Wél Lisbeth Salander, níét Stig Larsson. Dit verhaal is een boekverfilming van David Rosencrantz' "Wat ons niet zal doden". noem het een Larsson-erfstuk.
Wat mij betreft een mindere film dan andere Millennium-verfilmingen (en zéker minder dan de Scandinavische edities daarvan). Waar het aan ligt? Wie het weet, mag het zeggen: een rommelig en tamelijk ongeloofwaardig script, een actrice waaraan teveel keurigheid kleeft om Lisbeth Salander te kunnen spelen. Het is van goede wil, maar komt er onvoldoende uit.
Salander blijkt een zusje te hebben. Het zusje dat wél voor haar vader koos en daarmee een leven van (machts)misbruik inging. Pas in deze film blijkt dat Camilla Salander dit haar rebelse zus verwijt: zij die altijd zo voor onderdrukten opkomt en zo tegen vrouwenmisbruik strijdt, waar was ze toen haar zus haar nodig had?
Camilla vindt haar achtergrond reden genoeg om de zware criminaliteit in te gaan en met een Russisch syndicaat achter zich te gaan jagen op een levensgevaarlijk computerprogramma. Dit programma "Firefall" is ontwikkeld om wereldwijd kernwapens aan te kunnen sturen en is dus tamelijk destructief als het in verkeerde handen valt. Lisbeth moet het programma hacken op verzoek van de maker, die wil dat het vernietigd wordt. Maar hierdoor komt Lisbeth natuurlijk recht tegenover haar zus te staan.
Toevallig mijn derde Claire Foy-film in één week, het is nu wel weer even genoeg.
Met : Claire Foy, Sylvia Hoeks, Sverrir Gudnason, Stephen Merchant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten