De titel is de grootste trigger. Omdat ie berust op een Franse filosofie. Tussen 5 en 7, dat zijn volgens die theorie de onbestemde uren waarin mensen van elkaar het minste weten. Vermoed wordt altijd dat men nog net op het werk is, onderweg is daarvan richting huis of nog even ergens blijft hangen. Volgens de theorie zou het dan ook bij uitstek de periode zijn dat minnaars elkaar ontmoeten voordat beide partners zich naar huis, naar hun gezin begeven.
Brian Bloom is een nog niet erg succesvol schrijver in New York. Tijdens een wandeling ontmoet hij een bloedmooie (ja , echt waar) vrouw die direct flirt op flirt stapelt bij de jonge artistiekeling. Hij begint te happen en inderdaad praat de dame hem een hotelkamer in.
Maar daar begint het : 'there's no such thing as a free lunch'. Het is een van de sleutelzinnen uit de film. Inderdaad is zij op zoek naar een verzetje, maar ze heeft daarvoor steeds maar tot 7 uur de tijd want dan moet ze snel naar man en kinderen en verplichtingen.
Ondanks de vurige relatie die ontstaat, houdt zij zich strikt aan de afspraken. Brian trekt dat niet langer en probeert de zaak naar zijn hand te zetten. Dan kent hij de regels niet, zo blijkt.
Doordat de hoge vlucht uiteraard ook een vrije val kent, vindt hij wel voldoende materiaal om meer succes te behalen in zijn schrijverij. En dat is ook wat waard.
Niemandalletje, deze film. Maar ook niks mis mee. En zij, de hoofdrolspeelster, is geloofwaardig als wandelende verleiding, dat spreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten