Het is de hel. Capharnaüm is de hel. Dat het een letterlijke betekenis is, leerde ik van de collega die de inleiding van de film deed. Dat die titel goed gekozen is, leerde ik in de twee uren daarna.
Wat een ontstellende bak ellende wordt er uitgestort over Zain, een jong doch ferm knulletje dat in bittere armoe opgroeit in de buitenwijken van Beirut. De ingestorte stad zou zijn speelterrein moeten zijn, maar Zain is al aan het werk. Werk om te overleven, werk om geld en voedsel te vergaren voor broertjes en zusjes. Zijn labiele ouders zijn daar niet toe in staat, iets dat later bij Zain nog behoorlijk gaat opspelen.
Zain is handig, Zain is mondig. En stapelgek op zijn iets oudere zusje Sahar. Als een echte man probeert hij haar te beschermen als ze -tijdens hun straatverkopen - wordt lastig gevallen door volwassenen. Het siert hem. Hij schrikt enorm wanneer hij merkt dat zijn zusje gaat menstrueren. Hij weet wat dat inhoudt: zeer binnenkort zal hij zijn 11-jarige favoriete persoon op aarde kwijtraken. Die zal een uithuwelijking opgelegd krijgen, waarschijnlijk aan die nare eikel van de levensmiddelenwinkel. Hij weet dat zijn ouders dat louter economisch bekijken: het is hun kans op overleven.
Zain gaat in verzet en vertrekt met ruzie uit het ouderlijk huis. Na een korte zwerftocht belandt hij bij de Ethiopische vluchtelinge Rahil, die met haar baby in een onooglijk krot probeert te duiken voor de uitzet-politie die haar wil terugsturen naar haar geboorteland. En dat is blijkbaar nog erger dan de situatie in Beirut. Zain en Rahil zijn tot elkaar veroordeeld en helpen elkaar waar mogelijk: hij is de oppas wanneer Rahil haar losse baantjes doet. Wanneer zij op een dag niet terugkomt (wij weten dat ze is opgepakt), rest Zain niets anders dan maar zo goed en zo kwaad de baby op te voeden. Een lange tocht naar eten en inkomen volgt.
Wanneer Zain plots nare berichten hoort uit de familiekring, gaat het definitief mis met het jongetje. In blinde woede attaqueert hij de kruidenier die verantwoordelijk is voor de teloorgang van zijn zusje. In de rechtbank heeft Zain nog maar één ding tegen de rechter te vertellen: hij wil zijn ouders aanklagen, zij zijn degenen die hem op deze ellendige wereld hebben gezet.
Ondanks deze aaneenschakeling van naargeestige ervaringen is de film niet onmogelijk zwaar. Je leert houden van de inventiviteit van het jongetje, van zijn overlevingskunsten en zijn simpele blik op grote aardse zaken. Het overrompelende einde van de film maakt heel veel goed: dit shot zegt alles
Met : Zain Al Rafeea, Yordanos Shiferaw,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten