Ref

Voor de tweede week in successie stond ik met een fluitje, een klokkie en een muntje in de hand op de middenstip. Opnieuw geen scheidsrechter bij het team van mijn dochter.
Daar ik al vaste vlagger ben bij ze, leek het de geleider verantwoord mij als wedstrijdbaas aan te wijzen. Weiger dan marus, als je ruim twintig van die smekende gezichtjes tegenover je ziet.

Vorige week had ik n makkie (het team overigens niet, die kregen fors op de broek), maar vandaag moest ik echt aan de bak: drie keer stilgelegd voor blessures, tijd bijtellen, scheidsrechtersballen, brandjes blussen, taalgebruik kuisen en eenmaal zelfs dreigen met eruitsturen: het was een wedstrijd op het scherpst van de snede.
Bijzonder voor mijz11 was dat ik de dames vandaag floot tegen een jongensteam van mijn oude vereniging. Ik kende de grensrechter van vroeger, kende de vaders langs de lijn en toch moest ik onbevooroordeeld blijven fluiten.
Onverzettelijk waren de meiden, die in de 1e helft op 1-0 voorkwamen en die uitslag met een ware krachttoer over de drempel droegen.
Hilarisch was het gezang van de meiden op de fiets terug:
Jingle Bells (2x), Jingle all the way,
iedereen kan voetballen
behalve V V W !!