Filmclub-avond, de laatste van het seizoen. "Godsdienstwaanzin" was het onderwerp. En dat kwam binnen.
Hoewel prachtig geschoten en ontwapenend gespeeld (sorry voor de woordkeus) komt de gitzwarte ondergrond van deze film knalhard binnen. De pijn en de verdeeldheid, die mensen treft wanneer religieuze regels verkeerd worden geïnterpreteerd, zijn in deze film volop voelbaar. De gimmick van Hana Makhmalbaf (telg van de vooraanstaande Iraanse film-familie, waarin vader , broers en zussen allen regisseur zijn) is dat de hoofdrollen alleen voor kinderen zijn. In hun spel simuleren ze de grotemensenwereld . En dat geeft geen prettig beeld.
Bamyan, begin deze eeuw.
BaktayHazara- is een piepjong meisje dat gedwongen is voor haar jonge broertje te zorgen als mama op pad is om water en eten te halen. Ze is tamelijk jaloers op haar olijke buurjongetje Abbas die wél naar school mag en luid zijn woordjes en spelling declameert. Zo luid dat Baktay het de hele dag hoort.
Ze besluit de stoute schoenen aan te trekken, ze gaat op pad om een schrift te kopen en daarmee zelf naar school te gaan. Maar hoe doe je dat, zonder geld en kennis?
Als ze het schriftje in handen heeft, grist ze snel de lippenstif t van mama mee, bij gebrek aan geld voor een pen. Met Abbas wandelt ze naar school maar pas dan merktt ze hoe "anders" ze is: meisjes horen niet naar school te gaan, zo wordt haar duidelijk gemaakt. En het groepje spelende jongens dat ze onderweg passeert, maakt dat gruwelijk duidelijk. Die spelen het oorlogs"spel" na en nemen Baktay gevangen. Ze verdient steniging immers, voor haar plannen om onderwijs te gaan volgen.
Het is ludiek gebracht , in deze film, maar de ondertoon is pure horror. Dat maakt de uitstekende film direct duidelijk
Met : Nihbakt Noruz, Abbas Alijome.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten