Prettig klein gehouden film over het dak- en kanslozenbestaan. Op een goede manier wordt er niet al te diep ingegaan op de reden waarom George nou op straat is komen te staan (nou vooruit, vrouw ziek en vervolgens dood, drinken, bedrijf op de fles. Kort gezegd: omstandigheden).
Belangrijker is dat wordt getoond hoe hij zich staande houdt in die onmetelijk harde maatschappij: de weerstand bij de officiële instanties omdat hij geen papieren bezit, de schuine blik van mensen die hem voorbij lopen omdat hij er slonzig uitziet en waarschijnlijk stinkt, de regelgeving in de opvanghuizen waar hij bij vorst probeert binnen te komen om daar te mogen overnachten.
Dat allemaal draagt George (een goede rol van Richard Gere) allemaal met verve. Hij probeert zijn trots te houden, ook al stelt hij zichzelf continue vragen. Zijn focus ligt op het proberen contact te krijgen met zijn dochter, die uiteraard niet trots is op het bestaan en op de keuzes van pappa. Ze houdt hem af, maar hij houdt vol.
In de opvang bouwt hij min of meer een vriendschap op met de hyperactieve Dixon, een fulltime pratende geesteszieke, die over een zeer goed hart en een opgewekt mensbeeld beschikt. Stukje bij beetje weet hij George op het goede pad te zetten om toch de confrontatie met zijn dochter weer aan te gaan. Om de strijd met de instanties niet langer uit de weg te gaan, omdat een beetje regelgeving ook voor een beetje geld en dus een beetje bestaan kan zorgen. George vermant zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten