Loveable (aka Elskling)- Lilja Ingolfsdottir

Loveable op IMDb (7,7)
 Loveable op Moviemeter (3,50)

Oef! Wat zeg ik? OEF! O.E.F. 
Dit is dus waar je het voor doet, als filmliefhebber. Een piepklein verhaaltje waar je desondanks volledig ingezogen wordt. Bij deze film is dat volledig te danken aan het volstrekt geloofwaardige acteerwerk van de voor mij nog onbekende actrice Helga Guren. Ze zet een vrouw neer die je beurtelings afstotelijk en meelijwekkend vindt. Het is arthouse zoals arthouse bedoeld is (en menig lezer van dit blog weet dat ik daar voor val): ik verkondig vaak het evangelie van de veelzeggende film over kleine menselijke drama's (die dan ook weer maximaal uitvergroot kunnen worden). 

Loveable. In eerste instantie vertaal je dat natuurlijk met "lieflijk, schattig". Maar een taalliefhebber zoals ik ben, ziet in dit woord ook de twee delen "love" en "able". Want dat is waar Maria, onze allesverzengende hoofdpersoon mee worstelt: is ze wel in staat tot het geven én ervaren van liefde?

Maria staat er alleen voor als haar man bij haar weggaat. Ze maken nog afspraken over de kinderen, maar verder verdwijnt hij zo goed als helemaal uit haar leven. We weten niet waarom. Nog niet.
Als Maria zich enigszins herpakt heeft, zoekt ze weer iets meer het leven op. Op een feestje van vrienden ziet de charmante en knappe verschijning Sigmund opeens in haar leven komen. Ze zet haar zinnen, ze gaat hem binnen hengelen. Dat lukt: de rustige Sigmund trekt bij de vurige Maria in, er komen zelfs nog twee kinderen bij. Niets aan de hand, zou u zeggen.

Maar langzamerhand stapelt bij Maria de onvrede op, ze is de burnout nabij. Is dit alles? Helemaal niets heeft ze met haar carrière gedaan, ze doet eigenlijk niet anders dan voor de kinderen sloven. Dat wordt nog lastiger als artiest Sigmund voor zijn werk af en toe een paar weken achtereen op toer moet. Direct bij thuiskomst krijgt hij een Himalaya aan verwijten naar zijn hoofd geslingerd: hij trekt er lekker op uit, hij maakt dingen mee in zijn leven terwijl zij niet anders doet dan pyjama's wassen en proberen Jan Steen buiten de deur te houden. De onschuldige Sigmund weet niet wat hem overkomt: als hij thuis is, neemt hij Maria zoveel mogelijk de zorg uit handen maar er zal toch ook brood op de plank moeten komen. Maria gedraagt zich in zijn ogen onredelijk. Terwijl wij steeds meer leren over Maria's complexe persoonlijkheid en dito familiegeschiedenis zien we het koppel in sneltreinvaart richting relatiebemiddeling koersen.

Liefde is complex. Geven is al lastig, maar ontvangen blijkt zo mogelijk nog moeilijker.
Wat een indrukwekkende film. De stille aftiteling drukt je diep in je stoel.

Met: Helga Guren, Oddgeir Thune, Maja Tothammer-Hruza, Heidi Gjermundsen

Gezien in : Schuur

Collection - Marianna Palka

Collection op IMDb (4,2)
 Collection op Moviemeter (1,75)

Collection op Wikipedia

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Als je je eenmaal hebt voorgenomen om een beschrijving te maken van elke film die je ziet, moet je dat ook consistent doen. Het is vaak een voorrecht maar soms is het ook een plichtmatig nummer. Zoals deze. Dik hout, een zaag en een aantal planken. Dan ben je er. 

De "Collection" waar we hier naar kijken, is niet die in de betekenis van een verzameling. Nee, het is eerder die van het woord dat wij kennen als "collecte". We duiken namelijk in de onzuivere wereld van de incassobedrijven. Sinds wij met zijn allen het ongebreideld kapitalisme in zijn gegleden, zijn schulden ook gewoon handel. Zo koopt in deze film een duo (de oude schoolmaatjes Brandon en Ross) steeds hele schuldenpakketten op om die vervolgens op agressieve wijze te incasseren. Indringende telefoongesprekken, een klop op de deur en vooral het mis-/gebruiken van veel achtergrondinformatie van de cliënten maakt dat ze druk op de armlastige kunnen opvoeren. Als er dan zo'n schuld alsnog betaald wordt, strijken de heren daar steeds een percentage van op. 

Het is handel, we vinden het allemaal normaal tegenwoordig dat er mensen zijn die hun brood verdienen over de ruggen van anderen (al is duidelijk dat de Amerikaanse maatschappij hierin een stuk harder is dan de onze. Nog wel). Brandon en Ross rekruteren voornamelijk mensen met een licht strafblad om deze telefoongesprekken te doen, die weten precies waarmee ze een dreigende toekomst door de hoorn kunnen laten schallen. Alles gaat goed, totdat Brandon verliefd wordt op een nachtclubdanseres. En u weet al láng van te voren dat die nog ergens een schuld heeft uitstaan.

Met; Alex Pettyfer, Mike Vogel, Shakira Barrera, Jacques Colimon

FIN - song : Vivian Scotson - Broken love

Materialists- Celine Song

Materialists op IMDb (7,0)
 Materialists op Moviemeter (2,98)

Materialists op Wikipedia

Ik huiver altijd enigszins voor ik me eraan waag: de term "romantische komedie" is de laatste jaren dermate veel niveau kwijtgeraakt dat je eerst goed moet checken of je niet in de zoveelste Negen Straatjes-Notting Hill toestand terecht komt. Waarom ik deze dan toch ging kijken? Welnu: ten eerste troonde mijn vrouw me mee (altijd +1), ten tweede is deze onder regie van Celine Song. Misschien niet direct rinkelende bellen alom, maar als ik u zeg dat zij verantwoordelijk is voor het fenomenale "Past Lives" dient u de oren te spitsen: een van de allerbeste films van de laatste jaren. Welnu, zó goed is de opvolger niet, maar ik vond het geheel uiteindelijk niet onaardig. In de eerste helft van de film schetst Song de contouren, in de tweede helft kleurt de daar de diepgang bij in. Opnieuw knap werk.

We betreden de griezelige wereld van relatiebemiddeling. Hoofdrolspeelster Lucy is er onnavolgbaar goed in, ze rijgt de ene succesvolle match aan de andere. Voor Lucy is het simpel: relaties draaien niet om liefde, ze draaien om wiskunde. Stel een som op van de wederzijdse karaktertrekken, welstandigheid en uiterlijke kenmerrken en je kunt heel makkelijk berekenen of iemand overmatig dan wel ondermaats gekwalificeerd is voor degene waar Lucy haar client aan moet koppelen.

Zo makkelijk als het Lucy in haar werk afgaat, zo lastig gaat het in haar privéleven. Ze heeft nog uitstekend contact met haar oude lover John maar het feit dat hij een armlastige toneelspeler was, is en blijft maakt voor haar dat ze nooit met hem verder kan. Immers: haar eigen eerste eis voor een serieuze partner is baden in rijkdom. Dat doet zich dan uiteindelijk ook voor: ze matcht een stel en ontmoet op de bruiloft de charmante, puissant rijke broer van de bruidegom. Met deze Hoffelijke Harry gaat ze het aan: ze date, ze zoent, ze vrijt en ze drentelt door zijn miljoenen-appartement. Maar ze mist iets. Als er een eerste conflictje dreigt, belt ze toch haar oude vriend weer op om haar hart te luchten. John is niet zo goed in wiskunde, maar blijkt wel een hulpvaardige vent: zijn ex is de burnout nabij en denkt hard na over haar toekomst. Terwijl ze álles heeft, wijst John haar erop dat ze iets cruciaals mist.

Met: Dakota Johnson, Chris Evans, Pedro Pascal

FIN - song : Japanese Breakfast - My baby (got nothing at all)

Gezien in : Cinema Oostereiland

Mama Sranan (aka Mother Suriname) - Tessa Leuwsha

Mama Sranan op IMDb (7,3)

Mama Sranan op IDFA
 

Dat mijn liefde voor Suriname groot is, weten de mensen om mij heen. Een razend interessant land met een loodzware geschiedenis. Een prachtig land met fenomenale flora en fauna. Een indrukwekkend trots volk dat de term "multicultureel" al jaren in de praktijk bracht lang voordat wij er in Europa een probleem van begonnen te maken. Nog geen anderhalf jaar geleden bracht ik er een maand door, het zou een van meest gewaardeerde reizen worden (en dit in een toch al niet heel gematigde lijst). Suriname kortom heeft mijn hart gestolen, ik vreet de verhalen en berichten en hoop oprecht dat het land de voorzichtig ingeslagen weg naar verbetering en "modernisering" blijft volgen. En vooral hoop ik dat democratie zijn kans krijgt: het land is jong- het land had ook weinig goede voorbeelden om zich heen- en moet nog leren lopen. Het komt.

Goed, lange inleiding om deze ingetogen verfilming te beschrijven. Documentairemaker Tessa Leuwsha (ook schrijfster van het onlangs verschenen boek over Boni, dat ik zeker ga aanschaffen) kiest voor een vertelvorm waarin Fansi (een oude vrouw die naar het voorbeeld van Leuwsha's oma wordt geportretteerd) ons door de 20e eeuw loodst. We beginnen in 1908, in het noordwestelijke deel. In het arme Nickerie wordt het leven bepaald door de landbouw. En dan met name door de eigenaren van plantages en landbouwgrond. De vrouw groeit op in een pleeggezin (een "kwekertje" noemen ze dat in die tijd nog) en ondergaat het leven dat de arme bevolking daar allemaal ondergaat: officieel is de slavernij natuurlijk afgeschaft, maar dat wil nog niet zeggen dat de leefomstandigheden van de arbeiders reden tot juichen zijn. Dat gaat langzaam: Fansi groeit op, bouwt een gezin op waar ze alleen voor moet zorgen (haar man werkt in een ander deel van Suriname in de bauxiet- en goudindustrie). Een hard bestaan, een trots bestaan: ondanks het harde leven, ondanks het verlies van een van haar kinderen, weet Fansi een bestaan op te bouwen dat haar kinderen een beter perspectief geeft dan zij zelf had. Die kinderen, die vertrekken naar Nederland en halen haar uiteindelijk over. Fansi kan tussen die grote flats slecht aarden, ze mist het groene en warme Suriname. En dan komt daar alsnog de zo vurig gehoopte onafhankelijkheid. Fansi weegt haar kansen.

White Elephant - Jesse V. Johnson

White Elephant op IMDb (4,5)
 White Elephant op Moviemeter (2,13)

White Elephant op Wikipedia

De harde schijf schreeuwt om schoning en ruiming, dan moet je als filmkijker af en toe door grazige weiden heen die je achteraf liever overslaat. Deze film bijvoorbeeld is wel een echte actie/misdaadfilm (dus is absoluut voor een bepaalde markt gemaakt) maar is wel dermate knullig en recht-toe-recht-aan uitgevoerd dat ie snel de vergetelheid zal ingaan. Heel niet erg, zeg ik.

Special agent Vanessa Flynn zit op de uitkijk: ze hebben de Latino-maffiabaas Velasquez op het oog waarvan ze een volgende deal met een heterdaadje willen voorkomen. Vanuit de autostoel ontgaat het hen dat er een slagvaardige misdadiger van de concurrerende clan van Arnold Solomon bij Velasquez binnenloopt om daar een aanslag te plegen. Ze zien Carlo Garcia, de aanslagpleger in kwestie, wel weglopen maar hij ziet hen ook. Het betekent dat Flynn en haar partner nu in het vizier zijn bij de Solomon-bende. Ze moet op de vlucht en dat blijkt niet heel makkelijk. Solomon heeft namelijk, naast de agressieve Garcia, ook nog de oude huurmoordenaar Gabriel Tancredi in dienst. Deze Tancredi werkt rustig en slim naar zijn doel toe: al snel hebben ze Flynn getraceerd. Flynn overleeft de eerste aanvallen en krijgt daarbij plots hulp uit onverwachte hoek. Ze is haar leven niet zeker, dus die steun kan ze goed gebruiken.

In de film zit ook nog een schimmig rolletje voor John Malkovich, een rol die dermate onbeduidend is dat je je afvraagt wat er in godsnaam van deze vroegere steracteur geworden is dat ie hiermee zijn pensioenverzekering moet betalen.

Met: Olga Kurylenko, Michael Rooker, Bruce Willis, John Malkovich, Vadhir Derbez 

FIN - song : Outlaw Ritual - Trouble in my time

12 years a slave - Steve McQueen

12 years a slave op IMDb (8,1)

12 years a slave op Moviemeter (3,76)

12 years a slave op Wikipedia

De huidige situatie in de VS stemt niet vrolijk. Alsof we niets geleerd hebben van vroeger. Indianen, Afro-Amerikanen gingen ze voor: nu hebben de Latino's het besmette label dat ze niet bij de witte indringers passen. Tijd om deze film er nog eens bij te pakken, tijd om te beseffen hoe gruwelijk de mens is, hoe gevaarlijk superioriteitsdenken is.

Dat de film bijna12 jaar na verschijning nog steeds met een 8,1 gewaardeerd wordt op IMDb toont aan hoe sterk de verfilming van dit onmenselijke drama was. Goed spel en bij vlagen iets te realistisch beeld maken dat de impact van de film ook bij het opnieuw bekijken enorm groot is. Het toont aan dat de 3 Oscars van destijds meer dan terecht waren. 

Mijn recensie van ruim 11 jaar geleden (!) : BEGT recensie 12 Years A Slave - jan 2014

FIN - song : Hans Zimmer- Solomon

Mads Mikkelsen: Van Balletdanser tot Bondschurk - Jeanne Burel

Kijk de documentaire via deze link van NTR 

De documentaire op NPO Doc

Mads Mikkelsen op Wikipedia

Het uur van de wolf op Wikipedia

Uitermate informatieve documentaire over de fenomenale Deense acteur Mads Mikkelsen. Zijn voorliefde voor afwijkende rollen is opvallend: liefst speelt hij geen helden maar mensen die klappen krijgen van het leven. Zijn markante kop en zijn fysieke manier van acteren doen daarbij de rest. 

Mikkelsen komt van ver : hij danste in verschillende gezelschappen, hij deed veel amateurtoneel voordat hij in de Pusher-reeks van zijn jeugdvriend Nicolas Windig Refn een eerste hoofdrol te pakken had. Het smaakte naar meer, Dogma kwam en Mikkelsen andere lifelong friend Thomas Vinterberg zette hem vervolgens goed in de spotlights. Als blijk van dank zou Mikkelsen daarna nog meermaals met Vinterberg samenwerken. Terwijl hij in Denemarken al een grootheid was, moest de wereld nog even op hem wachten. Dat kwam goed: als je eenmaal de rol van Bondschurk te pakken hebt, is je naam voorgoed gevestigd. 

Gelukkig maar, ik vind Mikkelsen fenomenaal goed en probeer zijn gevarieerde oeuvre nauwlettend te volgen. 

Gezien op : Het uur van de Wolf

 

The Teacher Who Promised The Sea (aka El Maestro Que Prometió el Mar) - Patricia Font

The Teacher Who Promised The Sea op IMDb (7,4)
 The Teacher Who Promised The Sea op Moviemeter (nog geen stemmen)

The Teacher Who Promised The Sea op Wikipedia

Mijn vrouw is dochter van een hoofdonderwijzer, vier van mijn broers zijn onderwijzer en ook bij neven, nichten en schoonzoons spreekt de liefde voor het lesgeven luid en duidelijk. Dat was al reden 1 om deze film te gaan zien, voeg daarbij dat een waargebeurd verhaal is (dat nog steeds niet afgerond is) én voeg daaraan toe de actualiteit van burger- en andere oorlogen (mijn gedachten dwaalden frequent af naar het nu): je snapt dat deze voorpremière-avond om een bezoek schreeuwde. Heen!

Het verhaal speelt in twee tijdvakken: een actuele (nou ja, 2010) en een in de donkere jaren van de 20e eeuw (1935 en iets verder). Uit de actuele lijn weten we dan al dat er verschrikkelijke dingen gebeurd zijn in het Spaanse bergdorpje waar we straks naar terugreizen in de tijd. We weten dat kleindochter Ariadna voor haar dementerende opa Carlos op zoek gaat naar diens roots, ze heeft vernomen dat er in een massagraf mogelijk overblijfselen van haar overgrootvader zijn gevonden. Het onderzoek in dat massagraf is nog in volle gang, zodat Ariadna de tijd heeft om in de regio navraag te doen of iemand haar opa en/of overgrootvader heeft gekend.

Opa Carlos is ooit kleine jongen geweest, en een lastige ook. Wanneer zijn vader als politieke gevangene wordt vastgezet, draagt een vriend de zorg voor Carlos over aan de flamboyante onderwijzer Antonio Benaiges, die dan net in een klein bergdorpje een schooltje aan het opzetten is. Ik zeg "flamboyant" maar ik moet eigenlijk "onconventioneel" schrijven: in het zwaar katholieke dorpje durft Antonio het aan om non-confessioneel onderwijs te gaan geven. In zijn beleving moeten kinderen leren over het leven, over de natuur, over de wereld in plaats van leren over hoe het volgens een oud boek allemaal moet. Daarmee plaatst Antonio zichzelf direct onder een vergrootglas waarbij de dorpspastoor én de burgemeester hem nauwlettend in de gaten houden. Antonio trekt zich er niks van aan, hij onderwijst volgens de Freinet-onderwijsmethode : hij brengt een drukpers mee in de klas waarmee hij zowel het lezen en schrijven aanjaagt maar waarmee hij vooral de fantasie van kinderen prikkelt. Ze drukken hun eigen schoolboeken met hun zelfgemaakte tekeningen en zelfgeschreven verhalen. Het werkt, het stimuleert. Antonio trekt met ze de bergen en bossen in en leert ze dromen: hij belooft de hele klas mee te nemen op een schoolreisje naar het mooiste wat er op aarde bestaat; de zee!

Dat kan niet goed gaan, dat weten we al. De burgeroorlog meldt zich, Franco zet zijn troepen op tegen de eigen bevolking. Antonio wordt het werken onmogelijk gemaakt. De dromerig-romantische toekomst maakt plaats voor een grauwe en harde realiteit.

Met: Enric Auquer, Laia Costa, Ramón Agirre, Luisa Gavasa

FIN - song : Pablo Casals - Canciones Popular Espanolas (Nana)

FIN - song : Natasha Arizu - Vision de unos ninos que no lo han visto nunca

Gezien in : Cinema Oostereiland

Mindcage - Mauro Borelli

Mindcage op IMDb (4,6)
 Mindcage op Moviemeter (2,05)

Mindcage op Wikipedia

You win some, you lose some. Als ik een recensie zo begin, weet de frequente bezoeker meestal genoeg: hier gaat geen beste film aankomen. Klopt, deze Mindcage mag u snel weer vergeten. Een ietwat beschamend star vehicle voor John Malkovich, die hier nog maar eens optimaal gebruik maakt van zijn ingetogen agressie en van zijn belezenheid. De film hint opzichtig naar "Silence of the lambs" maar weet op geen enkele manier de eerste trede van dat niveau te beklimmen. 

Als detective Mary Kelly met haar nukkige compagnon Jake Doyle op een zaak gezet worden van een bijzonder verzorgd en opgedoft dodelijk slachtoffer kijken ze elkaar verbaasd aan. Dit lijkt in alles een daad te zijn van seriemoordenaar The Artist, maar dat kan onmogelijk: die zit immers al jaren in eenzame opsluiting nadat detective Doyle hem ism zijn vorige partner had opgepakt. Doyle acht Kelly te onervaren om hier in te duiken, maar de chef geeft haar het voordeel van de twijfel omdat ze met haar achtergrond als psychologe wel met The Artist in gesprek kan gaan om te helpen de copycat te vangen. 

U snapt: The Artist wil best helpen maar eist daar wel wat voor terug. In een reeks gesprekken lukt het hem om Kelly in zijn macht te krijgen: mondjesmaat geeft hij tips, terwijl er ondertussen steeds meer slachtoffers vallen. Kelly weet dat ze moet overgaan tot een radicaler aanpak, omdat haar partner Doyle zich lichtelijk vermaakt als hij ziet dat ze amper verder komt. 

Met: John Malkovich, Martin Lawrence, Melissa Roxburgh, 

Kvinden i buret (aka Keeper of the Lost Causes) - Mikkel Norgaard

 Kvinden i buret op IMDb (7,2)

Kvinden i Buret op Moviemeter (3,47)

The Keeper of Lost Causes - Wikipedia

Alle lijntjes kwamen weer samen deze week. Terwijl we op de streamingsdienst samen de uitstekende serie "Dept Q" keken (de serie naar de film naar het boek), stond deze film op nominatie om van mijn harde schijf te vervallen omdat ik m bijna een jaar geleden had opgenomen van de filmzenders. (Daarnaast plaatste ik overigens een ander boek van Olsen in onze buurtbieb. Een psycholoog zou hier wel wat mee kunnen.)
Welnu: de serie is heel goed, door de Schotse aanpak ook heel anders dan de overduidelijk Scandinavische sfeer in de boeken van Jussi Adler Olsen. Het verhaal is ijzersterk, dat zal altijd wel werken in welke omgeving je het dan ook neerzet. Hoe dan ook was het fijn om de film nog een keer terug te zien: heerlijk donker en met prikkelend acteerwerk van Kaas en Fares. Top. 

Mijn recensie van destijds (april 2015, alweer 10 jaar geleden): BEGT recensie Keeper of the lost causes

The Life of Chuck - Mike Flanagan

The Life of Chuck op IMDb (7,6)
 The Life of Chuck op Moviemter (3,72)

The Life of Chuck op Wikipedia

Dan mag men er vooraf allerlei labeltjes opplakken die mogelijke filmkijkers tegenhouden of zelfs afschrikken, maar dit.is.een Topfilm! Het zou horror kunnen zijn (want ja, een boekverfilming van werk van de ongenaakbare Stephen King), het zou scifi zijn (want we gaan een stukje de mogelijke toekomst in), het zou een rampenfilm kunnen zijn (want ja, het einde der wereld en zo), maar zo zat ik er niet in. Magisch vond ik m, bij vlagen. En er zat romantiek in. En wetenschap. En dans. En literatuur. En coming-of-age. Voor mij was het allemaal dikke prima: cameravoering, acteurs, sfeer, ik zat er heel goed in. Daarmee rechtvaardig ik ook de keuze van de regisseur om de film in drie ogenschijnlijk losse delen op te knippen en die dan ook nog eens achterstevoren te vertellen. Het maakt de fil, enigszins ongrijpbaar en dat is precies wat ie nodig heeft. Ik ben fan.

We zijn er dan toch eindelijk beland: het einde der tijden, de apocalyps. Leraar Marty Anderson probeert nog wat ie kan om de leerlingen wat bij te brengen, maar die zijn allen meer bezig met de rampzalige berichten die hun telefoons bereiken (half Californië is ingestort door mega-aardbevingen, de staat wordt langzaam door de zee verzwolgen). Lang kunnen de leerlingen overigens niet meer van hun telefoons genieten: het internet valt weg. En goed ook: zozeer dat mensen gaan peinzen hoe ze dat ook allemaal weer deden vóór het internettijdperk. Marty rijdt naar huis, loopt vast in onmetelijke files en ziet een vreemd reclamebord waarin Chuck bedankt wordt voor 39 prachtige jaren. Hij slaat er geen acht op, maar wij - goed voorbereid immers - doen dat wel. Terwijl Marty troostende gesprekken voert met zijn ex-vriendin Felicia, gaan wij langzaam over naar deel 2.

Daarin betreden we het leven van boekhouder Chuck. Tenminste, we zien hem in een pauze van een congres wandelen op straat. Hij houdt stil bij een straatartiest, een jonge drumster. Wat hem bezielt, zal niemand ooit weten, maar hij beweegt zijn heupen en doet voorzichtig een dansje (en Tom Hiddleston kan dat, dat weten wij). Hij nodigt een somberende jonge vrouw (relatie net verbroken) uit om zich bij hem te voegen. Ze gaan compleet los in een wervelende dans op het stadsplein.
Pas dáárna leren we in deel 3 Chuck pas echt kennen: we gaan terug naar zijn jeugd bij zijn opa en oma. Hij is een te kleine nerd met een brilletje die van zijn oma de beginselen van de dansritmes onderwezen krijgt. Het zal zijn toekomst bepalen. Of nou ja, misschien doet zijn opa dat wel, die hem voorhoudt dat er maar heeeeel weinig mensen van dansen kunnen leven, Chuck kan beter zijn hersens gebruiken.

De film is een ode, al weet ik nog niet precies waaraan. Ik heb zelden zo'n opgewekte einde-der-tijden-vertelling meegemaakt, deze had een magische werking op me).

Met: Tom Hiddleston, Chiwetel Ejiofor, Benjamin Pajak, Jacob Tremblay, Karen Gillan, Mia Sara, Mark Hamill

FIN - song : Gregory Allen Isakov- The Parting Glass

Gezien in : Cinema Oostereiland

There is no evil (aka Sheytan Vojud Nadarad) - Mohammad Rasoulof

There is no evil op IMDb (7,5)
 There is no evil op Moviemeter (3,68)

There is no evil op Wikipedia

Iraanse films zijn al nooit de meest flitsende maar als ze dan ook nog eens in een vierluik zijn opgedeeld, wordt het wel een pittige zit. Voeg daar nog aan toe dat het verbindende onderwerp een loodzware is en u snapt dat ik de film in twee delen bekeek. Wegkijken of uitzetten was geen optie; het onderwerp (de doodstraf) was daarvoor te belangrijk. De film scoorde voor een Arabische film behoorlijk hoog in de jaarlijstjes van Volkskrant en VPRO Cinema, dus ik ging er alsnog voor.

Deel 1: There is no evil. Een lieflijke vader zorgt voor vrouw en gezin, hij rijdt zijn vrouw door de stad om haar respectievelijke boodschappen te doen, hij zorgt dat zijn dochter bij haar afspraken en ontmoetingen kan komen (ook al moet hij haar soms streng toespreken). Alles kabbelt, alles rolt maar ja, meneer moet ook gewoon naar zijn werk. De vriendelijke en zorgzame huisvader rijdt in het midden van de nacht naar de gevangenis om aan het werk te gaan. Hij beheert het bedieningspaneel van de valluiken. Eén druk op de knoppen en eindigt weer een reeks mensenlevens aan de galg.

Deel 2: She said "You can do it". Op de slaapzaal van de cipiers krijgt Pouya er flink van langs van zijn collega's. Hij is een watje, hij is van jammerhout. Pouya ziet er namelijk enorm tegenop om zijn werk uit te voeren; hij moet een gevangene executeren. Hij probeert de opdracht "te verkopen" aan collega's maar krijgt er de centen niet voor bij elkaar. Hoe dichter het moment nadert om de gruwelijke klus te gaan doen, hoe radicaler Pouya wordt.

Deel 3: Birthday. Javad is er voor teruggekeerd van zijn diensttijd. Hij gaat de verjaardag vieren van zijn vriendin Nana en weet zeker dat hij haar zal gaan verrassen. Nana heeft alle voorbereidingen getroffen voor een leuk feestje maar dan krijgt ze te horen dat haar lieve oom is omgekomen in de gevangenis. Javad ziet zijn verrrassing in het water vallen en weet dat hij Nana alleen nog maar zal kunnen teleurstellen.
Deel 4: Kiss me. De jonge Darya is overgekomen uit Duitsland om haar oom en tante te bezoeken. Het verblijf in het westen heeft haar wat losser en opstandiger gemaakt dan de Iraanse samenleving toestaat. Om die reden probeert Oom Zaman haar helder te maken waarom ze is wie ze is en waarom ze nu in het buitenland leeft. Zaman voelt zich vaderlijk verrantwoordelijk, hij wil Darya goed terecht laten komen. Dat wordt lastiger als hij vertelt hoe dat zo gekomen is.

Met: Mah'tab Servati, Baran Rasoulof, Zhila Shahi, Ehsan Mirhosseini, Mohammad Valizadeghan

FIN - song : Amir Molokpour - There is no evil

Gift Horse (aka Glory at sea) - Compton Bennett

Gift Horse op IMDb (6,3)
 Gift Horse op Moviemeter (2,57)

Gift Horse op Wikipedia

Door met de reeks "classic" aanbevelingen van VPRO Cinema. Dit keer een oorlogsfilm, met name het mariene deel daarvan. In de hoofdrollen de destijds tamelijk grote Trevor Howard en de latere regisseur Richard Attenborough. Eerlijk is eerlijk, deze kon me wat minder boeien omdat er een wirwar van verschillende lijnen door elkaar liepen. Tegenwoordig zou je dat haast een mozaïekfilm noemen, maar daarvoor worden de respectievelijke verhaallijnen net iets te weing uitgediept. 

1940, de Tweede Wereldoorlog is nog maar net van start. Kersvers aangemelde leden van the Royal Navy krijgen te horen dat ze mogen gaan varen op de Ballantrae, een gammele bak die door de eigenaar van de hand is gedaan door hem aan de - met materieelproblemen kampende- Britse vloot te schenken. 

De mannen moeten even slikken, want wat betekent het aanmonsteren op zo'n varend wrak voor hen? En vooral: voor hun veiligheid? Zeeman Dripper Daniels is sterk van plan zijn bij de vakbond opgedane kennis toe te passen op de werkzaamheden aan boord, ook als dat hem niet in dank afgenomen wordt. De mannen krijgen kapitein Fraser toegewezen als hun varend leider. Fraser is een stugge maar zeer ervaren man die in de loop van het verhaal een beetje ontdooit en een rechtsschapen baas blijkt.

Dat komt mooi uit want er gebeurt nogal wat aan boord: het schip lijkt zijn eind al te bereiken voordat ze aan hun grote missie gaan beginnen. Aanvaringen, weigerende machines en vechtpartijen van de crew aan wal leiden allemaal tot een moeilijke sturing door de kapitein. Toch lukt het Fraser uiteindelijk om het schip op missie te krijgen: ze stomen op naar de Franse kust alwaar ze een door de Duitsers ingenomen dok moeten aanvallen en liefst vernietigen.

Met: Trevor Howard. Richard Attenborough, Sonny Tufts, James Donald, Bernard Lee

Bachelorette - Lesley Headland

Bachelorette op IMDb (5,3)
 Bachelorette op Moviemeter (2,37)

Bachelorette op WIkipedia

Amerikanen en humor, ik vind het meestal geen geslaagde combinatie. Te dik hout, te plat en zeer zeker te voorspelbaar. Toch probeer ik af en toe zo'n zelfverklaarde "komedie" te bekijken, omdat ik nu eenmaal als mede-filmquizmaker alle kraampjes op de markt af en toe een bezoek moet gunnen. Anders kan ik het ook niet verklaren dat ik aan films als deze begin (nou ja, soms zitten er wel een aantal ervaren acteursnamen in, dat helpt zeker bij het aanklikken).

Hoewel ze eigenlijk altijd mikpunt van spot is gebleven, nodigt de stevige Becky toch haar drie highschoolvriendinnen uit voor haar bruiloft. Vriendin Regan wordt zelfs de grote planner van het geheel, dus die moet echt aan de bak. De vier komen niet vaak meer samen, ze hebben elk hun eigen sores met relaties, werk en drankdrugs. Maar joh, dat schuiven we nu allemaal even opzij want we zijn hier voor Becky! Toch?
Nou ja, er gaat eerst wel een en ander mis met uit de hand gelopen feestjes waarbij ze zelfs de bruidsjurk weten te vernielen. Nu moeten ze toch midden in de nacht op pad om dat op te lossen, terwijl er ook nog eens allemaal ex- en aanstaande partners in de stad rondlopen!

Met: Kirsten Dunst, Isla Fisher, Lizzy Caplan, Rebel Wilson, James Marsden, Adam Scott, Ann Dowd

FIN - song : Proclaimers - (I'm gonna be) 500 miles

William Tell - Nick Hamm

William Tell op IMDb (5,7)
 William Tell op Moviemeter (3,00)

William Tell op Wikipedia

Het werd weer eens tijd voor een stukje historisch actiewerk, na die lange reeks serieuzere werken. Films als deze, gebaseerd op een oude volkslegende maar verpakt in een krijgshaftig epos, kijken lekker weg en doen het dus prima op de zondagavond. De uitdaging zat hem erin om alle bekende gezichten te spotten, het werd een "waar kennen we die ook alweer van?".

Begin van de 14e eeuw, in de bergen van Zwitserland jodelodelo. Buurland Oostenrijk is agressief bezig het bergvolk te overheersen: onmogelijke heffingen moeten de Zwitsers betalen aan de groepen soldaten die de afgeperste penningen komen ophalen. Dat gaat mis als een arme doch sterke boer de leider van het incassogroepje ombrengt nadat die zijn vrouw verkracht en vermoord heeft. Boer Baumgarten weet dat de wraak van de Oostenrijkers hard en ongenadig zijn, hij slaat op de vlucht en belandt enkele dorpen verderop in de nederzetting van jager en topschutter Wilhelm Tell. Die besluit hem te helpen, ondanks zijn plechtige eed om geen geweld meer te gebruiken nadat hij aan de kruistochten had deelgenomen.

Tell is echter een man van rechtvaardigheid en besluit Baumgarten te helpen, dit in het besef dat die hulp hem zwaar zal worden aangerekend. De Oostenrijkse koning stuurt zijn wreedste luitenant, de sadistische Gessler, op de Zwitsers af. Die mobiliseren zich echter in steeds groter getale, omdat ze beseffen dat leven onder Oostenrijks juk hun bestaan onveiliger én onzekerder maakt. Een confrontatie tussen de troepen van Gessler en de Zwitserse garde van Tell kan niet uitblijven, waarbij vooral de rivaliteit tussen Gessler en Tell bepalend gaat zijn voor het verloop van de strijd. 

Met : Claes Bang, Tobias Jewett, Connor Swindells, Golshifteh Farahani, Emily Beecham, Ben Kingsley, Ellie Bamber, Sam Keeley, Jake Dunn, Jonah Hauer-King, Jonathan Pryce

FIN - song : Stephen Price - Is this mercy?

The Promise - Daan Veldhuizen

The Promise op IMDb (8,5)
 The Promise op Moviemeter (3,50)

The Promise op Movies that Matter

Aangrijpende documentaire over een hoofdstuk uit de Nederlandse koloniale geschiedenis. Een hoofdstuk dat voor een enorm deel onderbelicht is gebleven, alleen al om die reden is het goed dat regisseur Daan Veldhuizen helpt om de laakbare houding (of beter: voor een flink deel laakbare houding) van Nederland op de pijnbank te leggen. 

De film begint met een veelzeggend citaat van schrijver/filosoof Jean Jacques Rousseau : 

Elk verhaal heeft vier kanten: jouw kant, hun kant, de waarheid en tenslotte wat er echt gebeurde. 

Veldhuizen deelt de documentaire op in deze vier hoofdstukken en gaandeweg wordt duidelijk wat er had kunnen gebeuren, wat er eigenlijk moest gebeuren en wat er daadwerkelijk gebeurd is. Als inwoner van de stad die nog steeds kolonisator/moordenaar Jan Pieterszoon Coen met een standbeeld vereert, mag ik niet verrast zijn door de nalatigheid die Nederland toepaste op een andere kolonie. 

We zien eerst de wetenschappers aan land komen op het afgelegen eiland van West-Papua, het tegenwoordige Irian Jaya. Stichtelijk en stichend werk, antropologisch werk leek het devies. We kwamen er handel en welvaart brengen, we zouden de bosjesmannen wegtrekken uit de prehistorie. Toen Nederland vervolgens de oorlog aanging met het vrijheid zoekende Indonesië deed men West-Papua de belofte dat ze ooit een vrij en onafhankelijk volk zouden zijn, Nederland zou zich daarvoor inzetten. Een flink deel van het vervolg kent u: Nederland verloor die oorlog, verloor zijn invloed in die regio én verloor zijn inkomsten uit die regio. Dat zou allemaal nog niet zo'n probleem zijn als niet bleek dat de Indonesische praatjesmaker Soekarno met harde hand de Papoea's ging onderdrukken. Een bloederige vrijheidsstrijd begon, een diaspora begon. Indonesië zocht steun bij de VS, die vonden dat Nederland zich toch al niet zo goed gedragen had in de koloniale strijd en betoonden daarom hun steun aan Soekarno. Het ontnam Nedeland de mogelijkheid om de belofte aan Westelijk Nieuw-Guinea (zoals het gebied toen nog heette) ook maar enigszins na te komen. Nederland vond het wel best, Irian werd een Indonesisch wingewest waar Amerikaanse bedrijven de rijkdom aan grondstoffen kwamen incasseren. Ja precies, ook toen al.

Gezien in : Cinema Oostereiland

The Phoenician Scheme - Wes Anderson

The Phoenician Scheme op IMDb (6,9)
 The Phoenician Scheme op Moviemeter (3,07)

The Phoenician Scheme

Om teleurstellingen te voorkomen, adviseer ik u niet verder te lezen. Ga leuke dingen doen, ga naar buiten of lees een boek. Veel meer hoeft u van deze film niet te weten, anders dan het een fraai ontworpen plaatjesboek is, waarbij niet de in groten getale opdravende wereldsterren de hoofdrol spelen, nee, de meeste aandacht gaat uit naar de art direction. Zoals we overigens gewend zijn van regisseur Wes Anderson, de man die eigenlijk al vijf keer dezelfde film gemaakt heeft: absurde karikaturen in een loeistrak retro-decor. U kunt dit natuurlijk zelf gaan ontdekken, maar een wandeling langs de waterkant is avontuurlijker. Eerlijk waar: mijn vrouw en ik keken elkaar gisteren in de matig bezette zaal enkele keren aan met een blik van "hoe lang duurt dit nog?". 

We betreden het zakenimperium van Anatole "Zsa Zsa" Korda, een rüksichtlose ondernemer die alles wegmaait wat hem voor de voeten komt om zijn zin te krijgen (denk Trump/Musk en andersoortige harteloze poenscheppers). Hij heeft - onder de naam The Phoenician Scheme- een reeks grote bouwprojecten ontwikkeld voor zijn Fenisisch Land. Hoewel hij meerdere haast dodelijke (vliegtuig) ongelukken overleefd heeft, ervaart hij toch zijn eigen kwetsbaarheid en besluit hij zijn enige dochter (1 van zijn tien kinderen) erfgename te maken om zijn klus af te maken. Deze godvrezende jonge vrouw, Liesl genaamd, moet hem begeleiden tijdens zijn bedeltocht langs diverse investeerders, zakenlui die stuk voor stuk nog een appeltje met Korda hebben te schillen. Liesl dient liever God dan Mammon maar toch gaat ze langzaam overstag: ze besluit haar vader bij te staan, ook omdat ze op die manier te weten hoopt te komen wie van papa's vijanden verantwoordelijk is voor de dood van haar moeder.

Met: Benicio del Toro, Mia Threapleton, Tom Hanks, Bryan Cranston, Matthieu Amalric, Benedict Cumberbatch, Michael Cera, Scarlett Johansson, Rupert Friend, Willem Dafoe, Charlotte Gainsbourg, F. Murray Abraham

FIN - song : Benjamin Britten - Simple Symphony

Gezien in : Cinema Oostereiland

De Wilde Noordzee- Mark Verkerk

De Wilde Noordzee op IMDb (7,0)
 De Wilde Noordzee op Moviemeter (3,47)

De Wilde Noordzee op Wikipedia

Vooraf moet ik zeggen dat ik deze titel niet als documentaire bekeek maar als de televisiebewerking ervan, waardoor de bioscoophit in vier verschillende delen uiteenviel. Maakt voor de boodschap niet uit, maar voor de beleving natuurlijk weer wel. In de serie komt veel materiaal aan bod dat voor de bioscoopversie geskipt moest worden omdat het anders allemaal veel te lang werd. Regisseur Verkerk heeft met zijn cameramensen dermate veel op en onder het water van de Noordzee doorgebracht dat ie het in deze constellatie allemaal wat meer uit kon diepen (sorry voor de woordspeling). 

Welnu: de Noordzee blijkt het gróótste natuurgebied van Europa te zijn. Wij kennen dan wel onze kustlijn maar het loopt natuurlijk een aardig stuk naar het noorden en noordoosten door, waardoor er dieren in kunnen huizen die wij nooit aan ons stukje kust zullen ontwaren. 
Reuzenhaaien, oerdieren als kwallen, zelfs koraal: het is er allemaal, in die drukbevaren zee aan onze westkant. Er wordt ingegaan op de vitaliteit van de zee, op de bedreigingen die er op af komen: overbevissing, milieuschade, industriële bebouwing als windmolenparken en booreilanden. Maar ook wordt er gewezen op de blijkbaar ingezette kentering van de achteruitgang: er keren ook dieren terug in de Noordzeewateren (een fors deel van de laatste aflevering gaat over de vreugde die biologen ervaren aan de terugkeer van de reusachtige blauwvintonijn. 
Het maakt dat de documentaire (die je moet zien als een logisch vervolg op oa De Nieuwe Wildernis een constructieve draai krijgt. En dat is ook wel eens fijn,