Stasi FC op Moviemeter (3,00)
Zeer interessante documentaire over de vermenging van totalitarisme en populisme. We weten allemaal dat het er in de DDR fout aan toe ging met de behandeling van mensenrechten, maar het is elke keer weer schrikken als je inkijkjes krijgt in hoever men daarvoor durfde te gaan. Het volk is bedrogen, bijna 45 jaar lang, maar de Oostduitsers waren ook nog eens nergens veilig: niet thuis, niet op feestjes, zelfs niet in de voetbalkleedkamer. De enige plek waar wat meer kans op meningsuiting bestond, was de voetbaltribune.
Een doorn in het oog van Erich Mielke, de machtige tweede man van de Deutsche Demokratische Republik. Hij had een gruwelijke hekel aan individualiteit en merkte dat jongelingen kansen zagen om binnen de supportersgroep kreten en meningen te uiten die hem onwelgevallig waren. Ingrijpen dus.
Omdat de DDR-voetbalcompetitie op dat moment bestond uit bedrijfs- of organisatie-gerichte voetbalverenigingen (Carl Zeiss Jena was eigendom van optiek en staal-firma Zeiss, de beide Dynamo's van Dresden en Berlijn waren opgericht vanuit de politie-organisatie) was het voor Mielke makkelijk om er een naar zijn hand te zetten. Hij besloot dat Dynamo Berlin voortaan landskampioen moest zijn: de voetbalbond werd geïnstrueerd, de scheidsrechters volgden en vervolgens werd met de ploegen afgesproken wat het eindresultaat van de wedstrijden zou moeten zijn. Dat ging lang goed, "verrassend genoeg" reeg Berlin kampioenschap na kampioenschap aan de zegekar.
De docu toont gesprekken met voetballers die de zware verantwoordelijkheid moesten dragen om winnaar respectievelijk verliezer te zijn, maar er zijn ook gesprekken met supporters die aanvankelijk natuurlijk blij zijn met de successen maar op een gegeven moment wegblijven omdat elke spanning en spontaniteit uit hun liefhebbende leven is weggeëbd. De doorzichtige trucs van Mielke hadden uiteindelijk een ongewenst effect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten