The Kitchen - Andrea Berloff

The Kitchen op IMDb (5,2)
Gemengde gevoelens over deze film. De feministische inslag wordt gewaardeerd, hoewel het niet overal even geloofwaardig overkomt. Tevens hinkt de film teveel op twee diametrale gedachten: de dames zijn beminnelijk, zorgzaam en enigszins grappig. Maar de dames zijn dan tegelijk ook keiharde, nietsontziende maffiavrouwen. Het lukt de ene dame iets beter dan de andere om dat overtuigend te doen, laat ik het zo maar stellen. Al met al wel een onderhoudende film, er werd bij vlagen flink gelachen in de zaal en dat is natuurlijk een teken van goede ontvangst.

Hell's Kitchen is die wijk van New York waar ze de mensen met een Ierse achtergrond hebben gestald: je hebt Chinatown, Little Italy, de joodse wijk en dus blijkbaar ook de Ierse wijk. Elke wijk heeft zijn eigen misdaadsyndicaat: keihard regerend in hun eigen straten maar niets te zeggen een meter daarbuiten.
3 Ierse mannen worden opgepakt bij een overval en gaan voor drie jaar op water en brood. In normale maffiakringen is dan de afspraak dat de organisatie voor de achterblijvende vrouwen en hun gezinnen zorgt. Dat is hier niet het geval: de zaken gaan niet al te best en dus schiet de zorg voor de gemeenschap er bij in. De drie vrouwen verenigen zich: ze besluiten zelf hun handeltjes op te zetten. Met hun directe benadering overtuigen ze de oude winkeliers dat zij bescherming kunnen bieden, ze winnen een paar vrienden van hun echtgenoten voor het plan en langzaam ontwikkelt zich een heuse inkomstenbron. Dat is natuurlijk tegen het zere been van gangster nummer 1 van dat moment. Als de dames die strijd - met een tamelijk brute aanpak- in hun voordeel weten te beslechten, staat niets ze meer in de weg om hun imperium uit te bouwen. Sterker nog: ze beginnen een kruisbestuiving met de andere gesegmenteerde wijken. Alles gaat redelijk goed, totdat de tijd komt dat hun echtgenoten hun straf hebben uitgezeten.

Met : Melissa McCarthy, Tiffany Haddish, Elisabeth Moss

Rock Slyde - Chris Dowling

Rock Slyde op IMDb (5,6)
Humor en film. Het blijft een lastige combinatie. Zelf ben ik meer van de Britse dan van de Amerikaanse humor.

Rock Slyde is een prive-detective, een niet al te beste en ook een niet al te succesvolle. Hij heeft een problematische sekte als buren, die willen hem zijn kantoor uit hebben. Daarnaast is er een alcoholische alleenstaande vrouw die zijn kunde wil om haar stalker af te schudden. Rock doet het allemaal. En er is nog een secretaresse, die de codenaam "Dom Blondje" niet eens kan spellen.

Het moet allemaal een beetje in de richting van Police Squad en Flying High gaan, maar daarvoor ontbreekt de scherpte. Dit was dan ook een Amerikaanse humorfilm.

Met : Patrick Warburton, Andy Dick, Rena Sofer , Elaine Hendrix

Einstein and Eddington - Philip Martin

Einstein and Eddington op IMDb (7,3)
Tamelijk karikaturale , maar toch wel onderhoudende film over een belangrijk moment in de geschiedenis. We kijken naar het kantelpunt van wetenschap versus religie. Nog altijd staat het iedereen vrij om hierin een kant te kiezen, dat is mooi. Voor mij is het als kijker van belang om te zien hoe gedreven de mensen geweest moeten zijn om aan te tonen dat hun theorie klopt en werkt. Voor mij als analist (da's toevallig mijn beroep) is het van belang om te zien dat men hierdoor eeuwenoude aannames ter discussie stelt, omdat ze feiten op tafel kunnen leggen die anders vertellen.

Het is 1914. de Britten zijn zojuist verwikkeld geraakt in de Eerste Wereldoorlog met de grote vijand Duitsland. Ook op Cambridge begint dat zijn sporen achter te laten want de mobilisatie vraagt offers, ook van de bevoorrechten die kunnen studeren en die dachten louter de wetenschap te hoeven dienen. Arthur Eddington heeft mazzel, hij hoeft niet onder de wapenen. Maar zijn beste vriend (en heimelijke liefde) William moet wel richting de loopgraven. Dat doet Arthur pijn, nog verbetener dan daarvoor richt hij zich op zijn project: hij wil aantonen dat de zwaartekracht-therie van Isaac Newton niet volledig dichtgetimmerd is. Eddington is op de hoogte van het bestaan van een Duitse wetenschapper, die in datzelfde gebied aan het spitten is. Die man, ene Albert Einstein, heeft een reputatie als lastpak , als eigenwijze en slechte zelfzorger, maar tevens als briljant en helder denker. Eddington schrijft naar Einstein met het verzoek of ze samen de kwestie sluitend kunnen krijgen, hij meent te weten dat de kern van de onjuistheid zit in de baan van planeet Mercurius. Eddington wordt door het bestuur van zijn sectie op de vingers getikt : correspondentie met de vijand is in deze fase van de strijd niet toegestaan. Op zijn beurt maakt Einstein hetzelfde mee: zijn "onduitse" houding valt niet in goede aarde en hij wordt verbannen van de Berlijnse universiteit.
De twee zetten - ondanks alle weerstand - op afstand hun correspondentie stiekem door en verdomd: het leidt tot een doorbraak. De relativiteitstheorie is tot stand gekomen: de oorlog is over maar het oude zeer hangt nog steeds over beider werkplekken. De overwinning is bitterzoet, het heeft beide heren veel gekost maar het is allemaal gedaan ten dienste van de wetenschap.

Met : David Tennant, Richard McCabe, Jim Broadbent, Andy Serkis

Dolor y Gloria- Pedro Almodóvar

Dolor y Gloria op IMDb (7,7)
"Blackstar!" Dat was het eerste dat door mijn gedachten rolde toen gisteravond de aftiteling aanging. Waar had ik nu precies naar gekeken? Almodóvar, een mij zeer goed liggende regisseur (met al zijn sterke vrouwen, moederskindjesmannen, hoeren, homo's en joyeuze kleuren in vele van zijn films), die Almodóvar toonde ons zijn zwanenzang. Althans: dat is mijn interpretatie. Ik moest aan Bowie denken die zijn laatste album aan de wereld schonk in de eindigende fase van zijn leven. Almodovár vertelt - via de hoofdpersoon Salva overigens - over zijn ziektes, zijn angsten en zijn pogingen met het verleden in het reine te komen. En dat doet ie prachtig. Mocht dit inderdaad zijn laatste film zijn, dan beschouw ik het als een dikke vette punt op een glorieuze I.

Salva is filmregisseur , hij worstelt met het leven. Zijn lange en roemrijke carrière heeft hem veel voorspoed gebracht - een redelijke mate van welvaart zelfs - maar hij is er niet op alle fronten gelukkiger van geworden. Hij heeft mensen beschadigd, hij is problemen uit de weg gegaan en hij is bang. Bang dat de ziekteverschijnselen die hij ervaart een voorbode zijn van iets veel ergers, hij vreest tumoren en een totale aftakeling. Het verklaart ook zijn vlucht in harddrugs, BAM, van het ene op het andere moment : als hij de stoute schoenen aantrekt en zijn oude hoofdrolspeler (en minnaar, zo leren wij) Alberto opzoekt. Die rommelt nog wel in de marge van de acteurswereld maar is vooral een teruggetrokken heroïne-junk. Alberto vraagt hem vergiffenis voor zijn slechte behandeling en wil hem als mede-presentator vragen bij de presentatie van zijn gerestaureerde en tamelijk vernieuwde filmsucces "Sabor" . Toevallig een film waarin Alberto de hoofdrol speelde. De mannen trekken elkaar aan, maar stoten elkaar net zo makkelijk weer af.
De tweede lijn in het verhaal is die van de jeugd van Salva. Een moederskindje (maar wat wil je ook , met zo'n prachtige en sterke moeder ) die te vroeg wijs is, te zeer doorheeft dat hij niet voegt in het aan alle kanten katholicisme ademende Spanje van dat moment. Salva is hoogbegaafd, maar ook zeer behulpzaam: hij leert de analfabete stukadoor lezen en schrijven, zodat die als goedmaker zijn moeder helpt met het opknappen van de armetierige woning van het gezin. Salva heeft al vroeg door dat hij ook hier al regisseert. Het is een bestemming.

Met : Antonio Banderas, Penelope Cruz, Asler Etxeandia , Asier Flores, Cesar Vicente

Blame - Quinn Shephard

Blame op IMDb (5,7)
Matige highschool-thriller waarin een drama-leraar het aan de stok krijgt met zijn leerlingen, maar dan net op een andere manier. In de voorbereidingen op een schooltoneel-uitvoering wijst hij de hoofdrol toe aan het duidelijk meest gepeste meisje van de klas. Nobele bedoelingen uiteraard, maar deze keuze heeft twee ongewenste uitwerkingen: de uitverkoren dame bloeit op en denkt dat de leraar bijzondere interesse in haar heeft. Daarnaast mist de keuze zijn uitwerking niet op de bully van de klas. Deze rivale zet alles op alles om zowel de leraar als zijn tegenspeelster terug te pakken. Zij eist de hoofdrol, in alles.

Met : Quinn Shepherd, Chris Messina , Nadia Alexander

Manta ray (aka Kraben Rahu) - Phuttiphong Aroonpheng

Manta Ray op IMDb (6,7)
Dat blijf ik lastig vinden, het doorgronden van Aziatische films. Rode draad lukt wel, maar de verbeelding van veel bijzaken kan ik niet altijd plaatsen. Hoeft ook niet altijd, de boel hoeft niet dichtgetimmerd. Bovendien was de cameravoering fraai (donker doch fraai) dus ik had geen spijt van het aanschouwen van deze Thaise productie.
Verstilde cinema, met zorg gemaakt en in ieder geval erop gericht om te verhalen. Huiswerk mee naar huis, zeg maar.
Verhaal is simpel te reproduceren: visserman treft bij een van zijn strooptochten in het bos een man aan die meer dood dan levend is. Later leren we van de visserman dat het bos sowieso vol lijken ligt. (verder geen uitleg wie de man is, maar aan de opdracht die aan de film voorafging weten we de bedoeling van de regisseur: "For the Rohingya.")
We hebben dus waarschijnlijk met een vluchteling te maken. De visser verpleegt hem liefdevol, zelfs als blijkt dat hij niet met de man kan communiceren. De gast zal over de gehele film weinig zeggen - wat klanken uitstoten is het maximale - maar we begrijpen dat hij niet van hier is.
Naarmate de tijd vordert en de vluchteling herstelt, begint zijn gastheer hem dingen te leren: vissen, duiken, edelstenen opsporen etcetera. Hij neemt hem zelfs mee naar zee, op de boot van zijn baas.
Als de gastheer op een dag niet thuiskomt, moet de vreemdeling het zelf rooien. Dat lukt: hij neemt de plaats in van zijn gastheer en verdient aldus zwijgend zijn eten. Plots, als hij op een avond thuiskomt van zee, staat er een vrouw in de kamer. Blijkt de ex van de visser te zijn, die zegt nergens heen te kunnen. Opnieuw zien we twee vreemden tegenover elkaar, die zo goed en zo kwaad als het gaat het leven proberen te runnen. Zolang als het goed gaat..


Met : Aphisit Hama, Wanlop Rungkumjad , Rasmee Wayrana

Baantjer - Het begin (aka Amsterdam Vice) - Arne Toonen

Baantjer- Het begin op IMDb (6,9)
Op de bank een film uitkiezen mag dan wel makkelijker zijn geworden, dat wil niet zeggen dat je niet moet blijven opletten. Het liefst ga ik naar de filmzaal, maar er zijn van die avonden dat je de deur niet uit wilt. En dan moet je nog verdomd goed speuren: sinds jaar en dag ben ik abonnee op Film1 maar die werd onlangs gered van een surseance en beperkt zich nu tot een armetierig gedateerd aanbod. PICL heb ik nog niet echt uitgeprobeerd maar biedt zeker (prijzige) mogelijkheden, éénmaal huurde ik een "net uit de roulatie" film per on demand. Dan heb ik nog Netflix, maar daar wil het echte aanbod ook nog niet los komen. En gisteren pakten we voor het eerst een film via Videoland mee, waar we omwille van de serie over de dienstmaagd een tijdelijk abonnement op genomen hadden. Lang verhaal kort: deze film staat voor 8,99 bij PICL maar is voor nop als je Videoland hebt. Daar hebben we dus maar even op geproost, dat drankje hadden we toch al uitgespaard.

Niet geheel mijn film, dat zal u niet verbazen. Overdreven gekarakteriseerd, zware archetypes in de rolverdeling. Stukje geschiedvervalsing erbij (het is toch echt allemaal heel anders gegaan rondom die krakersrellen bij de koninginnenwissel) maar dat nemen we voor lief. Wat overblijft is een matige policier die ondanks de zware onderwerpen graag wil leunen op de spreekwoordelijke - doch achterhaalde - Amsterdamse gezelligheid.
Jurre de Cock is een freshman: koud van de academie wil hij graag gaan beginnen als rechercheur in bureau Warmoesstraat. Het is een van de heetste periodes in de Amsterdamse geschiedenis (en dat is echt waar) : penose bestaat eigenlijk niet meer, het transformeert naar zware criminaliteit. De hoerenbuurt verliest veel van zijn sfeer door de intrede van drugs- en goksyndicaten. De woningmarkt is verziekt en kraken is daarmee noodzaak geworden. De bleue jongeman uit Urk heeft een duidelijk gebrek aan levenservaring en voelt zich overdonderd door de sfeer in "postcode 1012". Het politieteam bereid zich voor op de kroning van koningin Beatrix, 30 april 1980. Men verwacht problemen met het activistische deel van de kraakscene, men vindt een lijk in de Oudezijds en denkt direct aan problemen in de hanenkammenclub. Jurre ziet echter iets anders, hij probeert zijn toegewezen recherche-maat Montijn ervan te overtuigen dat dit in scene is gezet en dat er hier een link met de Amsterdamse drugshandel achter zit. Er is weinig tijd om goed onderzoek te doen, binnen enkele dagen zullen immers alle ogen van de wereld op de Dam en het paleis zijn gericht.
De Cock vindt uit dat het zusje van Montijn wellicht meer info kan verstrekken dan hij bij zijn collega los krijgt.

Met : Waldemar Torenstra, Tygo Gernandt , Lisa Smit

The Five Year Engagement - Nicholas Stoller

The Five Year Engagement op IMDb (6,2)
Heksenketel@work zorgde ervoor dat ik in weinig andere dingen zin dat tamelijk hersenloos vermaak. Mijn vrouw houdt wel van een feelgoodje en ik kijk graag naar Emily Blunt, in wie ik zowel een komisch als een serieus acteertalent ontwaar. Deze werd het dus.

Zij, 8 jaar psychologiestudie achter de rug. Hij , aankomend meesterkok maar nu nog sous-chef in een druk restaurant. Van beide kanten ervaren ze druk van de familie om na twee jaar verkering toch maar eens de huwelijksdatum aan te kondigen. Verloven dus.
Maar ja, zij wil toch eerst nog iets met die studie doen voordat ze house gaat playen, dus neemt ze een baan aan in Michigan, wat betekent dat ze San Fransisco moeten verlaten. Hij gaat mee, maar voelt zich al snel verloren in deze winterse culturele woestijn. Langzaam groeien ze uit elkaar. Tot de breuk aan toe.
Hij terug naar San Fransisco, jong blondje aan de haak. Zij in Michigan, toch maar een relatie met  haar professor. Maar het jeukt.

Met: Emily Blunt , Jason Segel, Chris Pratt

Monos - Alejandro Landes

Monos op IMDb (7,6)\

Overweldigend, deze film. Overtuigend, dat ook. Bij het verlaten van de zaal verlaat je ook de wereld waar je net bijna twee uur in hebt gezeten. Een totaal andere, een bijna dierlijke wereld.
Monos is rauw, Monos is intens en Monos trekt aan je morele en sociale grenzen. Als een film dat doet, dan is het bij mij goed. Prachtfilm, maar niet voor de fijngevoelige kijker.
De eenlingen uit de titel zijn allen revolutionaire huursoldaten. Soldaatjes eigenlijk, want we kijken naar een tienerbataljon, ergens in de bergen van Colombia of in vergelijkbare regionen. De groep is duidelijk gemodelleerd naar de verzetsbewegingen die Midden- en Zuid-Amerika in al die jaren hebben gekend: Farc, Tupamaros, Sendero Luminoso.
De jonge strijders zijn verantwoordelijk gemaakt voor de ontvoering van een Amerikaanse wetenschapper (juist ja, gemodelleerd naar o.a. Ingrid Betancourt, ken uw geschiedenisboekjes). Psychologie van de koude grond leert ons dan dat die verzorging altijd meerdere gezichten kent: uiteraard is er de zorgzaamheid en is er bij vlagen vriendelijk contact, aan de andere kant is er de ruwe en grove behandeling van iemand die tegen haar wil wordt vastgehouden.
Spanningen lopen al snel op in de groep, zeker als de jonge groepsleider zichzelf van kant maakt uit angst voor repressailes van de leiding van hun beweging. Ze zoeken richting, ze tasten elkaar af op zoek naar houvast en naar sturing. Je voelt de explositiveit, je voelt de uitbarsting naderen: is het wel mogelijk voor zo'n jonge, naar macht hunkerende groep mensen om de zorg te dragen voor elkaar, laat staan voor een gevangene?
De cameravoering is zeer direct en dat werkt enorm goed. Dierlijk gedrag, angst, ontlading : je zit er als kijker middenin. Prachtig.

Met : Sofia Bonaventura, Karen Quintero, Moises Arias, Julianna Nicholson

De Dirigent (aka The Conductor) - Maria Peters

De Dirigent op IMDb (7,2)
Er zijn zeker voorbeelden waarbij het gelukt is om een Nederlandse film een internationale uitstraling te geven ( Antoinette Beumer, Martin Koolhoven slaagden daar bijvoorbeeld heel goed in). Bij deze film van Maria Peters (die ik gisteren op tv zag) gaat het echter weer ouderwets houterig. De film speelt in New York, in Berlijn én een beetje in Nederland, maar het ontstijgt nergens het amateurtoneel niveau. En dat is jammer. Want het verhaal is boeiend genoeg.

Jaren 20, vorige eeuw. Jonge vrouw is gek van muziek , maar ziet nergens kans om het te beoefenen. Dit omdat het simpelweg niet gebruikelijk is dat vrouwen piano spelen, laat staan dat vrouwen dirigent willen worden. Willy is echter wél zo'n type en is vastberaden. Ze moet een enorme hoeveelheid weerstand overwinnen, ze neemt de stomste baantjes aan om haar lessen maar te kunnen betalen maar gaandeweg krijgt ze de deur toch op een kiertje. Stukje bij beetje toont ze dat ze niet onterecht zo'n drive heeft, de afkeuring van de jetset en de hogere cultuur ten spijt. Ze klampt de bekende dirigent Mengelberg aan voor een opstapje en met de nodige tegenzin bezorgt hij die haar ook. Een Berlijnse dirigent is bereid haar klaar te stomen voor het echte werk, ze moet daarvoor echter wel het nodige slikken.
Sideline van het verhaal is dat Willy er gaandeweg achterkomt dat ze Willy helemaal niet is: ze is op haar tweede geadopteerd en van Nederland naar New York verhuisd. Een zoektocht naar identiteit én naar passie, er zijn er voor minder door het ijs gezakt.

Met : Christianne de Bruin, Benjamin Wainwright, Scott Turner Schofield

Warsaw '44 (aka City 44) - Jan Komasa

Warsaw '44 op IMDb (6,7)
Niet echt een fijne film. Uiteraard vooral niet qua onderwerp, maar ook de tamelijk onverhulde gruwelijkheden werken niet mee. Voeg daar dan nog een matige soep aan acteerwerp overheen en je krijgt een nauwelijks voldoende resultaat. Maar het is waar: het verhaal moet verteld worden.

We gaan 75 jaar terug. Warschau is dan al vijf jaar bezet en snakt naar het einde van de oorlog. Zelfs tot in het getto dringen de geluiden door van een opdringend Russisch leger, de bevolking hoopt dat deze niet te laat komen: men is uitgehongerd, murw van angst en geweld. Zoals altijd staat er dan een clubje op dat verzet begint te organiseren.
De jonge Stefan is daar gevoelig voor en zoekt aansluiting, dit ondanks de waarschuwingen van zijn moeder (die heeft eerder al haar man niet terug zien komen van de avondklok en vreest nu voor het volgende gezinslid). Stefan zet toch door, omdat er gevoelsmatig weinig anders rest. Hij wordt nog vastberadener wanneer hij getuige is van de razzia op zijn woonbuurt, waarbij zijn moeder en zijn broertje worden gearresteerd. En vermoord. Alle remmen zijn los voor Stefan.
Hij is niet de enige jongeling die zich bij de groep aansluit: veel avonturiers, een aantal stugge maar ook een aantal vrolijke jongens. En , niet onbelangrijk, ook twee voor deze romantische jongeman zeer interessante dames. Tussen alle gevechten door ontwikkelt zich ook nog eens een lastige driehoeksverhouding. De Duitsers houden taai stand, het leidt tot vele verliezen in het verzet. Maar opgeven is geen optie.

Met : Jozef Pawlowski, Zofia Wichlacz , Anna Prozniak

La bête - Walerian Borowczyk

La bête op IMDb (5,8)
Porno moest het zijn. Daar de gastheer van onze filmclub ons immer trakteert op de grote onderwerpen van het leven , was dit keer de seks aan de beurt. Baas B zou Baas B niet zijn als hij niet een langdurig verboden film in zijn bezit had die hij ons gisteravond "heimelijk" kon vertonen. Na afloop waren de meningen verdeeld: het amateuristische spel en het ietwat achterhaalde tijdsbeeld streden met de overtuiging dat er controversiële onderwerpen aan bod waren gekomen: seks en religie, bestialiteit en gearrangeerde huwelijken. Zelf stond ik meer aan de kant van de laatste mening, waardoor ik de bij vlagen zeer vreemde weergave voor lief nam. We praten over een andere tijd: Nederland was nog niet verder gekomen dan "Wat zien ik" en "Blue Movie" terwijl in diezelfde tijd dus films als deze in Frankrijk werden gemaakt. Verwijzingen naar middeleeuwse erotische literatuur, een erotische allegorie op het bekende "Belle en het beest" verhaal, pastoors met jonge jongetjes op schoot: het zat er allemaal in.

Verhaaltje kort : kasteelheer probeert wanhopig zijn wildeman-zoon aan de vrouw te krijgen en regelt een huwelijk met een ongewisse buitenlandse blondine, die duidelijk voor de status gaat. De vader knapt zijn zoon eenmalig fris op: knippen en scheren en een pak verhullen dat hier een beest van een man onder zit. Het wachten is nog op de kardinaal die het huwelijk moet inzegenen. Ondertussen kan het meisje maar niet wachten, ze gaat op onderzoek uit en merkt dat er vreemde dingen gebeuren in het kasteel.

Met : Lisbeth Hummel, Pierre Benedetti, Guy Trejan

A Rainy Day In New York - Woody Allen

A Rainy Day In New York op IMDb (7,0)
Zelf behoor ik tot de voorstanders. Altijd haal ik er wel iets uit, wanneer er een nieuwe Woody Allen- film verschijnt. De man kan nu eenmaal geweldig verhalen vertellen, is een meester in het mengen van dialogen en heeft bovendien een goede neus voor fris acteertalent. Kom bij mij dus niet met aan met de mening dat Woody Allen "niet meer kan" of "er niet meer toe doet": ik ga toch kijken. Blij fietste ik gisteravond bij de cinema weg, ik was weer anderhalf uur bijzonder goed vermaakt.

Op een licht elitaire, doch behoorlijk landelijk gelegen universiteit worden Ashleigh en Gatsby (daar begin je al, wat een fijne voornamen toch) een stelletje. Beiden zijn ze van goede komaf maar toch zijn ze tamelijk verschillend: Ashleigh is bleu en tamelijk wereldvreemd, daardoor overigens ook zeer fris. Gatsby is een aankomend intellectueel: veel kennis, veel verhalen , artistieke inslag en een romantisch wereldbeeld.
Wanneer Ashleigh de kans krijgt om voor haar studie in Manhattan (!) een interview te doen met een fameus regisseur (toevallig haar favoriete), biedt Gatsby aan er een lang weekend van te maken in zijn geboortestad. Na dat uurtje interviewen zal hij dan de kans krijgen om haar de hoogtepunten, nee: zíjn hoogtepunten van de stad te laten zien. De pianobar, de musea , de net niet poshe hotels. Plan maakt enthousiast maar alles zal anders lopen.
Terwijl Ashleigh van de ene situatie in de andere belandt en een keur aan hotemetoten uit de filmwereld ontmoet, moet haar vriendje de tijd volmaken met dolen door de stad. Waarbij hij overigens ook wat bijzondere ontmoetingen doet : oude schoolvriendjes, maar ook het zusje van zijn eerste verkering, die inmiddels het ugly duckling-stadium duidelijk voorbij is. Zelfs het bezoek aan zijn ouders, dat Gatsby zo hevig probeerde te vermijden, vindt plaats. Op een tamelijk verrassende manier overigens.
 Er is regelmatig telefonisch contact tussen Ashleigh en Gatsby, maar het lukt ze maar niet om weer met elkaar af te spreken. Een enerverende dag voor beiden, een dag die alles zal veranderen.

Genoten heb ik, naast het script ook van het uitstekende spel van een verrrassende Elle Fanning en een intrigerende Timothee Chalamet. Wonderkinderen , zou ik bijna zeggen. Wat mij betreft is "A rainy day in New York" een aanbeveling voor de ongecompliceerde filmliefhebber.

Met : Timothée Chalamet, Elle Fanning, Jude Law , Selena Gomez, Liev Schreiber