Late to the party, ik weet het, maar dat maakte de pret er niet minder om. Wat een heerlijk aanstekelijke film, wat een ongelooflijke drive van deze hiphopband die momenteel in een stroomversnelling drijft. Immers, na de stormacbtige opkomst die je in deze biografische film verbeeld ziet, is de band onderwerp van discussie gebleven. Dat heeft vooral te maken met hun stellingname rondom de moordpartijen in Gaza: het werd hen door festivalorganisaties niet in dank afgenomen dat ze daar hun zorgen over uitspraken, het kostte ze een reeks optredens. (Dan heb je mijn sympathie dus al gewonnen, als er "zero fucks given" worden om je reputatie of je inkomsten en je het belangrijker vindt om uit te spreken waar je staat. Kneecap maakt niet de muziek die ik veel beluister, ik versta er ook geen moer van (waarover hieronder meer) maar ik zou alleen al om hun mentaliteit wel makkelijk een plaat van ze kopen.
Vrijheidsstrijd, daar draait het om in Belfast. Daar draait het al decennia lang om maar de heren die we in deze film de band zien vormgeven voeren een heel andere strijd. Hun verzet tegen de Engelse overheersing (om maar niet van "bezette gebieden" te spreken) richt zich op de taalstrijd. Ze tergen de instanties door te weigeren Engels te spreken, het oude Gaelic en het platte Iers is de taal waarin ze zich uitdrukken. En hoe!
De straatschoffies Naoise en Liam lijken gedoemd een leven als drugskoeriertjes (en - gebruikertjes) te leven, totdat ze op een bijzondere manier aanraking komen met muziekleraar JJ. Die wordt als tolk bij een verhoor neergezet waar Liam voor op het politiebureau zit. JJ merkt dat de rechercheur Detective Ellis een sterk vooringenomen houding aanneemt tegen randfiguur Liam. JJ permitteert zich een wat vrije vertaling van de uitgestoten Gaelic klanken van Liam, bovendien redt hij hem door de agenda van Liam weg te moffelen omdat daar compromitterende teksten van diens hand in staan. Die teksten, die worden later dus de basis van de vlijmscherpe raps, waar JJ vervolgens zijn handtekening onder zet door ze van strakke beats te voorzien. Terwijl de politie zijn best doet om deze overduidelijke randcrimineeltjes opgesloten te krijgen, begint hun zegereeks langs lokale podia vorm te krijgen: hun teksten evolueren van drugsgerelateerde poëzie tot militante straattaal tegen de bezetter.
In de spaghetti van verhaallijnen (de onderwijscarrière van JJ, de politieke carrière van zijn vrouw, de liefde van Liam voor een Engels meisje die de nicht blijkt van de chagrijnige politie-inspecteur, de doodgewaande vader rvan Liam die een heldenstatus heeft in de wijk én door rivaliserende drugsbestrijders) komt steeds duidelijker naar boven dat de achtergrond van deze jongens geleid heeft tot waar ze nu staan: strijders tegen onderdrukking, maar wel héél creatieve strijders.
De straatschoffies Naoise en Liam lijken gedoemd een leven als drugskoeriertjes (en - gebruikertjes) te leven, totdat ze op een bijzondere manier aanraking komen met muziekleraar JJ. Die wordt als tolk bij een verhoor neergezet waar Liam voor op het politiebureau zit. JJ merkt dat de rechercheur Detective Ellis een sterk vooringenomen houding aanneemt tegen randfiguur Liam. JJ permitteert zich een wat vrije vertaling van de uitgestoten Gaelic klanken van Liam, bovendien redt hij hem door de agenda van Liam weg te moffelen omdat daar compromitterende teksten van diens hand in staan. Die teksten, die worden later dus de basis van de vlijmscherpe raps, waar JJ vervolgens zijn handtekening onder zet door ze van strakke beats te voorzien. Terwijl de politie zijn best doet om deze overduidelijke randcrimineeltjes opgesloten te krijgen, begint hun zegereeks langs lokale podia vorm te krijgen: hun teksten evolueren van drugsgerelateerde poëzie tot militante straattaal tegen de bezetter.
In de spaghetti van verhaallijnen (de onderwijscarrière van JJ, de politieke carrière van zijn vrouw, de liefde van Liam voor een Engels meisje die de nicht blijkt van de chagrijnige politie-inspecteur, de doodgewaande vader rvan Liam die een heldenstatus heeft in de wijk én door rivaliserende drugsbestrijders) komt steeds duidelijker naar boven dat de achtergrond van deze jongens geleid heeft tot waar ze nu staan: strijders tegen onderdrukking, maar wel héél creatieve strijders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten