The seed of the sacred fig op Moviemeter (3,83)
The seed of the sacred fig op Wikipedia
Het zaad van de ficus, dat via de vogelpoep op bomen belandt, doet deze ficus groeien en de boom omstrengelen. Dusdanig omstrengelen dat het de boom uiteindelijk verstikt.
(Dit waren ongeveer de openende tekstborden van de film. Dan weet je dat er onheil dreigt).
Boordevol spanning, nog boordevoller rauwe realiteit, boordevolst van pure maatschappijkritiek. Regisseur Rasoulof nam een enorm risico met het maken van deze film: in het ayotollah-gestuurde Iran is het geven van kritiek op het landsbeleid een regelrechte levensbedreiging. Rasoulof startte de opnamen kleinschalig en zonder tamtam in Iran zelf, maar pikte al snel de signalen op dat hij naar het buitenland moest uitwijken als hij niet in het cachot wilde belanden. De film is dus afgemaakt buiten het wonderschone Iran (dat heb ik niet van mezelf, ik ken mensen van zeer nabij die er geweest zijn). Rasoulof leeft nog en is met de film een zegetocht langs de internationale filmfestivals begonnen.
(Dit waren ongeveer de openende tekstborden van de film. Dan weet je dat er onheil dreigt).
Boordevol spanning, nog boordevoller rauwe realiteit, boordevolst van pure maatschappijkritiek. Regisseur Rasoulof nam een enorm risico met het maken van deze film: in het ayotollah-gestuurde Iran is het geven van kritiek op het landsbeleid een regelrechte levensbedreiging. Rasoulof startte de opnamen kleinschalig en zonder tamtam in Iran zelf, maar pikte al snel de signalen op dat hij naar het buitenland moest uitwijken als hij niet in het cachot wilde belanden. De film is dus afgemaakt buiten het wonderschone Iran (dat heb ik niet van mezelf, ik ken mensen van zeer nabij die er geweest zijn). Rasoulof leeft nog en is met de film een zegetocht langs de internationale filmfestivals begonnen.
Dat papa een ferme promotie maakt wanneer hij promoveert tot onderzoeksrechter, dat krijgen de zusjes Rezvan en Sana nog wel mee maar wat hij daar precies doet en vooral waar hij bij betrokken is, dat loopt een beetje langs ze heen. Ze merken het door een stukje toegenomen weelde in huis maar vooral door de hypernerveuze opstelling van hun moeder. Die legt de meiden een strenge en deugdzame leefwijze op: ze mogen niets doen dat de carrière van hun vader ook maar enigszins kan schaden.
Dat gaat al snel mis wanneer in Teheran de rellen uitbreken die volgen op de gruwelijke en gewelddadige dood van Mahsa Amini, de heldhaftige vrouw die in het openbare leven van Teheran haar hoofddoek afdeed en daar de gruwelijke gevolgen van moest dragen. Vooral Rezvan, de oudste, krijgt op haar universiteit de repressie van dichtbij mee en waagt het om dit thuis rond de eettafel aan te kaarten. Haar ouders zijn geschokt door de opstandigheid van Rezvan, die eigenlijk alleen maar wil weten waaróm haar vriendin geslagen en in het gezicht geschoten is. Haar ouders zijn doodsbang dat de dochters zich met de rellen gaan bemoeien, ze zijn nóg banger dat ze komen te weten met welke juridische activiteiten haar vader zich de laatste dagen bezighoudt. Papa loopt doodsbang rond, hij verlaat het huis nooit meer zonder zijn dienstwapen. Als dat wapen dan ook in huis zoekraakt, is iedereen voor hem verdacht: zijn vrouw kan het gedaan hebben, zijn dochters kunnen het gedaan hebben. Hij moet het tot op de bodem uitzoeken om niet zelf hiervoor gestraft te gaan worden door de autoriteiten.
Precies tot op dat laatst beschreven moment, is de film loeispannend: je bloed begint te koken bij zoveel patriarchale onderdrukking. De meiden zien hun vader veranderen, ze zien hun moeder veranderen, ze zien de angst regeren. Het onvermijdelijk heftige einde was voor mij net een beetje té Strawdogs, ik houd me liever vast aan de eerste 2,5 uur van deze sterke politieke thriller.
Dat gaat al snel mis wanneer in Teheran de rellen uitbreken die volgen op de gruwelijke en gewelddadige dood van Mahsa Amini, de heldhaftige vrouw die in het openbare leven van Teheran haar hoofddoek afdeed en daar de gruwelijke gevolgen van moest dragen. Vooral Rezvan, de oudste, krijgt op haar universiteit de repressie van dichtbij mee en waagt het om dit thuis rond de eettafel aan te kaarten. Haar ouders zijn geschokt door de opstandigheid van Rezvan, die eigenlijk alleen maar wil weten waaróm haar vriendin geslagen en in het gezicht geschoten is. Haar ouders zijn doodsbang dat de dochters zich met de rellen gaan bemoeien, ze zijn nóg banger dat ze komen te weten met welke juridische activiteiten haar vader zich de laatste dagen bezighoudt. Papa loopt doodsbang rond, hij verlaat het huis nooit meer zonder zijn dienstwapen. Als dat wapen dan ook in huis zoekraakt, is iedereen voor hem verdacht: zijn vrouw kan het gedaan hebben, zijn dochters kunnen het gedaan hebben. Hij moet het tot op de bodem uitzoeken om niet zelf hiervoor gestraft te gaan worden door de autoriteiten.
Precies tot op dat laatst beschreven moment, is de film loeispannend: je bloed begint te koken bij zoveel patriarchale onderdrukking. De meiden zien hun vader veranderen, ze zien hun moeder veranderen, ze zien de angst regeren. Het onvermijdelijk heftige einde was voor mij net een beetje té Strawdogs, ik houd me liever vast aan de eerste 2,5 uur van deze sterke politieke thriller.
