zondag, december 27, 2015

The Gambler- Rupert Wyatt

The Gambler op IMDb (6,0)
Onwaarschijnlijk verhaal. En da's net een beetje jammer. Want er wordt behoorlijk geacteerd, er zit wat spanning in en er zitten her en der wat levenslesjes in. Bij elkaar wel een voldoende film, by the way.
Het onwaarschijnlijke zit hem erin dat Mark Wahlberg een gokker speelt zonder gokverslaving. Hij is namelijk niet verslaafd aan het winnen, hij wil eigenlijk alleen maar verliezen. Omdat het leven hem niet spannend genoeg is als hoogleraar en amateur-schrijver, omdat hij het geld van de familie nooit als dat van zijn eigen heeft willen zien. Er zit dus ook weinig spanningsopbouw in de gokscenes omdat je weet dat hij steeds zal doorspelen en verdubbelen tot het mis gaat.
Een van zijn studentes probeert hem wat stabiliteit aan te praten, maar het is paarlen voor de zwijnen. Steeds dieper duikt hij in de schulden, steeds meer leent hij van steeds luguberder kredietverstrekkers. Hij raakt aan het randje van de criminaliteit, hij wordt meermaals afgetuigd en stevent af op een compleet debacle. En wat dan nog, zie je hem denken? Dan hebben we het maar gehad.
Maar plots komt hij tot inkeer, hij bedenkt de ultieme manier om in 1 x van al zijn schulden én zijn schuldeisers af te komen. Met een beetje mazzel lukt hem dat ook nog.

Reasonable doubt - Peter Howitt

Reasonable doubt op IMDb (5,7)
Tja. 13 in een dozijn , wat mij betreft. Dan mag Samuel Jackson een karakteracteur zijn, hier doet iet dat op de automatische piloot. Kon de aandacht er niet heel goed bijhouden en zat lang te wachten op het voorspelbare einde. Wie het proberen wil, die mag.

Dominic Cooper speelt een OM-aanklager die bekend staat om zijn successen , hij krijgt veel mensen achter slot en grendel. Als hij na een borrel met collega's besluit om met drank op achter het stuur te stappen gaat het mis. Hij rijdt iemand aan, belt noh wel 112 maar rijdt door. Hij kan het er qua carrière en qua verse gezinsplanning niet bij hebben dat hij hiervoor een strafblad gaat oplopen.
De zaak komt toch op zijn bureau terecht, de opgepakte verdachte is aan alle kanten doorzichtig fout. Maar de jonge rechtsman snapt dat hij deze crimineel niet voor deze zaak kan opsluiten. Er volgt een miraculeuze maar terechte vrijspraak. Klaar, zou je denken. Fout: het begint pas.
De crimineel zoekt hem op, want heeft hem gezien en begint hem te chanteren. Dus probeert het advocaatje hem achter slot en grendel te krijgen. Dat lijkt pas te lukken als er meerdere slachtoffers zijn gevallen. Langzamerhand wordt het zijn collega's duidelijk dat hij ook niet brandschoon is.


vrijdag, december 25, 2015

Girlhood (Bande des filles) - Celine Sciamma

Girlhood op IMDb (6,8)
Toen deze film in Nederland in roulatie ging, dachten velen een meisjesvariant op de toenmaals zeer bejubelde Linklatertitel "Boyhood" te zien te krijgen. Niets is minder waar. Deze film gaat juist niet over kalm opgroeien, over kabbelende onmin in het gezin en de problemen van jonge adolescenten.
Nope.
Girlhood is - hoewel vriendelijk verfilmd- een keihard streetgang verhaal. Marieme woont in een van die vele onbestemde buitenwijken van Parijs, waar ze als niet-autochtoon meisje al met de nodige achterstanden begint. Vader is nergens te bekennen, moeder heeft een mager schoonmaakbaantje, broer is een losse-handjes-macho die denkt de vaderrol te kunnen spelen. Alleen met haar twee jongere zusjes heeft ze een fijn contact.
Aanvankelijk lijkt er weinig aan de hand tot ze te horen krijgt dat ze niet door mag naar de bovenbouw van haar school, wegens te slechte resultaten. Ze is precies in de verkeerde stemming als ze dan een trio straatmeisjes ontmoet, die wars zijn van school en vooral erg streetwise proberen hun wereld te domineren. Schoorvoetend sluit Marieme aan. En zoals wel vaker: ze ziet deuren opengaan door het ongeremde gedrag van de anderen, langzaam verandert ze van het verlegen mooie meisje in een naargeestig straatkind. En deinst ze nergens voor terug.
Dat kan natuurlijk niet lang goed gaan: het net ontdekte vriendje twijfelt over haar gedrag, broerlief ranselt haar de kamer door en ze voelt zich gedwongen tot een radicaal besluit: ze kan niet meer terug, ze moet kiezen voor een randbestaan tussen straat, drugs en prostitutie. Want ze wil niet de huis-, tuin- en keukenmoeder zijn die ze dreigt te worden als ze wel kiest voor dat vriendje en voor die ondergeschikte rol. Marieme wil heersen, ze wil rulen. En dat gaat haar veel kosten.

A most violent year - J.C. Chandor

A most violent year op IMDb (7.0)
Enigszins misleid was ik. Door de titel verwachtte ik iets heel anders(iets in de geest van History of Voilence met Viggo Mortensen) maar dat pakte heel anders uit. Deze film gaat wel óver geweld, maar is in beeld en uitvoering niet gewelddadig. Sterker nog: gezien het onderwerp is de film zeer ingetogen.

1981. Een selfmade man werkt zich stukje bij beetje op tot oliebaron. Transport en handel moeten hem na jarenlange inspanningen eindelijk eens de poen gaan opleveren die die markt hem al de hele tijd beloofd. Hij heeft één probleem: hij is zo rechtschapen als de dominee van Spakenburg. Niet in de zin van godvrezendheid, maar in de zin van het volgen van de letter van de wet.
Die houding wordt hem lastig gemaakt: al wekenlang vinden overvallen plaats op juist zijn transportwagens. Anderen lijken buiten schot te blijven en hij verdenkt dus logischerwijze zijn branchegenoten. Het moet opgelost en het moet netjes opgelost, juist omdat hij op dat moment én bezig is met het sluiten van een lucratieve deal waarvoor hij financiering nodig heeft én doordat hij op dat moment mikpunt is van een diepgaand onderzoek. Hij is van overtuiging dat hij brandschoon is, dus maakt zich over het onderzoek geen zorgen. Zijn vrouw, dochter van een gangsterbaas, spoort hem langzamerhand aan tot radicaler middelen want de druk op gezin en bestaan wordt te groot.
Gaandeweg ontwart hij de knopen van het lot dat hem ten deel valt. Lukt het hem om aan de goede kant van de morele lijn te blijven?

maandag, december 21, 2015

Carol- Todd Haynes

Carol op IMDb
Geheel naar verwachting kwam ik onder de indruk uit de zaal. Onder de indruk van vooral een fors staaltje acteerwerk, onder de indruk van een stevige strijd tegen moralisme (een moralisme dat je je nu niet meer durft voor te stellen in het westen), onder de indruk van de ijzersterk vormgegeven jaren 50 sfeer in de film.
Door de hertjesblik van de fraai geboetseerde Rooney Mara, die in de film de grasgroene verkoopster Therese Belivet speelt, moest ik heel vaak denken aan Fellini's prachtige "La Strada". Daarin speelt Giuletta Masina net zo een onervaren meisje, die geïmponeerd raakt door haar wereldse tegenspeler.
In Carol is die tegenspeler een mondaine societyvrouw, die gevangen zit in een moeizaam huwelijk. Al snel blijkt dat de moeilijkheden niet alleen maar komen door een botte houwdegen van een echtgenoot, nee, het komt mede doordat Carol sterke amoureuze gevoelens opvat voor vrouwen. Dat vinden we nu niet meer zo opzienbarend, maar in de jaren 50 is dat toch een ander verhaal. En in de VS sowieso, daar duurt dat allemaal nog wat langer.
Na de toevallige ontmoeting (Carol laat in de winkel, waar ze iets koopt bij Therese, haar handschoenen liggen) ontstaat er langzamerhand een broeierige spanning tussen de twee dames. Maar ja, die buitenwereld. Carol is gedecideerd: ze vlucht en neemt Therese mee op een rit dwars door de VS. De dames maken een reis, letterlijk en figuurlijk. Met alle hobbels van dien. En met besef van de onmogelijkheden die damesliefde nu eenmaal kent. Ze moeten afscheid nemen, maar weten beiden dat dat niet voor eeuwig kan zijn.

woensdag, december 16, 2015

La Jaula de Oro- Diege Quemada Diez

La Jaula De Oro op IMDb
Ach, hield onze politicus van het jaar maar een beetje van film. Wellicht zou ie dan ook deze gaan bekijken. En wellicht zou ie dan wat andere invalshoeken krijgen voor zijn stupide vluchtelingenverhaal. Deze film is in diverse varianten al eens gemaakt, maar belicht toch het vluchtelingenprobleem eens van een andere kant. Wat er hier nog aan ingrediënt wordt toegevoegd, is aantonen dat er niet zoiets als een groep bestaat. Dat de vluchtelingen heel heel divers is. En dat men daarbij dus allemaal zijn andere redenen heeft om op zoek te gaan naar het voor hen beloofde land.

Een drietal Guatemalteekse jongeren verwacht het in eigen land niet te gaan vinden, het geluk. Weinig economische vooruitzichten, sloppenwijk-leven , vies en gevaarlijk en ongezond. Men probeert via Midden-Amerika de grens van de VS te bereiken. Een van de drie is een meisje dat met voorbedachten rade de borsten in snoert, de haren afknipt omdat ze denkt als jongetje meer kans heeft de reis succesvol te beëindigen.
De eerste poging mislukt, men wordt teruggetransporteerd maar probeert het opnieuw. Ditmaal sluit een andere jongen aan die van begin af aan slecht geaccepteerd wordt omdat hij duidelijk Indiaans bloed heeft (Peruviaan? Chileen? Wie zal het zeggen?). De onderlinge competentiestrijd wordt een extra barrière om uiteindelijk in Amerika te geraken.
De weg kent vele hobbels, is gevaarlijk en zal uiteindelijk niet het complete trio op de eindbestemming brengen. Tot die tijd worden de onderlinge verhoudingen danig op de proef gesteld. En dat alles voor een beetje meer geluk dan op de thuisplaat.

Het zet je tot denken. Het maakt dat je je schaamt voor de politici die praten over quota, die praten over louter hun eigen landgenoten en de rest aan hun lot overlaten. Deze film is goed. Voor dat specifieke doel is ie heel goed. Ga eens nadenken over mensen, ipv over getallen en over geld.

zondag, december 13, 2015

De Boskampi's - Arne Toonen

De Boskampi's op IMDb
En er zelfs nog een jeugdfilm tegenaan gegooid vanmiddag. Lamlendig genoeg daarvoor.

Rik is mikpunt van pesterijen op school, Rik hoopt op een stoere vader, Rik heeft veel fantasie.
Als ze verhuizen vanwege een nieuwe baan voor pappie, zet Rik vol in op een nieuw imago: hij vertelt rond dat zijn vader een maffiabaas is en dat men dus ook hem maar beter met ontzag kan behandelen.
Dat helpt, in eerste instantie: nieuwe vrienden enzo maar bedrog komt altijd uit. Ook de dame van de trattoria waardeert niet langer de hulp van vader en zoon. Alles lijkt mis te lopen, er is geen sprake meer van een stoer imago. Want:  eerlijkheid komt altijd uit.

Ach, Rene van t Hof doet een stukje slapstick, Meral Polat is de love interest en Rikkie bedenkt slimme trucjes om de school-etter te slim af te zijn. Dat is het dan wel ongeveer.


Zurich - Sacha Polak

Zurich op IMDb
Makkelijke films zijn het niet, die van Sacha Polak. Eerder al zag ik haar "Hemel" over een seksueel zoekende vrouw, dat was geen hapslikweg-film. Ook deze "Zurich" is dat niet.
Wende Snijders speelt Nina, een verwarde vrouw. Ze is uit het veld geslagen door de dood van de vader van haar dochtertje. Bij diens dood blijkt de man, een vrachtwagenchauffeur, ook in een ander gezin de vader te hebben gespeeld. Nina kan het niet aan, minder nog het verlies van haar man dan het ontmantelen van een dubbelleven. Ze kijkt anders tegen haar kind aan en weet niet meer hoe ze verder moet. Rigoureuze beslissingen moet ze nemen: ze laat haar kind achter bij het andere weduwe-gezin, ze vlucht. Ze gaat onderweg leven, langs de snelwegen. Met alle risico's en dubieuze ontmoetingen vandien.

Wende Snijders speelt goed. De rol zal haar veel kracht gekost hebben, maar ze kan het aan. Ze draagt de film, die niet makkelijk wegkijkt maar wel boeit.

Publieke Werken - Joram Lürsen

Publieke Werken op IMDb
Eerder op de dag zag in de grote zaal deze film, die eerder deze week in première ging. Ik dien te bekennen dat ik met hoge verwachtingen heen ging, maar dat ik me na afloop bekocht voelde. De acteurs behoren toch tot de fine fleur van Nederland, het boek was een regelrechte bestseller.
Maar dat kwam er allemaal niet uit. Het was opnieuw een staaltje amateurtoneel, te veel opgezegde dialogen en een armzalig aan elkaar gewerkt plot. Mij kon het niet bekoren.

Het verhaal speelt in Amsterdam, zowel als in het Drentse Hoogeveen. Twee neven, de vioolbouwer Vedder en de apotheker Anijs, voeren elk hun eigen strijd tegen de autoriteiten. In Amsterdam wordt het Centraal Station gebouwd en als reactie daarop start een consortium de uitkoop van de huizen tegenover dat station. Daar moet als megaproject het Victoria Hotel ontstaan. Vedder ruikt geld en verkoopt zijn huid (of eigenlijk: zijn huis) zo duur mogelijk. De apotheker op dat moment voert strijd tegen de autoriteiten omdat hij eigenlijk ongediplomeerd doktertje speelt voor de armlastige arbeiders op de veengronden in Drente.
De neven zetten een plan op om samen met hun neef in de VS het leven van de arbeiders beter te maken door ze als emigranten richting Amerika te dirigeren. Daar is geld voor nodig, dat hoopt Vedder van het bouwconsortium te ontvangen.

U snapt, het loopt natuurlijk mis. De goede bedoelingen strandden in papierwerk en de plannen voor een beter leven voor velen dreigen in gevaar te komen.


Niet mijn film, het kwam allemaal niet goed genoeg naar voren.,

Convicts - Peter Masterson

Convicts op IMDb

Dat ik vandaag via IMDb de exacte titel moest opzoeken, zegt al genoeg over deze film. Deze film was niet gewoon slecht, hij was irritant. Dat kwam vooral door de rol van Robert Duvall, normaal toch een respectabel acteur. Hij speelt hier een irritant oudje, die veteraan is geweest in de Burgeroorlog en die nu veroordeelden bewaakt die op een plantage werken. Hij dementeert, vergeet steeds met wie hij in gesprek is en speelt daardoor tegen wil en dank de stoere man , terwijl hij aan alle kanten hulp nodig heeft.
Die hulp krijgt hij van Horace, een jong jochie (Lukas Haas) die ook op de plantage werkt omdat hij geld bijeen moet sparen voor een grafsteen van zijn vader. En dat geld moet ie dus krijgen van die dementerende man, die steeds maar vergeet wat dat jongetje de hele tijd om hem heen doet.

Ik begreep er niet veel van, kreeg de bedoeling van de film niet te pakken.

woensdag, december 09, 2015

Suffragette - Sarah Gavron

Suffragette op IMDb
Tuurlijk is het een draak. Tuurlijk is het een goede film.
Beide kanten van het spectrum hoorde ik van beoordelingen van filmhuiscollega's en wat mij betreft hebben ze beiden een stukje gelijk. Er zitten overdramatische momenten in, die dik op het gevoel aansturen. Maar het historische stukje, het stuk sociale strijd, dat komt ook echt wel binnen.
Juist voor dat laatste stukje ben ik een sucker, want gek op geschiedenis en nogal een voorkeur voor de sociale invalshoek. Alleen daarmee al haalde de film dus bij mij een voldoende.

In de jaren 00 en 10 van de vorige eeuw was het hommeles in Engeland. Slechte werkomstandigheden voor man en vrouw, maar voor de laatste kwam er dan ook nog eens de volstrekte rechteloosheid bij. Niets hadden ze in te brengen op de werkvloer, thuis hadden ze alleen letterlijk wat in de melk te brokkelen , voor de rest moesten ze de man volgen.
Er ontstaat een beweging die ijvert voor vrouwenkiesrecht, onder aanvoering van de beroemde Emeline Parkhurst. Zij krijgt her en der volgelingen, maar die moeten zwaar boeten voor het uitkomen voor hun mening. Ontslag, ontzetting uit de ouderlijke macht. Toch, eenmaal bewust van het onrecht, blijkt er geen weg meer terug. De vrouwen betalen een zware prijs maar streven toch naar gelijkheid. In onze tijd lachen we erom, zo vanzelfsprekend als sommige van die rechten nu zijn, maar in die periode moest elke decimeter worden veroverd. Dát is het belang van deze film, dat ie dat laat zien. Dan neem je de rest op de koop toe.

Goeie rollen van Carey Mulligan en Brendan Gleeson.  Bij elkaar een goed onderhoudende film.
 

maandag, december 07, 2015

Dom Hemingway - Richard Shepard

Dom Hemingway op IMDb
Tweede film was ook niet best, maar iets beter te dragen. Heet dit een misdaadkomedie? Zo een waarin de crimineel overgekarikatureerd is als "ruwe bolster, blanke pit" en zo?

Jude Law speelt een crimineel die vrijkomt na 12 jaar in de bak. Maar....hij heeft niet gelekt, hij heeft niets verklapt. Hij rekent op een beloning en reist af naar het Franse landhuis van zijn toenmalige opdrachtgever. Inderdaad krijgt hij een forse som geld, maar bij het vieren van dat heuglijke moment gaat het mis. Het gezelschap verongelukt en in de verwarring gaat de vriendin van de grote baas er vandoor met het geld van Dom (ja sorry, die naam had ie echt in de film).
Hij probeert - terug in Engeland- contact te zoeken met zijn dochter omdat hij die zo verwaarloosd heeft in de jaren intern. Ze wil niks van hem weten, maar haar zoontje vindt de nieuwe opa wel leuk.

Nou ja, twaalf ambachten en dertien ongelukken verder komt er iets van toenadering. Zoiets.

Sex Tape- Jake Kasdan

Sex Tape op IMDb
Twee beschamend slechte films op 1 avond, doe het me maar (niet) na. Ik blijk op een of andere manier ongevoelig te zijn voor Amerikaanse humor. Waar ik de Britse variant vaak kan waarderen om de ingetogen diepzinnigheid, is de USA-wijze van platvloerse grappigheid doorgaans niet de mijne. We hebben een halfjaartje een gratis abonnement op HBO en die staan meer bekend om de series dan om de films. Laat ik nou net meer van die laatste tijdsbesteding zijn. Maar ik wist waar ik aan begon.

Vers gekoppeld paartje neukt de sterren van de hemel. Waar ze maar kunnen, doen ze de droomdaad, bedrijven ze de liefde, hebben ze sex, nemen ze elkaar en doen ze van dattum. Zo opent de film dus ook, te pas en te onpas moeten we ervaren dat deze twee elkaar echt heel lekker vinden. Maar dan komt het eerste kind. En de klad.
Te moe, te weinig tijd, te weinig intimiteit en er is dus geen tijd meer voor dat lekkere spelletje. Op een gegeven moment moet de tijd worden ingepland, moet er oppas worden geregeld om maar enige kans op lekkere seks te maken. En dan nog gaat het niet vanzelf. Om elkaar een beetje op te winden, denkt men dat het op video vastleggen van hun daden de oplossing is. Dat blijkt te lukken, het zaakje wordt gefilmd. Ja, haar zaakje ook.
De man in kwestie is muzikant en deelt playlistjes met mensen via de ipad. En u snapt het al, via al die ipads en via de cloud wordt het filmpje per ongeluk gedeeld. En dan moet het stel die filmpjes terug gaan halen voordat iedereen ze ziet. Vrienden, collega's , school, u kent het allemaal wel. Hi lá ri sche situaties. Vinden zij dan..

Een van de grappige kanten aan deze film vind ik dat ie heel goed de dubbelhartigheid van de Amerikaanse samenleving laat zien: zeer open gaat men om met het praten over seks, ondertussen mag er geen blote borst in beeld komen en trekt de actreutel continu het dekbed hoog op terwijl ze met haar man over de meest intensieve standjes aan het praten is. Seks is dan dus toch onnatuurlijk. Het hoeft natuurlijk niet helemaal andersom - zoals het in Nederlandse films gebeurt- maar dit is bespottelijk.


vrijdag, december 04, 2015

Er ist wieder da- David Wnendt

Er ist wieder da op IMDb
Briljante film! In die zin: de film heeft alles wat een film zou kunnen hebben. Vooraleerst is er de ijzersterke humor (f**k de correctheid, hier moet je gewoon keiharde grappen over kunnen maken), er is sterk acteerwerk (ook behoorlijk zwak acteerwerk, maar daarover later meer) , er is een catharsis en er is een boodschap. Wat wil je nog meer?
Er werd hard gelachen in de zaal. Terecht. Na afloop sprak ik een wat ouder filmvrienden-stel, dat diep onder de indruk was. "Ik zit hier met zweet in de handen' , zei hij, "onvoorstelbaar om te zien hoe makkelijk men mee gaat. En het gebeurt, nog elke dag. ". Dát is de kracht van de film, dat ie vanuit een luchtig en geestig perspectief richting een conclusie werkt die bikkeltje hard is: de roep om een sterke man is van alle tijden en doet de laatste tijd weer ongelooflijk snel opgeld. Wat de film aantoont, is dat er dan gegarandeerd volgelingen klaar staan. "Want hij spreekt wel de waarheid, hij verbloemt niets".

2014, Berlijn. Midden tussen de huizenblokken ontwaakt een gehavende Adolf Hitler. Waar is hij beland, waar zijn Bormann en Göring?  Hij ontwaart een stad die hij wel herkent als de zijne, maar hij ontwaart een gemeenschap die hij van geen kant herkent. Zijn ze gek geworden? Wat is er overgebleven van zijn grootDuitse gedachte, van de orde en netheid die hij voor zich zag? Hij krijgt de kans zich in te lezen, ontdekt wat er de afgelopen 70 jaar is gebeurd en weet genoeg. Hij weet dat dit land, deze wereld nog steeds een man van stavast nodig heeft om de problemen op te lossen. Hij doet rondvraag, hij krijgt gehoor en uiteindelijk krijgt hij zelfs een podium. Aanvankelijk kijkt de wereld stomverbaasd naar hem: wie is deze acteur die in zijn vermomming hardop durft te zeggen wat zij al jaren denken? Het loopt uit de hand, er komt weerstand (gelukkig wel) en men stevent af op een confrontatie. Kan de splitsing in de maatschappij nog worden voorkomen?

Oliver Masucci speelt fenomenaal, blaast werkelijk iedereen van het doek. Zozeer zelfs, dat enorm opvalt hoe zwak de rest van het verhaal is, hoe slecht er geacteerd wordt op die fake-redactie. Masucci krijgt het voor elkaar om strak in zijn rol te blijven en dat is enorm confronterend. Deze film is een hele belangrijke: we dienen allemaal na te denken wat we zouden doen als we zelf zo'n sterke man voor ons zouden zien. Gaan we mee? Of gaan we in verzet?
Prachtfilm. Must-see.



Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...