One Hand Clapping op Moviemeter (3,90)
Eens in de zoveel tijd krijg ik een appje van de manager van het lokale filmtheater: "Bert, ik kan de hand leggen op muziekdocumentaire Zus & Zo, wat denk je? Doen? En eenmalig of vaker?" Ze neemt mijn advies dan meestal over. Toen bovengenoemde docu eerder dit jaar in beeld kwam, meldde ik haar dat ze die straffeloos meerdere malen kon programmeren, ook in ons provinciestadje. Voldoende mensen immers die muziekdocu's willen zien. En al helemaal als die iets met the Beatles van doen hebben. Het klopte, de film heeft het goed gedaan in de zaal. Zelf ging ik niet maar plukte ik m afgelopen week van tv.
Een ietwat saai geheel vond ik het, deze live studio-registratie van de band ná DE band. Het is natuurlijk nooit eerlijk om muziekgroepen te vergelijken met de grootste band aller tijden, maar hier ontkomen we er niet aan. Paul McCartney draagt de erfenis met verve, ook na zijn tijd bij the Fab Four bleef hij strooien met fris in het gehoor liggende liedjes, waaronder een van de mooiste ooit wat mij betreft. Dit "Maybe i'm amazed" komt gelukkig ook uitgebreid aan bod, wat mij betreft een hoogtepuntje.
Grotendeels spelen de opnames zich af ten tijde van het verschijnen van het album "Band on the run", waar naast de gebruikelijke makkelijke popsongs ook semi-orkestrale werken zoals de titelsong op staan. Het leukste deel van de docu zit echter aan het eind, McCartney heeft net verteld hoe hij thuis voor cabaret en showband-muziek werd klaargestoomd (hij noemt "When i'm sixty-four" daarin als voorbeeld) en gaat ter afsluiting van de sessie nog even musiceren in de tuin achter de studio (Abbey Road, welke andere?). In nog geen 10 minuten toont hij een staalkaart van de muziek die hem inspireerde tot het mede-oprichten van de band die geschiedenis zonder weerga schreef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten