The Current War- Alfonso Gomez-Rejon

The Current War op IMDb (6,5)
 The Current War op Moviemeter (2,85)

Helaas een wat warrige film, maar het gegeven blijft razendinteressant. Want deze film gaat niet over een huidig plaatsvindende oorlog (nou ja, misschien toch een beetje), nee, het woord "current" moet je hier vertalen in de zin van "stroom". En dan meer specifiek: electriciteit. We kunnen het ons haast niet meer voorstellen, maar er was een tijd waarin men overwoog het eeuwenoude kaarslicht te vervangen door een nieuwe vorm van energie. Terug naar die tijd.

1880, VS. Thomas Alva Edison heeft inmiddels al de eerste geluidsopnamen uit de geschiedenis van de mensheid op wasrol vastgelegd, maar zijn tomeloos gevulde hoofd draaft verder. Om maar niet te zeggen "dóór", Hij is bezig met de uitvinding van de gloeilamp: als dit werkt, kan hij zijn uitvinding verkopen aan welke stad dan ook. Steden, die daarmee hun eigen wijken in het licht kunnen zetten. 

Op hetzelfde moment, iets verderop in de VS, loopt een man rond met een vergelijkbaar idee: George Westinghouse denkt ook hard na over de verlichting van de wereld, maar baseert zijn ideeën op het gebruik van gaslicht. Westinghouse is een betere handelaar dan Edison, maar Edison is de betere uitvinder. Om die reden gluurt Westinghouse stevig over de schutting bij Edison: hij snapt dat electriciteit een goedkopere vorm van energie gaat worden, zeker als hij dat koppelt aan de waterkracht van bijvoorbeeld de Niagara Watervallen. 

Terwijk Edison een hoge moraal vasthoudt en zijn uitvindingen weigert te gebruiken voor gewelddadige doeleinden (jaja, de electrische stoel is zo'n toepassing), handelt Westinghouse sneller. Letterlijk: hij haalt gemeentes over door het gebruik van wisselstroom te promoten, een idee dat hij van de ook al zo fameuze Nikola Tesla heeft geleend. Tesla is oud-werknemer van Edison en neemt - na teleurstellende ervaringen met zijn baas - wraak door zijn idee min of meer weg te geven aan diens concurrent. Terwijl Edison waarschuwt voor de gevaren van wisselstroom (en daarmee vasthoudt aan het kostbare gelijkstroom), verliest hij de ene deal na  de andere aan de voortvarender Westinghouse. Beide mannen koesteren hun reputatie, beide mannen schaden noodgedwongen die van elkaar.

Met: Benedict Cumberbatch, Michael Shannon, Tuppence Middleton, Matthew Macfadyen, Nicholas Hoult

Temblores (aka Tremors) - Jayro Bustamente

Temblores op IMDb (6,6)
 Temblores op Moviemeter (3,25)

Gaandeweg het verhaal werd deze film steeds sterker. Wellicht omdat ik mensen ken die in een vergelijkbare situatie hebben verkeerd, maar die gelukkig niet een kerkelijke druk hebben ervaren om "te genezen". 

Pablo worstelt ermee. Hij loopt keurig binnen de lijntjes van de evangelische samenleving waarin hij zich bevindt. Dikke baan, mooie vrouw, twee schatten van kinderen. Maar hoe lang gaat dat goed? Hij kan niet langer zijn homoseksuele gevoelens ontkennen en bezoekt met enige regelmaat stiekem een gaybar.

Zijn familie is ontregeld, zijn schoonfamilie is ontregeld als zijn gedrag op een gegeven moment naar buiten komt. Hij wordt de deur uit gezet door zijn vrouw, die de gekwetste eega speelt maar vooral bang is voor de schaamte die haar vanuit de kerk en de gelovige omgeving worden aangepraat. Niemand denkt aan Pablo, het draait louter om de jammerende ouders, de pijnlijke verlatingsgevoelens van de vrouw en om de kinderen die helemaal niet snappen waarom papa opeens op bezoek komt in  plaats van bij hen woont.

Want dat is de onverbiddelijke consequentie van Pablo's coming out: hij mag zijn kinderen niet meer zien, zijn baan raakt zelfs op de tocht en hij hoeft zich in de kerk al helemaal niet meer te vertonen. Zijn vrienden praten op hem in om vooral zijn eigen geluk na te streven, maar gaandeweg ziet Pablo nog maar één uitweg: wil hij zijn kinderen ooit nog zien, dan moet hij zijn privé-gevoelens ontkennen en opzij zetten.

Met: Juan Pablo Olyslagerr, Diana Bathen, Mauricio Armas Zebadus

FIN - song :  Jose Feliciano - Pecado Mortal

We own the night -James Gray

We own the night op IMDb (6,8)
 We own the night op Moviemeter (3,46)

Veel beter al was deze politiefilm, die ik ook gisteravond zag. Hoewel het verhaal zich wel redelijk vooraf uittekent, trekt het keurige acteerwerk deze film wel naar de goede kant van de streep. Bleek al een oudje te zijn overigens, maar deze is mij blijkbaar destijds aan alle kanten gepasseerd.

Aanvankelijk leren we Bobby Green kennen als een liederlijke levensgenieter, die op de avonden in zijn nachtclub te diep in glaasjes kijkt, te veel in de foute poeders valt en die zichzelf daardoor compromitteert in de omgang met talloze foute types. 

Dat gaat al snel veranderen als de politie meerdere invallen doet in zijn club om drugscriminelen het werk te beletten. De grote aanjager van dat politieteam is de ambiteuze Joseph Grosinsky en laat dat nu de broer van Bobby Green zijn. Joseph is het witte schaap van de familie, wil later zijn vader opvolgen als politiecommissaris en maalt er niet om dat zijn strikte beleid ten koste gaat van zijn partyende broer. 

Dit verandert echter allemaal snel als de gevaarlijke drugsbaas Nezhinski eerst een aanslag laat plegen op broer Joseph (die dat ternauwernood overleeft) en vervolgens een wél geslaagde aanslag pleegt op papa Grosinsky. Dit is de druppel voor Bobby, die zich laat overtuigen om als infiltrant mee te werken aan het oprollen van het drugsimperium.. Waarmee hij alsnog in de voetsporen van vader en broer treedt.

Met; Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Robert Duvall, Eva Mendes, Alex Veadov

1945 Battle behind nazi lines (aka Wolves of War) - Giles Anderson

1945 Battle behind nazi lines op IMDb (3,9)
 Wolves of War op Moviemeter (1,56)

Hoewel het verhaal heroïsch (en op waarheid gebaseerd) is, is de uitvoering een pittig stukje minder. Dat ziet u ook wel aan de publiekswaardering op de beide hierboven genoemde filmsites. Te veel formule, te weinig onverwachte spanning. 

1945, het einde van de oorlog nadert. Maar er moeten nog wel wat beslissende slagen geleverd worden, de definitieve verandering moet nog plaatsvinden.

Daartoe wordt een klein Brits commando naar Duitsland gestuurd en achter de linies gedropt om daar een Britse geleerde weg te halen. Deze geleerde heeft een strategisch wapen ontwikkeld dat de Britten aan de overwinning moet helpen. Maar ja:, dat gaat natuurlijk niet zomaar. 

De onderlinge problemen en motivaties in de commandogroep lijken nog wel oplosbaar, maar de felle Duitse weerstand onder leiding van protonazi Becker dunt de groep al snel uit. Wanneer blijkt dat de professor ook zijn dochter in het spel betrekt en deze vervolgens een dubieuze dubbel speelt, wordt het uitermate lastig om de opdracht naar behoren te vervullen.

Met: Ed Westwick, Rupert Graves, Anastasia Martin, Dean Williams

Supernova - Harry MacQueen

Supernova op IMDb (6,9)
 Supernova op Moviemeter (3,39)

WAT!EEN!FILM! 

Gisteravond deze herzien, hoewel hij nog zeer vers in het geheugen zat. De talloze ontroerende scenes, het weergaloze acteerwerk, de prachtige verstilling die herhaaldelijk plaatsvindt: het maakt voor mij deze film als een van de beste van dit decennium tot nu toe. Als je niet van steen bent, ga kijken. 

Bijgaand de recensie van hoe ik m destijds beleefde: BEGT: Supernova - Harry MacQueen

FIN - song :  Keaton Henson - Supernova

Back Roads- Alex Pettyfer

Back Roads op IMDb (6,3)
 Back Roads op Moviemeter (3,05)

Deprimerende film die ook nog eens niet heel goed is. Terwijl de bedoelingen van de hoofdrolspeler uitermate nobel zijn, maar hij is niet onder een gelukkig gesternte geboren.

"Hij" is Harley Altmeyer, een jongeman die noodgedwongen voor zijn drie zussen zorgt. Dat doet hij omdat zijn moeder langdurig in de gevangenis zit, nadat ze zijn vader had doodgeschoten. 

Harley heeft de beste bedoelingen, runt twee baantjes tegelijk en is wel degelijk betrokken bij zijn jongere zusjes, al botst hij wel regelmatig met Amber. Amber is de oudste van de drie zussen, bijna volwassen en uitgegroeid tot een uitdagende sexy vrouw. Harley ziet met lede ogen aan hoe zij de ene na de andere man uit de buurt meesleept in haar lustgevoelens. Liever zag Harley dat zij ook een baantje zocht zodat het extra inkomen het gezin ten goede zou komen. Nu leidt het tot knetterende ruzies tot die twee terwijl we wel degelijk zien dat ze warmte en zorgzaamheid naar elkaar uitstralen.

Door de zware druk die er op hem rust, heeft Harley zijn studie nooit kunnen aanvangen, net zoals hij nooit het vrijerspad op heeft kunnen gaan, Alles bij elkaar blijkt het een giftige explosieve cocktail waarin Harley, zijn zussen, de achtergronden van zijn ouders, zijn eerste scharrel (een lieve vrouw uit de buurt die in een scheiding verwikkeld is) langzamerhand tot een onvermijdelijke climax komen waarbij Harley's opofferingsgezindheid hem duur komt te staan. 

Met: Alex Pettyfer, Jennifer Morrison, Nicola Peltz Beckham, Juliette Lewis, Hala Finley, Chiara Aurelia

Mother's instinct - Benoit Delhomme

Mother's instinct op IMDb (6,5)
 Mother's instinct op Moviemeter (nog geen ratings)

Eerder deze maand zag ik de trailer van deze film en ik dacht: "hé, ik ken dit verhaal". Dat bleek te kloppen, het is een remake van de Waalse film "Duelles" van Olivier Masset-Depasse (die ik nog maar een halfjaartje geleden bekeek). Omdat de nieuwe film gisteravond in voorpremière te aanschouwen was, toog ik naar de zaal. Prima, viel niks tegen. Mooie vormgeving, gedegen acteerwerk en voldoende nieuwe uitwerking van het verhaal om het een goede tijdsbesteding te vinden. De namen van de acteerkanonnen in de hoofdrol mogen dus voldoende garantie bieden voor een tocht naar de filmzaal. 

Jaren 60 van de vorige eeuw. Een mooi aangeharkte buitenwijk, waar twee jonge stellen ongecompliceerd naast elkaar wonen, mede omdat hun beider zoontjes bij elkaar in de klas zitten. De stellen trekken veel met elkaar op, huisfeestjes en kinderpartijtjes aan de orde van de dag. De toekomst ziet er zonnig uti. Totdat..

Totdat Max, het zoontje van Celine, op ongelukkige wijze ten val komt en overlijdt. Buurvrouw Alice ziet het gebeuren maar komt te laat om reddend op te treden. In een keer valt de interactie tussen de beide stellen stil. Niet alleen doordat Celine in diepe rouw en lethargie vervalt, maar ook doordat Alice het gevoel heeft alsof Celine haar verwijt dat ze niet tijdig ingegrepen heeft bij de noodlottig acrobatische toeren van haar zoontje. 

Steeds verder lijken de stellen uit elkaar te groeien, hetgeen lastig is omdat ze naast elkaar wonen en het alleen achterblijvende zoontje van Alice zijn buurvrouw nog steeds als een vriendin beschouwt. Er moet iets gebeuren, op deze manier gaan twee stellen en een jonge knul eronderdoor. Er gebeurt ook iets, maar dat lijkt in de verste verte niet op wat de buren van elkaar voor ogen hadden. De toegenomen spanning klimt naar grote hoogte.

Met: Anne Hathaway, Jessica Chastain, Josh Charles, Anders Danielsen Lie, Caroline Lagerfelt

FIN - song :  Anne Nikitin - Mother's instinct

The Way - Emilio Estevez

The Way op IMDb (7,3)
 The Way op Moviemeter (3,50)

Ongeveer een jaar geleden al opgenomen van Film1, maar nu - net voor het vervallen van de houdbaarheidsdatum - pas gekeken. Dat zal mede komen doordat ik tegelijkertijd in een boek bezig ben over dit onderwerp (bijna uit!): het motiveerde enorm om deze te gaan kijken. Gelukkig maar, want ik vond het een aandoenlijke film met weliswaar iets te ruwe karakterschetsen maar ook vol met prachtige beelden en glimlach-momenten. Niks mis mee dus. 

Tom Avery krijgt de schrik van zijn leven als hij op de golfbaan een telefoontje krijgt: zijn zoon is omgekomen in Frankrijk terwijl hij een etappe van de Camino, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, aan het afleggen was. Oogarts Avery zegt alle lopende afspraken af en reist naar de onheilsplek af. 

Hij voelt zich schuldig, hij voelt zich een vader die onvoldoende naar zijn zoon geluisterd heeft. Alle adviezen over het afronden van zijn studie en het kiezen voor een carrière sloeg zoonlief in de wind: hij wilde de wereld zien, de wereld wilde hem iets vertellen. Er was immers niet voor niets zoveel moois  op de aarde te zien, zoveel mooie plekken? Zonde toch om dan je leven achter een bureau of in een laboratorium door te brengen, toch?

Na overleg met de lokale politierechercheur neemt Tom een ferm besluit: zoon Daniel zal worden gecremeerd en vader Tom zal zijn as verstrooien langs de route van de Camino. Ongetraind gaat vader op pad, zich zo min mogelijk vereenzelvigend met de medewandelaars (die zich stuk voor stuk "pelgrims" wanen en dus ook zo noemen). 
Een lange wandeltocht vol ongemakken begint. Gaandeweg ontkomt Tom er toch niet aan om in contact te treden met enkele medewandelaars en er ontstaat zelfs een loopgroepje van vier mensen, met even zovele verschillende karakters. Het is boetedoening, het is het schoonwassen van de geest, het is reflecteren op zinvol leven. Het wordt een uitdaging, maar ook een verhelderende ervaring.

Met: Martin Sheen, Emilio Estevez, Deborah Kara Unger, Yorick van Wageningen, James Nesbitt

FIN - song :  Kanbell - Excuses

Boîte Noire (aka Black Box) - Yann Gozlan

 Boite Noire op IMDb (7,2)

Boite Noire op Moviemeter (3,46)

Flinke spanning in deze - zich in de vliegtuigwereld afspelende- thriller , alhoewel de geoefende filmkijker al wel tijdig enkele verhaallijnen kan uittekenen. 

Vliegtuigcrash, je leest er wel eens over. Doorgaans wordt erbij verteld wat de vermoedelijke oorzaak is, maar dat nog naar "de zwarte doos" gezocht wordt. Immers: op deze recorder staan alle gesprekken (en geluiden) die uitsluitsel moeten geven in de dan actuele toestand van het toestel. 

Bij deze crash gaat men uit van een aanslag; er zou een kaper de cockpit zijn binnengedrongen waarna de piloten niet meer op een veilige manier hun werk konden doen en een bergwand werd geramd. Hoewel het voor de vliegmaatschappij en de pers zo klaar als een klontje lijkt te zijn, is dat het niet voor Matthieu Vasseur. 

Deze geluidsanalist hoort op de achtergrond toch echt dingen die een andere conclusie rechtvaardigen, maar daar wil de eigenaar van het toestel niet aan. Plots is Vasseur's leidinggevende onbereikbaar, tegen alle verwachtingen in wordt Vasseur niet meegenomen naar de rampplek. Het wijst hem erop dat er andere dingen spelen dan louter de officiële verklaringen. Hij graaft dieper en dieper, komt achter sporen van corruptie rond de ingebruikname van het toestel en komt daarmee ook in conflict met zijn vriendin, die voor de vliegtuigbouwer werkt. Meer en meer komt Matthieu alleen te staan, terwijl hij wel steeds meer stukjes van de puzzle kan leggen. 

Met: Pierre Niney, Lou de Laâge, Andre Dussolier, Olivier Rabourdin

FIN - song :  Philippe Rombi - Scène Finale

The Zone of Interest - Jonathan Glazer

The Zone of Interest op IMDb (7,5)

The Zone of Interest op Moviemeter (3,62)

Omdat mijn vrouw deze nog niet gezien had (en omdat ze - na de verhalen die ze erover gehoord had - deze niet alleen durfde te kijken), deze gisteren herzien. Het was immers 4 mei, na een van de naarste Dodenherdenkingen ooit. Dit was het moment. 

Stil van, opnieuw, zo luid en duidelijk komt de film nog steeds binnen. Erg goed (ondanks dat ik nog steeds die vreemde, in negatief geschoten, scenes niet kan verklaren. Hoeft ook niet, de film doet al meer dan voldoende met hoofd en hart.

Mijn recensie van eerder dit jaar: BEGT: The Zone of Interest - Jonathan Glazer . En daar heb ik weinig aan toe te voegen, nog steeds sterk, nog steeds indringend.

FIN - song :  Johan Strauss I, Ensemble Wien - Tivoli-Rutsch-Walzer no. 39 

Challengers - Luca Guadagnino

Challengers op IMDb (7,8)
 Challengers op Moviemeter (3,80)

Gelijk maar meegepakt op première avond, terwijl ik mezelf niet heel goed ingelezen had. Ben eigenlijk niet zo van de sportfilms (omdat ze meestal gaan over het heroïsche pad dat de winnaar aflegt) maar deze had gelukkig een heel andere insteek. Daarover straks meer, maar niet nadat ik u vertel dat ik toch langzamerhand wel onder de indruk begin te raken van de prestaties van acteur Josh o' Connor, wat mij betreft is hij de bijrollen voorbij en manifesteert hij zich tegenwoordig terecht in rollen waarin hij de film naar zich toe trekt. Charmant en vilein, energiek en licht kwetsbaar, ik mag graag naar hem kijken (veel meer dan naar de zo geroemde Zendaya, die ik vaak veel vlakker vind overkomen in haar - steeds grotere- rollen). 

De challenge in deze film bestaat eruit dat we kijken naar de top van de tenniswereld, waarbij we dan wel een treetje moeten afdalen om de mannelijke hoofdrolspelers te verenigen. Vanaf hun jeugd speelden Patrick Zweig en Art Donaldson tegen elkaar in vele toernooien, ze vormden zelfs langdurig een herendubbel. We leren al snel dat Donaldson de (grand slam)top wél gehaald heeft en dat Zweig er nauwelijks in slaagt om zich professioneel en financieel te redden. We gaan erug naar de bron van deze splitsing: waar(door) scheidden hun wegen en carrières?

Het antwoord ligt in de verschijning van tennisster Tashi, die in het circuit meeloopt als de meestbelovende hardhitter van haar generatie en die de harten en hoofden van ons herendubbel op hol brengt: aanvankelijk valt ze voor Patrick maar uiteindelijk stapt ze over op Art. We snappen hoe dat te verklaren is, maar dat wil nog niet zeggen dat we haar keuzes sympathiek vinden. Plots treffen de twee elkaar in een kwalificatietoernooi dat voor beiden niet alleen de keuze voor het voortzetten van hun carrière kan bepalen, maar ook nog eens de strijd om die tussen hen in staande dame verhevigt.

Noot: de soundtrack in de film werkt lekker mee in de beleving. "Aha, wéér Trent Reznor" las ik goedkeurend aan het eind. 

Met: Josh o' Connor, Zendaya, Mike Faist

FIN - song :  Trent Reznor & Atticus Ross- Compress/Repress

The Hours - Stephen Daldry

The Hours op IMDb (7,5)
 The Hours op Moviemeter (3,47)

Alles is bijzonder aan deze film. Het verhaal, het acteerwerk, de waanzinnig mooie muziek van Philip Glass, de wandeling door de tijd, de verbinding van de op zichzelf staande componenten. Ik zag m kort na verschijning, in 2002 zoals ik nu lees. Ik was toen reeds lang filmfreak maar ik schreef er nog geen dagelijkse recensies over. Dat werd dus hoog tijd. (Overigens, als een film 22 jaar na release nog steeds op een 7,5 op IMDb staat, snapt u dat het hoogkwalitatief is. Prachtig om dit te mogen herzien (ik had vooraf al zin in de soundtrack en kreeg daar het fraaie beeld nog eens bij). 

De film is een drieluik, we volgen drie totaal verschillende (sterke) vrouwen. Hoewel we in drie totaal verschillende tijdperken terechtkome (de jaren 20 vd vorige eeuw, de daaropvolgende jaren 50 om tenslotte aan het begin van onze huidige eeuw uit te komen), zit er wel degelijk een verband tussen deze vrouwen. Dat verband is het boek "Mrs. Dalloway" van Virginia Woolf (overigens ooi ooit verfilmd met Vanessa Redgrave i nde hoofdrol). Het boek speelt in zijn geheel op één enkele dag en dat doet de film eigenlijk ook (ware het niet dat het steeds een dag uit een ander decennium is).

We volgen de zwaarmoedige schrijfster Virginia Woolf , die piekert over hoe het verder moet met het boek (in haar beleving moet er iemand sterven in het verhaal maar welk karakter kiest ze daarvoor uit). Woolf is door haar man weggehaald uit het drukke en impulsieve London, maar wordt op de stille countryside met de dag depressiever. Ze wil terug, iets wat haar man koste wat kost wil voorkomen omdat hij weet welke uitdagingen haar daar weer te wachten staan. 

We volgen de tragische huisvrouw Laura Brown, die alle spanning uit haar leven weg ziet sijpelen nu ze met man, kind én ongeboren vrucht in een fraai gesitueerde buitenwijk woont. Ze verliest zich in literatuur en raakt steeds dieper in de ban van het boek van Virginia Woolf. Zo zeer zelfs dat ze zich vandaag - op de verjaardag van haar man- laat verleiden tot verregaande stappen. 

We volgen de charmante Clarissa Vaughan die zich de ganse dag uitslooft om de doodzieke schrjiver Richard Brown de dag door te helpen om hem toch vooral maar te laten verschijnen op de prijsuitreiking die later die dag moet plaatsvinden. Ze duwt, ze prikt, ze polst maar nog steeds weet ze niet of ze hem kan motiveren om hem uit zijn stoel te krijgen, hoe vaak hij haar ook "zijn eigen Mrs Dalloway" noemt.

Het lijken losse componenen, maar ze worden prachtig met elkaar verweven. En als je het verhaal niet meer volgt, doe dan gewoon je ogen dicht en luister.

Met: Meryl Streep, Julienne Moore, Nicole Kidman, Ed Harris, John C Reilly, Stephen Dillane, Claire Danes, Toni Collette, Allison Janney, Jeff Daniels

FIN - song :  Philip Glass- The Hours