Schitterend. Ontroerend. Poëtisch. En schitterend, dat vooral.
Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die weinig met deze film kunnen , maar ik ben diep onder de indruk. Majestueus acteerwerk, van alle drie de hoofdrolspelers. Een moeilijk te verteren onderwerp, dat mede door de onvolkomen karakters niet zomaar wegslikt. Elk van de drie heeft zijn zwaktes, maar ook is heel goed te begrijpen waarom men ooit zo'n hecht gezinnetje vormde. De hoop op herstel lijkt vervlogen , maar een klein beetje restauratie zit er misschien nog in.
Edward zegt het op zondagochtend plompverloren tegen zijn zoon: hij gaat diens moeder verlaten. Omdat hij vreest dat de reacties bij zijn vrouw heftig zijn, heeft hij zijn uitwonende zoon gevraagd om een avondje te komen logeren. Feitelijk gebruikt hij zijn zoon om in de frontlinie te gaan staan, juist omdat hij het zelf niet durft.
In de scenes die hieraan vooraf gingen, hebben we allang geleerd wat er zo'n beetje mis is in dit huwelijk. De bazige vrouw die de man geen millimeter ruimte geeft voor wat tijd voor zichzelf, die altijd maar praten wil over wat haar bezighoudt. Edward trekt het allemaal niet meer, de ruzies en de vernedering. Bovendien blijkt hij er sinds enige tijd een vriendin op na te houden.
Echtgenote Grace is stomverbaasd en voelt zich vernederd. Ze overdenkt haar zonden en beseft dat ze een deel van de breuk zelf heeft aangericht. Toch zien we dat het niets afdoet aan haar liefde voor de man met wie ze toch 29 jaar getrouwd is geweest. Ze gaat werken aan haar zachte kanten, maar dat valt nog lang niet mee.
De zoon zit inmiddels gevangen in het kruispunt van het web dat zijn ouders gesponnen hebben. Beiden proberen met de beste bedoelingen de jongeman de boodschapper te laten zijn, hij wordt verscheurd door zijn liefde voor elk van zijn ouders. Een ongelooflijk ondankbare positie, deze boksbal-functie. Maar hij blijft liefdevol proberen zijn beide ouders tot inzichten te brengen over wat beter voor hen is. Voor hen individueel , maar ook voor hen als gezamenlijke ouders van een oprechte jongeman.
Ik hield nog net de tranen binnen, maar daarmee was ik wel de enige in de heerlijk koele filmzaal.
Prachtig, hoogtepuntje 2020 tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten