BAM! Dendert er aan het eind van het jaar nog even een film mijn top5-lijstje binnen. Wat een ijzersterk drama, wat een manifeste film. Al heel snel was ik over mijn Steve Carell-scepsis heen: de droogkomiek laat zien van meerdere markten thuis te zijn en speelt een sterke dramatische rol.
De film is gebaseerd op waargebeurde feiten en put daarbij uit maar liefst twee boeken: zowel de vader (David Sheff) als de zoon (Nicolas Sheff) schreven een boek over deze uitputtende periode.
De prachtige jongen uit de titel is naast lief en creatief ook nog eens een onverbeterlijke junk. We zien de wording van een zwaarverslaafde jongeman, van de eerste blowtjes tot de gruwelijk griezelige crystal-meth porties die hij tot zich neemt. Aanvankelijk kan vader hem volgen, hem voor een deel behoeden. Hij weet waar hij over praat, hij heeft zijn aandeel wiet wel gehad maar kan het als jeugdzonde af doen.
Zo sterk is zijn zoon niet: het gaat van kwaad tot erger, we herkennen het patroon van liegen en bedriegen, van doorprikbare excuses en uitvluchten. David doet zijn best, praat veel maar merkt al snel dat ouderlijke liefde niet voldoende is om de flashy honger van de naar euforie snakkende jongen te stillen. Zijn ex-vrouw is op afstand, zijn huidige vrouw kan goed overweg met haar stiefzoon maar merkt dat zulks niet tot enige invloed op zijn gedrag leidt.
Als kijker lijdt je mee. Het is best een sympathiek ontwapenend joch, je ziet de vader (en de andere opvoeders ook trouwens) alle empathie in de strijd gooien, maar geen van allen dringen ze door. Steeds hellender wordt het vlak.
Aangrijpend verhaal, aangrijpende beelden ook soms. Goed acteerwerk. En een wonderschone muziekscore: van Mogwai naar Sigur Ros tot aan het eind de fantastische "Symphonie no. 3" van Henryk Gorecki. Met een dikke keel deze film ondergaan, het kan niet anders. TIP: blijf de gehele aftiteling zitten, je krijgt nog een wrang cadeautje.
Met : Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney
Geen opmerkingen:
Een reactie posten