Naast rockfanaat ben ik ook altijd gek geweest op folkies en singwer-songwriters. Begin jaren kwam opeens Billy Bragg op mijn lijstje. Een punky neo-folkie die faam verwierf als "singing socialist". Engeland was geen pretje in die dagen: mijnsluitingen en -stakingen, werkloosheid en het aankomend Thatcherisme.
Bragg verbeeldde die hopeloze situatie simpelweg met gitaar en verbale pracht. Nooit helemaal doorgebroken is ie, maar velen van jullie kennen vast zijn "A New England", later gecoverd door Korst imme Keel (zoals Johohoost Kirsty Maccoll altijd noemde).
Ook poëtische toppers als "the Milkman of human kindness" en "The man in the iron mask" staan op deze debuutplaat.
Bragg bleef nog vele jaren platen maken, maar haalde pas enig commercieel succes toen ie samen met de mannen van Wilco in de erfenis van onuitgebracht materiaal van Woody Guthrie dook. Twee prachtige interpretatie-platen waren daarvan het resultaat.
Eerst deze maar weer eens lekker draaien!
3 opmerkingen:
nooit van gehoord
wordt t wel s tijd!
new engeland doet meezingen aan de bar.
Een reactie posten