Film naar mijn hart. Een sociaal drama, gestoeld op het stellen van een morele vraag.
De menselijke worsteling die uit het beantwoorden van die vraag voorkomt, wordt in deze film prachtig verbeeld. Een sneer naar de tijdgeest, een verwijzing naar de vogelvrijheid van werknemers, een illustratie van het speelballengedrag dat ondernemers tegenwoordig straffeloos kunnen vertonen.
Sandra krijgt te horen dat ze wordt ontslagen bij het zonnepanelenbedrijf waar ze werkt. Er is nog één kans dat ze mag blijven: als ze de zestien collega's weet te overtuigen om af te zien van hun bonus en daarmee geld vrij te maken om Sandra aan het werk te houden. Na het weekend (deux jours, une nuit) wordt er maandagmorgen vroeg opnieuw gestemd.
Dankzij druk van een van die collega's en dankzij verwoede pogingen van haar man om de laatste strohalm te grijpen, gaat Sandra op bezoek bij de zware zestien. Tegen wil en dank, want liefst sluit ze deuren en ramen en gaat zelfmedelijdend op bed liggen.
Het resultaat is wisselend: mensen zeggen het geld van de bonus hard nodig te hebben en gaan dus echt niet tegen hun eigen portemonnaie stemmen. Maar ook zijn er mensen met gewetensbezwaren als ze wel zelf zouden overleven in deze strijd , maar niet hun collega die toch een van hen is.
Het wordt sprokkelen, het wordt ronselen. Sandra heeft geen zin meer. Sandra wordt blij van de summiere bijval die ze krijgt. Zou het dan toch....?
Sterk. Dramatisch sterk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten