Natuurlijk kenden we White Riot, Janie Janoes en uiteraard vooral Londong Calling. In 1980 zat the Clash al diep in mijn muzikale hart gekerft: vuige punkrock met een diep sociaal gevoel in de teksten. op een of andere manier heb ik ze altijd de "The Kinks" van de punkrock gevonden, odmat er eenzelfde mensbeeld uit hun teksten sprak.
Dat alles ging woest overboord toen in 1980 "Sandinista!" uitkwam: dub, disco, reggae, kinderliedjes en popkoortjes walsten over de meer rocky tunes heen. Wat was dit?
Waar was de stampgitaar en de roffeldrum gebleven?
Joe Strummer en Mick Jones gooiden het roer totaal om: niet alleen muzikaal, ook tekstueel. Het ging niet meer over ÿoung british White Trash, het ging over de wereldrevolutie, het ging over (Midden)Amerikaanse politiek en het ging over het geloof dat de wereld ging veranderen. De Sandinistische revolutie in Nicaragua zou het keerpunt zijn in de invloed van (Ïm so bored with) the USA.
Ruim vijfentwintig jaar later weet ik anders!! En Mick Jones ook. Joe Strummer niet meer, die speelt al enkele jaren in de big band in the sky.
Persoonlijke noot: op "Sandinista" heb ik leren strijken. Op dezelfde avond kocht ik een plank, een bout en de driedubbel-lp van the Clash. Zes plaatkanten lang haalde ik mijn wasachterstand in. Net als met de revolutie is dat nooit helemaal goedgekomen en zijn de beloften niet waargemaakt!!
4 opmerkingen:
strijken???
ja, toen! ik zei al, het is met dat strijken net als met de wereldrevolutie. komt nooit echt goed!!
In die tijd was het bijzonder in om overhemden te dragen. Ik heb bergen overhemden van mijn broer gestreken, hij was de eerste revolutionair in onze familie...
overhemden doe ik nog steeds, alleen zorg ik ervoor dat het bloesjes worden!
Een reactie posten