Thelma - John Margolin

Thelma op IMDb (7,2)
 Thelma op Moviemeter (3,11)

Nou, ik heb Louise op geen enkel moment gemist. Thelma redde het prima in haar eentje om ons anderhalf uur te vermaken. "Thelma" is simpelweg een heerlijke film, met zowel aandoenlijke als aanstekelijke humor. Daar komt bovenop dat het verhaal wel degelijk op waarheid gebaseerd is, het maakt het allemaal nog wonderlijker. Feelgood van de bovenste plank, met enkele significanties: de oudere generatie is vaak veel zelfredzamer dan we denken ( de film plaatst oplossingsgerichte ouderen kaarsrecht tegenover de wat verdoofde jongere generatie die niet altijd de juiste beslissingen durft te nemen om het heft in handen te nemen). Een sterk verhaal (en dat kun je op meerdere manieren uitleggen) met veel vaart en humor. 

Ze is al een stukkie in de negentig maar woont - na het overlijden van haar man- nog zelfstandig. Thelma redt zich nog best, laat zich zelfs door haar aandoenlijke kleinzoon Daniel de finesses van de computer uitleggen: emailen, social media, digitaal winkelen, the whole shebang. Aarzelend klikt en scrollt ze haar weg over het wijde web. Helaas is zoonlief niet altijd aanwezig om haar vragen te beantwoorden, want Thelma blijkt alsnog een gewillig slachtoffer voor een phishing-truc. Goedgelovig reageert ze op het telefoontje dat haar kleinzoon een ongeluk heeft veroorzaakt en nu snel geld nodig heeft om de schade te betalen. Thelma brengt het bedrag bijeen en levert de envelop af op het postkantoor. 

Ze belt haar dochter om te vragen hoe het met haar kleinzoon is, het blijkt het begin van allerlei verwikkelingen. Er is natuurlijk niets met hem aan de hand, Thelma blijkt het slachtoffer van ordinaire oplichting. Waar haar familie de nadruk legt op "het is maar geld, je gezondheid telt' gaat Thelma vol in de tegenaanval. Ze laat zich niet zomaar haar spaargeld afpakken door mensen met een slechte inborst. Ze heeft het adres van de envelop nog op een papiertje staan, ze gaat verhaal halen. Uit het verzorgingstehuis haalt ze haar vriend Ben op (oorspronkelijk alleen om zijn booster te lenen, maar Ben laat haar dit niet alleen oplossen). Twee oudjes, belust op wraak.

Hoofdrolspeelster June Squibb is daadwerkelijk even oud als de vrouw op wie het verhaal gebaseerd is, het maakt haar acteerprestatie alleen maar aandoenlijker én geloofwaardiger.

Met : June Squibb, Richard Roundtree, Fred Hechinger, Parker Posey, Clark Gregg

FIN - song :  Nick Stuba- Thelma's theme

Fremont - Babak Jalali

Fremont op IMDb (6,9)
 Fremont op Moviemeter (3,34)

Bitterzoete poëtische arthouse. Lekker traag, soms zelfs bijna stilvallend. Ik ben er wel van maar mijn vrouw had er meer van verwacht. Zelf ben ik blij dat mijn favoriete filmtheater films als deze blijft programmeren, ook al zitten er maar 3 mensen in de zaal. Arthouse is een belangwekkende, soms zelfs experimentele component van het hele filmwereldje, net zoals wereldcinema dat is: niet per se richten op een groot publiek en dikke box office, maar wel een verhaal willen vertellen of vormgeven. Hoeft niet elke dag, maar wat mij betreft moet zeker een duidelijk percentage van de vertoonde films een arthouse-component hebben.

We schuiven aan in een koekjesfabriek, een heel kleintje ook nog. Daar zit de dromerige Donya stilzwijgend envelopjes te vouwen waar gelukskoekjes in worden gestopt. Niet het boeiendste werk, maar het is werk. Sinds haar vlucht uit Afghanistan heeft Donya haar toekomst langzaam zelf vormgegeven: ze woont in een flat waar meerdere vluchtelingen wonen, ze eet elke avond bij het restaurant van een landgenoot. Die hechting met de basis mengt ze met de kennismaking met andere culturen: op de werkvloer van het kleine fabriekje (Japanse werkgever, Amerikaanse werknemers) houdt ze zich op de vlakte maar ze absorbeert de rituelen en verhalen van haar collega Joanna. 

Om haar vluchttrauma beter te verwerken zoekt ze contact met een psycholoog, die helpt haar van het schuldgevoel af: ze vindt het moeilijk om met "geluk" bezig te zijn terwijl zoveel van haar landgenoten het moeilijk hebben en vechten voor haar leven. Stukje bij beetje duwt de psych haar in de richting van the American Dream. 

Wanneer er een functie vrijkomt op de fabriek hoeft Donya plots niet meer aan de fabricagekant te zitten maar mag ze de teksten verzinnen die op het papiertje in de koekjes moeten komen te staan: oneliners die niet te overdreven zijn maar die wel als geluk-zoekend kunnen worden beschouwd. Donya besluit een kansje te wagen en propt er uit eigenbelang eentje tussen die haar in contact moet brengen met iemand die haar droom kan verwezenlijken. Plots komt haar kalme leventje in een stroomversnelling.

Met : Anaita Wali Zada, Gregg Turkington, Jeremy Allen White, Hilda Schmeling

FIN - song :  Vashti Bunyan - Diamond Day

L'amour et les forêts (aka Just the two of us)- Valérie Donzelli

L'amour et les forêts op IMDb (6,6)
 L'amour et les forêts op Moviemeter (3,29)

Sterke liefdesthriller waarbij de regisseur kan bouwen op het zeer gedegen spel van de prachtige Virginie Efira. De Belgisch-Franse actrice heeft de juiste mimiek om het emotionele proces te verbeelden waar onze hoofdrolspeelster doorheen moet. Heb haar al in meerdere dragende rollen gezien, maar ze wordt hier dan toch bij vlagen van het doek gespeeld door een ijzersterke Melvil Poupaud die de griezel in zichzelf alle ruimte geeft om te groeien. Nu ik de setting al min of meer heb weergegeven, is het beschrijven van het verhaal verder een eitje..

Blanche leeft een te zeer teruggetrokken leven, volgens haar tweelingzus, Ze moet eruit, weg uit die boeken, ze moet mee naar een feestje. Tegen haar zin gaat ze mee naar de party waar haar zus Rose zich vol in het feestgedruis mengt maar zij stil in een hoekje gaat zitten observeren. Wij weten dan al genoeg: juist dan gebeurt het. Plots zit ie naast haar: haar oude schoolgenootje Grégoire Lamoureux, uitgegroeid tot een knappe en welbespraakte man. Schoorvoetend zwicht Blanche voor zijn charmes, waarop eerst de fysieke liefde volgt en langzamerhand ook de warme gevoelens. 

Hoewel zus Rose hem argwanend bekijkt, gaat Blanche stapje voor stapje verder in haar relatie: als hij overplaatsing krijgt voor zijn bankiersbaan, gaat zij met hem mee. Ze verlaat het vertrouwde kustplaatsje waar ze is opgegroeid en verhuist naar de bosrijke omgeving van Metz, waar ze als lerares Frans al snel emplooi vindt. Kinderen, een vet huis, allebei een baan: wat kan er mis gaan?

Nou, veel dus. Steeds obsessiever wordt Gregóire in de bezittelijke benadering van zijn vrouw. Meerdere telefoontjes per dag, vragen waar ze blijft en hoe laat ze thuis is, ze ziet hem zelfs rondjes rijden rondom de school waar ze werkt. Volgens de letter van de wet gaat hij nergens te ver, maar het benauwt Blanche meer en meer zich steeds maar te moeten verantwoorden. De charmante Greg lult zich overal uit, is goed met de kinderen maar meer en meer ebt het plezier uit het leven van Blanche weg. Plezier dat plaats maakt voor ongemak, ongemak dat plaats maakt voor angst. Ze moet iets doen, ze moet uitbreken. Maar hoe?

Melvil Poupaud blijkt een bedrieglijk acteur: knappe vent, goede babbel maar ik heb in tijden niet meer zo'n onvervalste engerd gezien in films als deze meneer Lamoureux (jaja, die naam,,). Efira is rotsvast goed als altijd, maar Poupaud excelleert: samen maken ze dit tot een heel sterke film.

Met: Virginie Efira, Melvil Poupaud, Dominique Reymond, Romane Bohringer

FIN - song :  Paolo Conte - Sirat al Bunduqqiyah

For all mankind - Al Reinert

For all mankind op IMDb (8,1)
 For all mankind op Moviemeter (3,80)

Door de heerlijke film "Fly me to the moon" weer even hernieuwd geïnteresseerd geraakt in de successen van de ruimtevaart. Gelukkig had ik deze oude docu (1989!) op de schijf staan, dus ik diepte de verhalen hiermee verder op.

De docu is samengesteld uit door de astronauten van de respectievelijke Apollo-missies zelf geschoten beeld. Dit wordt aangevuld met de al wat bekendere beelden van het NASA- zenuwcentrum in Houston. Veel commentaar wordt geleverd door oud-astronauten, waarbij overduidelijk het plezier van hun ervaringen afspat. Ze beseften in een unieke positie te zitten: ze hoorden bij de eersten die de aarde bewust verlieten, ze hoorden bij de erg kleine club die op een andere planeet hebben rondgelopen en/of -gereden , daarbij steeds met een schuin oog de aarde in de gaten te houden ("The blue marble" , zoals ze hem steeds noemden. 

Als kijker wordt je vooral meegenomen in de culminatie van een zeer gedegen voorbereiding door de wetenschap, die op heel veel momenten goed bleek te hebben ingeschat welke verrassingen de ruimtevaarders zouden kunnen tegenkomen. Het was me het kunststukje wel, daar mag de mensheid best heel trots op zijn. 

Legacy of Lies - Adrian Bol

Legacy of Lies op IMDb (5,1)
 Legacy of Lies op Moviemeter (2,45)

Het is niet altijd een onverkort voordeel om film-veelvraat te zijn. Je schiet immers niet altijd raak, soms pak je er eentje waar je geen touw aan vast kunt knopen. Bij deze bijvoorbeeld, waar ik de complete speelduur heb lopen verzuchten dat men het maar nodeloos moeilijk deed omdat we toch allemaal weten waar het op uit draait. Ik was getriggerd (pun intended) doordat de film deels in Oekraïne speelt en daar vanuit ook voor een deel geproduceerd is. Louter vakmatige interesse, maar ik zag er weinig van terug in de film.

Een poging: na een teleurstellend verlopen operatie keert MI6 - agent Martin Baxter terug in zijn oude leventje: beveiligen en een beetje prijsvechten. Zijn dochter vindt het allemaal maar niks, maar verdient ondertussen wel geld door op het verlies van haar vader in te zetten. 

Baxter is bij de mislukte operatie zijn partner kwijtgeraakt en dat niet alleen: ook een koffer met belangrijke bestanden die hij veilig moest stellen, raakte in het bezit van zijn opponenten. Waarschijnlijk Russen, maar Baxter verdenkt ook zijn oud-collega's bij MI6 en CIA. Hoe dan ook: alle partijen zitten achter elkaar aan, de Russen kidnappen Baxter's dochter om druk te zetten terwijl Baxter zelf met een Russische journaliste probeert de klus te klaren. Pief. En Paf. En ook heel veel Poef.

Met: Scott Adkins, Julia Bol, Honor Kneafsey, Martin McDougall

FIN - song :  Fernando Olaya- Stereophonik

The New Boy - Warwick Thornton

The New Boy op IMDb (5,7)
 The New Boy op Moviemeter (2,38)

Geen beste start voor deze film, zo kort na verschijning al op een 6min als waarderingscijfer te staan. Ik snap het wel: Cate Blanchett is altijd plus 1, de beelden zijn prachtig maar het verhaal is warrig en de boodschap uiteindelijk te mager. Vol goede bedoelingen, ongetwijfeld, maar het beklijft niet. En dat is jammer, want zoals gezegd is de cameravoering prachtig: weidse vergezichten van Australische woestijnen tegenover golvende korenvelden met in het midden een klein kloostertje. Geniet dáár dan maar van. 

Het lukt ze uiteindelijk toch om hem te pakken te krijgen. Twee rangers hebben in de woestijn een zware kluif aan het tengere Aboriginal-jongetje die zich maar lastig laat overmeesteren. Uiteindelijk winnen de mannen met de wapens het van het jongetje met de blote handen. Ze pakken hem in en leveren hem af bij een geïsoleerd klooster op het platteland. 

Daar bestuurt Sister Eileen een gemeenschap van een stuk of 10 weesjongetjes, ondersteund door een medezuster en een goedwillende klusjesman. Eerder overleed de abt, maar dat heeft Eileen stil gehouden voor haar kerkelijke bestuurders omdat het risico bestond dat zij het klooster wilden opdoeken. Ze leven van de landbouw, mondjesmaat komen er leveranciers langs en in de tussentijd worden de weesjongetjes klaargestoomd tot godvrezende dienstbare jongelui die op elke ranch en bij elk bedrijf inzetbaar zijn. En daar is dan plots de New Boy.

Hij praat niet, eet met zijn handen en slaapt ónder zijn bed. Dat hij anders is dan hen, zien alle bewoners van het klooster direct, maar ze zien ook dat er wel iets bijzonders in hem zit. Een door een slang gebeten jongen wordt door New Boy van het gif ontdaan, waarmee zijn leven wordt gered. Sowieso hangt er een vleugje magie rondom de jongen heen. Dat komt pas goed tot uiting als de langverwachte bestelling van zuster Eileen wordt geleverd: een manshoog Jezusbeeld dat in de kapel wordt geplaatst. New Boy treedt in contact met het beeld.

Met: Aswan Reid, Cate Blanchett, Deborah Mailman, Wayne Blair

FIN - song :  Outfluence- Amor Vivir Volar

Four Good Days- Rodrigo Garcia

Four Good Days op IMDb (6,6)
 Four Good Days op Moviemeter (3,29)

Deze film wordt u aanbevolen door de Jellinek Kliniek. Nee, maar echt. Aangezien mijn vrouw voor haar werk nogal frequent met (cliënten van) deze organisatie te maken heeft, zag ze op hun socialmedia-account dat mensen die werkzaam waren in het vakgebied werden getipt deze film te kijken. Ik keek mee.

Keihard bonkt Molly op de deur van haar ouders' huis. Achter de deur staat moeder Deb met een verwrongen gezicht te wachten tot ze ophoudt, haar partner Chris op een meter of drie achter haar. Ze hadden nog wel een afspraak: Molly zou pas weer bij ze langskomen als ze clean was, als ze middelenvrij de dag kon door komen. Er was teveel gebeurd om nog vertrouwen in elkaar te hebben, om elkaar op het woord te geloven. Deb doet de deur dan ook niet open, Molly blijft de hele nacht in de tuin hangen. 

De volgende ochtend komt het toch tot een gesprek, een wasbeurt en een koffie. Deb weigert handreikingen te doen aan haar heroïneverslaafde dochter zolang ze niet toezegt mee te gaan naar de verslavingskliniek. Dat gebeurt uiteindelijk en na enige opwinding wordt ze dan toch geconsulteerd. Na enige bevragingen (hoeveelste keer is het dat jij je bij de kliniek meldt?) wordt er toch een behandeling afgesproken. Maarrrr; niet direct. Die behandeling kan pas plaatsvinden over vier dagen, eerst moet elk spoor van drugs uit haar lijf verdwenen zijn. Pas dan kan ze een (maandelijkse) injectie krijgen die haar lichaam zo ziek maakt bij gebruik, dat de drager van dat lichaam er vanzelf van afziet en het gebruik afwijst. 

Moeder en dochter, hard en wijs geworden door eerdere afkickpogingen, zullen eraan moeten geloven: dochterlief moet vier dagen onder toezicht én regime van moeder blijven, pas maandag mag ze terugkomen voor die bewuste medicatie. Dat het zwaar gaat worden voor dochter, voor moeder, voor iedereen: dat beseffen ze allemaal.

Met: Glenn Close, Mila Kunis, Stephen Root

FIN - song :  Reba McIntyre- Somehow you do

Les Intranquilles (aka The Restless) - Joachim Lafosse

Les Intranquilles op IMDb (6,6)
 Les Intranquilles op Moviemeter (3,64)

Dat had ik eigenlijk moeten doorzien. De titel "De onrustigen" verklapt eigenlijk al dat het er wel eens hevig aan toe kan gaan in deze film. Dat klopte. Niet de makkelijkste film derhalve, maar wel een met een bloedserieus onderwerp en vooral uitstekend acteerwerk. Het maakt dat je veel van de onrust voor lief neemt omdat dit nu eenmaal noodzakelijk is om weer te geven welke spanning er staat op de relaties van de hoofdpersonen. 

Wij zouden er niet over peinzen, maar vader Damien laat zijn 8-jarige zoontje Amine rustig het motorbootje besturen waarmee ze het water op zijn gegaan. Damien zegt: "Doe het nou maar, je weet hoe het moet" en duikt zelf het water in om terug te zwemmen naar de kust. Het zou een heel korte film zijn geweest als het hier al mis was gegaan, maar nee: Amine brengt het bootje veilig naar het strandje waar zijn moeder in de zon ligt te wachten op de terugkeer van haar mannen. Wel is ze danig ongerust als blijkt dat de terugkeer van Damien langer op zich laat wachten dan gezond is. Maar ook dit komt goed.

Gaandeweg de film begrijpen we hoezeer dit een sleutelscene is geweest, een bewuste keuze om de film te openen: Het toont de zelfredzaamheid van het jongetje, het toont de nerveuze ongerustheid van de bezorgde moeder en het toont de onbezorgde impulsen en driften van de vader. Vader lijdt onder een bipolaire stoornis, blijkt al eerder enige tijd opgenomen te zijn maar is daar kennelijk weer goed uit gekomen. Des te zorgwekkender zijn dus de signalen die hij in toenemende mate afgeeft: manisch is hij bezig met de productie van schilderijen voor een aanstaande expositie, onverantwoord springt hij om met de veiligheid van Amine en diens leeftijdsgenootjes, fel zijn de discussies met zijn vrouw Leila, die hem tot rust probeert te manen maar hem niet in toom weet te houden. "Accident waiting to happen", de kijker weet dan al dat dit alleen maar zal toenemen, dat een volgende climax zich aankondigt.

Met: Leïla Bekhti, Damien Bonnard, Gabriel Merz Chammah, Patrick Descamps

FIN - song :  Lia Maria Johnson - Sin

Au revoir les enfants (aka Goodbye Children ) - Louis Malle

Au revoir les enfants op IMDb (8,0)
 Au revoir les enfants op Moviemeter (3,71)

1987, dat was toch echt al in mijn volop actieve filmkijk-leven, maar toch kwam deze film op mij over als veel ouder. Dat kan te maken hebben met de onderwerpkeuze en de stijl van de filmmaker, maar objectief gezien kwam de film gedateerder over dan het releasejaar vertegenwoordigt. Doet overigens niets af aan de kwaliteit van de film, integendeel zelfs: als een film uit 1987 nu nog met een waarderingscijfer van 8,0 op IMDb staat, dan is ie uitzonderlijk van kwaliteit. Dat klopt: hoe verder de film vordert, hoe meer je erin gezogen wordt, hoe meer je ook invoelt met de geheimen die de jongens met zich mee dragen. Sterk, het woord "klassieker" steekt de kop op.

1944, Parijs. De jonge Julien wordt door zijn moeder naar het Franse platteland gestuurd. Ze kan zijn veiligheid (en die van Julien's broer) niet meer garanderen en stuurt ze naar een strenge paterskostschool beneden de vuurlinie van de dan al 4 jaar durende oorlog. 

Julien is kwetsbaar, kwetsbaarder dan zijn al wat grotere broer in ieder geval. Waar die zich goed weet te handhaven tussen de pesterige leeftijdsgenootjes, dreigt Julien onder te gaan: Julien is wat stiller, klein, bedplasser en bovendien wat gevoeliger dan goed voor hem is in deze omgeving. Broerlief neemt het af en toe wel voor hem op, maar hij moet toch veel zelf oplossen. Gelukkig heeft hij van zijn moeder een voorraadje jampotten meegekregen, waardoor hij mee kan draaien in een clubje dat zich middels ruilhandel van wat verlichting (sigaretten!) voorziet in deze strenge leefomgeving. 

Alles verandert voor Julien als de bescheiden Jean Bonnet als nieuwe leerling de klas wordt binnengebracht. Julien voelt meteen een verbondenheid met de kwetsbare jongen en doorziet al snel dat Jean grote geheimen met zich mee draagt. Julien achterhaalt de ware (Joodse) identiteit van Jean en besluit de gevluchte jongeman enige bescherming te bieden tegen de dreigingen die voor Bonnet van binnen en van buiten de kostschool lijken te komen. De twee krijgen een sterke band maar zijn waakzaam, het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht.

Met : Gaspard Manesse, Raphael Fejtö, Francine Racette, Stanislas Carré de Malberg

Svaniti nella notte (aka Vanished in the night) - Renato de Maria

Svaniti nella notte op IMDb (5,2)
 Svaniti nella notte op Moviemeter (2,58)

Half gelukte thriller, die we vooral bekeken vanwege de goede ervaringen met hoofdrolspeler Riccardo Scamarcio (oioioi, mensen, La Meglio Gioventu is echt 6 uur filmpracht). Zijn mooie markante kop waarbij hij beurtelings met vochtige ogen dan wel een staalharde blik van het scherm afkijkt, het maakt een film al snel het genieten waard. 

We krijgen in de eerste minuten van de film al een voorproefje van wat we verderop krijgen: het geluk van het pico bello gezinnetje van Pietro en Elena lijkt een beetje op te raken. Bij een boottochtje lijken hun kinderen plots te verdwijnen. Gelukkig blijkt het een onderdeel van het spel van hun zoontje en dochtertje te zijn maar niet lang daarna gaat het echt mis.

Het stel zit met hun respectievelijke advocaten aan tafel: er moet een scheiding worden geregeld, Elena wil terug naar haar geboorteland (de VS) om daar haar vak van psychotherapeute weer op te pakken maar er wordt wel aan de kinderen getrokken: zwartmaken, slecht afschilderen, u snapt het wel. 
Pietro blijkt diep in de schulden te zitten omdat hij een buitenhuis gekocht heeft en dat wil verbouwen. Als de kinderen daar bij hem overnachten, verdwijnen ze plotseling. Uiteraard verdenkt Pietro zijn geldschieters en krijgt inderdaad al snel een telefoontje. Er rest hem maar een manier om snel aan geld te komen om zijn kinderen vrij te kopen, maar daarvoor moet hij zich wel in gevaarlijk vaarwater begeven.

Met: Riccardo Scamarcio, Annabelle Wallis, Massimiliano Gallo

FIN - song :  Jeff Russo - End Crawl

The Fall Guy - David Leitch

The Fall Guy op IMDb (7,0)
 The Fall Guy op Moviemeter (3,20)

Flinterdunne komedie waarin ondanks het magere verhaaltje veel te genieten valt. Dat komt vooral door de prachtige chemie tussen de twee hoofdrolspelers, waar niet alleen vanwege hun rollen de vonken vanaf springen. Zij voorkomen dat de film als een soufflé inzakt, steeds weten ze net op tijd de kijker wat genietmomentjes voor te schotelen. De film gaat niet voor de prijzen, maar is er wel eentje die je zonder risico kunt gaan kijken zonder je erg bekocht te voelen. 

Colt Seavers is een stuntman, misschien wel de beste in zijn vak. Hij draait zijn hand niet om voor gevaarlijke sprongen, auto-ongelukken en spelen met vuur. Met zijn stunts heeft hij min of meer de carrière van Tom Ryder, die geldt als topacteur, vorm gegeven. Ryder plukt de vruchten en de miljoenen, Seavers staat steeds voor hete vuren (pun intended). Het maakt Seavers trouwens helemaal niet uit, hij vermaakt zich prima met het werk en, veel belangrijker, het geeft hem de kans om in de buurt te zijn van de knappe en charmante cameravrouw Jody. Ze schuifelen omzichtig om elkaar heen op de set, maar het komt steeds nét niet helemaal tot wasdom. Dan slaat het noodlot toe.

Bij een stunt waarbij Seavers van grote hoogte moet vallen, gaat het mis: hij breekt zijn rug en verdwijnt van het toneel. Letterlijk zelfs, hij trekt zich na zijn herstel terug uit het filmwereldje en gaat werken als koerier van een burrito-restaurant. Niet meer met 150 kmh, niet meer op leven en dood. 

Plots krijgt hij, anderhalf jaar, na dato een telefoontje van een filmproducer. Of hij als de wiedeweerga naar Australië wil komen om twee belangrijke carrières te redden: Tom Ryder zit in de knel met een filmopname en heeft verklaard dat alleen Seavers hem daaruit kan redden. Als belangrijk detail vertelt de producente iets dat Colt moet overhalen: zijn vroeger gliefde Jody is daar die film aan het opnemen, ditmaal als regisseuse. Het ticket is al besteld, Colt hoeft alleen nog maar op het vliegtuig te stappen. Hoewel hij niet ontevreden is met zijn kalme leventje, lokt de liefde hem toch naar de overkant van de oceaan. Het blijkt een grote set-up.

Met : Ryan Gosling, Emily Blunt, Aaron Taylor-Johnson, Hannah Waddingham

FIN - song :  Blake Shelton - Unknown Stuntman

Abandoned - John Laing

Abandoned op IMDb (6,3)
 Abandoned op Moviemeter (2,63)

Op de filmzender Film1 (vier kanalen continue film) klik ik vaak van alles aan, vanuit de gedachte : "wie weet kom ik er een keer aan toe, we zien later wel.". Na een jaar vervallen ze, ik weet dan niet altijd meer wat me bewoog om op de REC te drukken. Zo ook deze: bij het lezen van de drieregelige filmbeschrijving kon ik al vooraf invullen hoe een en ander zou verlopen. Maar ja, lekker kort, dus ik deed het maar even. 

We gaan in dit waargebeurde verhaal terug naar 1989. Schipper Jim zoekt een kleine crew om hem te helpen zijn trimaran "Rose-Noelle" over te varen naar Tonga. Niet de grootste afstand, het moet in een paar dagen te doen zijn. Omdat het op de wateren daar aardig kan spoken, heeft Jim zijn aandacht bij het besturen nodig en moeten er dus anderen mee als bootsman en als kok. Hij vindt drie mannen die elk hun eigen reden hebben om 'er even tussenuit te gaan'. 

Eenmaal op zee lijkt het vlot te gaan, maar begint de scheiding der geesten zich af te tekenen als Jim zegt dat hij zijn best wil doen om de meewind van een naderende storm te pakken zodat ze een paar dagen sneller op Tonga kunnen zijn. Zijn onervaren crew vindt daar wat van en nog voordat er een besluit genomen wordt, neemt het noodlot hen te pakken. Een muur van water, een huizenhoge golf overspoelt de kleine trimaran en werpt hem op zijn kop. Stuurloos dobberen de heren over blauwe mijlen, zich reddend met de laatste water- en voedselvoorraad. De spanning loopt op, het leiderschap van Jim wordt betwist en het dreigt geheel mis te gaan als een van de mannen doordraait. Net op tijd weten ze de rijen te sluiten en zich te richten op vis- en vogelvangst voor het eten en het opvangen van regenwater voor de broodnodige vochtregulering. Meer dan 100 dagen overleven ze erin totdat er dan plots een eilandje in zicht komt..

Met: Dominic Purcell, Peter Feeney, Owen Black, Greg Johnson

FIN - song :  Alcest- Ecailles de lune, pt 1. 

Hors-saison (aka Out of Season) - Stephane Brizé

Hors-saison op IMDb (6,6)
 Hors-saison op Moviemeter (3,50))

Pittige praatfilm. zoals de Fransen dat kunnen. Lekker triest dekentje over de film heen, terwijl er toch tussendoor kleine lichtstraaltjes door de wolken schijnen. Ik ben hier erg liefhebber van, mede ook door het sterke acteerwerk van de twee hoofdrollen! Niet voor iedereen weggelegd deze, maar wij zaten te smullen.

Mathieu is gevlucht. Weg uit Parijs, waar de druk hem te groot werd. Hij mag dan een succesvol filmacteur zijn, dat wil nog niet zeggen dat ie zorgeloos en vrij van angsten zijn debuut kan gaan maken op het toneelpodium. Er zijn nog een paar weken te gaan, maar het werd Mathieu te heet onder de voeten. Hotel geboekt aan de winderige Franse kust: het is buiten het seizoen dus hij struikelt niet over de toeristen, zijn enige medebewoners zijn ouderen die voor de fameuze thalasso-therapieën naar deze plaats komen. 

De helft van de dag is Mathieu kwijt aan telefoontjes met zijn (boze) regisseur, met zijn partner die zich steeds maar moeilijk van haar televisiewerk kan losrukken om zijn klaagzang aan te horen. De andere helft van de dag peinst Mathieu, mijmert hij en zondert hij zich af. Het gaat niet goed met hem, dat is duidelijk. Maar dan...een telefoontje.

Het is in het kustplaatsje al snel rond gegaan: een bekende filmacteur in het hotel! Een de mensen die dat bericht vernam, is de ingetogen Alice. Getrouwd met een dokter, een 15-jarige dochter onder haar hoede, een goed en groot huis: het lijkt of Alice het allemaal wel goed voor elkaar heeft. Maar Alice blijkt onrustig te reageren op het nieuws: klaarblijkelijk heeft Mathieu 15 jaar geleden met haar gebroken, hij beëindigde plots de relatie en vertrok. Aarzelend zoekt Alice contact, ze wil alsnog duidelijkheid over de drijfveren van Mathieu. En ze weet nog niet dat ze hem niet op zijn beste moment treft, hij is aangeschoten wild. Een vereffening? Een hereniging? Een woordenstrijd? Wat is er nog over van hun gezamenlijke verleden, kunnen ze de strijdbijl begraven? 

Met: Guillaume Canet, Alba Rohrwacher

Fly me to the moon - Greg Berlanti

Fly me to the moon op IMDb (6,8)
 Fly me to the moon op Moviemeter (3,17)

Heerlijke film, ik ga het gewoon niet anders opschrijven. Natuurlijk zit er een behoorlijk stukje kitsch in, natuurlijk zijn wetenschap en romantiek hier op een aparte manier aan elkaar geknoopt, natuurlijk wordt er hier en daar aardig buiten de paden der waarheid gewandeld. Maar het mooie is: de film pretendeert ook niet anders te zijn. Op een prettige manier wordt de draak gestoken met de bloedserieuze koude-oorlogssfeer maar ook met de huidige politieke sfeer van complotten en fakenews. Zit er allemaal in, bovendien steekt Scarlett Johansson in topvorm in haar schmierende rol als marketinggoeroe die verzeild raakt in de wereld van techneuten en politiek. Ik heb de twee uur met een regelmatige glimlach doorstaan bij deze film, die vermoedelijk nergens prijzen gaat pakken maar die wel doet wat het moet doen: het publiek in de zaal een leuke tijd geven. 

Ze doet het vaker, Kelly Jones harkt een flink deel van haar inkomen binnen met leugentjes om bestwil. Alles ter wille van de boodschap, je zou het de definitie van marketing kunnen noemen. Erg verrassend is het dan ook niet dat ze opvalt bij de medewerkers van de president. We leven in 1968, zeven jaar na de Cubacrisis en de daar overheen geblufte aankondiging van John F. Kennedy dat de Amerikanen nog dat decennium mensen op de maan zou zetten. Er is dus niet veel tijd meer over, het aanvankelijk enthousiasme bij de Amerikanen kalft af, er zijn mislukkingen en ook de financiële middelen worden steeds lastiger bij elkaar gesprokkeld. Precies daarvoor wordt Kelly Jones benaderd: zij moet het stuurs wetenschappelijke NASA instituut helpen aan een verkoopbaar product. Ze moet haar gladde marketing loslaten op het Apollo 11-project om daarmee twijfelende senatoren overstag te laten gaan. 

Niet alleen de senatoren zijn sceptisch, vooral de wetenschappers moeten niets van haar weten. Projectleider Cole Davis voorop, die veegt Jones het liefste zijn kantoor uit en gaat tussen haar en zijn medewerkers staan. Gaandeweg ziet hij echter ook dat die maanlanding er helemaal nooit gaat komen als het geen sexy product is: het volk moet elke dag geconfronteerd worden met de grote droom. Hand in hand gaan Jones en Davis de strijd met de senatoren aan. Maar dat blijkt nog niet het grootste probleem. Dat komt in de vorm van Moe Berkus, naaste medewerker van president Nixon. Die hamert op de wedloop met de Russen en schetst een schrikbeeld: "we can't let our fellow Americans look at a communist moon! We cannot lose". Mocht het dus - net als met de Apollo 1missie - fout gaan met deze maanreis, dan moet de televisie niet dát weergeven maar een gelúkte maanlanding vertonen. Anders gezegd: "je maakt maar een nep-uitzending die de huiskamers wordt ingestraald: de Star Spangled Banner moet wapperen op de maan, we moeten de eerste zijn". Kelly Jones zit danig met deze opdracht in de maag, maar wordt door Berkus vakkundig gechanteerd met haar dubieuze verleden. Ze moet laveren tussen het vertrouwen van Davis en de eisen van de president.

Met : Scarlett Johansson, Channing Tatum, Woody Harrelson, Ray Romano, Anna Garcia

FIN - song :  Sam Cooke - Nothing can change this love

Dune: Part two - Denis Villeneuve

Dune: Part Two op IMDb (8,6)
 Dune: Part Two op Moviemeter (3,99)

Waarschijnlijk mis ik een bepaald gen. Het lukt me maar niet om enthousiast te worden van fantasy-films en - in iets mindere mate- van science fiction. Deze film, uitgesteld  in première gegaan vanwege de acteursstakingen, pookte de verwachtingen flink op: nog mooier, nog grootser, nog beter geacteerd en nog beter gefilmd. Superlatieven schoten te kort. U ziet het: een 8,6 op de scoremeter, dat is hoogst zeldzaam. Kosten noch moeite gespaard maar dan heb je ook wat. Inderdaad is het een groots en meeslepend epos, dicht geplamuurd met spectaculaire beelden van mensen en machines, die in de meest uiteenlopende vormen met elkaar in gevecht gaan. Maar ik begreep er geen reet van. Althans: tussen alle verschillende talen, volken en bloedlijnen probeerde ik wanhopig ook maar het dunste verhaallijntje vast te houden om de film enigszins binnen te laten komen. Dat lukte net. Een zes voor de moeite, een acht voor de cameravoering maar verder had ik na de dikke drie uur nog steeds geen chocola in handen. Anyway: een poging.

Na de vorige oorlogen is Paul Atreides nog de enige overlevende van zijn volk. De strijd om de heerschappij op de planeet Arrakis is nog niet gedaan, nog steeds vecht het Harkonnen-volk tegen alle andere stammen in het zuiden van de planeet om de macht. Paul moet aansluiting zoeken bij andere volken en hen overtuigen van de slechtheid van de Harkonnetjes. Dat blijkt niet moeilijk. Hij krijgt steun van zijn plots opduikende oude strijdmakker Gurney, die hem begeleidt in de mars die hij met zijn stoere vriendinnetje Chani en haar stamgast Stilgar voorbereidt. Gurney weet hem te vertellen waar het verloren gewaande wapenarsenaal van de Atreides zich bevindt. Met die wapens zou Paul, die na een aantal tests en een aantal naamswijzigingingen inmiddels algemeen als leider van het Zuiden wordt aanvaard, de strijd tegen de Harkonnen stevig kunnen aangaan. Het wordt niet makkelijk, het wordt knokken.

Wel een ongekende lijst aan bekende namen en gezichten die voorbij komen, waarbij je even door de vermommingen en verkleedpartijen heen moet kijken om te zien wie je voor je hebt. Dat maakte de 166 minuten beter verdraagbaar. Ach, we deden een filmmiddagje op de bank dus het was hoe dan ook ontspannen.

Met: Timothée Chalamet, Zendaya, Josh Brolin, Javier Bardem, Stellan Skarsgaard, Charlotte Rampling, Rebecca Ferguson, Austin Butler, Florence Pugh, Christopher Walken, Lea Seydoux

FIN - song :  Hans Zimmer - Only I will remain

In the land of Saints and Sinners - Robert Lorenz

The land of saints and sinners op IMDb (6,3)

The land of saints and sinners op Moviemeter (3,04)

Voor films met een Iers tintje ben ik altijd te porren: interessant land met dito mensen, dito geschiedenis. Daarnaast gezegend met prachtige landschappen en vaak ondersteund door mooie muziek. Ben er zelf 3 x geweest en dat zal absoluut niet voor het laatst geweest zijn. Toen mijn vrouw tijdens ons filmdagje gisteren dan ook met deze titel aan kwam dragen, was het vrij snel rond. Zien! Het werd geen wereldschokkend geheel maar om bovenstaande redenen desondanks een goede voldoende, heb me geen moment verveeld.

We gaan naar 1974, toen de Troubles nog volop het land beheersten (ook in het zogenaamd vrediger deel van de Four Green Fields). In Belfast wordt een aanslag gepleegd op een kantoortje, maar de aanslag mislukt deels: er komen drie passerende kinderen bij om. Dit maakt het voor de daders, de IRA, publicitair lastig om de aanslag op te eisen. De daders moeten op de vlucht. We komen ze later weer tegen. 

In de groene county Donegal leeft Finbar zijn op het oog saaie leven (na zijn terugkeer uit het leger handelt hij in boeken en doet hij amateuristische pogingen om een kruidentuintje op te zetten). Wat niemand weet, is dat hij - na het overlijden van zijn vrouw- een deel van zijn mores is kwijtgeraakt. Hij laat zich inhuren door een criminele tussenpersoon om op verzoek mensen uit de weg te ruimen en verderop in het land te begraven. Bij een van die opdrachten komt bij Finbar de ommekeer: zijn slachtoffer overtuigt hem ervan dat hij zijn leven moet omdraaien. Als hij niet wil eindigen als een verbitterde huurmoordenaar zal hij moeten beginnen goede dingen te doen.
Een van de eerste stappen is dat kruidentuintje, maar zijn betere ik word aangeroepen wanneer hij ziet dat een jong buurmeisje tekenen van mishandeling vertoont. Hij gaat op zoek naar degene die dit gedaan heeft en komt uit bij.... het gevluchte IRA-commando dat in zijn dorp een schuilplaats vond. Alles wijst erop dat dit op een confrontatie gaat uitdraaien.

Met : Liam Neeson, Kerry Condon, Ciaran Hinds, Colm Meaney, Jack Gleeson

FIN - song :  Diego Baldenweg - Over the ocean 

Gone Baby Gone - Ben Affleck

Gone Baby Gone op IMDb (7,6)
 Gone Baby Gone op Moviemeter (3,55)

Oudje al, deze, maar blijkbaar heb ik deze destijds helemaal gemist. En dat is gezien de nog steeds zeer hoge waarderingscijfers op de filmsites toch best wonderlijk. Maar goed, die omissie weggewerkt. Prima film inderdaad, met uitstekend spel van Keessie Affleck (die het hier onder regie van zijn broer Ben doet), maar ook oude rot Ed Harris stak hier in goede vorm. 

Het kleine stadje is in rep en roer als het jonge meisje Amanda verdwijnt. Politie doet alles wat ze kan, maar ze dringt maar moeilijk binnen in het drugsscene-wereldje dat rond Amanda's kansloze moeder Helene hangt. Enter onze held Patrick. 

Patrick, prive-detective zonder werkelijke opdrachten, is zelf altijd op het rechte pad gebleven maar bracht wel zijn jeugd door aan de rand van dit criminele wereldje: hij kent ze allemaal sinds zijn schooltijd: de dealers, de gebruikers, de politieagenten die met ze werken. Wanneer hij door de tante van het verdwenen meisje wordt ingeschakeld om te proberen haar op te sporen, weet hij dan ook dat hij het niet van de informatie van Helene moet hebben. Hij moet dieper de scene in maar dringt maar lastig door omdat hij natuurlijk geen officiële juridische status heeft. Het is laveren tussen de agressieve drugsklanten en de stugge politieagenten. Stukje bij beetje komt hij verder, maar het vergt veel van hem: hij moet lang geheiligde principes overboord gooien om dichter bij de kern, en dus dichter bij Amanda terecht te komen. Hij komt verrassend ver.

Met: Casey Affleck, Michelle Monaghan, Ed Harris, Morgan Freeman, Amy Ryan

FIN - song :  Alexi Murdoch - Through the dark