Knusse documentaire over het conceptalbum dat de beste liedjesband van de jaren 60 (jajaja, in mijn straatje dan he) in 1968 uitbracht: The Kinks are The Village Green Preservation Society.
Ze hadden er al een paar jaar opzitten, de heren Davies en hun twee medebandleden. Een jaar of vier eerder braken ze door met liedjes vol met ruige riffs in een Rhythm & Blues- setting. De bedoeling was om in de VS door te breken maar een totaal mislukte toer (met tamelijk veel rock-n-roll clichés inbegrepen) verhinderde dat.
Van de weeromstuit begon men steeds Britser liedjes te maken (wie kent ze niet : "Waterloo Sunset" , "Sunny afternoon' en nog veel meer). Uiteindelijk pakte dat uit in een momumentaal album dat perfect toonde dat Ray Davies een scherp observator was die bovendien een gave had om dat licht cynisch op dichtregels te zetten. Zijn net iets minder begaafde broer bekwaamde zich op de gitaar, de heren vergaten hun onderlinge strijd en stegen naar grote kwalitatieve hoogten.
Veel "talking heads" getuigen in deze docu van hun liefde voor de oer-Engelse liedjes van the Kinks, elk van hen geeft ook aan tot welke erfenis de liedjes hebben geleid: Neil Gallagher, Andy Partridge, Suggs, Graham Coxon, Paul Weller: elk heeft in zijn eigen werk wel referenties laten doorklinken van het meesterlijke werk van Ray Davies.
Vroeger moest je kiezen tussen the Beatles of the Stones. Duidelijk is dat er regelmatig een derde hond met het been heen ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten