Natuurlijk zitten er aardig wat gladde momenten in deze film, natuurlijk is het een beetje "racism light". Maar het is wél een echte film, eentje van vlees en bloed. Vaardig gemaakt, vermakelijk, een goed lopend en ook nog eens op waarheid gebaseerd verhaal. En daar overheen dan nog eens het uitmuntende acteerwerk van de heren Mortensen en Ali. Er is weinig mis met deze film, ik begrijp de Oscar-gevoeligheid en ik wil hem bij iedereen aanbevelen.
Tony is een jongen van de gestampte pot. Italiaanse pot dan weliswaar, want hij groeit op in een "klassieke' Little Italy-omgeving. Vele losse baantjes, op een of andere manier sprokkelt hij het eten voor zijn gezin bij elkaar. Het gaat maar net, af en toe moet hij spullen verpanden om de huur te kunnen betalen. Maar dan knocks er opeens een opportunity.
Het is 1962, het is nog te vroeg voor Selma en MLK. Meesterpianist Don Shirley is vastberaden om een tournee door de zuidelijke staten van de VS te doen. Dat is tamelijk ambitieus. Niet vanwege zijn artistieke gaven, nee: Shirley is ongeëvenaard in zijn melodieën. Het probleem is zijn huidskleur. Don "Doc" Shirley is de eerste zwarte pianist die zoveel successen boekt dat hij recitals mag geven bij de rijke upper class van Amerika. Dat klinkt allemaal leuk, maar de zuidelijke staten zijn nog lang niet zo ver.
De pianoman heeft gehoord van de vaardigheden van Tony en wil hem als zijn chauffeur, roadmanager en troubleshooter mee hebben op zijn reis. Dat begint natuurlijk stroef, want de verschillen tussen de volkse alleseter en de gedistingeerde toetsenmeneer lijken onoverbrugbaar. Spoiler alert: de twee gaan aan elkaar wennen. Maar daarvoor gaat er heel wat water naar de zee.
Er valt wat te lachen in deze film, men gaat op een prettig ludieke manier om met een aantal zware maatschappelijke onderwerpen. Ontroerend bij vlagen, grappig soms maar hartelijk en warm door de gehele film heen. Prima.
Met : Viggo Mortensen, Mahershala Ali, Linda Cardellini
Geen opmerkingen:
Een reactie posten