Maria op Moviemeter (3,27)
Steeds maar weer durfde ik het niet aan om deze in de zaal te gaan zien (diverse keren gehad dat de film op het op dat moment beste tijdsslot zat), achteraf denk ik nu dat ik gelijk heb gehad dat ik niet in een pluchen stoel in het donker ben gaan zitten. Vermoedelijk had ik dan veel meer naar het einde zitten uitkijken dan ik nu deed (even op pauze, even een bakkie thee et cetera: het maakte de film beter verteerbaar voor me). Niet dat dit nu een slechte film zou zijn, helemaal niet. Maar het is wél met afstand de minste van de drie indrukwekkende "sterke vrouwen in de knel"-films die regisseur Pablo Larrain maakte. De film over de nooit meer overtroffen zangeres Maria Callas (ik heb zelfs een paar 7"-singletjes van haar weten mee te krijgen uit het ouderlijk huis: mijn vader hield blijkbaar van haar indrukwekkende bereik) staat aan het zijkantje op het erepodium: voor de kijkers links, op de tweede plek, staat "Spencer" (de Lady Di-story) en op het hoogste schavot staat met afstand het fenomenale "Jackie" (over Jacqueline Kennedy-Onassis-Bouvier). Net als nummer 1 en 2 is dit ook weer een prachtig visuele film, maar de personificatie van La Callas door Angelina Jolie is niet op alle vlakken even sterk. Als liefhebber van fijn acteerwerk kwam ik desondanks aan mijn trekken want de twee belangrijkste bijrollen waren voor favo-acteur Pierfrancesco Favino en voor Alba Rohrwacher, ook al zo'n acteerkanon. Al met al dus wel blij dat ik deze gezien heb, er zitten voldoende sterk filmische punten in om de film te waarderen.
Na die lange inleiding heb ik eigenlijk nog maar een korte beschrijving van de film nodig: we aanschouwen de onovertroffen operazangeres in haar nadagen. Ze komt nog zelden haar fraaie woning in Parijs uit, ze beseft terdege dat de buitenwereld daar hongerig wacht op nieuwe activiteiten, op een mogelijke terugkeer naar de podia zelfs. Dat zal lastig gaan: niet alleen is de lust om op te treden haar vergaan, het gaat ook simpelweg niet meer. Haar stem laat haar in de stek: hevig medicijngebruik, ouderdom en langdurige overbelasting hebben hun tol geëist. Niet dat ze niet zou willen overigens: in weerwil van de uitermate goed bedoelde doch beklemmend voelende zorg van haar personeel maakt ze afspraken met een pianist om samen met hem te testen of haar stem ooit nog podiumvullend zou kunnen worden. Dokter raadt het af, personal assistent Ferruccio raadt het af, huishoudster Bruna raadt het af maar Callas is stronteigenwijs: ooit werd ze gestimuleerd (en welhaast gedwongen) te zingen, daarna werd het haar door de arrogante opkoper Aristoteles Onassis verbóden om te zingen om dan nu in een stadium te zijn beland dat ze niet meer zou kunnen zingen? Callas is er de persoon niet naar om dat historische verval zonder slag of stoot te accepteren.
Met: Angelina Jolie, Pierfrancesco Favino, Alba Rohrwacher, Haluk Bilginer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten