Er zijn er inmiddells al een tiental van volgens mij: italiaanse films over jongeren die opgroeien in de roerige politieke jaren 60 of 70. Studentenrellen, Vietnamopstanden , later de Brigate Rosso periode.
Altijd fijn om die heftige periode in beeld verpakt te zien, en zeker zoals de Italianen dat doen: dat gaat het heftig, dan is er gezwollen taalgebruik en dan is sociaal echt sociaal en is de macht de verdorven macht.
Voor een linkse lul als ik is dat prettig om naar te kijken, maar ook de neutrale kijker zal er een zekere nostalgische romantiek in herkennen: politiek ging nog ergens over, het was nog niet louter een huishoudboekje.
Een jong gezin uit goede kringen mengt zich volop in deze opkomende zelfbewustwording van de studenten. Ze doen mee aan bezettingen op de universiteit, demonstreren zich suf en zetten zich daarmee af tegen hun autoritaire ouders. Dochterlief trekt de aandacht van de studentenleider, maar ook van een jongen die krek aan de andere kant van het spectrum zit: een armeluiskind dat in de politie-opleiding zit (Riccardo Smacarcio, ook van Romanzo Criminale en La Meglio Gioventu).
Gaandeweg wordt voor de dame kaatsteballen tussen de twee echte mannen. En gaandeweg verhardt zich de politieke strijd.
Acteerwerk is niet al te best, film in zn geheel eigenlijk ook niet schokkend goed maar het verhaal ontwikkelt zich mooi en da's al heel wat waard. Voor mij een prima alternatief voor een avond voetbal kijken. Films met een sociaal-maatschappelijk tintje doen het altijd wel bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten