vrijdag, november 28, 2014

The act of killing- Joshua Oppenheimer

The Act of Killing op IMDb
Tussendoor zag ik ook nog deze documentaire de afgelopen week. Ik bekeek hem in delen, omdat ik hem te onwerkelijk vond om waar te zijn. Te gruwelijk ook bij vlagen.
Toch is het waar, het is zo gebeurd.

Doodseskaders waardden door IndonesiË, tijdens de politieke zuiveringen van de jaren 50 en 60. Communisten, ongelovigen, tegenstanders van de regering. Iedereen moest er aan geloven.
De regering betaalde mensen die bereid waren om hun medeburgers over de kling te jagen, of dat nou humaan gebeurde of op de meest gruwelijke manier.
De moordenaars zelf, inmiddels aan hun oude dag toe, komen aan het woord en doe via re-enacting de oude tijd herleven. Ze spelen de scenes van toen na, waar die scenes van toen vaak al nagespeelde maffiafilm-scenes waren.
Gruwelijk om te zien hoe makkelijk er wordt gesproken over deze moorden. Slechts bij een enkeling breekt het lijntje na zoveel jaren: die is bang dat hij er ooit op afgerekend gaat worden, die beseft dat hij kinderen van hun ouders en hun toekomst heeft beroofd, die beseft dat hij niet alleen levens genomen, maar ook andere levens verwoest heeft.

Griezelig waar. De docu won dan ook prijzen.

Before Sunrise- Richard Linklater

Before Sunrise op IMDb
Voor mij is 2014 filmisch gesproken het jaar van Richard Linklater. Ik zag al twee films van hem dit jaar, waaronder mijn onbetwiste nummer 1 voor de top100 van het jaar. Gister zag ik de derde: ivm het succes van Boyhood zond Filmnet de Before-trilogie uit. Gisteren zag ik deel 1, de andere twee staan al te popelen op de harddisk.

Bijna twintig jaar oud deze, ik zag hem niet eerder. Ik vond hem sterk, indrukwekkende praatfilm. En daar houd ik van. Sterk acteerwerk bovendien, vooral van Julie Delpy wat mij betreft. Zin in de andere twee delen.

Het verhaal? Twee jongelingen ontmoetten elkaar bij toeval in een internationale trein, ze raken aan de praat. Hij moet in Wenen uitstappen om terug te vliegen naar de VS, zij is na familiebezoek in Budapest onderweg naar Parijs waar ze woont.
Hun gesprek is indringend, veeleisend en de man trekt de stoute schoenen aan: waarom stap je niet met mij uit in Wenen, zodat we 1 dag samen doorbrengen en jij morgen weer doorreist? Als het niks wordt, pak je gewoon eerder de trein. Maar als het leuk is, dan hebben we allebei een dag om nooit te vergeten.
Ze doet het, ze gaan aan de wandel door het oude Wenen. De gesprekken gaan van toekomstverwachtingen naar ontboezemingen over eerste liefdes of seksuele ervaringen. U snapt het: niet alleen de gesprekken worden intiemer en bovenin het reuzenrad volgt de eerste kus. Het gaat verder.
Die ene dag - en die zwoele , met rode wijn overgoten, nacht - blijken te kort. Met pijn in het hart nemen ze bij de trein afscheid. Nee, we gaan geen contact houden. Of zullen we hier over vijf jaar gewoon weer staan? Of over een half jaar?

Schitterend gegeven, en geen regissuer die hier zoveel langlopende levenslijnen uit kan halen als Linklater. Ik ben postiuum overtuigd van het belang van deze film.

woensdag, november 26, 2014

Soldate Jeannette- Daniel Hoesl

Soldate Jeannette op IMDb
Ook in het kader van de Sundance-nacht.

Deze ging al iets beter, dit was in ieder geval een verhaal. Naast inzending voor Sundance bleek deze ook op het Rotterdamse IFFR-festival te hebben gedraaid, dat strekte tot aanbeveling.

Fanni is een dame die het decadente leven leeft. Galerie-leven, dure modezaken en champagnelunches. Ze leeft op oud geld, maar het raakt op. De buitenwereld mag het niet weten, maar Fanni stuurt recht op een faillissement aan, maakt een aantal foute passen en loopt het op: ze raakt het familie-appartement kwijt, ze slaat op de vlucht.
Alles wat ze nog op rekeningen heeft staan, neemt ze op en ze trekt de Alpen in. Ritueel verbrandt ze daar haar oude leven. Inclusief dat geld, ja ("als ik het niet mag hebben, dan niemand").

Ze belandt op een boerderij en gaat er ouderwets aan het werk. Er onstaat een goede band met een andere dame op die plek, die zwaar vernederd wordt door de eigenaren. Ze springt in de bres, ze ontfermt. En er ontstaat zowaar iets van menselijkheid in haar iets te goed gesoigneerde donder.
Catharsis!

Le météore - Francois Delisle

Le météore op IMDb
Filmnet zond , in het kader van het Sundance Filmfestival, een selectie van de inzendingen van vorig jaar uit. Vier achter elkaar, afgelopen zaterdagnacht. Dit was nummer 1.

Een ronduit vervelende film, simpelweg door het vermijden van dialoog. Het is een aaneengesloten reeks monologen van diverse gerelateerden aan Pierre, een man die in de gevangenis zit omdat hij iemand heeft doodgereden en er daarna vandoor ging. Moeder, vriendin, een of andere gerelateerde drugsdealer, meer van dat.

Ik houd echt wel van "vage" films, maar dit doet bij mij werkelijk niets activeren. Op ffwd gekeken, nadat ik eerst een half uur had geprobeerd. Gauw vergeten.

dinsdag, november 25, 2014

Samba- Eric Toledano/ Olivier Nakache

Samba op IMDb
Bedrieglijk gevaarlijk is het natuurlijk. Als je een joekel van een succesfilm hebt gemaakt, een prijswinnende wereldhit met een nieuw ontdekte steracteur, dan probeer je dat natuurlijk nog eens.

Dat is de eerste indruk die je krijgt bij het zien van Samba, de opvolger van Intouchables. Opnieuw Omar Sy, opnieuw is hij een allochtone Fransman die zijn weg zoekt in de regeltjesmaatschappij van Europa.
Maar schijn bedriegt, onder dat lichte laagje zit ditmaal een veel diepere: de plus van deze film vond ik dat de regisseurs op knappe wijze een serieus mondiaal probleem aankaarten: les sans-papiers.
De immigranten die zich, zonder rechtmatige papieren, staande moeten houden in een harde en onpersoonlijke maatschappij: ze overleven, ze laten zich lenen voor elke klus, ze switchen van identiteit als dat voor de volgende vlucht nodig is, ze laten zich opjagen door politie en ze laten zich oppikken door louche baasjes die goedkope arbeidskrachten van de straat pikken.
Dát is het sterke deel van deze film. Het mindere deel is de love interest tussen de immigrant en de dame van de immigratiedienst (een niet heel geslaagde poging van karakteractrice Charlotte Gainsbourg om comedienne te zijn). Natuurlijk blijft Omar Sy om voor te smelten: grappig en vooral charmant, in die hoedanigheid is hij onovertroffen leuk.

Al met al een film waar ik met gemengde gevoelens uitkwam: ik zag goede acteurs, ik zag feelgood met een neiging naar sociaal drama, ik zag een sterk stuk maatschappelijke verbeelding. Tezamen wel een voldoende, maar het is niet hun beste film.

donderdag, november 20, 2014

Blackbird- Jason Buxton

Blackbird op IMDb
Film die gaandeweg steeds meer mijn aandacht begon te trekken en die waarlijk groeide in het verhaal.

Sean is een puberjochie. Onschuldig, zo op het oog. Tuurlijk, hij heeft een rebelse houding en hij oogt agressief in zijn met spikes gevulde leatherjacket. Maar al zijn afkeer van de maatschappij vertaalt hij in schrijfwerk, hij werkt aan een novelle over wraak. De mishandelingen en het pesten op school worden er in verwerkt, de veelvuldige afwezigheid van zijn ouders vormen een leidraad: er is te veel in zijn jonge brein dat niet loopt zoals ie wil lopen. Op één ding na...
Hij heeft een bovenmatige interesse voor de mooie Deanna, die ook op zijn school rondloopt. Als haar vriendjes hem stelselmatig meppen en uiteindelijk met de dood bedreigen, begaat Sean een fout: hij meldt Deanna dat ze haar vriend moet zeggen dat hij bij een volgende mishandeling de vriendjes zal ombrengen.
Er gaat een molen in beweging: er wordt aangifte tegen hem gedaan, zijn schrijfwerk wordt gelezen en in een poep en een zucht is Sean een potentiële terrorist, een "Columbine" die een massaslachting zou willen aanrichten op school. Hij wordt veroordeeld voor deze schriftelijke plannen en komt vervolgens binnen de gevangenis in een nieuwe modus van mishandeling en vernedering terecht.

Wonderbaarlijk kalm toont de film hoe Sean zijn trots probeert te houden, hoe hij conflicten probeert te vermijden maar hoe hij af en toe wel moet om uit zijn gesloten situatie te breken. Met alle gevolgen van dien.

Sterke film.


woensdag, november 19, 2014

Midnight's Children - Deepa Mehta

Midnight's Children op IMDb
Iets te veel fantasy voor mij, deze boekverfilming van Salman Rushdie's "Middernachtskinderen". Flink stukje Bollywood ook, maar dat kan ik beter hebben.

Op de dag dat de staat India geboren wordt en zich afscheidt van het Britse rijk, nee, op datzelfde moment worden door het hele land kinderen geboren die zich later verbonden en bevoorrecht zullen voelen. Twee van die kinderen merken dat niet eens, die worden door de revolutionair ingestelde kraamverzorgster moedwillig verwisseld ("let the rich be poor and let the poor be rich").
Ze groeien daardoor op in onvergelijkbare omstandigheden maar blijven elkaar ontmoeten. Het "rijke" kind komt in de problemen als de streberige zakenman-papa diens bastaardschap ontdekt. De beide jongens zullen later in de geschiedenis nog meerdere malen tegenover elkaar staan.
Wat ik een pluspunt vind aan de film is het continu linken aan de stappen in de ontstaansgeschiedenis van India, van Pakistan en later van Bangla Desh. Daar werden- net als in Berlijn of als in de Balkanoorlog- families plots van elkaar gescheiden en stonden oude vrienden plots tegenover elkaar.
Dat deel is mooi. De enscenering is ook mooi, deze Aziatische gebieden zijn nu eenmaal fotogeniek.
Zoals gezegd, de fantasy had voor mij niet gehoeven maar het was allemaal ook weer niet hartstikke storend.

dinsdag, november 18, 2014

Soof- Antoinette Beumer

Soof op IMDb
Dé vaderlandse feelgoodhit van vorig jaar is nu ook op Film1 te zien. Afgelopen zondagavond, na een zeer verregende middag, hebben vrouwlief en ik ons er dan maar toe gezet.
Als criticus zeg ik dat de film -gebaseerd op de columns van Sylvia Witteman- wel heel erg volgens formule verloopt, als filmkijker zeg ik dat ik snap waarom zoveel mensen er met een goed gevoel uit vandaan kwamen. Een "Love actually" achtige blijheid moest de film uiteindelijk uitstralen, nadat eerst de vermoeiende belevenissen van de kookdame op iets heel anders lijken af te stevenen. Niet dus, feelgood is feel good.

Soof is een dame van middelbare leeftijd die een eigen bedrijfje in catering probeert op te zetten. Dat gaat best lastig: koken in een druk bevolkt huis met continue vragende kinderen en een immer afwezige (zaken)man. Het komt niet van de grond, het kost meer dan het oplevert.
Als manlief in een persoonlijke crisis terecht komt en besluit een sabbatical year op te nemen, wordt alles anders. Niet alleen kan Soof zich meer op het koken storten, tevens wordt duidelijk hoe zeer man en vrouw van elkaar zijn verwijderd de afgelopen jaren.
Neemt u van mij aan dat het aan het eind goed komt, maar eerst komen er nog wat crushes en crashes van beide zijden voorbij.

Niets-aan-de-hand-film, zegt u? Klopt. Maar dat mag best. Blijkbaar.

zondag, november 16, 2014

Hasta la vista - Geoffrey Enthoven

Hasta la vista op IMDb
Sympathieke film, die ik van tv plukte deze week. Niet geweldig goed, niet verrassend maar ok als vrijdagavondvermaak.

Drie jonge gehandicapte mannen vertikken het om nog langer maagd te blijven. Voor een van de drie tikt de tijd, voor de twee anderen geldt dat ze razend nieuwsgierig zijn naar het "man worden".
Probleem is echter onder de voortdurende controle en zorg van hun respectievelijke ouders uit te komen. Ze boeken gedrieën een reis en weten met wat omwegen en smoesjes toestemming los te peuteren.
De begeleidster annex chauffeur is een hork van de eerste orde, doch zet stevig koers richting Spanje waar een heus bordeel zou bestaan voor mannen met fysieke handicaps.

U kunt het al uittekenen: de reis gaat niet zonder slag of stoot, de mannen doen vervelende ervaringen op maar de chauffeur blijkt niet het onmens dat ze dachten.

woensdag, november 12, 2014

Les Chevaux de Dieu - Nabil Ayouch

Les Chevaux de Dieu op IMDb
Dat ik de film een voldoende geef en niet een ruime voldoende geef, komt meer door de manier waarop de regisseur enkele keuzes maakt dan door het onderwerp en door de film zelf.
Het verhaal is boeiend, de ontwikkeling van de personages is oke en de manier waarop de filmmaker enkele dubbelhartigheden aan de kaak stelt, zijn zeer oke. Maar voor mij maakt ie af en toe net even te korte bochtjes om de veranderingen duidelijk te maken. Dat is het verschil tussen een 6 en een 8 , zeg maar.

Twee broertjes in de sloppenwijken van Casablanca. Aan alles valt te zien dat zoals zij leven er miljoenen over de hele wereld leven. Geen cent te maken, kruimeltjes van de welvaart vallen ternauwernood ook voor een deel op hun bord. Het harde bestaan en de strenge gezinsregels maken dat men óf opgroeit voor galg en rad óf een keuze maakt die als ontsnapping uit deze wurgende omstandigheden moet gelden.
De oudere broer gaat losser met de regels om dan de jongere en belandt in de gevangenis. Als hij enkele jaren later terugkeert, is hij bekeerd. En probeert zijn broer en diens vrienden ook te bekeren. Daar moet het een en ander voor gebeuren (homoseksuele handelingen, verliefdheid op het mooie meisje om de hoek ,  dat soort ervaringen staan een stap in de richting van geloofsfanatisme in de weg.
Maar het gebeurt toch. Hetgeen vervolgens weer voor een verwijdering tussen de broers zorgt, zij het in omgekeerde richting.

Iets te veel uitgesponnen, paar rare snelle stappen in het plot maar verder is de film oke.En ook nog eens gebaseerd op ware gebeurtenissen, zo blijkt aan het eind.


dinsdag, november 11, 2014

Avant l'hiver- Philippe Claudel

Avant l'hiver op IMDb
Twee redelijk favoriete acteurs, een film op z'n Frans zoals op z'n Frans hoort te zijn. Voorwaar een pretje voor de filmkijker zoals ik er een ben.
Met dat "op z'n Frans" doel ik er op dat er geen groots en meeslepend verhaal verteld wordt, maar dat het eerder een uitvergroting is van één of meerdere huiskamerproblemen. Existentiële problemen meestal.

Zo ook hier: Paul en Lucie zijn lang getrouwd. Te lang, zo lijkt het. Welgesteld , maar verre van welbespraakt leven zij koeltjes langs elkaar heen. Zij is voornamelijk tuinier van de immense gronden om hun immense villa, hij is als chirurg continue van huis en iets te vaak oproepbaar.
Lucie begint Paul van vreemdgaan te verdenken als hij apart gedrag vertoont. Aparter dan daarvoor, klaarblijkelijk. Inderdaad heeft hij een dame ontmoet, een fraaie ook nog eens. Maar niet in de zin die zijn vrouw denkt. Er is sprake van andere gesprekken, van andere levensvisies en dat vindt Paul al interessant genoeg.
Maar er blijkt meer: waar komt die mysterieuze dagelijkse bos bloemen vandaan? En waarom leidt de derde persoon in hun verhouding zo'n niet met de verhalen kloppend leven.

Ik vond hem boeiend, al is de film er niet een die de visie op cinema zal veranderen. Frans is Frans, dat doet in dit geval meer dan voldoende met de kijker.



woensdag, november 05, 2014

Like Someone In Love- Abbas Kiarostami

Like someone in love op IMDb
Als arthouse-liefhebber moet je tegen gekke voorvallen kunnen. Lukt me vrij aardig, maar toch zie ik steeds nog weer nieuwe dingen. Ik zag van deze regisseur eerder heerlijk zware titels als "A taste of cherry", maar dit is wel weer nieuw: een Iraanse regisseur, vrij bekend ook nog eens, die een Japanse film maakt. Niet allen in Japan, maar ook in het Japans en met een ongekend Japanse thematiek.

Akiko is een jong, niet onknap studentenmeisje. Ze verdient bij als callgirl, zo dubbelhartig is de keurige Japanse samenleving ook wel weer. De familie weet het niet, zelfs haar eigen vriendje weet het niet. Tuurlijk, die ziet in een telefooncel wel een foto hangen van een meisje dat erg op zíjn meisje lijkt, maar hij vertelt dat aan haar als een bijzonder voorval.
Akiko moet aan het werk bij een keurige oude heer, een professor. Volgens verwachting is hij zeer gecharmeerd van haar, sterker nog: hij begint een (groot)vaderrol te spelen. Hij rijdt haar rond door Tokio en brengt haar naar de universiteit.
Door stom toeval ontmoet hij juist daar haar vriendje en moet dan opeens zijn eigen rol verklaren. Er ontstaat tussen de drie een steeds nauwer verweven web van leugens, waar eigenlijk alleen de sukkelige en argeloze vriend als eerlijk en oprecht uit naar voren komt.

Behoorlijk trage film, ik kon er gister wat minder tegen dan normaal, maar het plot maakt de film alsnog interessant. Voorzien van een herkenbare dosis Japanse triestigheid, that'll do for me.

Thanks for sharing- Stuart Blumberg

Thanks for sharing op IMDb
Tegenwoordig zeg je daarover: "je zal het maar hebben". Sexverslaving, in het geval van deze film.
Geloof me, ik heb mijn deel gehad maar de hoofdrolspelers in deze film hebben het te erg: die hebben er last van. Obsessief, continue en veelvuldig. Dan is de lol er gauw van af.

Hoewel de film met iets te veel Amerikaanse saus is overgoten (veel praatgroepsessies met "geloof in jezelf", "je kunt het als je maar wilt" en beloningen voor elke stap die je maakt) , is ie an sich best te behappen. Dat komt vooral door het sterke spel van Mark Ruffalo en Tim Robbins, maar toch ook wel door de voorspelbare ommekeer-momenten die er in de film zitten: waar de grootste sul aan het eind eigenlijk de meest sterke blijkt, blijkt degene die het verste is daar pas te komen na een terugval.

Naast Mark Ruffalo ook mevrouw P!nk te zien overigens, die een lowlife thrashkapster iets te geloofwaardig gestalte geeft. Geen hoog cijfer, deze film, maar ook geen onvoldoende.

zondag, november 02, 2014

Mr. Morgan's last love - Sandra Nettelbeck




Zoetzure film over verlies en wederopbouw. Sprankjes hoop tussen het allesverzengende leed.

Vanaf scene 1 is de toon gezet: Mr. Morgan (opnieuw een karakterrol van Michael Caine) zit aan het sterfbed van zijn vrouw en weigert afscheid te nemen van haar zielloze lichaam. Men moet hem letterlijk van het bed wegsleuren om de begrafenisondernemer hun werk te kunnen laten doen.

Morgan woont in Parijs maar spreekt geen woord Frans. Gaande de film ontdekken we dat de keuze voor Parijs er een voor en van zijn vrouw was, een plek waar zij haar laatste dagen wilde slijten in plaats van terug te reizen naar het Amerika van haar kinderen.
Morgan verslonst, vereenzaamt en verslechtert. Op het moment dat de wanhoop (en een zelfgekozen einde) nabij is, is ook de eerste streep licht te zien. Hij ontmoet Pauline, een jonge danslerares die al het goede in zich belichaamt dat Morgan zo in zijn leven mist. En vooral : wat ie van zijn overleden vrouw zo mist.
Ze komen in contact, de jonge Pauline voelt zich verantwoordelijk voor een soort resocialisatie van de man. Toch gaat het mis: Morgan slikt een overdosis pillen en overleeft ternauwernood. 
Overhaast vliegen zijn kinderen in vanuit de VS. Die worden niet alleen geconfronteerd met een berg aan onverwerkt oud zeer met hun vader, ze zien tevens een jonge deerne om hun pappie heen dartelen en trekken daaruit veel overhaaste conclusies.
Vader, zoon en de jonge vrouw geraken in een soort rituele dans waar pijnverwerking, hoop- en zingeving en vooruitdenken met elkaar in een stevig gevecht zijn.

Mooi uitgevoerde film, die tussen feelgood en zwaar drama laveert. Ik vond t wel fijn.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...