Fly me to the moon op Moviemeter (3,17)
Heerlijke film, ik ga het gewoon niet anders opschrijven. Natuurlijk zit er een behoorlijk stukje kitsch in, natuurlijk zijn wetenschap en romantiek hier op een aparte manier aan elkaar geknoopt, natuurlijk wordt er hier en daar aardig buiten de paden der waarheid gewandeld. Maar het mooie is: de film pretendeert ook niet anders te zijn. Op een prettige manier wordt de draak gestoken met de bloedserieuze koude-oorlogssfeer maar ook met de huidige politieke sfeer van complotten en fakenews. Zit er allemaal in, bovendien steekt Scarlett Johansson in topvorm in haar schmierende rol als marketinggoeroe die verzeild raakt in de wereld van techneuten en politiek. Ik heb de twee uur met een regelmatige glimlach doorstaan bij deze film, die vermoedelijk nergens prijzen gaat pakken maar die wel doet wat het moet doen: het publiek in de zaal een leuke tijd geven.
Ze doet het vaker, Kelly Jones harkt een flink deel van haar inkomen binnen met leugentjes om bestwil. Alles ter wille van de boodschap, je zou het de definitie van marketing kunnen noemen. Erg verrassend is het dan ook niet dat ze opvalt bij de medewerkers van de president. We leven in 1968, zeven jaar na de Cubacrisis en de daar overheen geblufte aankondiging van John F. Kennedy dat de Amerikanen nog dat decennium mensen op de maan zou zetten. Er is dus niet veel tijd meer over, het aanvankelijk enthousiasme bij de Amerikanen kalft af, er zijn mislukkingen en ook de financiële middelen worden steeds lastiger bij elkaar gesprokkeld. Precies daarvoor wordt Kelly Jones benaderd: zij moet het stuurs wetenschappelijke NASA instituut helpen aan een verkoopbaar product. Ze moet haar gladde marketing loslaten op het Apollo 11-project om daarmee twijfelende senatoren overstag te laten gaan.
Niet alleen de senatoren zijn sceptisch, vooral de wetenschappers moeten niets van haar weten. Projectleider Cole Davis voorop, die veegt Jones het liefste zijn kantoor uit en gaat tussen haar en zijn medewerkers staan. Gaandeweg ziet hij echter ook dat die maanlanding er helemaal nooit gaat komen als het geen sexy product is: het volk moet elke dag geconfronteerd worden met de grote droom. Hand in hand gaan Jones en Davis de strijd met de senatoren aan. Maar dat blijkt nog niet het grootste probleem. Dat komt in de vorm van Moe Berkus, naaste medewerker van president Nixon. Die hamert op de wedloop met de Russen en schetst een schrikbeeld: "we can't let our fellow Americans look at a communist moon! We cannot lose". Mocht het dus - net als met de Apollo 1missie - fout gaan met deze maanreis, dan moet de televisie niet dát weergeven maar een gelúkte maanlanding vertonen. Anders gezegd: "je maakt maar een nep-uitzending die de huiskamers wordt ingestraald: de Star Spangled Banner moet wapperen op de maan, we moeten de eerste zijn". Kelly Jones zit danig met deze opdracht in de maag, maar wordt door Berkus vakkundig gechanteerd met haar dubieuze verleden. Ze moet laveren tussen het vertrouwen van Davis en de eisen van de president.
Met : Scarlett Johansson, Channing Tatum, Woody Harrelson, Ray Romano, Anna Garcia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten