dinsdag, februari 21, 2017

David Brent: Life on the road - Ricky Gervais

David Brent: Life on the road op IMDb (6,4)
Meermaals heb ik het gezegd: ik acht Ricky Gervais de grappigste man op aarde. Dat wil nog steeds niet zeggen dat alles wat ie aanraakt in goud verandert. Maar saai is het nooit wat ie maakt. Ook in deze film, die voortborduurt op het leven na "The Office", zitten weer voldoende momenten om te zeggen dat het een leuke film is. Geen sterke, zelfs misschien geen goede film maar zeker een leuke.

Na het echec bij Wernham Hogg is Brent bij een andere firma aan de slag gegaan als sales representative. Met huishoudelijke artikelen het land rond, kansen genoeg om zijn beschamende praatjes her en der uit te venten. Maar ondertussen knaagt het nog steeds aan hem: heel graag wil ie nog een keer proberen de showbizzwereld te veroveren. Hij heeft zijn liedjes, hij denkt dat ze de moeite waard zijn om aan de wereld te laten horen.
Hij trekt de stoute schoenen aan, regelt verlof bij zijn baas en investeert in een groep sessiemuzikanten die als "my band" met hem mee reizen. Wat volgt is een verzameling genante optredens, waarbij de goede bedoelingen van Brent steeds weer ontaarden in pijnlijk racistische danwel onvriendelijke opmerkingen. Het gaat ongewild, Brent heeft een goed hart, maar het komt continue verkeerd zijn strot uit.

Voor liefhebbers van The Office is het zeker aan te raden deze te gaan zien, al zal het niet aan de hoge verwachtingen kunnen voldoen.

zondag, februari 19, 2017

Serena - Susanne Bier

Serena op IMDb (5,4)
Wie op de poster afgaat, kan misleid worden. Als je verwacht een nieuwe "Silver Linings Playbook' of "American Hustle" te zien omdat hetzelfde koningskoppel op het affiche staat, dan kom je van een iets koelere kermis thuis. Inderdaad zie je dat er een natuurlijke chemie is tussen Bradley Cooper en Jennifer Lawrence, maar ja, daarin begrijp ik meneer Cooper wel.
Deze film is anders, minder sprankelend en vooral ook een stukje serieuzer. Cooper speelt George Pemberton, een rijke houtkap-ondernemer in het begin van de vorige eeuw. Hij heeft min of meer zijn eigen omgeving gecreëerd in de bossen van Noord-Carolina. Notabelen zijn omkoopbaar, personeel wordt redelijk zwaar getest en , vooruit, waarom niet een van de jongere vrouwen aldaar bezwangeren? Alles verandert als hij de welgevormde Serena Shaw ontmoet. Navraag leert hem dat deze dame een bijzonder zware geschiedenis heeft: haar hele familie is omgekomen bij een brand, zij bleef als 12-jarig meisje verweesd achter op de houtplantage van haar vader.
Pemberton zet zijn zinnen op haar en belooft haar gouden bergen. Ooit, als deze setting in Noord-Caroline voldoende geld opgeleverd heeft en verkocht wordt, gaan ze naar Brazilië. Hij heeft daar al een stuk land gekocht, alleen de financiering voor de exploitatie moet nog worden geregeld.
Precies in dat deel ondervindt hij veel weerstand van de lokale sheriff, die in de tas zit van een groep die een groot park wil bouwen. Pemberton stelt zich rüksichtlos op , overigens doet zijn vrouw hetzelfde. Gaandeweg kweken ze vijanden. En dat komt vooral niet handig uit, als de zwangerschap van Serena mislukt en ontaardt in de bloederige mededeling dat ze nooit meer kinderen zal krijgen.
De toekomst gaat er heel anders uitzien en , u snapt, plotseling wordt die eerder bezwangerde vrouw weer een stuk belangrijker. Immers, feitelijk heeft hij al een erfgenaam.
De lyrische liefde tussen George en Serena bekoelt met de dag. Wanhopig proberen ze beiden vast te houden aan elk hun eigen droom.

Niet al te geweldig, het eindresultaat van deze film. Ze kunnen beter, allebei.

Met: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Rhys Ifans, Toby Jones, Sean Harris , David Dencik


zaterdag, februari 18, 2017

Good Kill - Andrew Niccol

Good Kill op IMDb (6,4)
Een  "Good Kill" is een geslaagde moord op een tegenstander, waarbij de dronepiloot gericht degene uitschakelt die in zijn viziertje zit. En dat liefst zonder al te veel collateral damage, zonder al te veel burgerdoden.

Tom Egan is zo'n drone-piloot. Liever ging hij voor het echie de lucht in met straaljagers en gevechtsvliegtuigen, hij heeft al heel wat missies achter de rug. Maar de regering is overtuigd van het nut, het effect, de kostenbesparing en het voorkomen van slachtoffers aan eigen zijde door deze missies. Drones zijn niet kosteloos, maar bij goed gebruik net zo effectief.
Egan worstelt. Ten eerste worstelt hij met zijn gevoel dat zijn huidige werk lijkt op gamen, waardoor hij de fysieke ervaringen van combat mist. Ten tweede worstelt hij met de manier waarop hij zijn werk moet uitvoeren. Steeds radicaler worden de opdrachten van zijn meerderen, vooral als ze van CIA-zijde komen als die het bevel over Egan's eenheid overnemen. Oorlogsmisdaden liggen op de loer, maar de strijd tegen terrorisme heiligt alle middelen. Zo lijkt het.
Egan heeft een collega, de mooie Vera Suarez, die net zo worstelt met haar gevoelens omtrent het droppen van bommetjes op de poppetjes op haar scherm. Amper kunnen ze de verleiding weerstaan om bevelen in de wind te slaan , om soms zo'n drone-aanval opzettelijk te laten mislukken.
Suarez en Egan praten veel, een extra complicerende factor voor Egan die door zijn persoonlijke twijfels zichzelf ook nog eens diep in de huwelijksproblematiek werkt.

Ethan Hawke staart wat mij betreft iets teveel in het oneindige om te spreken van een goede rol. Dit is een degelijke film, maar bij lange na niet zo goed als een vergelijkbare titel als "Eye in the sky" , die afgelopen jaar ook al handelde om het morele dilemma van drone-piloten.

Met: Ethan Hawke, January Jones, Zoë Kravitz , Bruce Greenwood

vrijdag, februari 17, 2017

Paterson - Jim Jarmusch

Paterson op IMDb (7,7)
Een delicatesse, zeg ik. Een film voor fijnproevers. Wat een meester is Jim Jarmusch toch, met zijn minimale vertellingen en zacht kabbelende beelden. Gisteravond bedacht ik er de term "deprimerend optimisme" bij, zo dapper en constructief zijn de dromen van de beide hoofdrolspelers.
Er gebeurt heel weinig in het leven van Paterson en zijn geliefde Laura. Adam Driver is , eh.. kuch, chauffeur op een stadsbus en leidt een trouw en regelmatig leven. De enige opwinding die hij heeft komt bij zijn vrouw vandaan. En bij zijn poëzie. Alles wat groter is dan hemzelf schrijft hij op , in een ontwapend directe poëzie. Reizigers, kroeggangers, de liefde, de grote wereld: alles is onderwerp voor de bespiegelende zinnen die hij in zijn kleine schriftje optekent.
Zijn vrouw vindt dat hij er iets mee moet doen, hij moet grootser en meeslepender leven. Dat doet zij ook: of ze nou carrière gaat maken in de cupcakes-wereld of dat ze de next big thing van Nashville wordt, ze werkt aan zichzelf. En jij, Paterson, zou dat ook moeten doen.
Paterson loopt niet zo hard (van stapel). Steeds als je denkt dat hij een keer afwijzend of misnoegd zal reageren, komt hij weer met een positieve reactie: "ja, je hebt gelijk, dat zou ik eens moeten doen. Dank je voor het vertrouwen, dank je voor je ondersteuning".
Maar u snapt: Paterson doet het niet. Dromen is voldoende.

De wereld is klein in Paterson. Maar groot genoeg om te verbeelden. Prachtig prachtig. Ik hartje Jim Jarmusch. En ik ben overtuigd van de ingetogen klasse van Adam Driver.

Met: Adam Driver, Golshifteh Farahani

maandag, februari 06, 2017

Jackie - Pablo Larrain

Jackie op IMDb (7,3)
Voor de tweede keer in één week kwam ik anders de filmzaal uit dan ik vooraf verwachtte. En voor de tweede keer was dat positiever dan gedacht. Bij de nieuwe movie van de sterk opkomende regisseur Pablo Larrain ("No", "Neruda") ging ik ervan uit dat ik ging kijken naar een glamoureus biopic-verhaaltje. Not.
Dit was op en top drama. Bovendien ook nog eens drama dat zeer tijdgebonden is. De regisseur neemt ons mee in het hoofd van Jacqueline Bouvier, die in die jaren als Jackie Kennedy de hotte en hippe first lady van de zo betreurde Verenigde Staten was. Ze was een stijlicoon, de buitenwereld keek naar haar strakke mantelpakjes en dito kapsels en nam haar ten voorbeeld. Allemaal waar, allemaal ook zo gebeurd.
Echter: deze film gaat in op de zeven dagen direct na de brute moord op haar man John (door haar steeds liefkozend "Jack" genoemd). We zien de razendsnelle onttakeling van een hoopvol gezinsleven in het Witte Huis, een ronddraaiend circus dat het land moest bevrijden uit de benauwde greep van de Koude Oorlog en die van de moralistische jaren '50. JFK zou daar in een swingende presidentsstijl het politieke deel voor zijn rekening nemen, Jackie zou dat doen met de meer menselijke kant van het volk: gezin, waarden, geschiedenis maar zeker ook kunst en cultuur.
Diep neem ik de muts af voor het acteerwerk van Nathalie Portman, die fel realistisch een vrouw neerzet die het ook allemaal niet weet. Die heen en weer schiet tussen emotie en rede, tussen de wensen van het volk en haar eigen wensen. Die best bereid is om het toneelstuk mee te spelen, maar die ondertussen keiharde vragen stelt over de overspeligheid van haar man. Een man. die toch al voor een deel niet aan haar toebehoorde.

De wereld is getuige geweest van hoe het allemaal gegaan is. Maar Larrain gunt de wereld een enorm sterk inkijk op wat er mogelijk óók gebeurd is tijdens die hectische dagen van een moord, een machtsoverdracht, een verhuizing, nog een moord, een begrafenis en een kinderverjaardag. Blijf daar maar eens nuchter onder.
Sterke film. Ik zeg het: ga hem zien!

Met : Nathalie Portman, Greta Gerwig, Billy Crudup , Peter Sarsgaard ,  John Hurt 

zondag, februari 05, 2017

Taxi Teheran - Jafar Panahi

Taxi Teheran op IMDb (7,4)
Natuurlijk is deze film een veredelde versie van onze vroegere tv-reeks "Taxi". Om die reden snap ik mijn vrouw wel die tijdens het meekijken van deze film een aantal keren fronsend naar me keek. "Serieus, vind jij dit interessant?" wilde ze zeggen.
Ja, ik wel. Want ik probeer hier door de verhalen heen te luisteren. Ik heb de kennis dat deze regisseur in zijn eigen land onder een ban staat. Hij wordt gescreend en verhoord, hij heeft niet heel veel bewegingsruimte. En hij probeert het toch. Dát was voor mij de boodschap van de film: niet alle Iraniërs buigen voor de terreur van de angst.

Panahi is zelf de taxichauffeur in een lange rondrit door Teheran. Volk van allerlei pluimage krijgt hij in de auto. Van degene die vindt dat het regime niet repressief genoeg is en eigenlijk meer mensen zou moeten ophangen om een voorbeeld te stellen. Tot de beroofde zakenman die weet wie zijn overvallers zijn maar ze niet durft aan te geven, juist uit angst voor die repressie: ach, hij is wat kwijt maar moeten die mensen daarvoor opgehangen worden?
Van het schoolmeisje (zijn eigen nichtje) dat als schoolopdracht heeft om zelf een film te maken. Maar dat bij die opdracht wel een reeks aan do's en don'ts heeft meegekregen. Tussen alle regels door lees je hoe de bevolking met censuur omgaat, hoe men tussen al die dwang toch ook zijn eigen vrijheden zoekt.
Dat is voor mij voldoende om deze film interessant te vinden. Het is eerder een pamflet dan een speelfilm. Het is eerder manifest dan optekenend. Moedig van deze regisseur-onder-druk, die aan het eind ook netjes vertelt dat zijn film geen aftiteling mag laten zien, omdat hij niet door de screening van vertoningsregels komt.

Met Jafar Panahi.


zaterdag, februari 04, 2017

A Street Cat Named Bob - Roger Spottiswoode

A Street Cat Named Bob op IMDb (7

Feelgood wordt pas echt feelgood als je het niet verwacht feelgood te zijn. Met gemengde gevoelens ging ik er naar toe maar ik kwam blij verrast de zaal uit: deze film is leuk.
Mijn verwachting dat het een opgeklopt kattenverhaaltje was (en dus bij mij in de categorie dierenfilms als "Babe" en "Black Beauty' terecht zou komen), kwam niet uit.
Mijn verwachting dat ik een halve romkom ging zitten kijken waarin mens en dier een onverwachte relatie gingen opbouwen: ook niet.
ASNB houdt daar allemaal het perfecte midden tussen. Wellicht komt dat doordat dit een waargebeurd verhaal is (de schrijver van het boek komt helemaal aan het eind nog even cameo'en), ik weet het niet. Feit is dat er waarheidsgetrouw een verhaal wordt afgebeeld dat de juiste mengvorm van sociaal drama, spanning, liefde en vriendschap kent. En dan ook nog eens geportretteerd in de realiteit. Echt: deze film deugt.

Daar ziet het in het begin allemaal niet naar uit. James is zwerver, straatmuzikant en vooral junk. Ondanks al zijn goede bedoelingen om van het vieze spul af te blijven, vervalt hij steeds weer in de dwingende zoektocht naar heroïne. Hij wil er wel vanaf maar steeds zijn de verlokkingen op straat te groot. Zijn begeleider in het drugspreventieteam ziet zijn wensen iets van het leven te maken als serieus en ze bedingt bij de verantwoordelijke organisaties een woning voor James. Ze voegt er een "laatste kans"melding bij: als je dit verkloot, ben je ook voor ons verloren en zul je alles zelf moeten regelen.
James pakt de kans met beide handen aan en sluit zich zo veel mogelijk in de woning op om de verlokkingen van de straat te weerstaan. Dan dient zich onverwachts gezelschap aan: er komt een zwerfkat via het raam naar binnen. Vertederend. James gaat in de buurt op zoek naar de eigenaar, ontmoet veel weerstand. Eigenlijk vindt ie slechts bij één hippie-achtige dame een beetje begrip.
De kat, al snel Bob genoemd, wordt de grote vriend van James die zich plechtig heeft voorgenomen in ieder geval verantwoordelijkheid te nemen voor dat van zijn roodharige vriendje. Bob gaat mee tijdens de optredens die James op straathoeken geeft. En vertedert uiteraard het publiek, waardoor baasje meer geld binnenhaalt met zijn liedjes dan ooit.

Het lijkt nu al op een eind goed, al goed maar zo werkt het natuurlijk niet. James is nog te afhankelijk van de dosering methadon om al nieuwe stappen te kunnen zetten. Terugvallen of afkicken, dat zijn eigenlijk de keuzes. En hoe zit dat met de moeizame relatie met zijn vader en diens nieuwe vrouw? Er gaat nog veel water naar de zee.

Redelijk levensecht gespeeld door Luke Treadaway, die ook nog eens de liedjes allemaal zelf zingt.
Fijne film, ik zeg u.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...