Finding Steve McQueen - Mark Steven Johnson

Finding Steve McQueen op IMDb (6,2)

Finding Steve McQueen op Moviemeter (2,99)

Finding Steve McQueen op Wikipedia

Tamelijk niemendallige heist-film, een beetje mozaïekig opgezet. Ik betrapte mezelf erop dat ik - na een hele dag buiten wandelen en slenteren door de hoofdstad- hier maar moeilijk de aandacht bij kon houden, dat zegt wellicht al iets. Hoe dan ook: het is vermakelijk, maar misschien net niet mijn vermaak.

Begin jaren 70, de Nixon-years. We maken kennis met Harry, een goed uitziende vent die zijn best doet om de fraaie Molly aan de haak te slaan. Ze zit bij hem aan de bar en is van plan om kneiterlam de tent te verlaten. Barman Harry doet hoffelijk tegen haar en langzaam bloeit er iets moois. De twee beloven elkaar geen geheimen voor de ander te hebben, dat zal ze later nog lelijk opbreken.

Er komt namelijk een moment dat hij haar moet opbiechten dat hij eigenlijk een bankrover op de vlucht is. Enkele jaren daarvoor heeft hij met een klunzenclubje de bank beroofd waar president Nixon veel van zijn duister verkregen centen had gestald. De gedachte daarbij was: Nixon staat toch al zo onder vuur, die gaat vast geen stennis schoppen als zijn onrechtmatig verkregen dollars worden weggenomen. 
De kraak is succesvol, de heren gaan elk hun eigen weg maar worden al snel op de huid gezeten door FBI-rechercheur Lambert. Die knoopt de eindjes aan elkaar en weet uiteindelijk de link te leggen door de dandy chauffeur bij de bankoverval en de Steve McQueen- ambities van barman Harry. Nu Harry alles opbiecht aan Molly staan ze voor de keuze: overgave of Bonnie & Clyde.

Met : Travis Fimmel, Rachael Taylor, Forest Whitaker, William Fichtner

FIN - song : Eddie Rabbitt - Drivin my life away

Dane-ye anjir-e ma'abed (aka The Seed of the Sacred Fig) - Mohammed Rasoulof

The seed of the sacred fig op IMDb (7,6)
 The seed of the sacred fig op Moviemeter (3,83)

The seed of the sacred fig op Wikipedia

Het zaad van de ficus, dat via de vogelpoep op bomen belandt, doet deze ficus groeien en de boom omstrengelen. Dusdanig omstrengelen dat het de boom uiteindelijk verstikt. 
(Dit waren ongeveer de openende tekstborden van de film. Dan weet je dat er onheil dreigt).

Boordevol spanning, nog boordevoller rauwe realiteit, boordevolst van pure maatschappijkritiek. Regisseur Rasoulof nam een enorm risico met het maken van deze film: in het ayotollah-gestuurde Iran is het geven van kritiek op het landsbeleid een regelrechte levensbedreiging. Rasoulof startte de opnamen kleinschalig en zonder tamtam in Iran zelf, maar pikte al snel de signalen op dat hij naar het buitenland moest uitwijken als hij niet in het cachot wilde belanden. De film is dus afgemaakt buiten het wonderschone Iran (dat heb ik niet van mezelf, ik ken mensen van zeer nabij die er geweest zijn). Rasoulof leeft nog en is met de film een zegetocht langs de internationale filmfestivals begonnen. 

Dat papa een ferme promotie maakt wanneer hij promoveert tot onderzoeksrechter, dat krijgen de zusjes Rezvan en Sana nog wel mee maar wat hij daar precies doet en vooral waar hij bij betrokken is, dat loopt een beetje langs ze heen. Ze merken het door een stukje toegenomen weelde in huis maar vooral door de hypernerveuze opstelling van hun moeder. Die legt de meiden een strenge en deugdzame leefwijze op: ze mogen niets doen dat de carrière van hun vader ook maar enigszins kan schaden. 
Dat gaat al snel mis wanneer in Teheran de rellen uitbreken die volgen op de gruwelijke en gewelddadige dood van Mahsa Amini, de heldhaftige vrouw die in het openbare leven van Teheran haar hoofddoek afdeed en daar de gruwelijke gevolgen van moest dragen. Vooral Rezvan, de oudste, krijgt op haar universiteit de repressie van dichtbij mee en waagt het om dit thuis rond de eettafel aan te kaarten. Haar ouders zijn geschokt door de opstandigheid van Rezvan, die eigenlijk alleen maar wil weten waaróm haar vriendin geslagen en in het gezicht geschoten is. Haar ouders zijn doodsbang dat de dochters zich met de rellen gaan bemoeien, ze zijn nóg banger dat ze komen te weten met welke juridische activiteiten haar vader zich de laatste dagen bezighoudt. Papa loopt doodsbang rond, hij verlaat het huis nooit meer zonder zijn dienstwapen. Als dat wapen dan ook in huis zoekraakt, is iedereen voor hem verdacht: zijn vrouw kan het gedaan hebben, zijn dochters kunnen het gedaan hebben. Hij moet het tot op de bodem uitzoeken om niet zelf hiervoor gestraft te gaan worden door de autoriteiten. 
Precies tot op dat laatst beschreven moment, is de film loeispannend: je bloed begint te koken bij zoveel patriarchale onderdrukking. De meiden zien hun vader veranderen, ze zien hun moeder veranderen, ze zien de angst regeren. Het onvermijdelijk heftige einde was voor mij net een beetje té Strawdogs, ik houd me liever vast aan de eerste 2,5 uur van deze sterke politieke thriller.

Met: Soheila Golestani, Mahsa Rostami, Setareh Mahleki,  Missagh Zahreh

FIN - song : Kahrzan Mahmood - The sacred fig

Love me love me not - Leila Sahir

Love me love me not op IMDb (6,2)
 Love me love me not op Moviemeter (2,85)

Op dit blog schreef ik al vaker over het fenomeen "telefilm": een kweekvijver van cinema-talent. Zowel beginnende regisseurs (filmstudenten vaak nog) als beginnend acteurs krijgen de kans om in een compact verhaal hun vaardigheden te etaleren en hun ideeën te ventileren. Gotta love that, al is lang niet elke uitvoering even geslaagd. Deze bijvoorbeeld: een iets te geforceerde poging om hip, schokkend en vlot te zijn, als je het mij vraagt. Zeer zeker zaten hier echter ook voldoende lichtpuntjes in, het was hoe dan ook een dynamisch geheel dat helaas gaandeweg begint in te zakken. Ik blijf de telefilms proberen, er zijn nog volop krenten te vinden. 

De film draait om de ADHD-persoonlijk van Ines. Zij is een wervelende erotisch dichteres, die in haar harde en openharitge poëzie de positie van de vrouw benadrukt. Ze deelt al haar geheimen met haar beste vriendin Maha, met wie ze een flat deelt. Ze heeft net weer een afwijzing van haar manuscript binnen, de dames - die elkaar al sinds de middelbare school kennen= besluiten het op een zuipen te zetten. Daar valt hun "No man Friday" plan al snel in het water omdat Ines voor de zoveelste keer een man opduikt die ze het toilet intrekt voor enige snackseks. De dames rollen al jaren zo, dus kijken er beiden niet van op.

De kentering komt echter wanneer Maha aankondigt te gaan samenwonen met haar vriend. Saai, aldus Ines. Burgerlijk, aldus Ines. Ze voelt zich eenzaam in haar huis en slaat volledig door in haar mannenverslindende gedrag. Dat gedrag zou inspiratie op moeten leveren voor haar erotische poëzie, maar het blijkt precies andersom te werken: de eenzaamheid slaat toe, ze mist haar vriendin maar heeft niet de tools om sorry te zeggen of haar gedrag te veranderen. Dan komt er plots toch interesse vanuit een uitgeverij: Ines veert op en besluit haar leven in stapjes te beteren. Tegelijk komt ze tot het besef dat haar poezie wel een oorsprong heeft, ze gaat wroeten in haar eigen verleden en komt tot een naargeestig besef.

Met: Nora el Koussour, Jade Olieberg

September says (aka Sisters) - Ariane Labed

September Says op IMDb (6,4)
 September Says op Moviemeter (3,31)

September Says op Moviemeter

Gisteravond niet voor de voorpremière-film gekozen maar voor de film vóór de voorpremière. Hopelijk houd ik dat nog heel lanf vol, dinsdagavond is de nieuwe maandagavond in ons filmtheater (als in : eerste dag ná het weekend). Weinig bezoekers voor deze film, dat bleek mede te komen door de mindere reacties die van eerdere bezoekers kwamen. Hij zou saai zijn, hij zou onbegrijpelijk zijn, etcetera. Dat laatste, daar ga ik een eind in mee maar saai is deze boekverfilming zeker niet. Traag, dat wel, maar dat vind ik vaak eigenlijk best een aanbeveling. Wat mij vooral voor de film won, is dat ik aan het eind concludeerde dat ik misschien wel op een hele verkeerde manier naar de hoofdpersonen had zitten kijken. Meer zeg ik niet.

Nou ja, wel een samenvattend stukje over het verhaal natuurlijk: de zusjes September en July zijn buitenbeentjes. Dat merken ze voornamelijk op school, waar ze die stille en enigszins artistieke meisjes maar vreemd vinden. U snapt, ze worden gepest. September, de oudste, waakt als een leeuwin over haar jongste zusje: elke pester of plager kan rekenen op ferme repliek, tot en met een pomp op de neus aan toe. Het betekent dat September met enige regelmaat tegen schorsingen aan loopt, momenten waarop haar zusje dus onbeschermd door de gangen van het schoolgebouw moet. July zelf is er overigens niet zo mee bezig, die leeft volledig in haar eigen wereld. Ze is platonisch verliefd op de knapste jongen van de klas en ze gaat ver - te ver- om zijn aandacht te trekken.

Haar actie heeft gevolgen, hun artistiek moeder Sheela houdt ze een tijdje thuis van school en neemt ze mee op een vakantie naar het strandhuis van oma. Als de dames daar zo geïsoleerd in dat huis zitten en de draaicirkel van de meiden steeds kleiner wordt, neemt de invloed van September op haar zus steeds verder toe. Angstvallig ver toe.

Met: Mia Tharia, Pascalle Kann, Rakhee Thakrar

FIN - song : Molly Nilsson- Mountain Time

American Night - Alessio Della Valle

American Night op IMDb (4,4)
 American Night op Moviemeter (1,59)

American Night op Wikipedia

Nu had ik een licht borreltje op (afscheidsreceptie van het werk) maar ik kon - eenmaal thuis op de bank- aan deze film geen touw vastknopen. En gezien de waarderingen op de filmsites hierboven, was ik daarin niet te enige. De film heeft allerlei pretenties maar maakt er eigenlijk geen enkele waar. Neo noir, het is een prachtige term maar als kijker weet je dan nog niet precies wat je kunt verwachten. Maar ja, ik had ooit mezelf opgelegd elke film te beschrijven die ik in zijn geheel bekijk. Komt ie dan:

We herkennen direct de knullige kruimeldief. Die wordt er door zijn schimmige opdrachtgevers om een gestolen Andy Warhol-schilderij (de print van Marilyn Monroe lekker compact opgerold) af te leveren op een locatie waar de anonieme koper ermee mag verdwijnen. Twee identieke sporttassen afgesproken, u kent dat wel. De deal loopt in het honderd, we leren al snel de andere partijen kennen: een wannabe galeriehouder, een maffiazoon die zelf wannabe kunstschilder is, een armlastige galeriehouder, een kunsthistorica en nog wat aanpalende figuren. Ieder heeft hierin zo zijn eigen ambities en zijn eigen problemen. Het knalt, het boemt! En ondertussen verschuift het schilderij steeds maar van tas naar tas, van eigenaar naar eigenaar.

Met: Jonathan Rhys Meyers, Paz Vega, Emile Hirsch , Michael Madsen

FIN - song : Wolfmother - Joker and the thief

Eismayer - David Wagner

Eismayer op IMDb (7,0)

Eismayer op Moviemeter (3,02)

Eismayer op Wikipedia

Er zijn meer films die het onderwerp "homoseksualiteit in het leger" behandelen, maar "Eismayer" is hierin wel uitzonderlijk. Het is namelijk geen knap in elkaar gezette fictie, dit verhaal berust op waarheid. Meneer Eismayer heeft echt bestaan: aan het eind van de film krijgen we nog enkele kiekjes uit zijn bestaan. Met die kennis in het achterhoofd bekijk je de film toch enigszins anders.

Zijn roem is hem vooruitgesneld, alle nieuwe rekruten vrezen te worden ingedeeld in het peloton van majoor Eusmayer. Waarom hij dan zo gevreesd is? Hij is bikkelhard, agressief en duldt geen enkele zwakte. Opgestapelde verhalen over de straffen die hij "falende" soldaten-in-spe oplegde, ze zijn in grote mate voorhanden. Kortom, iedereen schrikt als na de incheck de naam van de monsterlijke majoor valt. Iedereen? Nee, niet iedereen.

Rekruut Mario Fallak is blij met de benoeming van Eismayer tot zijn leidinggevende. Waarom? Mario is ambitieus, op twee totaal verschillende fronten. Hij wíl die loodzware trainingen en oefeningen doorstaan want hij wil beroepsmilitair worden, een hele goede ook. Daarvoor moet je vernederingen en ontberingen doorstaan, dat beseft hij. Maar Mario heeft nog een andere reden: Mario is homoseksueel en weet dat dit hem een uitzonderingspositie geeft in de groep rekruten. Mikpunt van spot, dat snapt hij, hij weet dat hij zal worden beproefd door zowel de legerleiding als de medeleerlingen. Fallak verbergt niet, is open over zijn geaardheid en denkt/hoopt de eerste soldaat te zijn die niets te verbergen heeft: door uit te blinken in zijn vak wil hij aantonen dat de stelling "het leger is niet voor mietjes" aperte onzin zijn, 
Terwijl wij steeds meer inzage krijgen over het privéleven van majoor Eismayer zien we dat die op de werkvloer overduidelijk moeite heeft met het uitdagende gedrag van rekruut Fallak. Een confrontatie is onvermijdelijk. 

Met; Gerhard Liebmann, Luka Dinic, Julia Koschitz

FIN - song : Lilit - Sun is low

Kwestie van geduld - Ruud Schuurman

Kwestie van geduld op IMDb (5,4)
 Kwestie van geduld op Moviemeter (2,14)

Kwestie van geduld op Wikipedia

Waarom ik het toch elke keer weer doe, Nederlandse romkoms aanklikken, weet ik niet meer zo goed. Het bevalt meestal matig tot slecht, maar ik vind wel dat ik het - met de nodige vertraging - wel moet blijven volgen. Ze bedienen een groot publiek, alleen daarom al is het terecht dat deze films gemaakt worden. Ook zijn ze een kweekvijver voor nationaal acteertalent, zowel voor oudere acteurs die zo aan het werk kunnen blijven als voor de jonge opkomende acteurs die de sterren van de toekomst kunnen worden. Ook voor de filmzalen zijn ze van groot belang want het publiek stroomt gretig toe. Tenslotte: als je pretendeert een gevarieerde filmquiz te maken met je team, moet je ook door genres hen waar je zelf niet als eerste aan denkt. Alle reden dus voor een <klik>.

Zoals zoveel van deze films beginnen we in hartje Amsterdam, waar chefkok Monica zeer succesvol is met haar kleine restaurantje. Dermate succesvol zelfs dat ze een Bib Gourmand verdient met haar kookkunsten. De "Bib" is een vooraankondiging van de Michelin-ster dus Monica beseft dat ze naar een andere locatie zal moeten om de verwachte aanloop te kunnen bedienen en de Bib daarmee te gelde te maken. Maar hoe financier je dat? Plots beseft dat ze nog een rekenng te vereffenen heeft in haar geboorteplaats. Ze tuft naar Limburg.

Daar aangekomen komt ze tot het besef dat haar keuze voor Amxterdam een terechte was. Alles is nog hetzelfde in haar dorpje, haar oude vrienden zijn er allemaal blijven hangen en doen hun dagelijkse- helaas niet zo ambitieuze- ding. Of toch? Ze komt erachter dat haar oude vriendinnen elk hun eigen drijfveer hebben. Maar vooral ontdekt ze dat haar oude liefde helemaal niet de sukkel is geweest die ze hem verwijt te zijn. 

Met: Barbara Sloesen, Frans Dam, Genelva Krind, Manuel Broekman

FIN - song : Roel Gommans/Jules Pelvers-  A matter of patience

FIN - song : Rowwen Heze- Limburg

En Fanfare (aka the Marching Band) - Emmanuel Courcol

En Fanfare op IMDb (7,4)
 En Fanfare op Moviemeter (3,65)

En Fanfare op Wikipedia 

Wat kunnen de Fransen dat toch goed: een lekker doorwrocht drama maken van kleine, middelgrote én hele grote menselijke problemen. Net als bijvoorbeeld "Bienvenue chez les Ch'tis" heeft deze film slechts een klein haakje naar verslechterende sociale omstandigheden nodig om een maatschappelijke problemen licht aan de kaak te stellen. Maar het belangrijkste nog is het wijzen op sociale cohesie, op gemeenschapszin, zowel in de grote stad als op het platteland. Hartverwarmend vaak, dit genre. Ik kwam dan ook blij uit de zaal, zeker na de imposante slotscene. Fijne film dit, de medewerkers van ons filmtheater vertelden dat ze fijne reacties krijgen van het publiek dat de zaal verlaat.

Thibaut is dirigent, wat zeg ik: mééster-dirigent die over de hele wereld gevraagd wordtom orkesten te begeleiden. Wanneer hij weer een keer terug in Parijs is, gaat het plots mis: hij zakt in elkaar met de baton nog in de hand. Ziek blijkt hij, doodziek zelfs. Hij blijkt leukemie te hebben en alleen door een beenmergtransplantatie gered te kunnen worden. Hij snelt naar zijn moeder en zus om ze om levensreddende medewerking te vragen. Uit tests blijkt zijn zus niet compatibel te zijn, simpelweg omdat ze zijn zus helemaal niet is. Pas nu- na zoveel jaren- begint zijn moeder uitleg te geven: zijn zus is niet zijn zus, zijn moeder is niet zijn moeder. Het pad naar het verleden wordt uitgestippeld, het loopt naarhet mijnengebied in  Noord-Frankrijk vanwaar Thibault destijds geadopteerd is. Uiteraard reageert Thibault geschokt, maar hij grijpt met beide handen de laatste kleine strohalm aan: hij heeft een broer.

Die broer blijkt op zijn beurt altijd gedacht te hebben dat hij enig kind was van zijn reeds lang overleden moeder. Heel anders dan zijn beroemde broer leidt hij een eenvoudig leven: hij is kok in het restaurant van een van de lokale mijnbouwbedrijven, blaast in de dorpsfanfare zijn partijtje mee en toont zijn grote sociale hart door de stakende mijnwerkers van een ander bedrijf dagelijks van eten te voorzien. 
De twee totaal verschillende broers moeten dus iets voor elkaar gaan betekenen, sterker nog, ze blijken van elkaar afhankelijk : Jimmy helpt uiteraard broer Thibault direct uit de medische brand maar valt direct terug in zijn bescheiden sociale leven. Dat gaat niet zomaar, want Thibault wil graag iets terug doen. Dat kan, zo blijkt: hun ver uit elkaar liggende muzikale werelden kunnen best érgens samen komen.

Zoals eerder gezegd: de finale van de film is majestueus en werkt vol op het gemoed. Het maakt dat je blij de zaal uitkomt. Dat deed ik toch al, ik was volledig ingepakt door de heerlijke rol van Pierre Lottin, die een ontwapend eerlijk personage neerzet.

Met: Benjamin Lavernhe, Pierre Lottin, Sarah Suco

FIN - song : Michel Petrossian - Valse pur Thibault

Joan Baez : I am a noise - Miri Navasky/Maeve O'Boyle/Karen O'Connor

Joan Baez: I am a noise op IMDb (7,0)
 Joan Baez: I am a noise op Moviemeter (3,38)
Joan Baez: I am a noise op Wikipedia

Getriggerd door "haar" prominente rol in de recente Bob Dylan-film bedacht ik dat deze nog op de harde schijf had staan. Alsnog maar kijken dus. Dat bleek nog geen onverdeeld genoegen: de materie razend interessant, maar de vertelvorm tegen het saaie aan. Dat loste ik op door het kijken in 3 delen op te knippen, dat lijkt me vast geen goed teken, waardoor ik het toch tot een goed einde bracht. 

Dat razend interessante in de materie zit m erin dat de van Indiaanse afkomst zijnde zangeres op beslissende momenten in de geschiedenis op de juiste plek was. Ze was er toen de young folkie Bob Dylan zijn eerste schreden op het muzikantenpad zette, er zouden vele albums,duetten en optredens volgen. Ze werden een liefdespaar, maar zagen allebei tijdig in dat daaraan vasthouden destructief zou zijn. 

Ze was aanwezig bij de cruciale momenten in de opkomst van Martin Luther King, ze volgde en ondersteunde de droom die hij had. Ze demonstreerde mee, liep mee in de mars naar Washington en liep over de brug bij Selma. Ze demonstreerde - met haar toenmalige partner, die ook de vader van haar kind werd- tegen de oorlog in Vietnam, ging daarbij zelfs zover dat ze zich liet arresteren. Ze was, kortom, een vrouw die stond voor haar mening. Een vrouw die streed voor gelijke rechten voor iedereen. Een vrouw die wist dat ze met haar hemelse stem de meningen van al die onderdrukten kon verwoorden. Activisme was haar handelsmerk. 
Tussen al die politieke, historisch bepalende momenten door krijgen we in de documentaire ook een inzicht in haar dramatische privéleven: niet alleen vond ze slechts moeizaam "de man van haar leven", ook nare jeugdherinneringen en familiaire trauma's komen aan bod. Baez is inmiddels ruim 80- enkele jaren geleden gestopt met touren- haar tijd wordt nu volledig gevuld met overdenkingen van haar roerige verleden. 

FIN - song : Sarah Lynch - Back Home

On falling - Laura Carreira

On falling op IMDb (7,4)
 On Falling op Moviemeter (3,36)

On Falling op Wikipedia

Sociaal drama op zijn pittigst. Een ongemakkelijke film, deze "On Falling". Dat komt oa door het gekozen tempo, maar zeker ook door het gebrek aan lichtpuntjes die het leven van onze hoofdpersoon beschijnen. Omdat het voorpremiére-avond was, werden we weer geacht een waarderingscijfer aan te geven, ik heb dat - op de vijfpuntsschaal - in het midden gelaten. Gelukkig voor de makers steekt dat toch al enigszins af met de waarderingen op IMDb en Moviemeter. Mijn advies aan u is dan ook om het gewoon te gaan proberen, hopelijk ben ik degene die ietwat afwijkt. 

Aurora (ja, weer een) is vanuit Portugal op het platteland van de UK beland. Op zoek naar verbetering is ze uiteindelijk beland bij een groot distributiebedrijf waar zij een orderpicker is. Een van de betere, dat dan weer wel: ze krijgt met enige regelmaat complimenten van de bedrijfsleiding en wordt zelfs een keer uitgeroepen tot "medewerker van de maand". Andersom gebeurt het echter ook dat ze aangesproken wordt op het inzakken van haar productiecijfers als ze haar mindere dagen heeft.

Wat je zou verwachten, is dat Aurora deze baan als opstap gebruikt om in te burgeren en haar leven te verbeteren. Maar dat komt steeds maar niet: in de bedrijfskantine is ze zwijgzam, 's avonds zit ze op haar kamer of in de keuken van haar appartementencomplex waar ze zich voornamelijk afzijdig houdt van haar medebewoners, haar telefoon lijkt haar enige vriend. Voornamelijk zeg ik, want die nieuwe Poolse bewoner is wel erg aardig: hij vraagt of ze mee wil eten en biedt haar een drankje aan. Er gloort dus hoop, gaat ze dan toch communicatiever en socialer worden? Als er dan ook nog een keer een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek binnenkomt, lijken langzamerhand alle seinen op groen te staan. Maar dan moet ze er wel wat voor gaan doen: ze zal moeten ontbolsteren. 

Met: Joana Santos, Ines Vaz, Piotr Sikora

FIN - song : Lankum - What do we do when we have no money

Astolfo (aka Never too late for love)- Gianni di Greogorio

Astolfo op IMDb (6,3)

Astolfo op Moviemeter (2,56)

Astolfo op Wikipedia

Deze heeft vrij lang gedraaid in ons filmtheater, maar op een of andere manier koos ik steeds voor andere titels. Toen ie dan ook op een van mijn filmzenders voorbij kwam, klikte ik snel op opnemen. ik houd sowieso wel van Italiaanse films (aantrekkelijke landschappen, interessante taal) en wist dus dat ik me bij feelgood van deze categorie geen buil zou vallen. 

Het begint echter allemaal wel wat problematisch: Astolfo, een professor-in-ruste, krijgt van zijn hospita te horen dat zij zijn woonruimte nodig heeft voor de gezinsuitbreiding die haar familie treft. Astolfo moet zo goed als halsoverkop vertrekken. Gelukkig heeft hij een alternatief: voordat hij naar Rome vertrok, woonde hij in een enorm groot pand dat ooit door de Pauselijke Alliantie aan zijn familie was geschonken. Hij is er decennialang niet meer geweest maar het buitenhuis zou nu zomaar zijn domicilie kunnen worden. Maar dat gaat zomaar niet.
Bij aankomst in het dorp wordt Astolfo al met scheve ogen bekeken. Vanuit de aanpalende pastorie (oorspronkelijk ook onderdeel van zijn panden) gluurt men angstig door de gordijnen, bang om langzaam ingepalmde woon- en leefruimte weer te verliezen. In het pand wacht hem nog een verrassing: er doolt een man rond die het pand acht jaar geleden kraakte omdat hij dakloos dreigde te worden. Astolfo raakt niet in paniek, sterker nog: hij gaat samen met deze man én met de pastoor richting woningverbetering: ze leggen stroom aan, de keuken wordt bruikbaar gemaakt en er is zelfs plek voor een derde bewoner die voor de mannen gaat koken. Het lijkt vredig allemaal, maar Astolfo wordt door de notabelen van het dorp steeds met argwaan behandeld; zijn oude eigendomspapieren zouden wel eens hun plannen kunnen doorkruisen. Het lijkt hem allemaal niet te deren want zijn focus ligt elders: hij heeft zijn zinnen gezet op een warm contact met de mooie dame Stefania. Hij wil daten, hij wil gezelschap zijn én geven. Niets gaat zonder slag of stoot.

met: Gianni de Gregoria, Stefania Sandrelli, Alphonso Santagao

FIN - song : Mattia Carratello & Stefano Ratchev - Amare Sognare Forse Russare

Danny Collins- Dan Fogelman

Danny Collins op IMDb (7,0)
 Danny Collins op Moviemeter (3,32)

Hoewel er best wat fout is aan deze - op waarheid gebaseerde- film is ie heel goed te verdragen. Dat foute, dat zit m voor een groot deel in Al Pacino, die schmiert in het kwadraat. Tegelijkertijd zorgt die Pacino er met een uitdagend soort humor toch voor dat de film goed te verdragen is. Wat de film heel plezierig maakt, zijn de uitstekende en beeldbepalende bijrollen: Annette Bening (hoe zou je níét van haar kunnen houden), Christopher Plummer en Bobby Cannevalle : als je die op je castlist hebt staan, kun je aan de slag. 

Uitgeblust is ie, de zanger-op-leeftijd die Danny Collins hier weer op een podium staat uit te hangen. Altijd weer zijn grootste hit "Baby Doll" te moeten zingen, is al een opgave maar meer nog baalt Collins ervan dat zijn publiek met zijn succesnummer is meegegroeid. En dan vooral qua leeftijd: hij zit tegen een verzameling krulspeldenkapsels aan te kijken waar hij niet meer blij van kan worden. Als hij dan ook na een volgende avond van optreden, coke snuiven en alcohol slempen zijn veel te jonge vrouw opnieuw met een andere man aantreft, is het genoeg: roer om!

Hij breekt zijn tour af, schenkt zijn huis aan zijn aanstaande ex en vliegt met zijn privéjet naar New Jersey. Daar neemt hij intrek in een hotel alwaar hij afkickt van de drugs (en bijna ook van de drank) en vervolgens gaat proberen een totaal ander repertoire te schrijven: hij wil kleiner, hij wil persoonlijker. Wat we dan namelijk net geleerd hebben: aan het begin van zijn carrière was Collins een veelbelovend songschrijver wiens werk dermate opviel dat hij na zijn eerste- geflopte- album een persoonlijke brief kreeg van John Lennon. Nou ja, hij kreeg die brief niet zelf, de manager hield hem. Na veel omwegen is de brief bij zijn huidige manager belandt, die hem uiteraard aan Collins cadeau doet. De brief brengt de gedachten terug naar die begintijd en Collins wil kijken of hij nog een keer een net zo frisse blik op het leven kan weergeven. Zijn persoonlijke leven is hem tot inspiratie: in New Jersey doet hij ook een nieuwe poging om met zijn zoon in contact te komen, na decennialang niet naar hem te hebben omgekeken. Dat gaat niet makkelijk. Na het eerste desastreuze contact vervalt Collins weer in oude rock-n-roll-patronen, zodanig dat de charmante hoteleigenaar hem weer bij zinnen moet brengen.

Met: Al Pacino, Annette Bening, Christopher Plummer, Bobby Cannevalle, Jennifer Garner

FIN - song : Al Pacino - Don't look down

Motherhood- Katherine Dickmann

Motherhood op IMDb (4,6)
 Motherhood op Moviemeter (1,92)

Hoewel dit een aan vele kanten matige romkomedie is, heb ik me toch wel beziggehouden gevoeld. Dat komt voornamelijk door het fris ontwapenende spel van Uma Thurman. Door haar aanpak verzandt de film niet in een opeenstapeling van clichés. En toch een beetje wel (vandaar de matige waardering). 

Midlife all over. Eliza, halverwege 40, kan het nauwelijks allemaal bijbenen: de kinderen uit bed halen, ontbijten regelen, dagplanning maken met haar sullige man, kinderfeestje voorbereiden, boodschappen én shoppen. Het is teveel, zoveel is duidelijk. Gevolg van al deze rituele plichten is dat ze zich niet meer gewaardeerd voelt: niet meer sexy, niet meer nuttig, niet meer avontuurlijk. Terwijl ze vroeger als beginnend schrijfster toch zo veel te vertellen had.

Ze probeert een doorbraak te forceren door mee te doen aan een schrijfwedstrijd over moederschap, waarbij ze alle hierboven genoemde problemen op tafel legt. Dat ze daarbij ook het gedrag van andere moeders - en zelfs van intieme vriendinnen - meeneemt, veroorzaakt al snel ophef. Moet ze dan toch het roer maar weer omgooien, moet ze alle schepen achter zich verbranden en opnieuw beginnen? Oh wacht, eerst dat kinderfeestje nog.

Met : Uma Thurman, Anthony Edwards, Minnie Driver, 

FIN - song : Baby Flamehead - Desire

Il Traditore (aka The Traitor) - Marco Bellocchio

Il Traditore op IMDb (7,1)
 Il traditore op Moviemeter (3,250

Dit blijft sterk hoor, heb m toch weer vol inspanning zitten kijken. Niet alleen het ongelooflijk boeiende - op harde waarheid gebaseerde - verhaal van maffia-kopstuk Tomasso Buscetta en rechter Falcone, maar ook het intens prachtige acteerwerk van topacteur Pierfrancesco Favino pakken je helemaal in. Het maakt deze film tot een heerlijk exemplaar van de Italiaanse cinema. Misschien zelfs exemplarisch. Heel tof.

Cosa Nostra, Omerta, maffia, capo di tutti capi: andiamo!

Mijn recensie van 5 jaar geleden: BEGT: Il Traditore (The Traitor) - Marco Bellocchio

FIN - song : Tomasso Buscetta - Historia de un amor

The apartment - Billy Wilder

The apartment op IMDb (8,3) !!!

The Apartment op Moviemeter (3,80)

Ongelooflijk genoten gisteren, in het prachtige instituut LAB111 (daar ademt men film).

Hoewel de film van Billy Wilder ouder is dan ikzelf ben, is er werkelijk niets gedateerds aan. Er is klucht, er is dynamiek, er is romantiek, er is een licht stukje maatschappijkritiek. Heel goed gewoon, niet voor niets haalt de film 65 jaar na verschijning nog gewoon een 8,3 als waarderingscijfer binnen. Komt natuurlijk mede door het sprankelende acteerwerk van de geweldige sterren Jack Lemmon en Shirley MacLaine: alles oogt nog tintelfris. Voor de filmstudenten die het grootste deel van de bezoekers van LAB111 vormen, is het basismateriaal. Fijn voor hen dat dermate oude films, die we thans klassiekers mogen noemen,  nog gewoon bekeken kunnen worden. Leer ervan (net zoals wij als verwend kijker overigens moeten doen). 

Daar zit hij weer, de ambitieuze kantoorklerk C.C. Baxter. Zoals elke dag neemt hij zijn positie in op de 19e etage van het majeusteuze kantoorgebouw van zijn werkgever, verzekeringsgigant Consolidated Life. Voorzichtig bouwt hij aan zijn carrière, hij wil letterlijk hogerop in het gebouw. Al snel merken we dat hij daar een bijzondere service voor moet verlenen: met iets te grote regelmaat verhuurt hij zijn appartement voor een paar uurtjes onder aan (een pool van) collega's. Die kunnen daar hun buitenechtelijke escapades botvieren. Het maakt dat Baxter regelmatig overwerkt omdat hij zijn appartement niet in kan, hetgeen bij collega's overkomt alsof hij er alles voor overheeft om door te groeien in zijn bedrijf. Het mes snijdt daarmee aan alle kanten. Maar het kan natuurlijk niet altijd goed blijven gaan.

Zelf heeft Baxter zijn blik laten vallen op de charmante ongecompliceerde liftbediende Fran Kubelik. Zij lijkt niet ongevoelig voor zijn charme-offensief maar hapt steeds maar niet toe. Terwijl Baxter de agenda van de verhuur van zijn appartement ietwat in het honderd laat lopen, komt hij er op een gegeven moment achter waarom. Fran blijkt een van de dames te zijn met wie zijn collega's afspreken in zijn appartement. Sterker nog: ze doet het met directeur Sheldrake, die op zijn beurt Fran aan het lijntje houdt met loze beloftes dat hij voor haar zal kiezen. Baxter snapt dat hij nooit verder naar Fran toe zal kunnen groeien omdat hij daarmee zijn carrière op het spel zal moeten zetten door tegen de directeur op te staan. De oplossing komt uiteindelijk van Fran zelf, al is haar keuze vele malen dramatischer dan iedereen kan vermoeden.

Met : Jack Lemmon, Shirley MacLaine, Fred MacMurray, Ray Walston, Jack Kruschen

Gezien in : LAB111

Vermiglio (aka Vermiglio, the Mountain Bride)- Maura Delpero

Vermiglio op IMDb (6,9)
 Vermiglio op Moviemeter (3,46)

Wel degelijk zaten er sterke of zelfs magische momenten in de film, maar toch maar toch: zelf zag ik de Zilveren Leeuw (de juryprijs van het 81e filmfestival van Venetië) niet aan af. Daarvoor zat er niets iets te veel gelatenheid, te veel kalmte in de film die net te weinig van dat soort oplevingen kende. Volbloed arthouse, dat zeker, dus het werkte wel voor mij maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen even voldaan uit de zaal kwam. Wel zat de film boordevol prachtige beelden en interessante personages, dus u kunt aan de bak!

Het laatste oorlogsjaar van WO2, in de Italiaanse bergen is het een pittige opgave om te overleven. Barre koude, veel armoede en veel geïsoleerde levens met weinig toekomstperspectief. Het grote gezin Graziadei (jazeker, "dank aan God") rommelt zo goed en zo kwaad door: elk jaar een nieuw kind ( hoewel ze de armoede en de ziektes niet allemaal overleven), niet voor iedereen is er toegang tot onderwijs en daarmee kans op een beter gevulde toekomst. Vader is de dorpsonderwijzer en is een strenge en hardvochtige man: hij heeft zijn keuzes al gemaakt welke van zijn kinderen verder gaan komen en welke kinderen maar moeten afwachten in welke hoedanigheid de toekomst op hen afkomt. 

Een van hen, dochter Lucia, valt in de laatste categorie: ze blinkt niet uit in leren maar is wel een kundige kracht in het boerenbestaan dat de familie er op na houdt. 
Alle settings veranderen als er plots een vreemdeling het dorp intreedt: hij (Pietro) komt van Sicilié maar is op het vasteland terecht gekomen doordat hij de vijand moest bevechten. Die strijd blijkt hij nu ontvlucht. Hoe logisch dat ook mag lijken, een deel van het dorp kijkt hem daarop aan: men heeft geen greintje waardering voor deserteurs. Zonder de achtergrond van Pietro te kennen, delen de partijen zich op. Pietro klust was op de boerderij van de Grazadei's en vat interesse op voor de stille dochter Lucia. 

Die weet niet goed wat ze daarmee moet, maar ze ziet ook wel in dat het mogelijk haar enige kans is op een ander leven: een huwelijk zou voor haar een uitweg zijn uit het kansloze armoedige boerenbestaan. Ze trouwen, de oorlog eindigt en plots lijkt alles een stuk zonniger te worden. Lijkt, zeg ik, want plots komt er een pikzwarte sluier over het gezin en met name over de zwangere Lucia te hangen.

Met: Martina Scrinzi, Tomasso Ragno, Giuseppe de Domenico

Gezien in : Cinema Oostereiland

Deux (aka Two of us) - Filippo Meneghetti

Deux op IMDb (7,2)
 Deux op Moviemeter (3,48)

Uitermate sfeervolle, ja zelfs warme film over de spanningsvelden tussen onvoorwaardelijke liefde en liefde onder voorwaraden. Twee ervaren acteurs dragen de film, waarbij ik vooral het weerzien met Barbara Sukowa een positieve opsteker vond: die heb ik in de jaren 80 een aantal loodzware rollen ijzersterk zien neerzetten, om haar nu opeens in een Franse film haar grote kunsten te zien etaleren, was een prettige openbaring.

Sukowa speelt Nina, een vrouw op leeftijd die al jaren een verborgen leven leidt. In een ver verleden - toen ze als reisleidster in Rome werkte- ontmoette ze de vriendelijke Francaise Madeleine. De twee werden verliefd, Nina reisde achter haar aan naar Frankrijk. Er was echter één grote maar.

De twee konden hun liefde niet openbaren, daarvoor was Madeleine's scheiding te vers. Daar werd ze toch al op aangekeken door haar kinderen. Het bekendmaken van een nieuwe liefde, die dan ook nog eens een vrouw is, zou de band met haar kinderen (en daarmee ook die met haar geliefde kleinzoon) mogelijk definitief doorbreken. De dames vinden de oplossing door in een trappenhuis twee appartementen tegenover elkaar te bewonen. Elke avond, als de visite weg is, zoeken ze elkaar op. 

Nu ze op leeftijd raken, groeit de wens om permanent samen te zijn: ze denken over terugkeren naar Rome, daar een leuk appartementje te kopen van de opbrengst van hun eigen twee woningen. Maar ja: hoe vertel ik het mijn kinderen? Terwijl de makelaar al over de vloer is, dringt Nina nog een keer op openheid aan bij Madeleine. Die vindt dat lastig. Er ontstaat een clash tussen de geliefden, met bijna fatale afloop. Ineens liggen alle kaarten anders, ineens moeten zowel toekomst als verleden herschikt worden.

Met: Barbara Sukowa, Martine Chevalier, Lea Drucker 

FIN - song : Betty Curtis- Sul mio carro