Eddington - Ari Aster

Eddington op IMDb (6,7)
 Eddington op Moviemeter (3,13)

Eddington op Wikipedia

Niet bij ons in het filmtheater te zien, dus ik moest ervoor naar Amsterdam. Dat ie bij ons niet op de speellijst staat, snap ik wel: het is een ondefinieerbare film die in ieder geval heel ver ligt van arthouse of wereldcinema. Wat het dan wel is? Lastig te zeggen. Het wordt geafficheerd als western maar het is ook actie, het is ook thriller, het is ook politiek, het is zelfs ook een beetje comedy. Het is een volstrekt onlogisch, volstrekt ongeloofwaardig allegaartje dat desondanks wél boeit in de bijna drie uur dat de film duurt. Dat komt uiteraard door het tempo en het meanderende, nee, het van-hak-op-tak springende verhaal. Het komt ook door heerlijk schmierend acteerwerk van vooral Joaquin Phoenix. En het komt ook door de uitstraling van de film. Eenieder zal hier iets anders uit halen, voor mij was het in ieder geval een bevestiging wat een belachelijke maatschappij de Amerikaanse toch is. De VS-samenleving komt er niet goed uit, als ik het zo mag zeggen. 

New Mexico (VS), 2020. Net als de rest van de wereld dringt ook daar, diep in het platteland, de opkomende epidemie van corona door. Burgemeester Ted Garcia kondigt direct maatregelen af die de bevolking gezond moeten houden, maar daar blijkt niet iedereen meteen aan te gehoorzamen. Niet om wappie-redenen (vooralsnog niet), nee: longpatiënten zeggen amper te kunnen ademen. Naast enkele burgers is sheriff Joe Cross daar ook een van: hij heeft al dagelijks zijn puffertje bij zich en is niet van plan het mondkapje te gaan dragen. Dat kan natuurlijk niet: een gezagvoerder hoort uit te stralen dat hij het lokale beleid onderschrijft. Enter de rivaliteit tussen Garcia en Cross. 

Opeens gaat het snel: Cross stelt zich kandidaat voor het burgemeesterschap, wordt daar door de bevolking ook op aangesproken. Met zijn veel te kleine politiepost en zijn beperkt aantal agenten moet hij de opkomende protesten weerstaan (niet alleen corona, maar ook een activistische Black Lives Matter-beweging trekt door de straten). Daarnaast zijn Cross' echtgenote, haar moeder en veel buurtgenoten gevallen voor een lawine aan complottheorieën, mede aangewakkerd door de charismatische sekteleider Vernon Jefferson Peak. Wie daar nog kalm onder blijft, is een hele grote.

Recept voor chaos dus, het gaat knallen in Eddington.

Met: Joaquin Phoenix, Pedro Pascal, Emma Stone, Austin Butler, Deirdre O'Connell, Micheal Ward, Cameron Mann, Matt Gomes Hidaka, Luke Grimes, Amelie Hoeferle 

FIN - song : Bobby Gentry - Courtyard

Gezien in : The Movies  

Toen ik je zag - Ben Verbong

Toen ik je zag op IMDb (6,7)
 Toen ik je zag op Moviemeter (3,19)

Toen ik je zag op Wikipedia

Dat ik geen soaps en amper (commerciële) televisie kijk, wil niet zeggen dat ik helemaal niet op de hoogte ben van wat er gebeurt in showbizzland. Natuurlijk kende ik het dramatische verhaal van acteur Antonie Kamerling, die ik in plaats van de soaps wél in films tegenkwam ("De kleine blonde dood", waarin hij schrijver Boudewijn Buch verbeeldde). En omdat ik deze film - die twee jaar geleden verscheen - nog op schijf had staan (opgenomen van een NPO-zender) én omdat ik toch al een paar uur daarvoor Noortje Herlaar in de bioscoop onderging, klikte ik nu maar op deze. 

Van meet af aan weten we waar we op af stevenen in deze film. We zien dat -ondanks verwoede pogingen -Esther haar echtgenoot, zanger/acteur Bastiaan, niet kan redden. Niet kan behoeden voor dramatische handelingen. De man is depressief en zelfs destructief. Esther ziet hem per keer meer door de handen glippen, wat ze ook probeert: ze sleept hem van arts naar arts, ze ziet erop toe dat hij zijn medicatie slikt, ze bezorgt hem werkopdrachten en ze gaat er met hem even tussenuit naar het strandje en het hotel waar hij haar ten huwelijk vroeg. Er zijn oplevingen (Bastiaan is geweldig goed met de kinderen, Bastiaan sleept af en toe nog een rol in een musical of een theatershow binnen) maar steeds zakt hij terug in donkere sferen. Vanaf het moment dat hij zegt dood te willen, is Esther op haar hoede. Ze stelt haar gezin veilig, ze harnast zich in een vorm van zelfbescherming; ze zal moeten overleven, al is het maar voor haar gezin. De angst slaat haar regelmatig om het hart, ze heeft een tikkende tijdbom in huis.

Met: Noortje Herlaar, Egbert Jan Weeber, Hanne Arendzen

FIN - song : Hero - Toen ik je zag

Voor de meisjes (aka Our Girls) - Mike van Diem

Voor de meisjes op IMDb (8,0)
 Voor de meisjes op Moviemeter (3,93)

Voor de meisjes op Wikipedia

Maandagmiddag 12.30 u, de filmzaal zo goed als vol. Hoe dan? 

We weten natuurlijk dat Nederlandse films het altijd redelijk doen in de filmtheaters, maar bij deze is meer aan de hand, Niet alleen is het de nieuwe film van Oscarwinnend regisseur Mike van Diem, het is ook nog eens een met meerdere Gouden Kalveren bekroonde boekverfilming van een tamelijk geslaagd Nederlands boek. Bovenop dat alles komt dan nog eens een selecte keur van goede acteurs, waarbij mij vooral Noortje Herlaar in positieve zin opviel. Ik achtte haar (met veel respect) een musicalacteur maar op het doek komt ze ook goed over. Ze kreeg fijn tegenwicht van een superieure Thekla Reuten trouwens, eerlijk is eerlijk.

Al vanaf het begin is het een hachelijke onderneming die twee onderling sterk verschillende stellen met elkaar aangaan: nog in dezelfde week dat de beide moeders elkaar - en hun respectievelijke dochters- ontmoet hebben, gaan ze al over tot de gezamenlijke aankoop van een prachtige bungalow hoog in de Alpen. 

Het gaat jarenlang goed maar als het mis gaat, dan ook meteen goed mis. De beide dochters hebben de puberleeftijd bereikt en nu blijkt dat het twee totaal verschillende meisjes zijn die elkaar nooit als vriendinnen uitgekozen zou hebben als niet hun ouders hen daar min of meer toe hadden gedwongen. Maar ja: je blijft ook niet de hele tijd bij jouw ouders (en zeker niet die van haar) dus stem je in met een gezamenlijk uitstapje: samen achterop de quad van die knappe jongen uit het dorp. Zonder helm. Dat kan niet goed gaan natuurlijk, de beide dames belanden in het ziekenhuis: waar de een wat lichtere verwondingen lijkt te hebben, raakt de andere met zwaar hersenletsel in een coma. Vanaf dat moment wordt de vriendschap tussen de ouderparen sterk op proef gesteld: beiden vechten voor hun dochter, maar leven ze ook nog maar een béétje mee met de andere ouders? En met hun kinderen? Ze komen voor verschrikkelijke keuzes te staan, druk waar mogelijk geen relatie tegen bestand is.

Met: Thekla Reuten, Noortje Herlaar, Fedja van Huet, Valentijn Dhaenens, Karl Markovics, Rosa van Leeuwen

FIN - song : Ruben de Gheselle - Epilogue

Gezien in : Cinema Oostereiland

Basic Instinct 2 - Michael Caton-Jones

Basic Instinct 2 op IMDb (4,4)
 Basic Instinct op Moviemeter (2,41)

Basic Instinct op Wikipedia

Beter van niet! Beter waren ze weggebleven bij het uitmelken van het succes rondom de nog steeds krachtige Paul Verhoeven-film. Ik had de gekunstelde opvolger (inmiddels ook al bijna 20 jaar oud) nooit gezien maar ik weet nu waarom. In helemaal niets komt dit in de buurt van het shocking origineel. Daar zat een meesterhand achter, daarin zat goed acteerwerk, het was sexy en daarin zat een doorwrocht plot. Ik lees nu op Wikipedia dat '2' een grote verzameling Razzies heeft opgehaald, heel begrijpelijk. 

Na de onverkwikkelijke gebeurtenisssen uit deel 1 is schrijfster Catherine Tramell naar London vertrokken. Daar gaat het al snel opnieuw mis: ze belandt op de bank bij psychiater Michael Glass, die haar worsteling met het verleden moet doorgronden. Maar u snapt natuurlijk dat Glass volledig meegezogen wordt in de verleidelijke verhalen én handelingen van mevrouw Tramell. Ze blijkt wel iets van haar haren te zijn verloren, maar niet haar streken. Het wordt een tocht langs her en der omvallende slachtoffers, waarbij Glass probeert samen te werken met detective Roy Washburn en waarbij beurtelings naar de schrijfster, de psychiater en de detective gewezen wordt als mogelijke verdachte.

Aan u de eer om de verbanden te leggen. Maar het is beter van niet..

Met: Sharon Stone, David Morrissey, David Thewlis, Charlotte Rampling, Neil Maskell, Indira Varma

For a few dollars more (aka Per Qualche Dollaro in Piu) - Sergio Leone

For a few dollars more op IMDb (8,2)
 For a few dollars more op Moviemeter (3,90)

For a few dollars more op Wikipedia

Mijn mening? Volgens mij is deze film voornamelijk in de belangstelling en de herinnering van filmkijkers gebleven omdat de opvolger zo ongelooflijk goed was. Dit is gewoon láng geen "Once upon a time in the West". En dat komt voornamelijk door het flinterdunne verhaaltje en de eenzijdige manier van verbeelden ervan. Leone bekwaamt zich vooral in langdurige close-ups waarmee hij een gevoel van spanning wil creëren: er gaat iets gebeuren zodra de regisseur de gezichten naar je toe trekt. Natuurlijk weet ik dat ik met de blik van nu deze film weer eens zit te bekijken, maar voor mij is het opvallend dat ik bij OUATITW wél naar het puntje van de stoel schuif en bij deze niet. My bad, ik weet het, want de film scoort nog steeds een dikke acht. Er zitten dan ook zeker memorabele scenes in, maar ik ga toch liever nog een keer naar de meneer met de harmonica.

De extra dollars uit de titel vormen de premie die de twee bounty hunters in dit verhaal willen opstrijken. Zij kennen elkaar niet maar hun wegen kruisen als ze beiden op zoek zijn naar de beruchte dief El Indio, die de regio teisters met gewelddadige overvallen. Onze held Manco is de ijzig koele jager die niet al te veel van zijn persoonlijkheid prijsgeeft, waardoor hij een mysterie blijft voor zowel de opdrachtgever als zijn doelwit. In de jacht op El Indio treft hij de oudere Mortimer aan, een gedistingeerde voormalig kolonel. Beiden zijn meesters in hun vak - ze strijken met de regelmaat van de klok duizenden dollars op aan "wanted: dead or alive" rewards- maar nu blijken ze op dezelfde hoofdprijs te jagen. We komen er pas laat achter dat ze daar elk een eigen reden voor hebben, we moeten eerst langs hun eigen dilemma: elkaar bestrijden of samenwerken in de jacht op de geldschat?

Met: Clint Eastwood, Lee van Cleef, Gian Maria Volonté, Klaus Kinski

FIN - song : Ennio Morricone - Per qualche dollaro in piu

Men - Alex Garland

Men op IMDb (6,0)
 Men op Moviemeter (3,00)

Men op Wikipedia

Alles in mij schreeuwde "DOE HET NIET, BERT!" maar hoewel mijn ervaringen met films onder het label "horror" niet al te best zijn, deed ik het toch. En dat ging ook gewoon heel lang goed: de laatste 10 minuten hadden voor mij niet zo gehoeven- weinig toegevoegde waarde ook - maar de weg daar naar toe was prima te belopen. Dat komt mede door het acteerwerk: Jessie Buckley verrast mij doorgaans sowieso positief en ook Rory Kinnear staat hier goed zijn olijke mannetje. Oh nee, zijn strenge mannetje. Wat zeg ik? Zijn doodenge mannetje en zijn pesterige mannetje. Rory Kinnear staat in deze film namelijk een heleboel mannetjes. 

Even tot zichzelf komen. Dat is de opdracht die de getraumatiseerde Harper zichzelf heeft gesteld. Ze huurt daarvoor Cotson Manor , een riant "huisje buiten" op het prachtige Britse platteland. Ze wil er herstellen van de ongekend heftige periode die ze net door ging: het verongelukken van haar aanstaande ex-partner (was het wel een ongeluk? Was het geen zelfmoord?) zadelt haar op met een schuldgevoel en dat wil ze helemaal niet. Want ze heeft alles geprobeerd om hun relatie te laten werken maar er was geen ontkomen aan: dit moest en zou fout lopen. Tijd voor bezinning dus.

Tevreden laat ze zich door de excentrieke landlord rondleiden door het prachtige huis. Hij is zeer behulpzaam maar Harper wil toch snel van hem af, hij werkt een beetje op haar zenuwen (terwijl die nou net tot rust moeten komen). Hoe mooi zou het zijn als ze die rust inderdaad krijgt, maar u snapt dat horror niet voor niets horror heet: er staat continu een vreemde naakte man in de tuin, de lokale dominee is verontrustend direct in zijn gesprek, de local pub wordt louter bevolkt door vreemde types die opvallend veel op elkaar lijken. Wij weten: die rust, die gaat Harper helemaal niet vinden.

Met: Jessie Buckley, Rory Kinnear, Paapa Essiedu

FIN - song : Elton John - Love song

And the king said: what a fantastic machine - Axel Danielson & Maximilien van Aertryck

Fantastic Machine op IMDb (6,9)
 Fantastic Machine op Moviemeter (2,95)

And the king said what a fantastic machine op EYE

Als je van beeld houdt (sorry voor die woordspeling), is dit een uitermate interessante documentaire. Van de eerste vastgelegde afbeelding (de Fransman Niepce zette hiermee de ontwikkeling van de fotografie in beweging) via de vergrotende trap van de Daguerrotypie en de bewegende film naar de thans alles overheersende beeldcultuur van influencende vloggers en selfieschietende consumenten. 

De industrie zet beeld in om ons te verleiden, de politiek doet het af en toe om te mísleiden (een waarlijk komisch filmpje van de IS-rebellen wordt plots een koddig verhaal). Particulieren gebruken beeld om een zo fraai mogelijk beeld van zichzelf neer te zetten en - zo laat de documentaire zien- zijn bereid om daar dermate ver voor te gaan dat we soms ons eigen leven in gevaar brengen: halsbrekende toeren op gebouwen en rotswanden, alles om zo gunstig mogelijk bij de kijker in ....juist ja... beeld te komen. 

De documentaire gaat af en toe duizelingwekkend snel maar is verplicht voer voor de wat visueler ingestelden onder ons: beelddenkers aller landen, verenigt u.

FIN - song : Johnny Nash- I can see clearly now