Rien-a-la-main film zoals alleen de Fransen dat kunnen. Een feelgood , gebouwd met ellende. En dan toch blijmoedig en optimistisch eindigen. Het was prima vermaak om kalm het weekend in te gaan.
Twee zussen, twee karakters, twee persoonlijkheden. De ene, Josephine, is type Assepoester. Slovend, hard werkend, laffe lusteloze man in huis die uiteindelijk vertrekt, onuitstaanbare dochter 1 en schattige dochter 2, financieel nauwelijks de eindjes aan elkaar. De andere, Iris, is zonnekoningin. Getrouwd met een succesvolle advocaat, lege dagen gevuld met zelfverheerlijking, arrogant, knap, een zoontje aan wie ze geen aandacht besteed.
De minder succesvolle zus wordt - als haar man plotseling met minnares naar Afrika vertrekt- aan wat inkomsten geholpen door haar zwager. Vertaalwerk. Haar schrijftalent valt dusdanig op dat haar jaloerse zus besluit het op een compromis te gooien: als jij voor mij een boek schrijft, zet ik mijn naam erop en krijg jij al het geld van de royalties en ik de roem en eer.
Een aanbod, dermate aanlokkelijk voor een vrouw aan de rand van de schuldhulpverlening dat ze ervoor zwicht. Gewetensnood ten spijt schrijft ze een bestseller. Pas dan gaat het ogenschijnlijk aan Jo's kant knarsende en aan Iris'kant soepel rollende leven een beetje kantelen.
De zwager heeft er moeite mee, de verwende dochter heeft er moeite mee , de schrijfster zelf krijgt er moeite mee. Op naar de katharsis.
Niemendalletje, maar wel vermakelijk. Echt Frans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten