieglijk simpel. Beetje werken, potje koken, pitten, weer beetje werken. Het is allemaal schijn, mensen, onder die bovenlaag liggen vele (soms pijnlijke) verhalen.
Gummi is een schapenboer. Al heel zijn leven, hij weet niet beter. Dag in dag uit, weer en wind: altijd is hij met zijn beestjes bezig. Wanneer hij net over zijn erfafscheiding een ziek dier ontdekt en aarzelend over het hek stapt, weten we dat er iets aan de hand is. Bij terugkeer bij zijn huis wijst hij de buurman zonder woorden, slechts met zijn duim, de kant van het veld op: de man zal zijn beesten moeten checken.
De beide schapenboeren leven in onmin, al jaren, en gaandeweg komen we achter de oorzaak. Als Gummi bij de "ram van het jaar" verkiezing het nakijken heeft en de prijs naar zijn buurman Kiddi ziet gaan, knapt er iets. Hij wil de beslissing aanvechten, gaat op onderzoek uit en meent bij de succesram een ziekte te constateren. Als dat zo is, als het scrapie is, dan is dat desastreus voor Kiddi, maar ook voor Gummi en zelfs voor alle boeren in het hele dal. Dan zal de veestapel vernietigd moeten worden.
Het dorp verdenkt Gummi van rancune en reageert aanvankelijk sceptisch. Totdat inderdaad het hoge woord eruit is: er moeten radicale maatregelen genomen worden, het dal moet twee jaar "op slot".
Buurman komt uiteraard verhaal halen bij de veroorzaker. De twee blijken broers en praten al veertig jaar niet meer met elkaar. Nu komt langzamerhand het hoge woord eruit: elk van hen zoekt zijn eigen motivaties, elk zoekt zijn eigen manier voor het weer oppakken van zijn eigen bestaan. Rammen zijn koppig, u weet dat vast wel.
Een kleine film, bij vlagen heerlijk stoïcijns, mooi inkijkje.


Met :  Sigurdur Sigurjonsson, Theodor Juliusson

zondag, december 09, 2018

Beautiful Boy - Felix van Groeningen

Beautiful Boy op IMDb (7,3)
BAM! Dendert er aan het eind van het jaar nog even een film mijn top5-lijstje binnen. Wat een ijzersterk drama, wat een manifeste film. Al heel snel was ik over mijn Steve Carell-scepsis heen: de droogkomiek laat zien van meerdere markten thuis te zijn en speelt een sterke dramatische rol.

De film is gebaseerd op waargebeurde feiten en put daarbij uit maar liefst twee boeken: zowel de vader (David Sheff) als de zoon (Nicolas Sheff) schreven een boek over deze uitputtende periode.

De prachtige jongen uit de titel is naast lief en creatief ook nog eens een onverbeterlijke junk. We zien de wording van een zwaarverslaafde jongeman, van de eerste blowtjes tot de gruwelijk griezelige crystal-meth porties die hij tot zich neemt. Aanvankelijk kan vader hem volgen, hem voor een deel behoeden. Hij weet waar hij over praat, hij heeft zijn aandeel wiet wel gehad maar kan het als jeugdzonde af doen.
Zo sterk is zijn zoon niet: het gaat van kwaad tot erger, we herkennen het patroon van liegen en bedriegen, van doorprikbare excuses en uitvluchten. David doet zijn best, praat veel maar merkt al snel dat ouderlijke liefde niet voldoende is om de flashy honger van de naar euforie snakkende jongen te stillen. Zijn ex-vrouw is op afstand, zijn huidige vrouw kan goed overweg met haar stiefzoon maar merkt dat zulks niet tot enige invloed op zijn gedrag leidt.
Afkickcentrum in en uit, betere periodes en vervolgens weer een grote terugval: het scenario is bekend, drugsverslaving gaat zijn vernietigende weg. Er komt een moment dat niemand meer in staat is om te helpen en alleen een radicaal moment de oplossing kan brengen.

Als kijker lijdt je mee. Het is best een sympathiek ontwapenend joch, je ziet de vader (en de andere opvoeders ook trouwens) alle empathie in de strijd gooien, maar geen van allen dringen ze door. Steeds hellender wordt het vlak.

Aangrijpend verhaal, aangrijpende beelden ook soms. Goed acteerwerk. En een wonderschone muziekscore: van Mogwai naar Sigur Ros tot aan het eind de fantastische "Symphonie no. 3" van Henryk Gorecki. Met een dikke keel deze film ondergaan, het kan niet anders. TIP: blijf de gehele aftiteling zitten, je krijgt nog een wrang cadeautje.

Met : Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney

Detroit - Kathryn Bigelow

Detroit op IMDb (7,4)
Gruwelijke film. Maar eigenlijk wel goed. Het gruwelijke zit hem niet alleen in de agressie, maar vooral in het racisme. En het feit dat het op waarheid gebaseerd is, op een periode uit een nog niet eens zo grijs verleden. Dat geeft deze film urgentie, maar ik waarschuw dat het geen gemakkelijke kijkervaring is.

Het kostte me een kwartier om uit de enorm heftige start van de film een verhaallijn te kunnen destilleren. Pas vanaf dat moment volgen we een specifieke groep jongeren: een zwarte zanggroep die op het punt staat bij Motown Records door te breken. Net als ze op de talentenjacht aan de beurt zijn, komt het bericht dat de zaal ontruimd zal moeten worden vanwege de rellen en plunderingen in de buurt. Die zijn dan al drie dagen aan de gang, na de raciaal getinte ontruiming van een illegaal café. Let wel: dit is allemaal waar gebeurd he, in 1967 was het nog enorm lastig voor de Afro-amerikaanse gemeenschap om een plekje te veroveren in de maatschappij.
Twee van de zanggroep-leden belanden in een goedkoop hotel waar ze een nachtje willen schuilen voor de heftigheden op straat. Er staan wat leuke ontmoetingen op stapel, totdat ze binnenvallen in een hotelkamerfeestje waar een klein "geintje" de hele zaak doet ontbranden. Een van de aanwezigen wil leuk doen en vuurt met een ongevaarlijk startpistooltje op de legereenheden die de straat bevolken. Het leger en de polite reagerent hypernerveus en starten een jacht op "de sluipschutter".
Arrestaties volgen, de zaken escaleren en van de aanwezige politieagenten is een deel totaal het pad kwijt: zonder moreel besef doen ze "hun werk" en proberen ze de bekentenissen uit de arrestanten te persen. Dat gaat fout.

Zoals gezegd: op waarheid gebaseerd, maar dat maakt de zaak niet minder heftig. Ik werd vanaf de bank nogal boos op zoveel historische onmenselijkheid. Blij dat Kathryn Bigelow in die recente geschiedenis blijft roeren.

Met : John Boyega, Anthony Mackie , Algee Smith


vrijdag, december 07, 2018

Cold War (Zimna Wojna) - Pawel Pawlikowski

Cold War op IMDb (7,8)

Helemaal mijn ding , dit. Arthouse ten volle, losjes op de waarheid gebaseerd, melancholische sfeer, prachtige muziek en dito zwart-wit beelden. Het verhaal zelf is eigenlijk de minst scorende component van deze film. Sfeer, beeld en geluid bepalen voor mij veel meer de ervaring van een bijzondere kijkgebeurtenis. Durf je een beetje van de gebaande paden te kijken, kijk dan deze.

Eind jaren 40, Polen is nog aan het bijkomen van de Tweede Wereldoorlog. Ze beseffen dat ze nog maar net uit de ene nachtmerrie zijn ontwaakt terwijl ze de andere al binnenstappen: het Sovjet-regime start een onverbiddelijke onderdrukking van het volk, de euforie van de vrijheid verdwijnt hardlopend aan de horizon. Toch zal blijken dat , hoe zwaar de knechting ook is, de geest niet altijd te beteugelen valt.

Wiktor reist met een tweetal collega's dwars door Polen heen om als een heuse Alan Lomax registratie te doen van de langzaam verdwijnende volksmuziek. Op het platteland trekken ze met hun recordertje langs boerderijen en armoedige huizen om de oude , vaak zeer dramatische liederen voor de eeuwigheid vast te leggen. Wanneer ze eenmaal voldoende materiaal hebben, beginnen ze aan hun volgende stap: er moet een zang- en dansgroep worden opgestart die al die liederen gaat vertolken, die daarmee op tournee kan. Eerst door het binnenland uiteraard, maar bij gebleken succes kan het hele Warschaupact meegenieten. Veel jongeren melden zich aan, onder hen bevindt zich de mysterieuze Zula. Een prachtige vrouw met een rebelse uitstraling en een tamelijk dubieus verleden. Ze werkt zich door de audities heen en wordt een van de leading ladies van het Mazurka-gezelschap.
Langzaam ontwikkelt zich genegenheid tussen de pianist-dirigent en de zangeres-danseren. En langzaam maakt die genegenheid plaats voor een allesverzengende liefde.
Wiktor smeedt een plan om tijdens een tournee naar het Westen te ontsnappen. Dat lukt hem, maar Zula haakt op het laatste moment af. Dan pas begint het echte spel: is hun liefde sterk genoeg om te overleven in totalitaire tijden? Zullen ze elkaar ooit nog zien, nu er zo'n dik Ijzeren Gordijn tussen hen in hangt?

Zoals gezegd: de muziek is prachtig, gek ben ik op die weemoedige levensliederen vol dood en verlangen. Ik ga de soundtrack opsporen.
Wat mij betreft is deze film een lust voor het oog. EN voor het oor.

Met : Joanna Kulig, Tomasz Kot , Borys Szyc

Wonder - Stephen Chbosky

Wonder op IMDb (8,0)
Jaja, dat weet ik natuurlijk zelf wel. Dat dit bedoeld is als een ongelooflijke draak. En toch zal ik moeten toegeven dat er voldoende ontroerende en pakkende momenten in zitten om dit heel geen slechte film te noemen. Een 8,0 op IMDb zegt namelijk ook wel iets.

Auggie is geboren onder een slecht gesternte. Hij komt met een volledig mismaakt gezicht ter wereld. Vele operaties later is het weliswaar enigszins toonbaar, maar nog altijd draaien de mensen hun hoofd om wanneer ze Auggie in het openbare leven ontdekken. Hij verbergt zich dan ook het liefst in zijn NASA-helm, daarin kan hij dromen van de grootste daden die hij toch van plan is te doen.
Aan liefde ontbreekt het hem niet: zijn ouders zijn zorgzaam, begrijpend, soms niets-ontziend, maar ook grappig. En zijn zussie benadrukt steeds maar wat een bijzonder broertje hij is.

Op een leeftijd gekomen dat hij er aan moet geloven, krijgt Auggie van zijn moeder te horen dat zij stopt met het privé-onderwijs, zoonlief zal nu toch echt naar een heuse school moeten. Natuurlijk wil hij niet, natuurlijk gaat het ook helemaal mis daar. Pestkoppen zitten nu eenmaal in elke klas en hij is natuurlijk een makkelijk mikpunt. Zijn enige lichtpuntjes zijn de natuurkundelessen, waarin hij zijn gaven kan laten zien. Stukje bij beetje komt er bij sommige klasgenoten een ontbolstering, maar er zijn altijd nog die etterbakjes die los gaan op hem. Wie gaat er aan het langste eind trekken?

De film is vooral goed omdat hij ook volop aandacht besteed aan het andere kind in het gezin. Zijn zusje is te normaal, ze moet proberen te accepteren dat alle aandacht uitgaat naar haar "probleembroertje". Ze snapt het, maar het is niet altijd makkelijk. Feitelijk smeekt ze om aandacht van haar ouders, die echter ook vaak geen kant op kunnen. Dat is wat mijn betreft een van de grote pluspunten van deze film, het geeft de film geloofwaardigheid.

Met : Jacob Tremblay, Owen Wilson, Julia Roberts, Izabela Vidovic

donderdag, december 06, 2018

Like Father Like Son (Soshite chichi ni naru) - Hirokazu Koreeda

Like Father Like Son op IMDb (7,8)
Uiteraard had ik van de reputatie van deze film gehoord, ik had  hem echter nog steeds niet gezien. Enige tijd geleden nam ik hem op van tv, gisteravond was er goed voor.

Wat een schoonheid van een film. Voor mij een behoorlijk goede illustratie van de complexiteit van de Japanse maatschappij. Er is een standenverschil, er is een traditie-probleem en er is een moraliteit en onderdanigheid die normaal contact vaak behoorlijk in de weg zit. Deze film heeft het allemaal.

We vallen binnen in het gezin van de onuitstaanbare yup Ryota. Hij is architect, werkt zich kapot (zoals dat in Japan hoort) en is niet echt een innige vader voor zijn zoontje Keita. Die krijgt alle Spartaanse regelgeving over zich heen die volgens pappie hij een succesvolle opvoeding horen. Tucht, zou ik het bijna noemen. Hij moet pianospelen, hij moet succes boeken op school, hij moet nederig zijn naar zijn ouders: alleen zo kan hij later net zo succesvol carrière maken als paps. Wij zien inmiddels dat het joch daar onder lijdt (en dat zijn vrouw dat eigenlijk ook doet).

Telefoon. Het ziekenhuis. Pas nu blijkt dat er iets is mis gegaan bij de geboorte van Keita. Hij blijkt te zijn verwisseld met een ander op die dag geboren jongetje, een verpleegster met wroeging bekent dat ze dit gedaan heeft. We leren ook al snel waarom: het andere jongetje kwam uit een armoedig gezin, terwijl de familie van Keita aan alle kanten uitstraalde dat er geld teveel is en dat men denkt dat alles te koop is.
Het lijnenspel is duidelijk: vader vindt achteraf verklaring in het in zijn ogen mislukken van zijn zoontje, moeder verwijt zichzelf dat ze niets gemerkt heeft maar worstelt heel erg met het feit dat ze enorm aan het jongetje gehecht is. Als men dan ook nog eens de andere familie - en daarmee hun bloedeigen zoontje- ontmoeten, is de ontregeling compleet. Het andere gezin is alles wat zij niet zijn: sjofel, slordig, sloebers. Maar tegelijkertijd ook vele malen vrolijker en ongecompliceerder.

Aan alle kanten beginnen gewetens op te spelen: men weet dat het onvermijdelijke moment van uitwisseling van de kinderen eraan komt, men weet ook dat daarmee in beide gezinnen alle settings veranderd zijn. En de vraag is wie er mee om kan gaan en wie niet. En wie er slachtoffer wordt en wie niet.

Prachtig verfilmd, mooi ingetogen. Het is moeilijk om je sympathie eerlijk te verdelen over de diverse rollen, het maakt de film enorm sterk.

Met : Masaharu Fukuyama , Machiko Ono, Yoko Maki, Lily Franky

dinsdag, december 04, 2018

Du forsvinder (You disappear) - Peter Schonau Fog

Du Forsvinder op IMDb (5,9)
Stevig psychologisch drama dat lang één kant op lijkt te gaan maar toch tijdig afsplitst in een tweewegsysteem.
We leren het gezin kennen tijdens een autorit op vakantie en al direct schuift onze sympathie in de richting van de vrouw. Dit omdat de man toch wel heel veel trekjes vertoont van prototype narcistische vent.
Dat oordeel blijkt al snel juist, de man lijkt ontoerekeningsvatbaar te zijn en treft met zijn gedragingen niet alleen zijn gezin, maar ook iedereen om zich heen. Vooral de school waar hij directeur is, heeft veel onder zijn impulsieve acties te leiden. Het leidt zelfs tot een faillissement van de private school.
Er volgt een rechtszaak, die voor ons gelardeerd wordt met flashbacks. Niet alleen leren we steeds meer over de onberekenbare gekte van Frederik (en uiteraard ook over de oorzaak: de verdediging gooit het op de in Frederik's hoofd aanwezige tumor). Maar ook leren we dat vrouwlief Mia niet altijd zuiver op de graat is. Het zoontje van het gezin kan niet anders dan hoofdschuddend en huilend kijken naar de gedragingen van zijn ouders, die wat hem betreft allebéí rijp zijn voor opname.
We kijken richting ontmaskering, richting een voor iedereen ontluisterend einde.

Met : Trine Dyrholm, Nikolaj Lie Kaas, Michael Nyqvist

zondag, december 02, 2018

Das Schweigende Klassenzimmer - Lars Kraume

Das Schweigende Klassenzimmer op IMDb (7,5)
Als u de kans krijgt, ga deze film zien. Vooraf wil ik u waarschuwen dat het geen prettige film is. Maar wel een erg goede. Het vieze gezicht van totalitarisme krijgt u te zien: u kijkt het fascisme recht in het onprettige smoelwerk. De film is noodzakelijk, de film is urgent: het verhaal moet worden verteld, vooral omdat het waargebeurd is (en nog niet eens een mensenleven geleden).

1956, Oost-Duitsland. Twee studenten uit de eindexamenklas horen - bij een heimelijk bezoekje aan het westelijke deel van Berlijn, dat kon toen nog - in het Polygoon-journaal van de opstand in Hongarije. Ze horen van de gruwelijke maatregelen van het Sovjet-regime, ze horen van de wil van het volk om zich te ontworstelen aan het Warschaupact. Ze horen van de slachtoffers die daarbij vallen en willen iets doen. Immers, een socialistische volksrepubliek zou sympathie moeten tonen met andere volkeren.
Ze besluiten tot een stil protest: in de klas vangen ze de les aan met twee minuten zwijgen. Twee minuten slechts, die hun levens voor eeuwig zullen veranderen. Ze worden op het matje geroepen maar tonen een opmerkelijke solidariteit. "Dat gaat zomaar niet" , denkt de volgzame leraar , en de zaak wordt geëscaleerd. Eerst naar de onderwijsinspectie, vervolgens zelfs naar het ministerie.
De leerlingen spreken een gezamenlijk excuusscenario af, maar komen er niet mee weg. De minister en de inspecteur spelen het hard: er wordt gedreigd met verwijdering van school, met het verbod examen te doen en uiteindelijk wordt er zelfs gespeeld met de banen en inkomens van hun ouders.
Een psychologisch zware test volgt: wie zal er het eerst bezwijken onder de druk? Wie zou de verrader kunnen zijn, als ie al opstaat?
De jongeren worden totaal overrompeld door de aanpak van de autoriteiten, die al snel het woord "contrarevolutie" in de mond nemen en een beroep doen op de solidariteit van genossen und genossinen. Een griezelig spel, dat iedereen in zijn eigen bestaan bedreigt. Hoe ver gaat het regime om deze aanvankelijk onschuldige actie de kop in te drukken?

Het is een lange film, maar hij verveelt werkelijk geen moment. Beurtelings verschuift je sympathie van klasgenoot naar klasgenoot, het is niet moeilijk om ieders beweegredenen te begrijpen.
Fantastisch gemaakt, heel sterke film.

Met : Tom Gramenz, Jonas Dassler, Lena Klenke , Leonard Scheicher

American Made - Doug Liman

American Made op IMDb (7,2)
Het is dat het er vooraf bij wordt vermeld: "deze film is op waarheid gebaseerd".  Anders zou je het namelijk niet geloven. Dan is het té onwaarschijnlijk dat iemand zo lang wegkomt met iets dat niet gewoon dubbelspel is, nee, het is vierdubbelspel. En dan ook nog eens met partijen die de geschiedenis in zijn gegaan als de bloederigste en misdadigste ooit. Maar heus, het schijnt allemaal min of meer zo gebeurd te zijn.
We schrijven eind jaren 70. Barry Seal is een piloot bij TWA Airlines, die dat op het oog avontuurlijke baantje maar saai vindt. Soms, op lange vluchten, faket hij wat turbulentieproblemen om maar een keer zijn echte pilotenkunsten te kunnen toepassen. En, voor een stukje bijverdienste, hij smokkelt sigaren vanuit Cuba naar de VS. Steeds in kleine hoeveelheden, zodat het niet opvalt en hij toch iets bijverdient op dat "matige" pilotensalaris.
Tegen zijn verwachting is, is zijn randcriminele gedrag opgevallen, hij krijgt bezoek van een CIA-agent. Die confronteert hem, maar biedt hem een uitweg. Als zij hem van een vliegtuigje voorzien, kan hij wapens gaan brengen naar de Midden- en Zuidamerikaanse verzetsbewegingen die in die jaren volop steun krijgen van de VS. Nicaragua, Colombia, Panama: overal zitten de brandhaarden.
Barry heeft weinig keus, hij begint voor zichzelf en vliegt met een kleiner vliegtuigje over de regenwouden. Al snel belandt hij in een wespennest: sommige revolutionairen blijken helemaal niet zo'n hoogdravende gedachte te bezitten: eerder nog dan een nieuwe wereld willen ze gewoon geld verdienen. Barry kwadrateert zijn werkzaamheden: wapens naar de ene partij, waarna hij van hen naar een andere weer drugs vervoert. En vervolgens het geld terug naar de VS.
Dat gaat goed zolang het goed gaat. In no time handelt Barry met Escobar, met Noriega én met de CIA. Die laatste partij is dan weer niet blij dat hun wapens niet allemaal op de juiste plek terecht komen. Inmiddels is de VS bij het tijdperk Reagan aangekomen en is er een officieuze "war on drugs" afgekondigd. Officieus, zeg ik, want Amerika snapt best dat met die drugs ook de contra's gefinancierd kunnen worden, u kent de geschiedenis.
Seal zet ondertussen een complete economie op in het kleine stadje van waaruit hij zijn zaakjes coördineert. Zijn CIA-dekmantel zal op een gegeven moment niet meer genoeg zijn om andere opsporende organisaties (reguliere politie, DEA, FBI en de Amerikaanse FIOD-variant) van zich af te houden. Eerlijk duurt het langst, maar die eerlijkheid is Seal reeds lang kwijt.

Met : Tom Cruise, Domhnall Gleeson, Sarah Wright

M.F.A. - Natalia Leite

M.F.A. op IMDb (5,7)
Nee, het heeft niets met vloekwoorden te maken. MFA staat voor Master of Fine Arts. Dat wil zeggen dat we hier dus kijken naar de kunstacademie.
Noelle volgt die opleiding (de kunstschilder-richting) maar het gaat niet vanzelf. Haar werk wordt steeds als technisch zeer goed beoordeeld, maar het mist bezieling volgens haar hoogleraren en ook volgens haar studiegenoten. Als ze er nu maar eens iets meer afwijkends, iets meer emotie in zou kunnen leggen.
"Careful what you wish for", kent u die uitdrukking? Want het is wat de hele klas over zich heen krijgt, het werk van Noelle maakt een transformatie door waarvan (aanvankelijk) alleen wij de oorzaak weten.
Op een feestje wordt ze door een medestudent verkracht. Geschokt trekt ze zich terug, haar roommate probeert haar op te peppen om zichzelf bij elkaar te rapen. Dat probeert ze. Er wordt vervolgens met haar melding bij schoolleiding en bedrijfspsyholoog vervolgens relatief weinig gedaan (sterker nog: de vraagstelling wordt dermate suggestief gedaan dat ze aan zichzelf begint te twijfelen), Het is het kantelpunt in Noelle's opstelling: ze bijt zich erin vast, ze gaat op zoek naar lotgenoten en komt er al snel achter dat er een cultuur van verzwijgen op de campus hangt. Gaandeweg ontwikkelt ze zich tot een engel der wrake: als de zelfhulpgroepen zich allemaal blijken te richten op de slachtoffers en niet op het veranderen van het gedrag van de daders, knakt er iets bij Noelle.
Dit is het punt waarop wij merken dat de hoofdrolspeelster een dochter is van Clint Eastwood. Bijna , nou ja bijna: maniakaal gaat de dame haar weg. In haar eentje ruimt ze stuk voor stuk voormalige daders uit de weg, terwijl het de politie maar niet lukt om de dader van deze gruwelijke wraaktocht op te sporen. Noelle ontziet niets of niemand meer, alleen haar huisgenote is nog met haar on speaking terms. Ondertussen wordt haar schilderwerk steeds zwarter, steeds zwaarder en bij vlagen gruwelijk van toon. Hoe zou dat nou toch komen?

Met: Francesca Eastwood, Leah McKendrick, Clifton Collins jr.


Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...