Nu, een dag later, is de film nog meer ingeklonken. Wat ben ik diep onder de indruk van deze zware, naargeestige en bij vlagen walgelijke film. Ik begrijp de enkeling die de zaal verliet, maar vind het ook sneu voor diegene dat ie daarmee een film mist die aan het denken zet. Die je vraagt na te denken over goed of fout. Over indoctrinatie . Over overleven ten koste van alles.
Schitterend meegezogen word je , er is geen ontkomen aan.
Lore is de oudste dochter van nazi-ouders. In de nadagen van het Hitler-regime komt papa thuis langs om spullen voor de verhuizing op te halen en verdwijnt weer. Als Hitler zichzelf beëindigt, komt ook moeder tot de ontdekking dat ze gezocht en - als ze niet uitkijkt - ter plaatse veroordeeld zal gaan worden. Ze vertrekt en legt haar oudste kind op om de rest van het gezin naar oma te brengen. Dwars door Duitsland, naar een waddeneiland bovenin.
Dat betekent een reis door gedemilitariseerde zones en door zones die dat nog niet zijn. Dat betekent een vijandig volk dat gewoon uit landgenoten bestaat. Dat betekent een strijd om eten en drinken voor haar, een baby, een jonger zusje en een tweeling van ongeveer 5 jaar.
Een scherpe speling van het lot zorgt ervoor dat uitgerekend dit reizende en nauwelijks overlevende gezin hulp krijgt van onverwachte kant.
Briljant, en voor mij onbegrijpelijk dat de naam Saskia Rosendahl ontbrak bij alle nominaties voor Oscars, Beren en Palmen afgelopen jaar. Schitterend. Zwaar schitterend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten