Het leven is zwaar op het Ijslandse land. De boeren weten al nauwelijks het hoofd boven water te houden, daar bovenop komt nog eens dat de coöperatie, waarin ze zich hebben verenigd, eerder een last dan een lust blijkt te worden. Tegenover de vaste afname van hun producten staat een dwingende eis van verplichte winkelnering bij de coöperatie, o wee als je je spullen goedkoper uit Reykjavik haalt. Dan wordt je uitgesloten en maak je geen kans meer op hulp , op (zwaar rentetrekkende) leningen en op afname van je melk of je vlees.
Ingibjörg wordt bij de dood van haar man geconfronteerd met dit zware juk : haar man blijkt een van de verklikkers te zijn geweest die sappelende boeren "aangaf" bij de coöperatie. Die rol bleek onhoudbaar, de schaamte ondragelijk : uiteindelijk rijdt hij zichzelf te pletter in de IJslandse heuvels.
Zijn weduwe ziet zich voor een dilemma geplaatst: ze werkten met zijn tweeën al maximaal hard, hoe moet zij nu in haar eentje die torenhoge schulden aflossen bij die dwingende coöperatie? Langzaam komt ze in verzet: ze wil versoepeling van de regels, verlichting van de druk. En daar gaat de coöperatie natuurlijk niet mee akkoord. Er rest haar niets anders dan zich te verenigen. Er moeten meer boeren zijn die zo denken. De strijd verhardt, Ingibjorg radicaliseert.
Ik houd erg van dit soort sociaal drama, blij dat dit nu tegelijk met de nieuwe Ken Loach in de zalen rouleert!
Met : Arndiss Hronn Egilsdottir
Geen opmerkingen:
Een reactie posten