Ondanks de an sich interessante invalshoek vallen films als deze bij mij altijd in een gat. Uiteindelijk gaat het vermaak aan mij voorbij, gaat de hoge mate aan fantastische gebeurtenissen me in de weg zitten en wordt het onwerkelijke voor mij dus amper voorstelbaar. Terwijl dat laatste een van de belangrijkste functies van film is: de verbeelding van wat onwerkelijk lijkt toch iets werkelijker maken.
Lucy is een vehikel voor krap anderhalf uur prettig naar Scarlett Johansson kijken. Ze is een lowlife dame die betrokken raakt bij een inventief drugszaakje. De handelaren in een onwerkelijk effectieve nieuwe stof bezorgen de gebruiker een (tijdelijk) beter gebruik van de hersencapaciteit (het interessante deel van de film is natuurlijk: beseffen wij dat we slechts 10 procent van onze capaciteit gebruiken maar dat zulks altijd nog het dubbele is van de meeste dieren. Slechts de dolfijn denkt effectiever en inventiever.)
De drugs worden geimplanteerd bij vier willekeurig gekozen slachtoffers, waaronder Lucy. Doordat ze mishandeld wordt door degenen die haar de drugs weer moeten ontnemen, begint de stof in haar buik te werken. Haar hersencapaciteit neemt schrikbarend toe, in no time is ze vrij en bedenkt ze een weg om zowel de dealers te beletten hun daden uit te voeren als een bekende hersenprofessor haar diensten aan te bieden. Gaandeweg neemt het percentage hersenvermogen toe, gaandeweg climaxt de film.
Zoiets.
Met : Scarlett Johansson, Morgan Freeman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten