Superman - James Gunn

Superman op IMDb (7,6)
 Superman op Moviemeter (3,18)

Superman op Wikipedia

"Dat hóndje was leuk!" Zo luidde de eerste reactie van mijn vrouw bij het verlaten van de Film(Hallen)zaal gistermiddag. Het zegt voldoende over onze beleving van deze superheldenfilm. Het zal allemaal wel, denk ik erbij, het ene oor in het andere uit. Natuurlijk snap ik dat dit soort films ook vooral gebruikt worden om nieuwe technieken uit te proberen en daar een stukkie showoff mee te doen. Daarnaast is het natuurlijk een gegeven dat superheldenfilms altijd veel geld in het laadje brengen. Zolang dat meer is dan er aan de techniek uitgegeven wordt, zullen superheldenfilms gemaakt blijven worden. Gelukkig maar want er is een beste markt voor (ook binnen mijn filmquizmakers-team hoor). Dus BEGTje gaat zo af en toe ook eens naar zo'n superfilm. Omdat reizen buiten de spits voor mij voordelig is én omdat we in een Cineville-theater terecht konden, gingen we gisteren dus naar het zonnige Amsterdam. Prima middag zo.

Superman komt in zwaar weer. Zijn bemoeienis met een oorlogje bij het ver weg gelegen Boravia levert hem al enige kritiek op, die kritiek wordt nog groter als Lex Luthor, de grootste opponent van onze sterke man, zich ermee gaat bemoeien. Die heeft het op een akkoordje gegooid met de president: als zij die verre oorlog winnen (met de door Luthor's firma geleverde wapens), verdelen ze het land in tweeën. Luthor heeft er dus baat bij om Supermeneer in een kwaad daglicht te stellen: hij brengt een succesvolle nepnieuwscampagne de wereld in waarin wordt beweerd dat Superman naar de aarde gezonden is om de macht over te nemen. Dat loopt onze held flink op. In de tussentijd proberen zijn redactionele collega Lois Lane en haar collega een vinger achter de smearcampaign te krijgen, zodat ze Clark/Superman en zijn geestige hondje Krypto kunnen bevrijden. Dat is nodig want Luthor bedreigt de wereld op meerdere fronten. (Precies dat stukje was voor ons interessant omdat er mooie verwijzingen naar het huidige Trumpisme in zitten. Althans: dat was wat wíj eruit haalden, veel meer zat er voor ons niet in. Nou ja, afsluiten met Iggy Pop was ook nog even heel fijn.)

Met: David Corenswet, Rachel Brosnahan, Nicholas Hoult, Alan Tudyk

FIN - song : Teddybears feat Iggy Pop - Punkrocker

Gezien in : Filmhallen Amsterdam

La Venue de L'Avenir (aka Colours of Time) - Cedric Klapisch

La Venue de L'Avenir op IMDb (7,5)
 La Venue de l'Avenir op Moviemeter (3,25)

La Venue de L'Avenir op Wikipedia

Aanvankelijk had ik het even lastig door de continue tijdssprongen die de regisseur in deze film maakt. Maar hey, het is Cédric Klapisch, dus dan weten we dat het uiteindelijk goed komt en dat er een vrolijke, soms zelfs gezellige sfeer ontstaat als de opstartproblemen eenmaal het veld ruimen. Dan groeit er - opnieuw - een prettige film waarbij we in dit geval ook nog eens getuige mogen zijn van een bepalend tijdvak in de (kunst)geschiedenis. 

Al direct bij de start van de film zit ik op het puntje van mijn stoel: WAT! PRACHTIG! De film start in het schitterende museum "L'Orangerie" met de beeldbepalende panorama-schilderen van Claude Monet (direct besloot ik dat ik daar weer een keer naar terug wil, mijn vrouw moet dit ook gewoon zien). In dat museum is Seb bezig met het plichtmatig (mode)fotograferen van zijn arrogante en wereldvreemde fotomodel. Bij thuiskomst hoort Seb van zijn opa dat hij geacht wordt aanwezig te zijn bij een bijeenkomst bij de notaris. Daar horen alle verzamelde aanwezigen dat ze familie zijn van Adele Meunier, een overleden dame die een huis met inventaris aan alle erfgenamen heeft nagelaten. De stamboom blijkt in vier familietakken uiteengevallen te zijn, van elke tak gaat er eentje mee op inspectie naar Normandië.

Wij zien inmiddels Adele eind 18e, begin 19e eeuw vertrekken vanuit dat huis. Ze gaat naar Parijs, ze gaat haar moeder zoeken die haar kort na haar geboorte verliet (maar die nog trouw elke maand geld stuurt). In die tijd was de reis naar Parijs nog een hele onderneming, gelukkig ontmoet Adele twee jonge avonturiers die haar gezelschap houden en op wie ze later in Parijs nog stevig zal moeten bouwen. Adele's moeder blijkt te zijn beland in de society: ze verkeert in hoge kringen, papt met iedereen aan om in haar bestaan te voorzien. Daarmee belandt ze ook in de kunstenaarsscene die ons uiteindelijk weer terugleidt naar de moderne tijd. En naar die fantastische Musée de l'Orangerie.

Met: Suzanne Lindon, Abraham Wrapler, Vincent Macaigne, Julia Piaton, Zinedine Soualem, Paul Kircher, Vassili Schneider, Sara Gireaudeu, Cecile de France, Olivier Gourmet

FIN - song : KOMPROMAT- No stranger to heartbreak

Gezien in : Cinema Oostereiland

The Look of Love - Michael Winterbottom

The Look of Love op IMDb (6,0)
 The Look of Love op Moviemeter (2,86)

The Look of Love op Wikipedia

De Britse komiek Steve Coogan kan een aardig potje bij me breken wegens herhaaldelijke grappige rollen. Ook regisseur Michael Winterbottom heeft mij meerdere malen positief verrast, dus zouden op zich alle seinen op groen moeten staan voor deze biografische film. Helaas komt dat er niet helemaal uit, dat vond ik blijkbaar de eerste keer dat ik hem zag al (was danig weggezakt uit mijn geheugen) maar ook nu komt ie niet zo tot zijn recht als ie zou kunnen. 

Het sterkste aan de film is het verhaal. Dat gaat over Paul Raymond, een huisjesmelkende seksondernemer (een soort combi tussen Prins Bernhard jr. en Theo "Yab Yum" Heuff) in Soho-Londen van de jaren zestig. Raymond groeide uit tot de rijkste man van Engeland, maar wist daar geen tevreden privéleven tegenover te stellen. Aan elke hand had hij meerdere dames, maar geen van hen bracht hem geluk of tevredenheid. Raymond doet alles voor zijn dochter, maar zij blijkt niet de zakelijke en maatschappelijke talenten van haar vader te hebben, hetgeen in die wereld een recept voor een ongelukkig leven betekent.

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie The Look of Love (december 2014)

Met: Steve Coogan, Imogen Poots, David Walliams, Anna Friel

Bridget Jones: Mad about the boy - Michael Morris

Bridget Jones: Mad about the boy op IMDb (6,6)

Bridget Jones: Mad about the boy op Moviemeter (2,87)

Bridget Jones: Mad about the boy op Wikipedia

Een onwaarschijnlijk succes was het, zo'n 25 jaar geleden, toen deze filmreeks haar eerste deel losliet op de bioscoopwereld. De zalen stroomden vol om de onbeholpen Bridget door haar volwassen leven te zien struikelen. Vooral haar liefdesleven was daarbij het onderwerp, maar gaandeweg de reeks kwam daar ook haar gezin en haar eigen veroudering bij als komische mikpunten. Enige botox-ingrepen later komt mevrouw Jones begin dit jaar dan plots nog een keer in de schijnwerpers: deel 4 was een feit. Ik had geen hoge verwachtingen, gelukkig maar.

Haar echtgenoot Mark verongelukte enkele jaren geleden en Bridget blijkt daar maar moeizaam van te herstellen. Nu ze zijn steun en liefde moet ontberen, krijgt ze maar moeilijk de dagen rond. Het gezin is - hoewel liefdevol- een rommeltje, de deur komt ze niet graag uit en werken doet ze ook al een tijdje niet. Peptalk-time dus, Bridget's vriendinnen praten op haar in.
Als ze niets doet, mist ze de slag op de liefdesmarkt. Als ze niets doet, zullen haar kinderen nooit enige mate van zelfstandigheid bereiken. Als ze niets doet, gaan de beste en vooral fijnste banen aan haar voorbij. Nou vooruit, er wordt geTinderd, er komt een nanny en Bridget boekt zowaar enkele kleine successen: ze bemachtigt een toyboy, ze pakt haar oude baan weer op en ze verdedigt haar kinderen bij die strenge, maar stiekem wel heel interessante hoofdonderwijzer. Tevreden kijken Bridget's vriendinnen hoe ze het leven weer lijkt te omarmen. Vallen en opstaan, maar de blik is weer naar buiten gericht.

Met: Renee Zellweger, Colin Firth, Hugh Grant, Chiwetel Ejiofor, Leo Woodall, Sally Phillips

FIN - song : Olivia Dean- It isn't perfect but it might be 

Zwei zu eins (aka Two to one) - Natja Brunckhorst

Zwei zu eins op IMDb (6,1)
 Zwei zu eins op Moviemeter (3,21)

Zwei zu eins op Wikipedia

"Het script was beter." 
Tegen beter weten in (de recensies waren niet al te lovend) togen we gisteren naar de filmzaal om deze nieuwe "Ossi-komedie" te aanschouwen. Het blijft immers een razend interessant onderwerp (de totale neergang van een staat, de moeizame start van een nieuwe en het verwarrende interbellum dat daar nu eenmaal bij hoort). Met een grote grijns denken we terug aan "Goodbye Lenin", die film was van een niveau dat de latere na-apers lang niet benaderden. Ook deze niet, ondanks de aanwezigheid van acteerkanon Sandra Hüller en toch ook de gearriveerde Duitse acteur Ronald Zehrfeld, die ik al meer prettige dingen heb zien doen. Nee, wat vooral voor deze film pleit, is dat het boeiende script op waarheid gebaseerd is: in de complete chaos van 1989/1990 gebeurde dit dus echt. Vooral dáárop vaart mijn waardering voor deze film, want het matige- soms zelfs stuntelige- acteerwerk verpest het nog bijna.

1990, Oost-Duitsland: een paar maanden na de val van de Muur is nu zelfs het totale land aan de beurt. De Ossi's zullen moeten harmoniëren met de Wessi's, hun land zal ophouden te bestaan: de ooit ruw gescheiden volken worden weer één. Het is chaos natuurlijk, vooral aan de oostkant: men komt er langzaam achter dat men jarenlang voorgelogen is. Die heilstaat bleek slechts heilzaam voor een klein deel van hen, louter de bevoorrechte notabelen profiteerden. De wat lagere klassen blijven berooid achter: geen idealen, geen paradijs, geen werk en vooral: geen geld. Verveeld lummelen ze wat rond op de binnenplaats van hun Oostbouw-flats. Dat geldt dus ook voor Maren en Robert, die hun oude vriend Volker gedesillusioneerd uit Hongarije zien terugkeren: ook dáár is het geen vetpot, de pot met goud ligt in ieder geval niet daar.

Toch valt er plots een dominosteentje hun goede kant op, wanneer ze meneer Markowski ontmoeten. Hij bewaakte een bunkercomplex in hun buurt en geeft - na enig aandringen- oprecht antwoord op hun vragen wat daar toch allemaal gebeurt deze dagen. "Er liggen bákken vol met geld", antwoordt hij naar waarheid, hij wil het ze wel laten zien. Het geld is straks niets meer waard als de Westmark wordt aangenomen, maar het viertal ziet kansen: ze hebben nog een heel korte tijd de kans om dat geld om te zetten in spullen en bezittingen waarmee ze mogelijk hun toekomst kunnen veilig stellen. Op inbrekerspad dan maar!

Met: Sandra Hüller, Max Riemelt, Ronald Zehrfeld, Ursula Werner, Peter Kurth

FIN - song : Hanna von Hubenet - Time's up!

Gezien in : Cinema Oostereiland

My Policeman - Michael Grandage

My Policeman op IMDb (6,6)
 My Policeman op Moviemeter (3,11)

My Policeman op WIkipedia

"Wat hebben we mensen toch allemaal aangedaan?" was bij mij de overheersende gedachte na het zien van deze film. Dat de naoorlogse jaren nu niet direct de meest mensvriendelijke waren, wisten we natuurlijk al maar het blijft schrijnend om te zien als daar in films weer eens de zere vinger op gelegd wordt. De kerk, de wet, de straat, de roddels: ze speelden allen een rol bij het beperken van menselijk geluk. Tenminste, als dat geluk/die liefde niet volgens de toen geldende boekjes was. Bikkelhard waren ze, de regeltjes van de verzuilde en religie-gebaseerde maatschappij. Gelukkig is er nu recht op trots, op vrije partnerkeuze, op ieders persoonlijke zoektocht naar liefde en begrip. 

Gepensioneerde onderwijzeres Marion heeft alles in gereedheid gebracht: de ziekenbroeders rijden de behoeftige Patrick haar huis binnen. Zij gaat - met behulp van de thuiszorg- de zorg op zich nemen voor deze oude vriend. Marion's man Tom maakt bezwaar en wil er niks mee te maken hebben: "jouw project, jouw beslissing, jouw probleem", zegt ie. Wij denken dan al genoeg te weten, maar dat zal anders uitpakken.

Marion vindt tussen Patricks bezittingen ook diens oude dagboeken. Als ze begint te lezen, is ze al gauw terug in de benauwde jaren 50, de jaren waarin zij haar man Tom ontmoette toen hij op de politie-academie zat. De jaren ook waarin zij samen een vriendschap ontwikkelden met Patrick (een rol van popicoon Harry "One Direction" Styles), die museumconservator was en Marion's honger naar culturele kennis een beetje kon stillen. Marion leest terug hoe zij zelf al snel het vijfde wiel aan de wagen werd omdat zich tussen haar man en haar vriend een geheime liefde ontwikkelde. Een met verstrekkende gevolgen.

Met: Harry Styles, Emma Corrin, Gina McKee, Linus Roache, Rupert Everett, David Dawson

FIN - song : Stephen Price - You're not alone

Plein Soleil (aka Purple Noon) - Rene Clement

Plein Soleil op IMDb (7,7)
 Plein Soleil op Moviemeter (3,60)

Plein Soleil op Wikipedia

Daar kan ik wel wat mee hoor, met die trend van het 4K-restaureren van klassiekers, vaak films die ouder zijn dan ik zelf ben. Zo ook deze: een genot om naar de imponerende schoonheid van Alain Delon te mogen kijken, de man moet een magnetische uitstraling gehad hebben destijds. De film waarin ik dat gisteren zat te inspecteren, is een van de vele bewerkingen van het boek "The Talented Mr. Ripley" van Patricia Highsmith.

Zonnige beelden verhullen hier niet dat het om duistere praktijken gaat. Hoofdpersoon Tom Ripley is vals, in vele opzichten. Hij kent zijn aanstaande slachtoffer Philippe Greenleaf van vroeger en zegt hem door diens vader te zijn gevraagd om Philippe terug naar het rijk gevulde huis van pappie terug te laten keren. Philippe lijkt dat niet van plan, hij wil in Italië trouwen met de schone Marge. Vlak voordat het huwelijk plaats zal vinden, maken de drie nog een uitstapje: een boottocht naar Taormina op Sicilië. 
De jaloerse Ripley heeft het in alle opzichten op Greenleaf's rijke leven gemunt: hij wil niet alleen diens bankrekening, hij wil ook zijn boot. En als het even kan: ook zijn vriendin Marge. In een goed voorbereide actie speelt hij de twee tegen elkaar uit, waarna Marge van boord gaat. De uitgelezen kans om zich later op open water van Greenleaf te ontdoen. 
Verhaaltje rond, zou u zeggen maar nee: het begint pas. Ripley moet zich uitgeven voor zijn slachtoffer om bij diens bezittingen te komen, maar wordt daarbij flink op de hielen gezeten door vrienden en bekenden van Greenleaf, die naar hem op zoek gaan. Als deze langer niet gevonden wordt, komt daar ook nog eens de politie bij: Ripley móét steeds foutere daden doen om uit handen van de recherche te blijven.

Met : Alain Delon, Maurice Ronet, Marie Laforet

FIN - song : Jacques Metehen et Orchestre- Final

Gezien in : Cinema Oostereiland

Délicieux (aka Delicious) - Eric Besnard

Délicieux op IMDb (7,0)
 Délicieux op Moviemeter (3,19)

Délicieux op Wikipedia

"Ik houd van lekker eten". Hoe vaak hoor je die uitdrukking wel niet? Alsof er ook mensen zijn die van vies eten houden, wat ik betwijfel. Hoe dan ook: er zijn veel mensen die zich voordoen als "culinair onderlegd", er zijn daartussen ook mensen die dat ook daadwerkelijk zijn. Zelf ben ik niet zo iemand, ik geniet mogelijk zelfs meer van een eenvoudige maaltijd dan van een culinaire effort van een topsport-kok. Maar feit blijft dat het een kunde is, waar een fors deel van onze wereld warm voor loopt. 

Voor die mensen zal deze film dan ook inzichten bieden in hoe het allemaal zo is gekomen. Gisteren herzag ik de aangename komedie "Délicieux" die op een "zo kan het gegaan zijn"-wijze de ontstaansgeschiedenis van "het eerste restaurant ooit" vertelt. Ook bij het opnieuw bekijken genoot ik van het innemende spel van hoofdrolspeler Grégory Gadebois, opnieuw was fijn om met het verhaal van de film licht enkele bepalende historische feiten aan te raken (de Franse revolutie, adel versus burgerij én dus het ontstaan van de gastronomie. Geen straf hoor, deze.

Mijn recensie uit 2022: https://begt.blogspot.com/2022/06/delicieux-aka-delicious-eric-besnard.html

FIN - song : Christophe Julien - 1789

Corsage - Marie Kreutzer

Corsage op IMDb (6,5)
 Corsage op Moviemeter (3,10)

Corsage op Wikipedia

Vorige week zag ik de lastige film "Hot Milk" waarna ik vooral schreef over hoofdrolspeelster Emma Mackey, om redenen natuurlijk. Haar tegenspeelster in die film mocht echter ook niet onbenoemd blijven. Vicky Krieps, want daar hebben we het over, is in een paar jaar tijd opgekomen als een veelbelovende ster aan het firmament. Stevige rollen (oa in Phantom Thread) maar vooral ook in deze "Corsage", waar ze bijna een one-woman show speelt. Die stond nog op de schijf dus die pakte ik er nu maar weer eens bij.
Ik zag de film al enkele jaren geleden en las daarom de recensie terug, maar gek genoeg waardeerde ik hem nu beter dan de eerste keer. Dat is geheel en al op het conto van Krieps te schrijven, want die voert hier een ware tour de force uit. Fysiek, karakterologisch, emotioneel: haar personage, de wereldberoemde keizerin Elisabeth van Oostenrijk, bij u wellicht beter bekend als Sissi, krijgt er aan alle kanten van langs in deze pittige film. Af en toe niet prettig om naar te kijken, maar dat doet niets af aan het uitstekende werk van Vicky Krieps. Houd die naam in de gaten.

Mijn recensie van 2022: https://begt.blogspot.com/2022/12/corsage-marie-kreutzer.html

FIN - song : Camille - She was (a la Chapelle)

10 giorni con i suoi - Alessandro Genovesi

10 giorni con i suoi op IMDb (5,7)
 10 giorni con i suoi op Moviemeter (3,00)

10 giorni con i suoi op Wikipedia

"Vermakelijk", ja hoor, dat wel. "Niemendalletje", dat ook. Niet een film die me heel lang bij zal blijven, maar eerlijk is eerlijk: met enige regelmaat zat ik wel grinnikend in de zaal. De naam Genovesi deed bij mij wel allerlei belletjes rinkelen, maar ik bleek dat te verwarren met de meer serieuze regisseur Paolo die een nét iets andere achternaam heeft dan de wat luchtiger Alessandro. Leeswerk leerde mij dat laatstgenoemde al een reeks "10 dagen met..." films heeft gemaakt, mogelijk is hij de Johan Nijenhuis van Italië. Hoe dan ook: het is geen straf om deze film te bekijken, maar verwacht hem niet terug in de jaarlijstjes.

Het hele gezin stapt in de auto om vanuit hun mondaine woonplaats Rome af te reizen naar Puglia in het traditioneel armere zuiden, ze gaan daar de aanstaande schoonfamilie van hun oudste dochter ontmoeten, Ze verwachten van alles, maar niet wat ze bij aankomst al direct ervaren: geen aggenebbisj achterbuurt maar een protserige villa waar een iets te chique familie met hun exotische bedienden de gasten op staan te wachten. Het begin van een grote reeks misverstanden. 

Dochterlief schaamt zich voor het volkse gedrag van haar ouders, die bovendien elkaar onderling ook nog van een forse verrassing voorzien. De ouders van de schoonzoon verbazen zich met enige regelmaat over die stadse fratsen, maar blijken zelf ook niet helemaal vrij van afwijkend onderling gedrag. De families spreken duidelijk een verschillende taal: een volledig Babylonische spraakverwarring tot gevolg.

Met; Fabio de Luigi, Valentina Lodovini, Dino Abbrescia, Giulia Bevilacqua

FIN - song : Bob Marley & the Wailers - Three little birds

Gezien in : Cinema Oostereiland

Wonderbroeders- Johan Timmers

Wonderbroeders op IMDb (5,7)
 Wonderbroeders op Moviemeter (2,66)

Wonderbroeders op Wikipedia

Het is toch -ahum- "wonderlijk" hoe dat werkt: dat je van bepaalde films die je decennia geleden zag nog steeds hele scenes uit het hoofd kunt declameren of voor de geest halen, terwijl je bij andere titels gewoon simpelweg vergeten bent dat je die ooit gezien hebt. Dat zal vast te maken hebben met hoeveel indruk ze hebben gemaakt.
Deze film bleek ik tien jaar geleden al een keer gezien én beschreven te hebben, maar dat besefte ik gisteravond bij het kijken helemaal niet. Waarschijnlijk verliep het plot daarvoor te voorspelbaar, ik vroeg me simpelweg niet af waar het heen ging omdat je dat eigenlijk al snel kon uittekenen. Het was dus vooral focussen op enkele grappige rollen en dialogen. Dat hielp.

Mijn recensie van destijds: BEGT recensie "Wonderbroeders" uit 2015

Met: Ton Kas, Kees Hulst, Martin van Waardenberg, Egbert-Jan Weeber, Thomas Acda, Noortje Herlaar

FIN - song : De Dijk & Thomas Acda - Alles komt goed

Peacock (aka Pfau- Bin ich echt?) - Bernhard Wenger

Peacock op IMDb (7,2)
 Pfau- bin ich echt? op Moviemeter (3,33)
Peacock op WIkipedia

Tweede Oostenrijkse film die ik die middag/avond zag, deze was een stukje vrolijker. Hoewel vrolijk, er schrijnt van alles. Fijn acteerwerk, hier en daar wat absurdisme en soms zelfs magisch realisme, maar zeer zeker een fijne film, goed gevuld met plaagstootjes naar onze moderne tijd van "rijk bezit maar arme geest'. Bovendien een goed gevulde zaal op een incourant tijdstip (18.15u) op een zeer zonnige dag; gelukkig vonden veel mensen dat ze op dat moment niets beters te doen hadden dan het coole Eye-gebouw binnen te gaan.

Een vakman, dat is ie. Matthias is gewoon uitstekend in zijn werk. Niet dat het hem gelukkiger maakt, maar het schuift goed en hij kan er helemaal in opgaan. Waarin? Welnu, Matthias is de belangrijkste pion van "My companion", een organisatie die mensen verhuurt als gezelschap. Om met een oudere vrouw mee te gaan naar een klassiek concert, om een jongetje te helpen bij zijn schoolspreekbeurt over "wat doet je vader?" et cetera. Denk "Rent-a-friend" maar dan wat chiquer. Matthias is het paradepaardje van het bedrijf, hij scoort de beste recensies en daarmee dus ook de meeste (en mooiste) opdrachten. Hij is de pauw die zijn uiterlijk goed verzorgt en op verzoek zijn prachtige verentooi laat zien.

Kat in 't bakkie, zou u zeggen, maar nee. Zijn vriendin wil bij hem weg, ze kan de schijnwerkelijkheid niet langer verdragen: op geen enkel moment weet ze of Matthias zichzelf is of nog in een bepaalde rol hangt. Aanvankelijk trekt Matthias dat nog (hij huurt ter compensatie een hondje bij "Rent-a-dog") maar als er dan na een opdracht klachten binnenkomen (niet van een cliënt, maar van haar partner) begint Matthias te twijfelen waar hij mee bezig is. Maakt hij mensen wel écht gelukkig, maakt hij zichzelf überhaupt gelukkig? Waar zijn zakelijke output daalt, groeit zijn persoonlijkheid. Dat kan niet lang goed gaan.

Met: Albrecht Schuch, Anton Noori, Julia Franz Richter, Theresa Frostad Eggesbe, Maria Hofstätter

FIN - song : Lukas Lauermann - Finite Distinct

Gezien in : Eye Filminstituut

Mond (aka Moon) - Kurdwin Ayub

Mond op IMDb (7,0)
 Mond op Moviemeter (2,96)

Mond op Wikipedia

Zo! Sterk hoor, deze. Had er niets over gelezen of gehoord, maar ik wilde afgelopen vrijdag even buiten de lijntjes kleuren. Omdat er in mijn eigen woonplaats slechts een beperkt aantal arthouse-titels kunnen worden vertoond, richtte ik mijn blik op filmstad Amsterdam. En belandde bij het fantastische Eye, waar men een volcontinu programma draait van titels die elders lastig aan bod komen. Zo belandde ik dus bij een Oostenrijkse martial-arts film die uiteindelijk een Arabische thriller werd. (uit de productieschool van Ulrich Seidl, misschien zegt dat u iets) Goed hoor, dit!

Lang kon ze dit niet meer volhouden, deze gevechten die nog nét niet op-leven-en-dood waren, maar die haar wel steeds meer fysiek gevaar opleverden. Lang had ze aan de top gestaan, maar het is een keer klaar. Sarah stopt, Sarah beperkt zich voortaan tot het lesgeven in haar gevechtskunsten.

Ze heeft geleefd voor haar sport, heeft derhalve ook geen privéleven opgebouwd dus het is geen onlogische stap dat haar personaltrainerschap haar naar het buitenland brengt. Ze wordt benaderd door een puissant rijke Jordanese man, die voor zijn zussen een trainer zoekt die ze wat weerbaarheid kan aanleren. Sarah reist via Amman naar de grote vrijstaande villa waar de familie zitting houdt. Nietsvermoedend start ze haar trainingen met de aanvankelijk onwillige zusjes, gaandeweg weet ze het drietal een beetje te ontdooien en enthousiast te krijgen. Sarah merkt dat de dames onder druk staan, er gebeuren rare dingen in die familie. Stukje bij beetje wordt Sarah meer in vertrouwen genomen door de jonge vrouwen, stukje bij beetje ontdekt ze iets meer van de gruwelijke achtergrond.

Met: Florentina Holzinger, Celina Sarhan, Andria Tayeh, Nagham Abu Baker, Omar Almaji

Gezien in : Eye Filminstituut

Encore (En Corps) {aka Rise}- Cédric Klapisch

Encore op IMDb (7,1)
 Encore op Moviemeter (3,45)

En Corps op Wikipedia

U zult natuurlijk zeggen dat je er met zo'n filmtitel niet aan ontkomt dat je film nog een keer gaat herzien, maar dat was niet de grootste reden dat ik hier weer eens voor ging zitten. Enkele weken geleden zag ik de toch best imponerende balletfilm "Joika" , hetgeen mij aan het associëren bracht: was deze zo goed als eerdere balletfilms die ik zag, welke maakte het meeste indruk? En toen kwam deze "Encore" toch wel als een van de twee meest indrukwekkende naar voren. Die andere? Dat was deze! 


"Encore" wervelde opnieuw, bij het herzien kwam bij mij nóg scherper de gedachte van het starten van een nieuw leven naar voren. Sterk spel van de innemende Marion Barbeau, fantastische dansscenes waarbij de aandacht gelijkelijk verdeeld wordt tussen klassiek ballet en moderne expressieve dans. Topfilm!

Mijn recensie van 3 jaar geleden voor deze film: BEGT recensie "Encore" uit 2022

Hot Milk - Rebecca Lenckiewicz

Hot Milk op IMDb (5,8)
 Hot Milk op Moviemeter (2,25)

Hot Milk op Wikipedia

Zelf loop ik aardig warm voor onvervalste psychologische drama's maar ik kan me voorstellen dat veel mensen een film als deze "te moeilijk" vinden. Veel van wat het verhaal van de film leidt, gebeurt immers in de hoofden van de spelers. Actie weinig, spektakel nul, maar wel heel veel blikken en onderhuidse gedachten: daar moet je tegen kunnen. Welnu, als je dan bedenkt dat deze film gerund wordt door maar liefst drie kundige actrices (één arrivee, twee rijzende sterren) dan weet de filmliefhebber voldoende. Na het uitgebreide interview in de krant van gisteren toog ik dus op de eerste draaidatum lekker naar de koele filmzaal.

Moeder Rose heeft een extra hypotheek op haar huis genomen, ze heeft alle zinnen gezet op de alternatief geneesheer die in het Spaanse kustplaatsje Almeria praktijk houdt. Dochter Sofia twijfelt of het de juiste keuze is maar het zou haar niet onwelkom zijn als er een bepaalde vorm van genezing voor haar moeder komt. Immers: Sofia slooft al sinds jaar en dag voor haar manipulatieve moeder. Ze haalt haar uit bed, ze rijdt haar rond, ze kookt, ze doet de boodschappen en ze hoort ondertussen het continue geklaag aan. Mid-twintiger is Sofia nu en ze komt nergens aan toe in haar leven: sinds haar vierde levensjaar kan haar moeder niet meer lopen (nou ja, af en toe een kleine opleving), ongetwijfeld is het een psycho-somatische aandoening maar de echte oorzaak hebben ze nog niet gevonden. Sofia ondergaat het rustig, maar wij zien dat het van binnen in haar hoofd kolkt en kookt van ingehouden woede.

Terwijl Rose de afspraken bij dokter Gomez met sterk wisselende stemmingen ondergaat, voelt Sofia langzamerhand enige bevrijding komen: ze kan langs het strand wandelen (waarbij ze overigens herhaaldelijk aan een stukje zelfkasting doet), ze kan werken aan haar uitgestelde studie in het café en ze begint zelfs mensen te ontmoeten. Ze is van haar stuk gebracht door de vrijgevochten Ingrid, een onconventionele Duitse vrouw die alles in het werk stelt om Sofia in te palmen. Opnieuw gaat Sofia diep op de knieën voor een manipulatieve vrouw, opnieuw lijkt ze zichzelf - in plaats van te bevrijden- wéér in het ongeluk te storten. 

Emma Mackey, ster uit  "Sex Education" en "Emily", laat haar prachtige gezicht zoveel boekdelen spreken dat ze weinig woorden nodig heeft om haar gevoelens te tonen. Misschien wel het belangrijkste scharnierpunt van de film.

Met: Emma Mackey, Fiona Shaw, Vicky Krieps, Patsy Ferran

FIN - song : Matthew Herbert/Ulli Mattson - Free

Gezien in : Cinema Oostereiland

Heon-Teu (aka Hunt) - Lee Jung-jae

Heon-teu op IMDb (6,7)
 Heon-Teu op Moviemeter (2,75)

Heon-teu op Wikipedia

Wat een verschrikkelijke film. Ik weet dat het laatste decennium een stortvloed aan prachtfilms uit verschillende delen van Azië vandaan is gekomen, maar ik weet ook dat er - naast al die arthousetitels - ook een markt is voor gruwelijk gewelddadige films, waarbij vooral de Zuid-Koreaanse producties eruit springen. Welnu, dit was er zo een. Door al die - vaak totaal overbodige- knokpartijen en mishandelingen raakte ik in ieder geval volledig de draad kwijt, ik heb geprobeerd de hoofdlijnen van het verhaal te begrijpen. Heb dat helemaal tot aan de aftiteling volgehouden. 

Eerst gaan we terug naar de jaren 80, wanneer de Zuidkoreaanse president een bezoek brengt aan de Verenigde Staten. In zijn gevolg zijn zowel de minister van Binnenlandse Zaken (hierna te noemen Biza) als de minister van Buitenlandse Zaken (hierna te noemen Buza) meegereisd. Ze komen erachter dat er een aanslag wordt voorbereid op hun president, weten dat met veel geweld te verijdelen maar zijn vanaf dat moment beducht op een mol in hun eigen gelederen. Spionage, contraspionage: iedereen is verdacht, maar de meeste aandacht gaat uit naar een (mogelijk Noordkoreaanse) agent Donglim, die de aanslag heeft voorbereid. En die daar na deze verijdelde aanslag nog niet mee ophoudt.

Biza en Buza verdenken niet alleen Donglim, ze verdenken ook elkaar. Ze denken dat het lek in de organisatie van hun collega zit en zetten dus elkaars personeel onder druk. Er komen nog wat corrupte zakenmannen bij, om uiteindelijk te belanden in de complottheorie dat het Noord-Korea is dat by force de oorlog wil beëindigen door Zuid-Korea in te lijven. Knallen maar! Meppen maar! Waterboarden maar! En zo voort.

Met: Lee Jung-Jae, Jung Woo-Sun

FIN - song : Cut 'n Paste- Synthfly

On ira- Enya Baroux

On ira op IMDb (6,7)
 On ira op Moviemeter (3,21)

On Ira op Wikipedia

Een euthanasie-komedie. Ik weet niet of het genre bestaat maar if so, dan is dit er een. Tragikomedies maken, de Fransen zijn er goed in. Ook bij deze zat ik weer op vele momenten te genieten van de spraakverwarringen die ontstaan wanneer mensen maar lastig met pijnlijke materie blijken te kunnen omgaan. De beide hoofdrolspelers zijn uitstekend gecast, ik zag ze allebei al wel in eerdere films. Anderhalf uur pijn en pret over de pijnpunten van menselijke onkunde en onbegrip. We gaan! On ira.

"Daar gaan we weer" denkt tachtiger Marie. Na het overlijden van haar man heeft ze moeite om zichzelf te redden, al helemaal nu de ooit verdwenen kanker is teruggekeerd in haar broze lichaam. Ze drukt op de noodknop van haar thuiszorgdienst (gehannes met de traplift), gelukkig komt de behulpzame Rudy snel in actie. Hij bevrijdt haar uit haar benarde positie en raakt in een goed gesprek. Rudy zit op de schopstoel op zijn werk: hij neemt het niet zo nauw met de officiële regeltjes en plaatst zichzelf daardoor in een afhankelijke positie ten opzichte van de cliënten. Ook bij Marie wint hij al snel vertrouwen, zeker wanneer zij merkt beter met Rudy te kunnen praten dan met haar eigen zoon.

Ze vertelt Rudy over haar plan: naar Zwitserland reizen waar een verzorgingsvilla is waarin zieke ouderen langzaam stappen kunnen zetten tot het plegen van euthanasie. Rudy zegt toe haar te willen rijden, hij is toch al niet meer zo zeker van behoud van zijn baan dus dit kan ie wel gokken. Er is een probleem: Marie durft niet helemaal eerlijk te zijn tegen haar zoon en kleindochter, ze vertelt dat ze naar Zwitserland moet omdat er bericht zou zijn over een geldbedrag dat haar overleden man ergens gestald zou hebben. U snapt: zoonlief (in acute geldproblemen) en kleindochter willen mee, ze willen daarbij zijn. Ze stappen in de te kleine camper en zitten een paar dagen op elkaars huid. Op pad: on ira!

Met: Hélène Vincent, Pierre Lottin, Juliette Gasquet, David Ayala

FIN - song : Barbara Pravi - Voyage voyage

Gezien in : Cinema Oostereiland

Rob Peace - Chiwetel Ejiofor

Rob Peace op IMDb (6,5)
 Rob Peace op Moviemeter (3,54)

Rob Peace op Wikipedia

Onlangs herzag ik "12 years a slave", opnieuw indrukwekkend. Door het verhaal natuurlijk, maar ook door het imponerende spel van Chiwetel Ejiofor: intens acteerwerk, geloofwaardige prestatie én presentatie. Ejiofor blijkt ook te regisseren, merkte ik toen ik deze film op een van de streamingsdiensten ontdekte. Hij koos daarvoor een op waarheid gebaseerd verhaal, waaruit opnieuw blijkt hoezeer hij de zwarte bevrijdingsstrijd een actief en goed hart toedraagt. Hoewel de film bij vlagen een tikkeltje de clichématige kant opgaat, is het zeker een bijzondere kijkervaring.

Jaren 80, New Jersey: in de zwarte achterstandswijk haalt de vrijgevochten Skeet Douglas zijn zoontje Robert op bij zijn ex. Moeder Jackie bekijkt haar ex-man met een meewarige blik: hij krijgt weinig goeds van de grond, in haar ogen. De hyper-intelligente Robert is echter tamelijk idolaat van zijn vader en beweegt zich met graagte in zijn vriendenkring. Totdat vader op een gegeven moment opgepakt wordt, verdacht van een dubbele moord. Robert gelooft volledig in de onschuld van zijn vader, maar ziet dat die niet opgewassen is tegen het machtige politieapparaat en diens dure advocaten. 

Robert wordt Rob, ontgroeit zijn achterstandswijk: door zijn uitmuntende schoolresultaten wordt hij toegelaten tot de befaamde Yale-universiteit, waar hij biochemische wetenschappen gaat studeren. Het gaat hem soepel af, maar in zijn achterhoofd blijft knagen dat hij zijn vader wil vrij krijgen. Een tricky plan bekruipt hem: met zijn biochemische kennis kan hij zélf drugs fabriceren, als hij die op de campus verkoopt kan hij de juridische strijd van zijn vader financieren. Het moet in het diepste geheim want zeg nou zelf: het lievelingetje van de professoren kan toch niet stiekem een drugsdealer zijn?

Met: Jay Will, Mary J. Blige, Chiwetel Ejiofor, Camila Cabello, Curt Morlaye

FIN - song : Mary J. Blige & Prince Charles- Smile

Gezien op : Sky Showtime

Beau Travail - Claire Denis

Beau Travail op IMDb (7,3)
 Beau Travail op Moviemeter (3,39)

Beau Travail op Wikipedia

Het gebeurt me niet vaak dat ik zo weinig doorheb van de bedoelingen van de regisseur maar toch wel geboeid blijf kijken. Deze volbloed arthouse-film - nog net stammend uit de vorige eeuw - is van de hand van regisseur Claire Denis, van wie ik inmiddels meerdere andere werken heb gezien. "Ze zit erop", zo zou je het in populair taalgebruik kunnen zeggen, met andere woorden: ze beheerst haar vak. In deze film overheerst minder het script (dat laat ze over aan de kijker) maar de beeldvoering is fantastisch: naast de vele fraaie Afrikaanse woestijnplaatjes zijn ook de trainingen van het leger gemaakt in prachtige, welhaast choreografische beelden). Niet voor niets staat de film na ruim 25 nog steeds met beste cijfers in de filmratings. Leerzame kijkervaring, derhalve.

Het regiment van het Franse leger doet zijn oefeningen in de volle hitte van de woestijn in de Hoorn van Afrika. We zitten namelijk in Djibouti, wat gelegen is in een gebied waar Frankrijk van oudsher grote belangen te verdedigen heeft. Kolonialisme is al lang verboden maar veel van de wetgevende en machthebbende lijnen lopen nog via het oude "moederland". De bevolking kijkt dan ook met een schuin en wantrouwend oog naar de voorbijrijdende soldaten, die eigenlijk altijd op hun hoede moeten zijn. 

Het regiment staat onder leiding van commandant Bruno Forrestier, die toeziet op de strenge drillpraktijken van zijn regimentsleider Galoup. Deze is streng, van de oude stempel: zijn harde oefeningen in de bloedhitte moeten het laatste verzet van de soldaten wegnemen, het moet ze tot makke lammetjes maken. Dat lijkt aardig te lukken maar er is uiteraard altijd één weerbarstige knaap in de groep. In dit geval is dat de jonge Gilles Sentain, toevallig ook nog eens een knappe vent. De spanning die tussen Galoup en Sentain ontstaat bevat meer elementen dan alleen het gehoorzaamheidsprobleem, want toont Galoup toevallig ook ándere interesse in deze strakke recruut?

Met: Denis Lavant, Michel Subor, Grégoire Colin, Richard Courcet

FIN - song : Corona - The rhythm of the night