zaterdag, juni 28, 2014

The Double- Richard Ayoade

The Double op IMDb
Bijzonder knap gemaakte surrealistische thriller.
Doorgaans een genre waar ik niet heel erg warm van word, maar bij deze zat ik er he le maal in. Komt vooral door het zeer knappe script , maar zeker ook door het schizofrene spel van Jesse "Zuckerberg" Eisenberg. Die legt een gespletenheid in zijn acteerwerk waar ik diep de pet voor afneem.

De film is vormgegeven in een jaren 50/60 stijl, wat bijdraagt aan het vervreemdende gevoel dat de kijker krijgt.
Simon James leeft in een totalitaire staat, waarbij de machthebber ("De Kolonel") het volk controleert door zoveel mogelijk data over ze te verzamelen (het verhaal is een boekverfilming van Fyodor Dostojewski, snapt u). Simon werkt al een jaar of zeven voor de instantie die de data verzamelt, hij is briljant in zijn werk doch niemand ziet het.
Feitelijk is hij onzichtbaar, niemand merkt hem op , dagelijks wordt hij als bezoek ipv als medewerker gescand. Onzekerheid troef, hij zou graag anders willen maar het werkt niet. Hij durft ook het leuke meisje van de kopieerafdeling (Mia Wasikowska) niet aan te spreken.

Alles verandert als er een nieuwe medewerker binnenkomt , die direct gloreert. Zijn naam? James Simon. Zijn uiterlijk? Identiek aan Simon James. Is Simon dan de enige die dat ziet? Valt het anderen niet op dat de nieuweling "zijn gezicht gestolen heeft"?
Hij legt contact met de man en probeert van hem te leren hoe hij vlotter en opvallender kan worden. Dat gaat niet vanzelf. Sterker nog: het lijkt allemaal mis te gaan als de baas pocht over de werkzaamheden van de nieuweling, als het kopieermeisje valt voor de avances van de nieuweling, als.... alles erop wijst dat de ander gewoon "zijn betere ik" is.

Schitterend vervreemdend, ik ben onder de indruk van de uitwerking van deze film.

dinsdag, juni 24, 2014

Deux jours, une nuit- Jean-Pierre & Luc Dardenne

Deux jours, une nuit op IMDb
Film naar mijn hart. Een sociaal drama, gestoeld op het stellen van een morele vraag.
De menselijke worsteling die uit het beantwoorden van die vraag voorkomt, wordt in deze film prachtig verbeeld. Een sneer naar de tijdgeest, een verwijzing naar de vogelvrijheid van werknemers, een illustratie van het speelballengedrag dat ondernemers tegenwoordig straffeloos kunnen vertonen.

Sandra krijgt te horen dat ze wordt ontslagen bij het zonnepanelenbedrijf waar ze werkt. Er is nog één kans dat ze mag blijven: als ze de zestien collega's weet te overtuigen om af te zien van hun bonus en daarmee geld vrij te maken om Sandra aan het werk te houden. Na het weekend (deux jours, une nuit) wordt er maandagmorgen vroeg opnieuw gestemd.
Dankzij druk van een van die collega's en dankzij verwoede pogingen van haar man om de laatste strohalm te grijpen, gaat Sandra op bezoek bij de zware zestien. Tegen wil en dank, want liefst sluit ze deuren en ramen en gaat zelfmedelijdend op bed liggen.
Het resultaat is wisselend: mensen zeggen het geld van de bonus hard nodig te hebben en gaan dus echt niet tegen hun eigen portemonnaie stemmen. Maar ook zijn er mensen met gewetensbezwaren als ze wel zelf zouden overleven in deze strijd , maar niet hun collega die toch een van hen is.

Het wordt sprokkelen, het wordt ronselen. Sandra heeft geen zin meer.  Sandra wordt blij van de summiere bijval die ze krijgt. Zou het dan toch....?

Sterk. Dramatisch sterk.

zondag, juni 22, 2014

The company you keep- Robert Redford

The company you keep op IMDb
Begin toch veel waardering te krijgen voor de heer Redford als regisseur. Ordinary people, Milagro Beanfield war, de oersentimentele Horse Whisperer, later het oorlogsdrama Lions for Lambs en nu deze weer. Een sterke "politieke" thriller. Prima film.

The Weathermen was een politieke organisatie die aanslagen pleegde uit verzet tegen de oorlog in Vietnam, Een soort RAF, een soort Brigate Rosso, maar dan in het aangeharkte Amerika. Dat is het waargebeurde deel van de film.
Ruim 30 jaar na een dodelijke aanslag wordt een van de deelnemers gearresteerd. Ze is opgelucht en bleek onderweg om zichzelf te melden. Een lokale journalist bijt zich vast in het verhaal en krijgt langzamerhand de ontwarring van de netwerk-knopen op tafel. Een van de oud-verzetsleden is thans een gevestigde advocaat en heeft door dat zijn anonieme leven voorbij is.
Hij vlucht en gaat op zoek naar andere oud-leden van de groep, om alsnog zijn naam gezuiverd te krijgen en zijn schuldgevoel weg te werken. De journalist volgt hem -toevallig- op korte afstand, de politie op iets verdere , maar ook de oud-verzetsleden zien in dat er weer even kortstondig contact nodig is.

Een keur aan bekende acteurs, van Susan Sarandon en Richard Jenkins via Shia LeBoeuf en Stanly Tucci naar Julie Christie. Die kunnen het wel. Dat straalt af op de film. Goed!

dinsdag, juni 17, 2014

Assault on Wall Street- Uwe Boll

Assault on Wall Street op IMDb
Ik zat er beter in dan ik vooraf verwacht had. En ook dan ik nu achteraf zou willen.
Ben doorgaans niet zo van de actiefilms, maar deze keek ik gisteravond (op Film1) direct na het journaal waarin ik de Vestia-criminelen hun ontwijkende financiële verhalen zag houden.

Man werkt in de beveiliging. Vrouw ernstig ziek, medische zorg in de VS is -zoals we weten - voor de rijken. Spaarcentjes raken op, gelukkig heeft de man belegd. We schrijven de aanvang van de financiële crisis. De Lehmans en de Fannie Mae's beginnen te wankelen. Hetgeen ook inhoudt dat de beleggingen van de kleine mensen hun waarde verliezen.
De man kan de medicijnen voor de behandeling voor zijn vrouw niet meer betalen, krijgt ondertussen het ene na het andere nul op rekest als hij verzekeringen en beleggingen wil laten uitkeren. Sterker nog: hij moet bijbetalen, huurt advocaten in die onbetrouwbaar blijken.
Vrouwlief kan het niet meer aan, ziet haar man wegkwijnen en accepteert haar noodlot. Ze besluit eruit te stappen. Op dezelfde dag dat de man zijn baan kwijt raakt, omdat een beveiliger met geldzorgen nu eenmaal niet meer betrouwbaar kan werken.

Ellende alom, het stapelt op. De man zweert wraak en neemt die ook. Behoorlijk.

Dat laatste stuk is te zwaar aangezet, maar de opeenhoping van rampen en het herkenbare verschil tussen Jan in de straat en Roderick-Johan op de financiële topposities pakt wel. Dát stuk van de film vond ik knap gemaakt.


zaterdag, juni 14, 2014

Wolf - Jim Taihuttu

Wolf op IMDb
Kapot geroemd en geprezen, deze film. Ik zag het er niet aan af, maar dat zegt niks.
Knappe hoofdrolspeler, dat zeker. Gestileerd zwart-wit , dat ook.
Maar voor de rest is het toch een vrij recht-toe-recht-aan misdaadverhaaltje over een jongen uit een volkswijk, die van kleine krabbelaarcrimineel wil uitgroeien tot een grote baas. Of eigenlijk niet, want hij vindt het wel best zolang ie er maar goed van leven kan. Hij ontmoet de verkeerde mensen echter en raakt zo gaandeweg betrokken bij grotere zaken die erom vragen dat het mis gaat.
En ondertussen doet ie nog iets met vechten. Prijsvechten, meer precies. En dat kan ie dan goed.

Beste NL-film vorig jaar, lees ik overal. Vast wel.

maandag, juni 09, 2014

Superclásico - Ole Christian Madsen

Superclásico op IMDb
Misschien niet zo'n slim plan om , teruggekeerd van festivalbezoek, nog even een film te gaan kijken.
Nu miste ik wellicht de juiste touch om de meligheid van deze film op waarde te schatten. Terwijl ik m an sich wel sympathiek vond, krijgt de film nu toch al snel een "niemendalletje" status. Zonde wellicht.

Man reist met zoon vanuit Scandinavie naar het snikhete Buenos Aires al waar de moeder zich verschanst heeft. Moeder is voetbalmakelaar en heeft zich verslingerd aan een Argentijnse voetbalheld. Vader is slechts welkom om de scheidingspapieren te komen tekenen.
U snapt , dat gaat niet zonder slag of stoot. Er bevindt zich enige rek in hun haat-liefde verhouding en zonder de pointe van het verhaal te verklappen , zeg ik u toch vast dat het -bijna voormalige- stel meer van elkaar weet en snapt dan het denkt te accepteren.
Tussendoor gebeurt er uiteraard ook iets met de nogal aparte zoon. Naast het speelbal-gevoel dat hij krijgt te zijn, ontmoet ie ook een leuke Argentijnse jongedame. Opnieuw een belemmerende factor om de boel weer in het gareel te krijgen.

vrijdag, juni 06, 2014

Lions for Lambs - Robert Redford





Oudje, gisteravond op filmnet.
Zag er op papier goed veelbelovend uit, maar maakt die verwachting niet helemaal waar.

We schrijven 2007, een paar jaar na 11 september en dito na de invasies in de middenoosten/azie regio. Een nieuw offensief in Afghanistan moet het ietwat geschonden blazoen van de VS oppoetsen.
Bij de aftrapt nodigt de verantwoordelijke senator (Tom Cruise) een geëngageerde journaliste (Streep) uit om hier verslag van te doen, zodat de media gaan helpen de overwinnning binnen te slepen.
Ondertussen probeert een hoogleraar (Redford) een gedemotiveerde student over te halen zich aan te melden voor diezelfde missie , om aldus toch iets voor het land te betekenen.
Dat komt allemaal tesamen, als een tweetal oud-leerlingen van de hoogleraar bij de start van de missie onbedoeld achter de vijandelijke linies op de afghaanse bergtoppen belanden.

Liefhebbers zat voor dit genre, ik zat er maar zo-zo bij.....

woensdag, juni 04, 2014

De Poel - Chris W. Mitchell

De Poel op IMDb
Al in de eerste titelsequenties kon ik een lach niet onderdrukken: "Netherhorror" stond er. Het was in dit geval de naam van het crowdfunding-project dat de film mogelijk maakte, maar het gaf de richting al aardig aan.
De film kreeg een keur aan knappe recensies in diverse kranten, op basis van vertoond spel danwel op basis van scripting. Begt zegt: van allebei een beetje, maar dan nog niet helemaal jofel. Dat laatste ligt waarschijnlijk aan mijn gevoel voor dit genre, ik denk dat hij bij liefhebbers van het betere gil- en bloedspuitwerk wat beter valt.
Het is een kleine film, beperkte cast derhalve en dat pakt eigenlijk wel prettig uit. De rolverdeling in de groep is hiermee immers vrij snel duidelijk en dat is in het horrorgenre altijd zeer welkom.

Groepje mensen gaat wildkamperen. Vader , moeder, twee zoons, oud-collega van vader en diens dochter. Ze belanden aan een idyllisch vennetje, dat de film zijn naam geeft. Vader is van het idealistische soort: zelf eten vinden in de omgeving, beetje spartaans erop los kamperen dus. Wild is wild.
De anderen zetten de schroom overboord, totdat er uiteindelijk wel erg veel tegenslagen voorkomen. Die tegenslagen blijken al snel niet van binnenuit de groep te komen. Het ontaardt. Zo ook de spelers.

Zoals gemeld: ik ben niet de aangewezen persoon om deze film correct te beoordelen, ik ging m zien omdat ik wel van Gijs Scholten van Asschat geporteerd ben. Die laat hier inderdaad weer een fraai stukje werk zien. Zelf over de rest oordelen svp...

The Deep (Djúpið) = Baltasar Kormákur

The Deep op IMDb
In al z'n simplisme een zeer goede film. De hele steriele manier waarop de hoofdrolspeler gevolgd wordt, pakt je gaandeweg de film steeds meer beet. Ijslands, dat zegt wellicht al voldoende over de ingetogen acteurs , het kalm vertelde verhaal en de nuchter uitgelegde onderlinge verstandhoudingen.

Op de Westmaneilanden (een archipelletje nabij IJsland) heeft de bevolking zich weer herpakt na een ontruiming wegens vulkaangevaar enkele jaren geleden. Huisvrouwen zijn weer huisvrouwen, vissers zijn weer vissers en drinkebroers zijn drinkebroers.
Gulli is een kalme, dikkige man. Hij heeft een heimelijke liefde op het eiland wonen, maar durft haar slechts van een afstand te aanschouwen. Liever drinkt hij met zijn maten die hem ook nog eens vergezellen op de boottochten die hij als visser op de zeeën in de omtrek maakt.
Bij een van de tochten strandt en zinkt het schip. De vijf opvarenden raken te water in stormweer en beginnen een ongelijke strijd met de elementen: koud en hoog water, lange afstand naar de kust en invallende nacht. Uiteraard nemen de krachten af en één voor één verliest Gulli zijn vrienden.
Dit deel , waarin hij in de nacht tegen meeuwen praat om ze te vertellen wat hij nog zou doen als hem nog 1 extra levensdag gegeven zou worden, is het sterkste deel van de film. Levensecht geacteerd, de naderende ondergang is bijna voelbaar.
Echter, als enige weet Gulli de kust te bereiken alwaar hij overigens niet geloofd wordt: wel dat de boot gezonken is, maar dat hij de zwemtocht overleefd heeft vanwaar hij zegt dat het ongeluk gebeurd is: dat gelooft niemand. Te koud, te ver, te lang: geen normaal mens zou dat overleven.

Boeiend is de film, innemend ook. Wel enig arthouse-uithoudingsvermogen vereist, in dat geval een aanrader.



"Gebaseerd op ware gebeurtenissen" en zo voort.

dinsdag, juni 03, 2014

Extremely loud and incredibly close- Stephen Daldry

Extremeley loud and incredibly close op IMDb
Dagje na het zien van deze film ben ik er nog niet helemaal uit. Vond ik het nou goed, vond ik het langdradig of juist iets daar tussenin?
Feit is dat het even duurde voordat ik ín de film raakte. De aanloop naar hét grote item van de film duurde langer dan nodig, maar blijft uiteindelijk wel zeer stevig hangen.
Hét item is wat mij betreft de onverwoestbare liefde die het jongetje voor zijn vader voelt. Zijn vader was zijn leermeester en zijn morele baken. Moeder hing er maar een beetje bij, voor hem. Later in de film komt dat moment ook letterlijk ter sprake als ze zich gelijktijdig verwonderen over hoezeer deze man de belangrijkste in hun leven was.

Jongetje Oskar leert alles van zijn pa, die hem stimuleert om wetenschappelijk te denken, veronderstellingen te bewijzen en nooit uit te gaan van wat hij alleen maar ziet. Dan wordt het 11 sepemtber 2001 en komt vader niet terug van een vergadering.
Na een jaar van onuitgesproken rouw gaat de jongen op zoek. Op zoek naar meer kennis over zijn vader, op wellicht een laatste spoor , op wellicht de resten van vader zelf. Als hij in vader's spullen een envelop met een sleutel vindt, begint zijn speurtocht dwars door New York. Er moet toch iemand zijn die aanknopingspunten heeft.
Daar begint het betere deel van de film: omdat succes uitblijft bij de zoektocht, wordt de jongen met steeds meer mensen geconfronteerd die zijn inzichten spiegelen, zelfs kantelen.

Met enige aarzeling zeg ik dan ook dat er een mooie emotionele uitwerking zit in een verder nogal gezocht gegeven. Gemiddeld dus toch een voldoende . Ik heb mij door bekenden laten vertellen dat , jawel, het boek beter was. In ieder geval ken ik iemand die het vertikte om de film te gaan zien.



Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...