Io Capitano op Moviemeter (3,70)
Deze was me van meerdere kanten dik aanbevolen, met name vanuit de filmquiz-partners. Gisteren pas de kans deze te bekijken en dat is tamelijk jammer. Voor deze (prijswinnende) film dan, want ik denk dat ik wel een plaatsje zou hebben ingeruimd in mijn top-10 lijstjes die ik naar respectievelijk VPRO Cinema en Volkskrrant-Film-Van-Het-Jaar inzond. Erg goed dit. En dat dan niet zozeer vanwege hoogstaand acteerwerk of verrassend script, nee: deze film moet het volledig hebben van de impact van het verhaal, het vraagt een empathische blik van de kijker. Dan krijgt de film impact, dan snap je iets van de gruwelen waar veel mensen doorheen gaan die op de vlucht slaan voor een beter leven. In dit geval is dat de route Afrika-Europa, maar we zouden de film overal op de wereld kunnen situeren: we weten welke ontberingen vluchtelingen moeten doorstaan vóórdat ze tegen de kille ambtelijke molens op de plaatsen van bestemming aanlopen. De eindscene, verklap ik u, is in deze fenomenaal. Wat een effect!
Dakar, Senegal. Net als veel andere jongeren dromen de tieners Seydou en Moussa van een beter leven. Beter dan ze nu in de armoedige buitenwijk leiden. Ze dromen van een muzikale carrière, ze dromen van horden juichende Europeanen die hun rhymes & rhythms aanhoren. Ze sparen stiekem het geld bij elkaar omdat ze weten dat hun moeders het nooti goed zullen vinden als ze zeggen te willen vertrekken. Maar het geluk lonkt, de wetenschap dat ze hier in Dakar het verschil niet gaan maken maakt dat ze de blik richten op een betere, een welvarende maar ook een opener wereld. Ze worden her en der gewaarschuwd voor de gevaarlijke reis, maar ze gaan het aan.
Via Niger moeten ze naar Libië. Voordat ze mogelijk Tripoli bereiken om vandaar het Europese El Dorado te vinden, moeten ze al een barre tocht door de woestijn aaan gaan. Hitte, droogte, dorst, het zijn op zich al ontberingen die niemand wenst maar ze verbleken nog bij de gevaren die gewapende rovers en corrupte soldaten op ze loslaten: hun spaargeld slinkt met de dag omdat ze anders niet voorbij de diverse controles komen. Om uiteindelijk zelfs helemaal van ze afgenomen te worden door gewapende milities die het op dit soort doorreis-migranten gemunt hebben. Seydou en Moussa worden plots gescheiden: Moussa wordt door de soldaten vastgezet en Seydou moet alleen verder. Hij bereikt weliswaar steeds een volgende pleisterplaats, maar niet nadat hij mishandeld en zelfs gemarteld wordt, nadat hij zware arbeid moet verrichten om te overleven maar ook om de volgende stap te financieren. Seydou twijfelt hevig, weet niet meer hoelang hij de mishandelingen fysiek en geestelijk nog kan verdragen, maar dan..dan is daar de zee!
Seydou vindt daar in Tripoli gelukkig Moussa terug, zwaargewond maar na enige druk toch bereid om met Seydou de laatste etappe aan te gaan. De gevaarlijke tocht over zee wacht nog, de jongens zijn blut: hoe dan? Er komt een oplossing, eentje met zware verantwoordelijkheden voor Seydou. Hij zit klem en ziet geen andere keus dan de zware opdracht aan te nemen: het is de nieuwe wereld of geen enkele wereld meer.
Met : Seydou Sarr, Moustapha Fall, Issaka Sawadogo,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten