Heldin op Moviemeter (3,74)
Heldin (Late Shift) op Wikipedia
Het is inmiddels allang geschiedenis, maar er was een tijd dat er mensen achter geopende ramen stonden om massaal te applaudisseren voor de werkenden in de gezondheidszorg. Men vond dat er steun verleend moest worden aan hardwerkende mensen die grote gezondheidsrisico's namen om andere mensen met gezondheidsproblemen te helpen. Er was sympathie, er was steun, er was applaus. En toen...werd het stil. De maatschappij kwam weer in beweging en de aandacht voor een sector in problemen (die de zorg nu eenmaal is) verslapte. Hoe onterecht dat is, hoe zeer we allemaal te maken kunnen krijgen met de krapte, de commercialisering en het tijdsgebrek blijkt heel goed in deze ijzersterke Zwitserse film. Wij keken hem deze week in een al 's middags goed gevulde zaal; de gastvrouw van het theater sprak haar vermoeden uit dat er veel mensen in de zaal zaten die in de zorg werken of mensen kénnen die dat doen. Dat klopte. Ik hield het ternauwernood droog, zo indringend is deze film. Zo menselijk ook. En zo herkenbaar.
Onontkoombaar wordt u meegezogen in de avonddienst van de kordate verpleegkundige Floria Lind (een F.E.N.O.M.E.N.A.L.E. rol van rising star Leonie Benesch). Floria neemt de verantwoordelijkheid die bij haar werk hoort uitermate serieus. Ze luistert goed bij de flitsend korte overdracht, ze ontvangt en begeleidt de stagiaire, ze leest zich in in de rapportages over de op de afdeling verblijvende bewoners en ze plant haar rondes langs de bedden strak. Eigenlijk is zo'n avonddienst één lange sprint: 8,5 uur zorgen voor mensen voor wie je eigenlijk geen tijd hebt omdat je alweer naar de volgende moet. Persoonlijke aandacht geven aan mensen die in de war zijn, die bezorgd zijn over hun medische status. Zelfs aandacht geven aan mensen die je ruw en oneerlijk behandelen door je het label op te leggen dat jij helemaal geen aandacht besteedt aan juist hún moeder, hún man. Je ondergaat de beledigingen van de privaat-verzekerde die een voorkeursbehandeling eist en die aan zijn status een badinerende houding meent te mogen ontlenen. Je lacht minzaam, je schuifelt voorzichtig achteruit naar de deur. Omdat je verder móét. Omdat de OK belt, omdat artsen door hun immense werkdruk nalaten om hun patiënten in te lichten over hun ziektebeeld. Omdat die stagiair toch niet alles beheerst zoals zo moeten. Je rent, je vliegt, je doet het. Totdat. Totdat.
Schitterend dit, echt schitterend. Wat zou het toch mooi zijn als films als deze de maatschappelijke impact krijgen die ze verdienen. En dan bedoel ik niet alleen een Oscar voor de hoofdrolspeelster.
Met: Leonie Benesch
NB: Over de FIN-song. Die komt knuppelhard binnen, in ieder geval als je het nummer kent. Na anderhalf uur getuige te zijn geweest van verpleegkundigen onder megadruk grijpen de openingszinnen je bij de keel:
"Hope there's someone
to take care of me
When I die, will i go?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten