Een Oekraïens dorp in Vlaardingen op Moviemeter (3,50)
Met meer dan bovenmatige interesse deze NPOdoc - documentaire gekeken. En dat niet alleen omdat het een boeiende docu is die een goed beeld geeft van waar een samenleving toe in staat is als men maar allemaal de grenzen van het mogelijke durft op te zoeken. We kijken naar een typisch voorbeeld waarbij men gelukkig verder is gekomen dan vooraf alleen maar te zeggen: "kan niet, dat gaat nooit lukken". Sinds drie jaar ben ik zelf werkzaam in een hieraan rakend project: toen Poetin de soevereine staat Oekraïne binnenviel, werden de gevolgen voor Europa direct duidelijk. Ook in Nederland kregen we een toestroom van ontheemden, waarvoor bij mijn organisatie ook direct een team werd samengesteld. In dat team kwam ik terecht en in die hoedanigheid heb ik ook enkele weken mogen meewerken aan de voorbereiding van een tender om dit project in Vlaardingen te gaan helpen beheren. Wij zijn het niet geworden, maar we volgen de realisatie met tevredenheid.
Om te voorkomen dat de grote groep Oekraïense vluchtelingen in Vlaardingen ook van aftands bedrijfsgebouw naar leegstaande sporthal moest trekken, besloot men een waagstuk te realiseren: een complete wijk voor zo'n 1000 OEK-vluchtelingen bouwen op een locatie die pas over een aantal jaren een andere bestemming zou krijgen. Een ambitieuze betrokken wethouder beet zich er in vast: ze moest in menig vergadering de akkoorden voor de poorten van de hel wegslepen, ze moest de in Nederland zo gangbare opinie van "doe eerst eens wat voor onze eigen mensen' steeds ontkrachten met motivaties waarom dit voor de gemeente het beste was om te doen. Het meest toekomstbestendig ook. De gemeente overtuigde haar bevolking dat men verantwoordelijkheid diende te nemen, dat ze een voorbeeld wilden zijn dat liet zien dat Nederland bereid is zijn steentje bij te dragen.
Het dorp komt er, Mrija werd een feit. Er komt een schooltje, er komen winkeltjes, er ontstaat interactie tussen de bewoners. Alles lijkt prima, alleen: er is een deadline afgesproken. De gemeenteraad ging alleen akkoord als vooraf bekend zou zijn tot wanneer dit traject, dit project zou lopen. Dat zou drie jaar zijn, men is nu precies halverwege en zal moeten beraadslagen over de bevindingen: tellen we de successen? Gaan we in juli 2026 de hele wijk weer ontmantelen? Gaan we de wijk ook openstellen voor onze eigen bewoners? Hebben we die waterzuivering-centrale die er moet komen echt wel nodig? Ergens tussen "afspraak is afspraak" en "met de kennis van nu" zal Vlaardingen tot een besluit moeten komen.
Hoe dan ook, het is al een succesverhaal. 1000 mensen zijn tot rust gekomen op een plek waar ze - ondanks hun heimwee en de afstand tot hun familie- toch min of meer een eigen leven konden opbouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten