Feelgoodje die prima past in de eerste werkweek van de nieuwe Amerikaanse president. Want ja, het gaat over the American Dream, het gaat over boven jezelf uitstijgen maar het gaat ook over Mexicaanse immigranten. Sportverhaaltje, thema "ook jij kunt worden wie je wilt, pak je kans". Maar zeker niet slecht, deze film is goed te doen.
Jim White is tot nog toe niet erg succesvol in zijn carrière als leraar op een middelbare school. Na een incident met het highschool-footballteam dat door hem gecoacht wordt, wordt hij voor de zoveelste keer ontslagen en moet hij uitwijken naar een klein Californisch stadje, dichtbij de Mexicaanse grens.
Hij belandt in een volbloed Hispanic-cultuur en krijgt er moeilijk zijn vinger achter. Football, daar doen ze hier niet aan. De jongens van zijn school gaan voor dag en dauw met hun ouders mee naar de plantages en werken zich in het zweet voordat ze - hardlopend- naar school vertrekken.
In die rauwe cultuur probeert coach White de jongens enig zelfvertrouwen te geven. Hij ziet dat er - door dat vele hardlopen en door dat vele werken - fysiek sterke jongemannen rondlopen en hij vat een plan: hij gaat proberen een hardloopteam op te zetten. Als toekomstdroom richt hij zich op de staatskampioenschappen, het zou te gek zijn als het zich achtergesteld voelende McFarland naam zou maken als een echt sportcollege-team.
Gaat uiteraard niet vanzelf. Het gezin van White groeit aanvankelijk moeilijk mee in de MiddenAmerikaanse gemeenschap, maar stukje bij beetje komt er contact en vertrouwen. Zoveel vertrouwen dat de puberdochters uiteindelijk dusdanig ingeburgerd zijn dat ze pa ervan weerhouden op een nieuwe aanbieding in te gaan. Die aanbieding krijgt hij zodra de eerste successen zich aandienen: er blijkt veel looptalent voorradig, maar vooral veel doorzettingsvermogen.
Langzaam worden de Whites ook een beetje Hispanic.
Zoals gezegd: feelgood, maar heel niet erg. En nog waargebeurd ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten