Krakkkkk

Pompiedompiedom, dapper wandelde ik de trein uit, een lekker potje voetballen in het vooruitzicht. Voorzichtig dromend van fabuleuze passeerbewegingen liep ik naar het hek voor het station om mijn fiets te bevrijden van het hem (ik heb een mannenfiets) omringend staal.
Brrrr, het was koud. Zou het al vriezen? Waarschijnlijk wel, want het slot ging niet open. Zachtjes wrikkend poogde ik het sleuteltje heen en weer te bewegen en ja hoor: krakkkk zei het slappe staal. Dat van mijn sleuteltje wel te verstaan, niet van het slot.
GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR, dat werd lopen naar huis. Dat werd mijn lief smekend aankijken of ik haar fiets misschien mocht lenen - ze bood het overigens uit zichzelf al aan, ik kreeg niet de kans het te vragen-, anders zouk niet eens op tijd in de lokale buitenwijk zijn om de zaal te betreden. Dat laatste lukte dus, met hulp van mijn teerbeminde.
Er steekt nog een klein stukkie sleutel uit het slot, morgen maar bewapend met nijptang, ijzerzaag en - mocht het goed gaan- het reservesleuteltje proberen om op klaarlichte dag mijn eigen fiets te ontvreemden.
Ik doe verwoede pogingen mijn humeur te saven....