Meermaals heb ik het gezegd: ik acht Ricky Gervais de grappigste man op aarde. Dat wil nog steeds niet zeggen dat alles wat ie aanraakt in goud verandert. Maar saai is het nooit wat ie maakt. Ook in deze film, die voortborduurt op het leven na "The Office", zitten weer voldoende momenten om te zeggen dat het een leuke film is. Geen sterke, zelfs misschien geen goede film maar zeker een leuke.
Na het echec bij Wernham Hogg is Brent bij een andere firma aan de slag gegaan als sales representative. Met huishoudelijke artikelen het land rond, kansen genoeg om zijn beschamende praatjes her en der uit te venten. Maar ondertussen knaagt het nog steeds aan hem: heel graag wil ie nog een keer proberen de showbizzwereld te veroveren. Hij heeft zijn liedjes, hij denkt dat ze de moeite waard zijn om aan de wereld te laten horen.
Hij trekt de stoute schoenen aan, regelt verlof bij zijn baas en investeert in een groep sessiemuzikanten die als "my band" met hem mee reizen. Wat volgt is een verzameling genante optredens, waarbij de goede bedoelingen van Brent steeds weer ontaarden in pijnlijk racistische danwel onvriendelijke opmerkingen. Het gaat ongewild, Brent heeft een goed hart, maar het komt continue verkeerd zijn strot uit.
Voor liefhebbers van The Office is het zeker aan te raden deze te gaan zien, al zal het niet aan de hoge verwachtingen kunnen voldoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten