A complete unknown - James Mangold

A complete unknown op IMDb (7,6)
 A complete unknown op Moviemeter (3,77)

Langzaam gaf mijn scepsis zich over: de voortrazende golf van positieve kritieken maakte dat ik uiteindelijk toch met enige verwachtingen naar de zaal ging gisteren. Met andere verwachtingen vooral: zou ik alsnog sympathie kunnen opbrengen voor de cynische klootzak die ik altijd van Dylan vond afstralen? Zou Timothee Chalamet er dan toch in slagen om geloofwaardig in de huid te kruipen van een van de belangrijkste mensen uit de pop- en poëzie-geschiedenis? Het verhaal dat Chalamet zichzelf leerde gitaarspelen om de soms onconventionele akkoorden van Bob Dylan aan te kunnen, aangevuld met het verhaal dat hij met behulp van zangcoaches diens nasale en nonchalante zangwijze had eigen gemaakt: we zouden het zien. Alles op een hoop in een korte conclusie nu: "A complete unknown" is een uitstekende en vooral zeer onderhoudende film. Klasse-acteerwerk van de impersonator, daarnaast is van het ietwat muffe hippie- singer-songwriter-verhaal een uiteindelijk enerverend en zelfs rockend verhaal gebrouwen. Met enige regelmaat betrapte ik mezelf op geluidloos meezingen met de - eerlijk is eerlijk- fenomenale teksten van de Nobelprijspoëet. Kortom: ik zat er goed in, de zaal zat er goed in, het met vaart en charme vertelde verhaal kwam echt wel binnen.

1961, New York. Een 19-jarige melkmuil arriveert liftend in de stad met niets anders dan een klein rugzakje en een gitaar als bagage. Zijn doel is het ziekenhuis te vinden waar zijn grote inspiratiebron Woody Guthrie, anti-fascistisch liedjesschrijver en gitarist, met zware longproblemen is opgenomen. Hij meldt Guthrie - en de in de ziekenzaal aanwezige andere folkgrootheid Pete "This land is your land" Seeger - dat hij een liedje voor hem heeft geschreven. Aarzelend brengt hij het ten gehore, maar Guthrie en Seeger zijn direct overtuigd: tegenover hen zit een groot artiest (voorlopig nog in spe maar ze gaan hem begeleiden). Seeger neemt Dylan mee naar huis en geeft hem de ruimte om te schrijven en te musiceren. Zelfs helpt hij hem aan een studio-afspraak om een plaat op te nemen. Helaas voor Dylan staan daarop vooralsnog alleen covers, hij schikt zich maar geeft al snel aan meer te willen. Zijn teksten zijn revolutionair, zijn onderwerpen ademen opstandigheid en ongeduld: de boel moet overhoop, de samenleving moet een andere kant op, want er kooooomen andere tijden!

Dylan ontmoet Joan Baez, een wonderschone zangeres die al enige naam heeft gemaakt. Zij neemt zijn "Blowin' in the wind" op, de eerste stap naar roem voor Dylan. Hij valt voor Baez, schuift er met speels gemak zijn vriendin Sylvie Russo voor aan de kant en begint met het platspelen van alle lokale muziektenten en radiostations. Als vervolgens zijn eerste "eigen" album "The Freewheelin' Bob Dylan" uitkomt, is er geen houden meer aan: heel het land valt voor de expliciete liedjes van Dylan, die de kleinburgerlijkheid, de machtswellust en het egoïsme van de mensheid aan de kaak stellen. Niet dat hij daar zelf steeds het goede voorbeeld in geeft, oh nee: Dylan is een sarcast, zelfingenomen en lastig in persoonlijke communicatie. Zodra hij echter het podium opstapt, transformeert hij in de revolutionaire muzikant die hij is geworden. En gebleven. De muziekscene en het publiek lopen met hem weg, maar Dylan wil het gaandeweg anders. We gaan op weg naar het Newport Festival 1965.

Met: Timothee Chalamet, Edward Norton, Elle Fanning, Monica Barbaro, Scoot McNairy,

FIN - song : Bob Dylan - Like a rolling stone

Gezien in : Cinema Oostereiland

All we imagine as light - Payal Kapadia

All we imagine as light op IMDb (7,1)
 All we imagine as light op Moviemeter (3,14)

Voorpremière - avond gisteren, wat vind ik dat toch fijn. Naar deze was ik best wel benieuwd en we bleken daarin niet de enige. Leuk gevulde zaal, al bespeurde ik wel enig ongemak bij sommigen. Wie namelijk bij de filmposter en het land van herkomst een Bollywood-productie verwachtte, kwam bedrogen uit. Dit was arthouse, volbloed. Heerlijk traag, dermate traag dat ook de ervaren kijker er even doorheen moet. Maar als dan uiteindelijk de draadjes van het verhaal bijeenkomen, wordt het gewoon een sterke - en zelfs licht optimistische - film, eentje die op het afgelopen Cannes-festival zelfs de Grand Prix wegsleepte. Voor mij een voldoende-plus dus. 

Hoofdrol in de film is weggelegd voor de zachtaardige Prabha, die toegewijd haar verzorgende werk doet in het lokale ziekenhuis. Een luisterend oor voor de cliënt, een schouder om de collega's die die dat nodig hebben: uit alles blijkt dat Prabha een empatische vrouw is. Onder die zachtheid zit echter ook wel een verdrongen pijn, zo blijkt: ooit sloot ze een geforceerd huwelijk. Vooraf kon ze de man al amper leren kennen, na de huwelijksvoltrekking lukte dat ook al niet: hij vertrok naar Duitsland om daar te gaan werken en geld te verdienen. Dat geld komt mondjesmaat bij haar terecht, hij belt af en toe maar al een stuk minder frequent dan vroeger. Logisch dat ze zich veel meer richt op haar zelfstandigheid: toegewijd aan haar werk en een licht moederlijke steun voor haar huisgenote, de jonge en onstuimige collega Anu. Deze pakt haar liefdespad heel anders aan, maar ook zij komt er niet zonder verwikkelingen van af: heimelijk ontmoet ze een jongeman die van een andere religie en kaste is dan zij zelf, zodra het uit zou lekken loopt Anu het risico van verstoting door haar familie. 

Als dan op een dag collega Parvati haar woning wordt uitgezet en besluit terug te gaan naar haar geboortedorp, gaan de dames Prabha en Anu met haar mee om haar te begeleiden. Eenmaal in dat kustplaatsje aangekomen ontvangen de dames dermate veel nieuwe inzichten dat zij elk neigen hun eigen levenspad van koers te verleggen.

Met: Kani Kusruti, Divya Prabha, Chhaya Kadam, Hridhu Haroon

FIN - song : Topshe- Imagined light

Gezien in : Cinema Oostereiland

Wolfs- Jon Watts

Wolfs op IMDb (6,5)

Wolfs op Moviemeter (2,93)
 

Tweede vliegtuigfilm (je moet toch een keer terug he) was deze. Een behoorlijk niemendalletje in de sfeer van de Ocean's Eleven-humor: misdaad met een knipoog, zeg maar. Gaat niet lang beklijven, maar het moet gezegd: de ervaren George Clooney en Brad Pitt kwijten zich uitstekend van hun - lichte - taak.

Ze is volledig in paniek, de dame in de hotelkamer die de externe hulp inroept van een fixer. Wat deze dan te fiksen heeft? Op haar hotelkamer ligt een bewegingloze jongeman, die moet verdwijnen voordat bekend wordt dat de vrouw deze jonge knul naar haar kamer meegenomen heeft. Nee echt, het was geen gigolo, ze had hem in de lobby ontmoet. Nee echt, ze had hem niet omgebracht, het was allemaal een ongeluk. De fixer moet er nu voor zorgen dat het lichaam verdwijnt en dat alle sporen worden gewist. 

Terwijl hij daarmee bezig, verschijnt er plots een tweede man ten tonele. Deze blijkt hetzelfde beroep uit te oefenen als fixer nr 1, maar hij blijkt dit te doen in opdracht van de hoteleigenaar die blijkbaar op de camera's verdachte zaken heeft geonstateerd. De twee reageren kregelig op elkaar: beiden dachten ze dat ze in hun eentje dit soort zaken uitvoerde, beiden zitten niet te wachten op concurrentie en al helemaal niet op samenwerking.

Toch is dat laatste wel wat er moet gebeuren want de jongeman die daar ligt, blijkt verwikkeld in veel onfrisser zaken dan zijn onschuldige jongemannensmoeltje doet vermoeden. Het wordt allemaal nog erger als de man niet dood blijkt, maar door de combinatie van ongeval en drugsgebruik langdurig en zwaar van de kaart is geweest. Onder dwang van de fiksers vertelt hij mondjesmaat zijn verhaal, hetgeen de heren doet ze beseffen dat dit niet hun makkelijkste- en zeker niet de ongevaarlijkste -klus gaat worden. De concurrenten moeten dus gaan opereren als collega's, ga er maar aan staan.

Met: Brad Pitt, George Clooney, Austin Abrams, Amy Ryan, Poorna Jagannathan

FIN - song : Grover Washington Jr. - Just the two of us

FIN - song : Sade- Smooth operator

Juror #2 - Clint Eastwood

Juror #2 op IMDb (7,0)
 Juror #2 op Moviemeter (3,37)

Ja hoor, weer terug van vakantie. 2 weken lang door wildparken gekronkeld, daardoor - plezierig- lang afgesloten geweest van het medium "film". Enkel tijdens de lange heen- respectievelijk terugvlucht een filmpje kunnen kijken, dus there is work to do.

Oude grijsaard Clint Eastwood blijft actief een bijdrage leveren aan de filmwereld. Stukkie over de 90 is ie al, maar zijn - bij vlagen ietwat reactionaire- visie op de Amerikaanse maatschappij verpakt hij nog steeds in pakkende verbeeldingen. Deze film werd ook weer goed ontvangen en dat is redelijk terecht. Het verhaal:

Justin staat - na een lastige periode in zijn leven- op het punt om vader te worden. Al enige tijd laat hij de drank staan en doet hij alles om zijn vrouw te overtuigen dat hij de family man is die ze zo graag aan haar zijde wenst. Net op het moment dat de uitgerekende bevaldatum nadert, krijgt hij de invitatie om zitting te nemen in de jury van een rechtszaak over de mogelijke moord op een jonge vrouw. In Amerika geldt dat jureren als een vorm van burgerplicht, waarbij je een onafhankelijke bijdrage geeft aan het juridisch systeem. Justin twijfelt er aan zijn deelname te verlenen en dat is niet alleen vanwege zijn thuissituatie.

Gaandeweg de film krijgen we als kijker inzichten mee die aantonen dat Justin eigenlijk helemaal niet mág jureren in deze zaak, simpelweg omdat hij niet onafhankelijk en onbevooroordeeld is. Hij moet meebeslissen over het lot van de verdachte (die een levenslange gevangenisstraf kan verwachten) terwijl hij meer informatie over de zaak heeft dan de andere juryleden. Een daarvan heeft Justin op de korrel en begint hem te bevragen, ook de aanklager (een uitstekende rol van Toni Collette) begint vermoedens te krijgen. Terwijl de zaak zich richting uitspraak begeeft, begint Justin in morele problemen te komen.

Met: Nicholas Hoult, Toni Colette, J.K. Simmons, Kiefer Sutherland, Zoey Deutsch

FIN - song : Mark Mancina - End credits (from juror #2)

Le royaume - Julien Colonna

Krachtige film, met een jeugdige powervrouw in de hoofdrol. Hoewel de film uitermate Italiaans aandoet, is het toch echt een Franse film. Corsica ligt in de Middellandse Zee en lijkt in vele opzichten op Sicilië en Sardinië, maar het is toch heus een Frans eiland. Ondanks de beklemmende maffia-sfeer krijgen we met enige regelmaat prachtige uitzichten op fraaie baaitjes en mooi glooiende heuveltjes. Geloof niet wat je ziet: het is bedrieglijk mooi maar zelden rustig.

Lesia lijkt in veel opzichten een normale eiland-tiener: zodra het kan hangt ze op het strand, springt ze achterop de brommer bij een leuke jongen. Het lijkt allemaal zorgeloos. Schijn bedriegt echter, want in haar hoofd woeden stormen: net als ze een leuke date denkt te maken, wordt ze door haar tante bij een grote man achterop de motor gezet: deze rijdt haar naar de geheime verblijfplaats van haar vader. 

Hoewel Lesia niets officieel weet, begint haar wel steeds meer te dagen dat haar pappie dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen. Hij valt in verband te brengen met aanslagen op het eiland, hij raakt blijkbaar steeds meer verwikkeld in een maffia-oorlog tussen enkele machthebbende clans. Waarvan hij er dus zelf ook eentje vormt. Lesia mist haar vader veel te vaak, dus ze doet alles om maar bij hem in de buurt te zijn. Ze weet dat er weinig goeds zit in zijn daden, maar ze weet ook dat van binnen haar vader een lieve man is. Dus verhuist ze steeds met hem mee als hij weer hals-over-kop van villa moet verwisselen. Tussen alle gekte en spanning door groeien vader en dochter steeds meer naar elkaar toe: hij wil een verantwoordelijke papa zijn, maar hij moet eerst zijn straatje schoonvegen. En dat is lastig, met zo'n stoere tienerdochter aan je zijde.

Met : Ghjuvanna Benedetti, Saveriu Santucci, Anthony Morganti, Andrea Cossu

FIN - song : Rodrigo Amarante- Irene 

Gezien in : Cinecenter Amsterdam

Captives (aka Foglyok) - Kristof Deak

Captives op IMDb (7,0)
 Captives op Moviemeter (2,93)

Deze tijd is bij uitstek geschikt om films over totalitaire staten te bekijken. En al helemaal als het verpakt is in een komedie: je kunt immers maar beter proberen te glimlachen om alle narigheid die je hoort, beter dan bij de pakken neer te gaan zitten. Daarom: op naar het Hongarije van 1951, op naar het IJzeren gordijn.

Boedapest lijkt op vele manieren een zonnige stad, maar achter de voordeuren regeert de angst. Immers, je weet maar nooit of er op jouw voordeur geklopt gaat worden door de sterke arm van de dwangmatig controlerende machthebbers. Denk Stasi en DDR, we weten natuurlijk dat het destijds op veel meer landen van het Warschau Pact hommeles was.

En inderdaad: bij de familie Gál gebeurt het die ochtend. De staatsagenten zijn op zoek naar een verzetsman waarvan zij de informatie hebben dat ie bij hen in de Szigetstraat verblijft. Ze gaan er ten minste van uit dat de bewoners de man kennen. Niemand mag het pand verlaten derhalve, er moet eerst onderzoek plaatsvinden. De kinderen kunnen niet naar school, de vrouw kan niet naar haar werk, er kunnen geen boodschappen worden gehaald. Druppelsgewijs komen er mensen langs om te vragen waarom de Gálletjes niet op hun werk verschijnen en niet meer de straat op komen. Elke bezoeker krijgt subiet dezelfde behandeling: hier binnen blijven, we gaan je ondervragen want misschien zit jij wel in het netwerk. Zo ook Sofia, de zus van mevrouw Gal, die gaandeweg eerder de agenten gaat geloven dan haar eigen vlees en bloed. De conciërge van het trappenhuis collaboreert van harte: iedereen is verdacht en de familie Gál was altijd al raar. Terwijl het onderzoek nergens vruchten af lijkt te werpen, wordt de kamer steeds voller en raakt het eten op. Hoe komen ze hier ooit uit?

Met: Eliza Sodro, Zsofia Szamosi, Erno Fekete

FIN - song : Adam Balacs - Sophie out on the street

Hors Normes (aka the Specials) - Eric Toledano/Olivier Nakache

Hors Normes op IMDb (7,4)
 Hors normes op Moviemeter (3,90)

Na de steeds maar terugkerende berichten over verwarde mensen en problemen in de jeugdzorg keek ik deze film (van de makers van bioscoophit "Intouchables" )nog maar een keer. Opnieuw een sterke inkijk in een wereld van mensen die in de knel zitten. Het knelt aan de kant van de mensen die in deze sector werken, maar het knelt nog meer in de wereld van de cliënten die aan de zorg van deze - vaak zeer goed bedoelende- mensen zijn overgeleverd. Om er een kleine persoonlijke mening aan toe te voegen: zorg ís geen markt, zorg is een menselijke taak. Maar goed, daar komen jullie hier niet voor.

In 2019 beschreef ik de film met steracteurs Vincent Kassel en Reda Kateb aldus : BEGT recensie "Hors Normes", december 2019

FIN - song : Olivier Matsuda - Tell me

Civil War - Alex Garland

Civil War op IMDb (7,0)
 Civil War op Moviemeter (3,45)

Vrouwlief keek deze film van de week toen ik uithuizig was en droeg mij op deze snel te gaan kijken. Dit zei ze in de wetenschap dat ik de huidige politieke situatie in de VS - die ik altijd al zorgelijk vind- met angst en beven volg. Zo erg als in deze film is het daar nu nog niet, maar de film schetst een scenario dat tegenwoordig een stuk minder onwaarschijnlijk lijkt dan het enkele decennia geleden leek. Opdracht aangenomen, ik ging kijken. 

Brrrr, dus. Wat een naargeestigheid in deze film. Dat maakt dit geen slechte film, maar zeer zeker wel een deprimerende. De toch al competitieve Amerikaanse maatschappij komt hier tot een kookpunt. Westelijke Legers rukken - dood en verderf zaaiend - op naar Washington. Hun doelwit is uiteraard het Witte Huis, waar de president er aan zal moeten geloven, als het aan hen ligt. 

Een klein groepje pershelden, allen gelouterd in de oorlogsverslaggeving, wil dwars tegen de strijdende linies heen richting Washington: ze willen de eersten zijn die de president interviewen, nu die zich al jaren niet in het openbaar heeft uitgelaten. De meest gelouterde van de groep is fotografe Lee, die zich ontfermt over de junior, de beginneling Jessie. Met zijn vieren gaan ze op weg, ze hebben nog geen flauw benul van wat ze tegen gaan komen en of ze allemaal wel heelhuids over de finish komen. 

De film draagt twee zielen in de borst: de heftige piefpafpoef-actie en de op sociale regels gebaseerde kameraadschap tussen de oorlogscorrespondenten. Het ene deel is interessanter dan het andere, u mag raden waar mijn voorkeur ligt.

Met: Kirsten Dunst, Wagner Moura, Cailee Spaeny, Stephen McKinley Henderson

FIN - song : Suicide- Dream baby dream