True Mothers op Moviemeter (3,69)
Geen moment in mijn leven heb ik overwogen om naar het populaire Japan op vakantie te gaan: wat mij betreft een te grote mierenhoop in een geautomatiseerde maatschappij. Gek genoeg overtuigt de Japanse cinema mij steeds weer van het omgekeerde. Geen drukte, integendeel: een weldadige rust straalt er uit de films, het leven lijkt een bepaalde gelatenheid te hebben omdat de omgangsvormen alles bepalend zijn. Daar steekt de horkerige en vaak egoïstische westerling maar flets bij af. Het is daarom dat ik eens in de zoveel tijd wel Japanse films wil kijken omdat ze zo goed zijn voor de reflectie. Deze week zelfs twee!
We vallen in een soort mini-mozaïek: de film volgt twee verhaallijnen die uiteraard wel ergens bij elkaar komen. Echter: hier geen flitsend heen-en-weer springen tussen die lijnen, nee: ze worden onafhankelijk van elkaar verteld maar pakken ergens in "deel 2" het andere verhaal op waar we gebleven waren. Dat brengt rust in de film en dat is nodig: het onderwerp is al heftig genoeg.
Het welgestelde koppel Satoko en Kiyokazu heeft alles wat hun hartje begeert. Nou ja, bijna alles, want al hun weelde en rijkdom leveren ze gaarne in voor de komst van een baby. Het lukt maar niet, medische oorzaken verhinderen dat het stel op natuurlijke wijze zwanger wordt. Op zoek naar oplossingen stuiten ze op een stichting die bemiddelt tussen zoekende ouders en moeders die hun kind niet (zelf) willen grootbrengen. Daar ontmoeten ze de jonge Hikari, die emotioneel doch gelaten haar zoontje Asato aan het gezin overdraagt. "Het zal hem aan niets ontbreken", belooft het koppel.
Met Hikari gaan we verderop in de film naar hoe ze in deze situatie terecht kwam. Ze is een tiener, nog op school en raakt op een onbewaakt ogenblik zwanger van haar grote tienerliefde. Ze is nog nat achter de oren en kan de verantwoordelijkheid dan ook niet aan. Met haar ouders wordt het besluit genomen dat ze zich aanmeldt bij een stichting die - gevestigd op een afgelegen eiland- aanstaande moeders de kans geeft hun zwangerschap uit te dragen en zich verder voor te bereiden op de onvermijdelijke keuze die dan volgt: het kind houden, betekent er levenslang voor zorgen. Het kind afstaan, betekent een levenslang gemis. Voor Hikari wórdt gekozen, ze is als 14-jarige immers zelf nog niet gerechtigd.
Wat klinkt als de ideale oplossing voor deze lastige problematiek gaat natuurlijk op een gegeven moment schuren. Aan beide kanten.
Met : Hiromi Nagasuku, Arata Iura, Aju Makita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten