Lekker niemendalletje dat prettig volgens verwachting verloopt. 100 procent feelgood, dit: tikkeltje komisch, stukje verdriet en veel kwinkslag-gebabbel. Het is goed te doen, maar gaat geen prijzen winnen.
Net op het moment dat Sandra verwacht samen met haar man van diens pensioen te gaan genieten, komt zij erachter dat hij haar al enkele jaren bedriegt. Ze vertrekt, gaat tijdelijk bij haar zus inwonen. Opgelost, zou je zeggen, maar er is een probleem: Sandra is nogal anders dan haar zus, feitelijk staan hun levens diametraal tegenover elkaar. Sandra is een lady geweest, met een landhuis en personeel. Bif is een radicale feministe, die altijd voor zichzelf en de maatschappij heeft gezorgd. Maar wat moet, dat moet. De twee zijn op elkaar aangewezen.
Bif probeert haar zus mee te trekken in haar eigen dynamische leventje: maatschappelijke randfiguren met een joie de vivre waar je jaloers op kunt worden. Allemaal met hun eigen levensleed, maar ze proberen er wat van te maken. Vooral de wekelijkse dansles is een ontsnapping voor de meesten.
U begrijpt: na behoorlijke aarzeling lukt het Bif om haar zus weer aan het dansen te krijgen, ze ontmoet daardoor mensen waar ze voorheen in een grote boog omheen zou zijn gelopen. En, belangrijker, ze heeft er lol in en komt los.
Volgens vaste patronen ontwikkelt zich de film, maar dat geeft niks: voldoende scenes om blij van te worden, fijn uitstapje naar het prachtige Rome en tongue-in -cheeck humor. En wat mij betreft de topattractie van de film: Timothy Spall , die op onnavolgbare wijze de aarzelende Charlie speelt. Een bescheiden man met een zware taak, maar behept met een bijzonder optimistische kijk op wat er op hem af komt. Alleen voor hem ga je al naar deze film, die mij met regelmaat aan "Brassed off" deed denken.
Met : Imelda Staunton, Celia Imrie, Timothy Spall, Joanna Lumley , David Hayman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten